Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_InlineScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[_translate:protected] =>
[_translator:protected] =>
[_defaultAttachOrder:protected] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop Object
(
[partialCounter:protected] => 15
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial Object
(
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Url] => Zend_View_Helper_Url Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
)
[_helperLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_helperLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filter:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterClass:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_escape:Zend_View_Abstract:private] => htmlspecialchars
[_encoding:Zend_View_Abstract:private] => UTF-8
[_lfiProtectionOn:Zend_View_Abstract:private] => 1
[_loaders:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[filter] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Filter_] => Array
(
[0] => Zend/View/Filter/
[1] => ./views/filters/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/filters/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
[helper] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop
[Slugify] => TravelLog\View\Helper\Slugify
[DateTime] => TravelLog\View\Helper\DateTime
[Url] => Zend_View_Helper_Url
[ClickTracking] => TravelLog\View\Helper\ClickTracking
[TruncateWords] => TravelLog\View\Helper\TruncateWords
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Helper_] => Array
(
[0] => Zend/View/Helper/
[1] => ./views/helpers/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/helpers/
)
[TravelLog\View\Helper\] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/library/TravelLog/View/Helper/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
)
[_loaderTypes:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[0] => filter
[1] => helper
)
[_strictVars:Zend_View_Abstract:private] =>
[module] => home
[controller] => peru
[action] => reisverslagen
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
(
[_previous:Zend_Exception:private] =>
[message:protected] => Invalid controller specified (peru)
[string:Exception:private] =>
[code:protected] => 0
[file:protected] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Dispatcher/Standard.php
[line:protected] => 248
[trace:Exception:private] => Array
(
[0] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Front.php
[line] => 954
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Dispatcher_Standard
[type] => ->
[args] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /peru/reisverslagen/p/1/page/2
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => peru/reisverslagen/p/1/page/2
[_params:protected] => Array
(
[controller] => peru
[action] => reisverslagen
[p] => 1
[page] => 2
[module] => home
[error_handler] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
[type] => EXCEPTION_NO_CONTROLLER
[request] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /peru/reisverslagen/p/1/page/2
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => peru/reisverslagen/p/1/page/2
[_params:protected] => Array
(
[controller] => peru
[action] => reisverslagen
[p] => 1
[page] => 2
[module] => home
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => peru
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => reisverslagen
[_actionKey:protected] => action
)
)
)
[continentId] => 9
[countryId] => 147
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => reports
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => index
[_actionKey:protected] => action
)
[1] => Zend_Controller_Response_Http Object
(
[_body:protected] => Array
(
[default] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
[_exceptions:protected] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
)
[_headers:protected] => Array
(
)
[_headersRaw:protected] => Array
(
)
[_httpResponseCode:protected] => 200
[_isRedirect:protected] =>
[_renderExceptions:protected] =>
[headersSentThrowsException] => 1
)
)
)
[1] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application/Bootstrap/Bootstrap.php
[line] => 97
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Front
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[2] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application.php
[line] => 366
[function] => run
[class] => Zend_Application_Bootstrap_Bootstrap
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[3] => Array
(
[file] => /srv/www/tl-www/website/public/index.php
[line] => 202
[function] => run
[class] => Zend_Application
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
)
[previous:Exception:private] =>
)
[currentUserId] => 0
[currentUserName] =>
[domainName] => waarbenjij.nu
[protocol] => https://
[cdnRoot] => https://cdn.easyapps.nl/
[cdn] => https://cdn.easyapps.nl/578/
[notificationWindow] =>
[customBannerParameters] => Array
(
)
[analyticsDomain] => .waarbenjij.nu
[analyticsCode] => UA-109425-7
[analyticsClickTracking] =>
[allContinents] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 1
[name] => Afrika
[nameSlugified] => afrika
[nameSlugifiedCrc32] => 1586791595
[info] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 2
[name] => Azië
[nameSlugified] => azie
[nameSlugifiedCrc32] => 1918887877
[info] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 3
[name] => Centraal-Amerika
[nameSlugified] => centraal-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 4250903019
[info] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 4
[name] => Europa
[nameSlugified] => europa
[nameSlugifiedCrc32] => 1342086343
[info] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 5
[name] => Midden Oosten
[nameSlugified] => midden-oosten
[nameSlugifiedCrc32] => 3432809701
[info] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 6
[name] => Noord-Amerika
[nameSlugified] => noord-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 20851603
[info] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 7
[name] => Oceanië
[nameSlugified] => oceanie
[nameSlugifiedCrc32] => 1997821390
[info] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 8
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[nameSlugifiedCrc32] => 2319586005
[info] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 9
[name] => Zuid-Amerika
[nameSlugified] => zuid-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 2250637612
[info] =>
)
)
[allCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 209
[isoCode] => af
[name] => Afghanistan
[nameSlugified] => afghanistan
[continentId] => 2
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 254
[isoCode] => ax
[name] => Åland
[nameSlugified] => aland
[continentId] => 4
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 242
[isoCode] => us
[name] => Alaska
[nameSlugified] => alaska
[continentId] => 6
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 1
[isoCode] => al
[name] => Albanië
[nameSlugified] => albanie
[continentId] => 4
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 2
[isoCode] => dz
[name] => Algerije
[nameSlugified] => algerije
[continentId] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 3
[isoCode] => as
[name] => Amerikaans Samoa
[nameSlugified] => amerikaans-samoa
[continentId] => 7
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 190
[isoCode] => vi
[name] => Amerikaanse maagdeneilanden
[nameSlugified] => amerikaanse-maagdeneilanden
[continentId] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[isoCode] => ad
[name] => Andorra
[nameSlugified] => andorra
[continentId] => 4
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[isoCode] => ao
[name] => Angola
[nameSlugified] => angola
[continentId] => 1
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 6
[isoCode] => ai
[name] => Anguilla
[nameSlugified] => anguilla
[continentId] => 3
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[isoCode] => aq
[name] => Antarctica
[nameSlugified] => antarctica
[continentId] => 9
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[isoCode] => ag
[name] => Antigua
[nameSlugified] => antigua
[continentId] => 3
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[isoCode] => ar
[name] => Argentinië
[nameSlugified] => argentinie
[continentId] => 9
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[isoCode] => am
[name] => Armenië
[nameSlugified] => armenie
[continentId] => 2
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[isoCode] => aw
[name] => Aruba
[nameSlugified] => aruba
[continentId] => 3
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[isoCode] => au
[name] => Australië
[nameSlugified] => australie
[continentId] => 7
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[isoCode] => az
[name] => Azerbeidjan
[nameSlugified] => azerbeidjan
[continentId] => 2
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[isoCode] => bs
[name] => Bahama's
[nameSlugified] => bahama-s
[continentId] => 3
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[isoCode] => bh
[name] => Bahrain
[nameSlugified] => bahrain
[continentId] => 5
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 16
[isoCode] => bd
[name] => Bangladesh
[nameSlugified] => bangladesh
[continentId] => 2
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[isoCode] => bb
[name] => Barbados
[nameSlugified] => barbados
[continentId] => 3
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[isoCode] => be
[name] => België
[nameSlugified] => belgie
[continentId] => 4
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[isoCode] => bz
[name] => Belize
[nameSlugified] => belize
[continentId] => 1
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[isoCode] => bj
[name] => Benin
[nameSlugified] => benin
[continentId] => 1
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 22
[isoCode] => bm
[name] => Bermuda
[nameSlugified] => bermuda
[continentId] => 6
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[isoCode] => bt
[name] => Bhutan
[nameSlugified] => bhutan
[continentId] => 2
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[isoCode] => bo
[name] => Bolivia
[nameSlugified] => bolivia
[continentId] => 9
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[isoCode] => bq
[name] => Bonaire
[nameSlugified] => bonaire
[continentId] => 9
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[isoCode] => ba
[name] => Bosnië en Herzegovina
[nameSlugified] => bosnie-en-herzegovina
[continentId] => 4
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[isoCode] => bw
[name] => Botswana
[nameSlugified] => botswana
[continentId] => 1
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 226
[isoCode] => bv
[name] => Bouve Eilanden
[nameSlugified] => bouve-eilanden
[continentId] => 7
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[isoCode] => br
[name] => Brazilië
[nameSlugified] => brazilie
[continentId] => 9
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 229
[isoCode] => io
[name] => Brits Territorium
[nameSlugified] => brits-territorium
[continentId] => 2
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 27
[isoCode] => vg
[name] => Britse maagdeneilanden
[nameSlugified] => britse-maagdeneilanden
[continentId] => 7
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[isoCode] => bn
[name] => Brunei
[nameSlugified] => brunei
[continentId] => 2
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 29
[isoCode] => bg
[name] => Bulgarije
[nameSlugified] => bulgarije
[continentId] => 4
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[isoCode] => bf
[name] => Burkina Faso
[nameSlugified] => burkina-faso
[continentId] => 1
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[isoCode] => bi
[name] => Burundi
[nameSlugified] => burundi
[continentId] => 1
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[isoCode] => kh
[name] => Cambodja
[nameSlugified] => cambodja
[continentId] => 2
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[isoCode] => ca
[name] => Canada
[nameSlugified] => canada
[continentId] => 6
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 36
[isoCode] => ky
[name] => Cayman Eilanden
[nameSlugified] => cayman-eilanden
[continentId] => 3
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[isoCode] => cf
[name] => Centraal Afrikaanse Republiek
[nameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[continentId] => 1
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[isoCode] => cl
[name] => Chili
[nameSlugified] => chili
[continentId] => 9
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[isoCode] => cn
[name] => China
[nameSlugified] => china
[continentId] => 2
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[isoCode] => co
[name] => Colombia
[nameSlugified] => colombia
[continentId] => 9
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 231
[isoCode] => km
[name] => Comoros
[nameSlugified] => comoros
[continentId] => 7
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[isoCode] => cg
[name] => Congo - Brazzaville
[nameSlugified] => congo-brazzaville
[continentId] => 1
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[isoCode] => cd
[name] => Congo, Democratische Republiek v
[nameSlugified] => congo-democratische-republiek-v
[continentId] => 1
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 45
[isoCode] => ck
[name] => Cook Eilanden
[nameSlugified] => cook-eilanden
[continentId] => 7
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[isoCode] => cr
[name] => Costa Rica
[nameSlugified] => costa-rica
[continentId] => 3
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[isoCode] => cu
[name] => Cuba
[nameSlugified] => cuba
[continentId] => 3
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[isoCode] => cw
[name] => Curaçao
[nameSlugified] => curacao
[continentId] => 9
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 48
[isoCode] => cy
[name] => Cyprus
[nameSlugified] => cyprus
[continentId] => 5
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 249
[isoCode] => gx
[name] => De ruimte
[nameSlugified] => de-ruimte
[continentId] => 0
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[isoCode] => dk
[name] => Denemarken
[nameSlugified] => denemarken
[continentId] => 4
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 51
[isoCode] => dj
[name] => Djibouti
[nameSlugified] => djibouti
[continentId] => 1
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 52
[isoCode] => dm
[name] => Dominica
[nameSlugified] => dominica
[continentId] => 3
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 53
[isoCode] => do
[name] => Dominicaanse Republiek
[nameSlugified] => dominicaanse-republiek
[continentId] => 3
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[isoCode] => de
[name] => Duitsland
[nameSlugified] => duitsland
[continentId] => 4
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[isoCode] => ec
[name] => Ecuador
[nameSlugified] => ecuador
[continentId] => 9
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[isoCode] => eg
[name] => Egypte
[nameSlugified] => egypte
[continentId] => 1
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[isoCode] => sv
[name] => El Salvador
[nameSlugified] => el-salvador
[continentId] => 3
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 57
[isoCode] => gq
[name] => Equatoriaal Guinea
[nameSlugified] => equatoriaal-guinea
[continentId] => 1
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 58
[isoCode] => er
[name] => Eritrea
[nameSlugified] => eritrea
[continentId] => 1
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[isoCode] => ee
[name] => Estland
[nameSlugified] => estland
[continentId] => 4
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[isoCode] => et
[name] => Ethiopië
[nameSlugified] => ethiopie
[continentId] => 1
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 219
[isoCode] => fk
[name] => Falkland Eilanden
[nameSlugified] => falkland-eilanden
[continentId] => 9
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 61
[isoCode] => fo
[name] => Faroe eilanden
[nameSlugified] => faroe-eilanden
[continentId] => 4
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[isoCode] => fj
[name] => Fiji
[nameSlugified] => fiji
[continentId] => 7
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[isoCode] => ph
[name] => Filipijnen
[nameSlugified] => filipijnen
[continentId] => 2
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[isoCode] => fi
[name] => Finland
[nameSlugified] => finland
[continentId] => 4
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[isoCode] => fr
[name] => Frankrijk
[nameSlugified] => frankrijk
[continentId] => 4
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 65
[isoCode] => gf
[name] => Frans Guiana
[nameSlugified] => frans-guiana
[continentId] => 9
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[isoCode] => pf
[name] => Frans Polynesië
[nameSlugified] => frans-polynesie
[continentId] => 7
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[isoCode] => ga
[name] => Gabon
[nameSlugified] => gabon
[continentId] => 1
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[isoCode] => gm
[name] => Gambia
[nameSlugified] => gambia
[continentId] => 1
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[isoCode] => ge
[name] => Georgië
[nameSlugified] => georgie
[continentId] => 2
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[isoCode] => gh
[name] => Ghana
[nameSlugified] => ghana
[continentId] => 1
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[isoCode] => gi
[name] => Gibraltar
[nameSlugified] => gibraltar
[continentId] => 4
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 73
[isoCode] => gd
[name] => Granada
[nameSlugified] => granada
[continentId] => 4
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[isoCode] => gr
[name] => Griekenland
[nameSlugified] => griekenland
[continentId] => 4
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[isoCode] => gl
[name] => Groenland
[nameSlugified] => groenland
[continentId] => 4
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 76
[isoCode] => gp
[name] => Guadeloupe
[nameSlugified] => guadeloupe
[continentId] => 3
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[isoCode] => gu
[name] => Guam
[nameSlugified] => guam
[continentId] => 7
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[isoCode] => gt
[name] => Guatemala
[nameSlugified] => guatemala
[continentId] => 3
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 80
[isoCode] => gn
[name] => Guinea
[nameSlugified] => guinea
[continentId] => 1
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[isoCode] => gw
[name] => Guinea-Bissau
[nameSlugified] => guinea-bissau
[continentId] => 1
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 81
[isoCode] => gy
[name] => Guyana
[nameSlugified] => guyana
[continentId] => 9
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[isoCode] => ht
[name] => Haïti
[nameSlugified] => haiti
[continentId] => 3
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 248
[isoCode] => hi
[name] => Hawaï
[nameSlugified] => hawai
[continentId] => 6
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 228
[isoCode] => hm
[name] => Heard en Mc Donald Eilanden
[nameSlugified] => heard-en-mc-donald-eilanden
[continentId] => 7
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[isoCode] => hn
[name] => Honduras
[nameSlugified] => honduras
[continentId] => 3
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[isoCode] => hk
[name] => Hong Kong
[nameSlugified] => hong-kong
[continentId] => 2
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[isoCode] => hu
[name] => Hongarije
[nameSlugified] => hongarije
[continentId] => 4
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[isoCode] => ie
[name] => Ierland
[nameSlugified] => ierland
[continentId] => 4
)
[95] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[isoCode] => is
[name] => IJsland
[nameSlugified] => ijsland
[continentId] => 4
)
[96] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[isoCode] => in
[name] => India
[nameSlugified] => india
[continentId] => 2
)
[97] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[isoCode] => id
[name] => Indonesië
[nameSlugified] => indonesie
[continentId] => 2
)
[98] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[isoCode] => iq
[name] => Irak
[nameSlugified] => irak
[continentId] => 5
)
[99] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[isoCode] => ir
[name] => Iran
[nameSlugified] => iran
[continentId] => 5
)
[100] => stdClass Object
(
[countryId] => 92
[isoCode] => il
[name] => Israel
[nameSlugified] => israel
[continentId] => 5
)
[101] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[isoCode] => it
[name] => Italië
[nameSlugified] => italie
[continentId] => 4
)
[102] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[isoCode] => ci
[name] => Ivoorkust
[nameSlugified] => ivoorkust
[continentId] => 1
)
[103] => stdClass Object
(
[countryId] => 95
[isoCode] => jm
[name] => Jamaica
[nameSlugified] => jamaica
[continentId] => 3
)
[104] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[isoCode] => jp
[name] => Japan
[nameSlugified] => japan
[continentId] => 2
)
[105] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[isoCode] => ye
[name] => Jemen
[nameSlugified] => jemen
[continentId] => 5
)
[106] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[isoCode] => jo
[name] => Jordanië
[nameSlugified] => jordanie
[continentId] => 5
)
[107] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[isoCode] => cv
[name] => Kaap Verdië
[nameSlugified] => kaap-verdie
[continentId] => 3
)
[108] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[isoCode] => cm
[name] => Kameroen
[nameSlugified] => kameroen
[continentId] => 1
)
[109] => stdClass Object
(
[countryId] => 39
[isoCode] => cs
[name] => Kanaaleilanden
[nameSlugified] => kanaaleilanden
[continentId] => 4
)
[110] => stdClass Object
(
[countryId] => 98
[isoCode] => kz
[name] => Kazachstan
[nameSlugified] => kazachstan
[continentId] => 2
)
[111] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[isoCode] => ke
[name] => Kenia
[nameSlugified] => kenia
[continentId] => 1
)
[112] => stdClass Object
(
[countryId] => 227
[isoCode] => cx
[name] => Kerst Eiland
[nameSlugified] => kerst-eiland
[continentId] => 7
)
[113] => stdClass Object
(
[countryId] => 230
[isoCode] => ki
[name] => Kiribati
[nameSlugified] => kiribati
[continentId] => 7
)
[114] => stdClass Object
(
[countryId] => 100
[isoCode] => kw
[name] => Koeweit
[nameSlugified] => koeweit
[continentId] => 5
)
[115] => stdClass Object
(
[countryId] => 243
[isoCode] => kx
[name] => Kosovo
[nameSlugified] => kosovo
[continentId] => 4
)
[116] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[isoCode] => hr
[name] => Kroatië
[nameSlugified] => kroatie
[continentId] => 4
)
[117] => stdClass Object
(
[countryId] => 101
[isoCode] => kg
[name] => Kyrgizië
[nameSlugified] => kyrgizie
[continentId] => 2
)
[118] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[isoCode] => la
[name] => Laos
[nameSlugified] => laos
[continentId] => 2
)
[119] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[isoCode] => ls
[name] => Lesotho
[nameSlugified] => lesotho
[continentId] => 1
)
[120] => stdClass Object
(
[countryId] => 103
[isoCode] => lv
[name] => Letland
[nameSlugified] => letland
[continentId] => 4
)
[121] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[isoCode] => lb
[name] => Libanon
[nameSlugified] => libanon
[continentId] => 5
)
[122] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[isoCode] => lr
[name] => Liberië
[nameSlugified] => liberie
[continentId] => 1
)
[123] => stdClass Object
(
[countryId] => 107
[isoCode] => ly
[name] => Libië
[nameSlugified] => libie
[continentId] => 1
)
[124] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[isoCode] => li
[name] => Liechtenstein
[nameSlugified] => liechtenstein
[continentId] => 4
)
[125] => stdClass Object
(
[countryId] => 109
[isoCode] => lt
[name] => Litouwen
[nameSlugified] => litouwen
[continentId] => 4
)
[126] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[isoCode] => lu
[name] => Luxemburg
[nameSlugified] => luxemburg
[continentId] => 4
)
[127] => stdClass Object
(
[countryId] => 111
[isoCode] => mo
[name] => Macau
[nameSlugified] => macau
[continentId] => 2
)
[128] => stdClass Object
(
[countryId] => 112
[isoCode] => mk
[name] => Macedonië
[nameSlugified] => macedonie
[continentId] => 4
)
[129] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[isoCode] => mg
[name] => Madagascar
[nameSlugified] => madagascar
[continentId] => 1
)
[130] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[isoCode] => mw
[name] => Malawi
[nameSlugified] => malawi
[continentId] => 1
)
[131] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[isoCode] => mv
[name] => Malediven
[nameSlugified] => malediven
[continentId] => 2
)
[132] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[isoCode] => my
[name] => Maleisië
[nameSlugified] => maleisie
[continentId] => 2
)
[133] => stdClass Object
(
[countryId] => 116
[isoCode] => ml
[name] => Mali
[nameSlugified] => mali
[continentId] => 1
)
[134] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[isoCode] => mt
[name] => Malta
[nameSlugified] => malta
[continentId] => 4
)
[135] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[isoCode] => ma
[name] => Marokko
[nameSlugified] => marokko
[continentId] => 1
)
[136] => stdClass Object
(
[countryId] => 118
[isoCode] => mh
[name] => Marshall eilanden
[nameSlugified] => marshall-eilanden
[continentId] => 7
)
[137] => stdClass Object
(
[countryId] => 119
[isoCode] => mq
[name] => Martinique
[nameSlugified] => martinique
[continentId] => 3
)
[138] => stdClass Object
(
[countryId] => 120
[isoCode] => mr
[name] => Mauritanië
[nameSlugified] => mauritanie
[continentId] => 1
)
[139] => stdClass Object
(
[countryId] => 121
[isoCode] => mu
[name] => Mauritius
[nameSlugified] => mauritius
[continentId] => 3
)
[140] => stdClass Object
(
[countryId] => 241
[isoCode] => yt
[name] => Mayotte
[nameSlugified] => mayotte
[continentId] => 7
)
[141] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[isoCode] => mx
[name] => Mexico
[nameSlugified] => mexico
[continentId] => 6
)
[142] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[isoCode] => fm
[name] => Micronesië
[nameSlugified] => micronesie
[continentId] => 7
)
[143] => stdClass Object
(
[countryId] => 124
[isoCode] => md
[name] => Moldavië
[nameSlugified] => moldavie
[continentId] => 4
)
[144] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[isoCode] => mc
[name] => Monaco
[nameSlugified] => monaco
[continentId] => 4
)
[145] => stdClass Object
(
[countryId] => 126
[isoCode] => mn
[name] => Mongolië
[nameSlugified] => mongolie
[continentId] => 2
)
[146] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[isoCode] => me
[name] => Montenegro
[nameSlugified] => montenegro
[continentId] => 4
)
[147] => stdClass Object
(
[countryId] => 127
[isoCode] => ms
[name] => Montserat
[nameSlugified] => montserat
[continentId] => 9
)
[148] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[isoCode] => mz
[name] => Mozambique
[nameSlugified] => mozambique
[continentId] => 1
)
[149] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[isoCode] => mm
[name] => Myanmar
[nameSlugified] => myanmar
[continentId] => 2
)
[150] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[isoCode] => na
[name] => Namibië
[nameSlugified] => namibie
[continentId] => 1
)
[151] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[isoCode] => nr
[name] => Nauru
[nameSlugified] => nauru
[continentId] => 7
)
[152] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[isoCode] => nl
[name] => Nederland
[nameSlugified] => nederland
[continentId] => 4
)
[153] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[isoCode] => cw
[name] => Nederlandse Antillen
[nameSlugified] => nederlandse-antillen
[continentId] => 3
)
[154] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[isoCode] => np
[name] => Nepal
[nameSlugified] => nepal
[continentId] => 2
)
[155] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[isoCode] => ni
[name] => Nicaragua
[nameSlugified] => nicaragua
[continentId] => 3
)
[156] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[isoCode] => nc
[name] => Nieuw Caledonië
[nameSlugified] => nieuw-caledonie
[continentId] => 7
)
[157] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[isoCode] => nz
[name] => Nieuw Zeeland
[nameSlugified] => nieuw-zeeland
[continentId] => 7
)
[158] => stdClass Object
(
[countryId] => 138
[isoCode] => ne
[name] => Niger
[nameSlugified] => niger
[continentId] => 1
)
[159] => stdClass Object
(
[countryId] => 139
[isoCode] => ng
[name] => Nigeria
[nameSlugified] => nigeria
[continentId] => 1
)
[160] => stdClass Object
(
[countryId] => 234
[isoCode] => nu
[name] => Niue
[nameSlugified] => niue
[continentId] => 7
)
[161] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[isoCode] => kp
[name] => Noord-Korea
[nameSlugified] => noord-korea
[continentId] => 2
)
[162] => stdClass Object
(
[countryId] => 216
[isoCode] => nt
[name] => Noordpool
[nameSlugified] => noordpool
[continentId] => 4
)
[163] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[isoCode] => no
[name] => Noorwegen
[nameSlugified] => noorwegen
[continentId] => 4
)
[164] => stdClass Object
(
[countryId] => 232
[isoCode] => nf
[name] => Norfolk Eilanden
[nameSlugified] => norfolk-eilanden
[continentId] => 7
)
[165] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[isoCode] => ug
[name] => Oeganda
[nameSlugified] => oeganda
[continentId] => 1
)
[166] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[isoCode] => ua
[name] => Oekraïne
[nameSlugified] => oekraine
[continentId] => 4
)
[167] => stdClass Object
(
[countryId] => 197
[isoCode] => uz
[name] => Oezbekistan
[nameSlugified] => oezbekistan
[continentId] => 2
)
[168] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[isoCode] => om
[name] => Oman
[nameSlugified] => oman
[continentId] => 5
)
[169] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[isoCode] => tl
[name] => Oost Timor
[nameSlugified] => oost-timor
[continentId] => 2
)
[170] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[isoCode] => at
[name] => Oostenrijk
[nameSlugified] => oostenrijk
[continentId] => 4
)
[171] => stdClass Object
(
[countryId] => 246
[isoCode] => rn
[name] => Paaseiland
[nameSlugified] => paaseiland
[continentId] => 7
)
[172] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[isoCode] => pk
[name] => Pakistan
[nameSlugified] => pakistan
[continentId] => 2
)
[173] => stdClass Object
(
[countryId] => 143
[isoCode] => pw
[name] => Palau
[nameSlugified] => palau
[continentId] => 7
)
[174] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[isoCode] => ps
[name] => Palestina
[nameSlugified] => palestina
[continentId] => 5
)
[175] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[isoCode] => pa
[name] => Panama
[nameSlugified] => panama
[continentId] => 3
)
[176] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[isoCode] => pg
[name] => Papua Nieuw Guinea
[nameSlugified] => papua-nieuw-guinea
[continentId] => 7
)
[177] => stdClass Object
(
[countryId] => 146
[isoCode] => py
[name] => Paraguay
[nameSlugified] => paraguay
[continentId] => 9
)
[178] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[isoCode] => pe
[name] => Peru
[nameSlugified] => peru
[continentId] => 9
)
[179] => stdClass Object
(
[countryId] => 236
[isoCode] => pn
[name] => Pitcairn
[nameSlugified] => pitcairn
[continentId] => 7
)
[180] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[isoCode] => pl
[name] => Polen
[nameSlugified] => polen
[continentId] => 4
)
[181] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[isoCode] => pt
[name] => Portugal
[nameSlugified] => portugal
[continentId] => 4
)
[182] => stdClass Object
(
[countryId] => 151
[isoCode] => pr
[name] => Puerto Rico
[nameSlugified] => puerto-rico
[continentId] => 3
)
[183] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[isoCode] => qa
[name] => Qatar
[nameSlugified] => qatar
[continentId] => 5
)
[184] => stdClass Object
(
[countryId] => 999
[isoCode] => rr
[name] => reisinspiratie
[nameSlugified] => reisinspiratie
[continentId] => 4
)
[185] => stdClass Object
(
[countryId] => 153
[isoCode] => re
[name] => Réunion
[nameSlugified] => reunion
[continentId] => 1
)
[186] => stdClass Object
(
[countryId] => 154
[isoCode] => ro
[name] => Roemenië
[nameSlugified] => roemenie
[continentId] => 4
)
[187] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[isoCode] => ru
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[continentId] => 4
)
[188] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[isoCode] => rw
[name] => Rwanda
[nameSlugified] => rwanda
[continentId] => 1
)
[189] => stdClass Object
(
[countryId] => 157
[isoCode] => mp
[name] => Saipan
[nameSlugified] => saipan
[continentId] => 7
)
[190] => stdClass Object
(
[countryId] => 222
[isoCode] => ws
[name] => Samoa
[nameSlugified] => samoa
[continentId] => 7
)
[191] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[isoCode] => sm
[name] => San Marino
[nameSlugified] => san-marino
[continentId] => 4
)
[192] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[isoCode] => st
[name] => Sao Tome en Principe
[nameSlugified] => sao-tome-en-principe
[continentId] => 1
)
[193] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[isoCode] => sa
[name] => Saudi Arabië
[nameSlugified] => saudi-arabie
[continentId] => 5
)
[194] => stdClass Object
(
[countryId] => 160
[isoCode] => sn
[name] => Senegal
[nameSlugified] => senegal
[continentId] => 1
)
[195] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[isoCode] => rs
[name] => Servië
[nameSlugified] => servie
[continentId] => 4
)
[196] => stdClass Object
(
[countryId] => 207
[isoCode] => yu
[name] => Servie en Montenegro
[nameSlugified] => servie-en-montenegro
[continentId] => 4
)
[197] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[isoCode] => sc
[name] => Seychellen
[nameSlugified] => seychellen
[continentId] => 1
)
[198] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[isoCode] => sl
[name] => Sierra Leone
[nameSlugified] => sierra-leone
[continentId] => 1
)
[199] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[isoCode] => sg
[name] => Singapore
[nameSlugified] => singapore
[continentId] => 2
)
[200] => stdClass Object
(
[countryId] => 238
[isoCode] => sh
[name] => Sint Helena
[nameSlugified] => sint-helena
[continentId] => 7
)
[201] => stdClass Object
(
[countryId] => 253
[isoCode] => cx
[name] => Sint Maarten
[nameSlugified] => sint-maarten
[continentId] => 3
)
[202] => stdClass Object
(
[countryId] => 235
[isoCode] => pm
[name] => Sint Pierre en Miquelon
[nameSlugified] => sint-pierre-en-miquelon
[continentId] => 7
)
[203] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[isoCode] => si
[name] => Slovenië
[nameSlugified] => slovenie
[continentId] => 4
)
[204] => stdClass Object
(
[countryId] => 164
[isoCode] => sk
[name] => Slowaakse Republiek
[nameSlugified] => slowaakse-republiek
[continentId] => 4
)
[205] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[isoCode] => sd
[name] => Soedan
[nameSlugified] => soedan
[continentId] => 1
)
[206] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[isoCode] => sb
[name] => Solomon Eilanden
[nameSlugified] => solomon-eilanden
[continentId] => 7
)
[207] => stdClass Object
(
[countryId] => 166
[isoCode] => so
[name] => Somalië
[nameSlugified] => somalie
[continentId] => 1
)
[208] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => South Sudan
[nameSlugified] => south-sudan
[continentId] => 1
)
[209] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[isoCode] => es
[name] => Spanje
[nameSlugified] => spanje
[continentId] => 4
)
[210] => stdClass Object
(
[countryId] => 211
[isoCode] => sj
[name] => Spitsbergen
[nameSlugified] => spitsbergen
[continentId] => 4
)
[211] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[isoCode] => lk
[name] => Sri Lanka
[nameSlugified] => sri-lanka
[continentId] => 2
)
[212] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[isoCode] => kn
[name] => St. Kitts and Nevis
[nameSlugified] => st-kitts-and-nevis
[continentId] => 3
)
[213] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[isoCode] => lc
[name] => St. Lucia
[nameSlugified] => st-lucia
[continentId] => 3
)
[214] => stdClass Object
(
[countryId] => 174
[isoCode] => vc
[name] => St. Vincent
[nameSlugified] => st-vincent
[continentId] => 3
)
[215] => stdClass Object
(
[countryId] => 176
[isoCode] => sr
[name] => Suriname
[nameSlugified] => suriname
[continentId] => 9
)
[216] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[isoCode] => sz
[name] => Swaziland
[nameSlugified] => swaziland
[continentId] => 1
)
[217] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[isoCode] => sy
[name] => Syrië
[nameSlugified] => syrie
[continentId] => 5
)
[218] => stdClass Object
(
[countryId] => 181
[isoCode] => tw
[name] => Taiwan
[nameSlugified] => taiwan
[continentId] => 2
)
[219] => stdClass Object
(
[countryId] => 213
[isoCode] => tj
[name] => Tajikistan
[nameSlugified] => tajikistan
[continentId] => 2
)
[220] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[isoCode] => tz
[name] => Tanzania
[nameSlugified] => tanzania
[continentId] => 1
)
[221] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[isoCode] => th
[name] => Thailand
[nameSlugified] => thailand
[continentId] => 2
)
[222] => stdClass Object
(
[countryId] => 220
[isoCode] => tb
[name] => Tibet
[nameSlugified] => tibet
[continentId] => 2
)
[223] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[isoCode] => tg
[name] => Togo
[nameSlugified] => togo
[continentId] => 1
)
[224] => stdClass Object
(
[countryId] => 240
[isoCode] => tk
[name] => Tokelau
[nameSlugified] => tokelau
[continentId] => 7
)
[225] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[isoCode] => to
[name] => Tonga
[nameSlugified] => tonga
[continentId] => 7
)
[226] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[isoCode] => tt
[name] => Trinidad en Tobago
[nameSlugified] => trinidad-en-tobago
[continentId] => 3
)
[227] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[isoCode] => td
[name] => Tsjaad
[nameSlugified] => tsjaad
[continentId] => 1
)
[228] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[isoCode] => cz
[name] => Tsjechische Republiek
[nameSlugified] => tsjechische-republiek
[continentId] => 4
)
[229] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[isoCode] => tn
[name] => Tunesië
[nameSlugified] => tunesie
[continentId] => 1
)
[230] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[isoCode] => tr
[name] => Turkije
[nameSlugified] => turkije
[continentId] => 5
)
[231] => stdClass Object
(
[countryId] => 188
[isoCode] => tm
[name] => Turkmenistan
[nameSlugified] => turkmenistan
[continentId] => 2
)
[232] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[isoCode] => tc
[name] => Turkse en Caicos Eilanden
[nameSlugified] => turkse-en-caicos-eilanden
[continentId] => 3
)
[233] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[isoCode] => tv
[name] => Tuvalu
[nameSlugified] => tuvalu
[continentId] => 7
)
[234] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[isoCode] => uy
[name] => Uruguay
[nameSlugified] => uruguay
[continentId] => 9
)
[235] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[isoCode] => vu
[name] => Vanuatu
[nameSlugified] => vanuatu
[continentId] => 7
)
[236] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[isoCode] => va
[name] => Vaticaanstad
[nameSlugified] => vaticaanstad
[continentId] => 4
)
[237] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[isoCode] => ve
[name] => Venezuela
[nameSlugified] => venezuela
[continentId] => 9
)
[238] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[isoCode] => gb
[name] => Verenigd Koninkrijk
[nameSlugified] => verenigd-koninkrijk
[continentId] => 4
)
[239] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[isoCode] => ae
[name] => Verenigde Arabische Emiraten
[nameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[continentId] => 5
)
[240] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[isoCode] => us
[name] => Verenigde Staten
[nameSlugified] => verenigde-staten
[continentId] => 6
)
[241] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[isoCode] => vn
[name] => Vietnam
[nameSlugified] => vietnam
[continentId] => 2
)
[242] => stdClass Object
(
[countryId] => 202
[isoCode] => wf
[name] => Wallis & Futuna
[nameSlugified] => wallis-futuna
[continentId] => 7
)
[243] => stdClass Object
(
[countryId] => 215
[isoCode] => eh
[name] => Westelijke Sahara
[nameSlugified] => westelijke-sahara
[continentId] => 1
)
[244] => stdClass Object
(
[countryId] => 18
[isoCode] => by
[name] => Wit-Rusland
[nameSlugified] => wit-rusland
[continentId] => 4
)
[245] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[isoCode] => zm
[name] => Zambia
[nameSlugified] => zambia
[continentId] => 1
)
[246] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[isoCode] => zw
[name] => Zimbabwe
[nameSlugified] => zimbabwe
[continentId] => 1
)
[247] => stdClass Object
(
[countryId] => 171
[isoCode] => gs
[name] => Zuid Georgia
[nameSlugified] => zuid-georgia
[continentId] => 3
)
[248] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => Zuid Sudan
[nameSlugified] => zuid-sudan
[continentId] => 1
)
[249] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[isoCode] => za
[name] => Zuid-Afrika
[nameSlugified] => zuid-afrika
[continentId] => 1
)
[250] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[isoCode] => kr
[name] => Zuid-Korea
[nameSlugified] => zuid-korea
[continentId] => 2
)
[251] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[isoCode] => se
[name] => Zweden
[nameSlugified] => zweden
[continentId] => 4
)
[252] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[isoCode] => ch
[name] => Zwitserland
[nameSlugified] => zwitserland
[continentId] => 4
)
)
[portalTicker] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[userId] => 278388
[username] => ireneopreis
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => nederland
[currentCountryName] => Nederland
[currentCountryIsoCode] => nl
[currentCountryId] => 134
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[countryName] => India
[countryIsoCode] => in
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[countryName] => Rusland
[countryIsoCode] => ru
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[countryName] => Myanmar
[countryIsoCode] => mm
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[countryName] => Honduras
[countryIsoCode] => hn
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[countryName] => Panama
[countryIsoCode] => pa
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[countryName] => Guatemala
[countryIsoCode] => gt
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[countryName] => Japan
[countryIsoCode] => jp
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[countryName] => China
[countryIsoCode] => cn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => co
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[countryName] => Argentinië
[countryIsoCode] => ar
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[countryName] => Uruguay
[countryIsoCode] => uy
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[countryName] => Griekenland
[countryIsoCode] => gr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => cl
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Irene
[firstName] => Irene
[reportsCount] => 211
[travelsCount] => 13
)
[1] => stdClass Object
(
[userId] => 298814
[username] => jordyspruijt
[photoRevision] => 8
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_105x105.jpg?r=8
[currentContinentId] => 2
[currentContinentName] => Azië
[currentContinentNameSlugified] => azi
[currentCountryNameSlugified] => sri-lanka
[currentCountryName] => Sri Lanka
[currentCountryIsoCode] => lk
[currentCountryId] => 170
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[countryName] => Nederlandse Antillen
[countryIsoCode] => cw
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[countryName] => Curaçao
[countryIsoCode] => cw
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => bq
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[countryName] => Aruba
[countryIsoCode] => aw
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[countryName] => Costa Rica
[countryIsoCode] => cr
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[countryName] => Verenigd Koninkrijk
[countryIsoCode] => gb
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[countryName] => Japan
[countryIsoCode] => jp
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[countryName] => Zuid-Korea
[countryIsoCode] => kr
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[countryName] => China
[countryIsoCode] => cn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[countryName] => Marokko
[countryIsoCode] => ma
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => za
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[countryName] => Hongarije
[countryIsoCode] => hu
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[countryName] => Denemarken
[countryIsoCode] => dk
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[countryName] => Iran
[countryIsoCode] => ir
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[countryName] => Duitsland
[countryIsoCode] => de
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[countryName] => Zwitserland
[countryIsoCode] => ch
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[countryName] => Portugal
[countryIsoCode] => pt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[countryName] => Sri Lanka
[countryIsoCode] => lk
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Jordy Spruijt
[firstName] => Jordy
[reportsCount] => 104
[travelsCount] => 28
)
[2] => stdClass Object
(
[userId] => 442039
[username] => caro71
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_50x50.jpg
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_105x105.jpg
[currentContinentId] => 9
[currentContinentName] => Zuid-Amerika
[currentContinentNameSlugified] => zuid-amerika
[currentCountryNameSlugified] => peru
[currentCountryName] => Peru
[currentCountryIsoCode] => pe
[currentCountryId] => 147
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Carolijn De Jonge
[firstName] => Carolijn
[reportsCount] => 8
[travelsCount] => 1
)
[3] => stdClass Object
(
[userId] => 442403
[username] => zuidamfrancine
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 2
[currentContinentName] => Azië
[currentContinentNameSlugified] => azi
[currentCountryNameSlugified] => nepal
[currentCountryName] => Nepal
[currentCountryIsoCode] => np
[currentCountryId] => 132
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => co
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[countryName] => Nepal
[countryIsoCode] => np
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Francine Bleeker-Schutte
[firstName] => Francine
[reportsCount] => 13
[travelsCount] => 1
)
[4] => stdClass Object
(
[userId] => 392954
[username] => dorrievb
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/392/954_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/392/954_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => spanje
[currentCountryName] => Spanje
[currentCountryIsoCode] => es
[currentCountryId] => 169
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[countryName] => België
[countryIsoCode] => be
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[countryName] => Portugal
[countryIsoCode] => pt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Dorrie Bracht
[firstName] => Dorrie
[reportsCount] => 426
[travelsCount] => 7
)
[5] => stdClass Object
(
[userId] => 380217
[username] => jirrypons
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => nederland
[currentCountryName] => Nederland
[currentCountryIsoCode] => nl
[currentCountryId] => 134
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[countryName] => Singapore
[countryIsoCode] => sg
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[countryName] => Hong Kong
[countryIsoCode] => hk
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[countryName] => Oostenrijk
[countryIsoCode] => at
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[countryName] => Denemarken
[countryIsoCode] => dk
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[countryName] => Polen
[countryIsoCode] => pl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[countryName] => Servië
[countryIsoCode] => rs
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[countryName] => Malta
[countryIsoCode] => mt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[countryName] => Cuba
[countryIsoCode] => cu
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[countryName] => Nepal
[countryIsoCode] => np
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[countryName] => Kroatië
[countryIsoCode] => hr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[countryName] => Bosnië en Herzegovina
[countryIsoCode] => ba
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[countryName] => Hongarije
[countryIsoCode] => hu
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[countryName] => Liechtenstein
[countryIsoCode] => li
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[countryName] => Zwitserland
[countryIsoCode] => ch
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[countryName] => Duitsland
[countryIsoCode] => de
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[countryName] => Luxemburg
[countryIsoCode] => lu
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[countryName] => Griekenland
[countryIsoCode] => gr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => bq
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[countryName] => Egypte
[countryIsoCode] => eg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[countryName] => Cambodja
[countryIsoCode] => kh
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Jirry Pons
[firstName] => Jirry
[reportsCount] => 128
[travelsCount] => 14
)
)
[latestNews] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[newsId] => 103
[date] => 2024-05-13
[title] => Strandplezier voor grote cupmaten: bikini tips & trucs
[text] =>
Op het moment dat de zomervakantie begint te naderen of je je welverdiende vakantie hebt geboekt, denk je vast en zeker na over het kopen van een nieuwe bikini. Dit is natuurlijk een absolute must op het moment dat je de zon op gaat zoeken. Fijn om te weten, is dat er op het gebied van de stijl erg veel mogelijk is. Waar je zoal op kunt letten tijdens het kopen van een bikini met een grote cup, lees je in dit blog.
Wat voor soort kleur bikini draag je het liefste in de zomer?
Een van de belangrijkste dingen waar je rekening mee moet houden tijdens het kopen van een bikini, zoals een bikini cup F, is natuurlijk de kleur. Het moet perfect passen bij je eigen smaak, maar de kleur moet ook passen bij je haar- en huidskleur. Niet zo gek dus dat de keuze op het gebied van kleur vrijwel eindeloos is. Van aardse tinten tot aan een klassieke bikini in het zwart en van uitgesproken print tot aan een vrouwelijke bikini in het rood.
Breng goed in kaart uit wat voor soort pasvormen je zoal kunt kiezen
Maar een bikini met een grote cup is vandaag de dag ook in tal van pasvormen te koop. En dat is natuurlijk wel zo fijn om te weten als je gaat shoppen.Het belangrijkste van alles is dat je kiest voor een pasvorm waar je je comfortabel in voelt. Denk daarbij aan top met een goede cup voor voldoende ondersteuning en een broekje dat elegant en mooi is uitgesneden. Hierdoor voel je je meteen op je best, bijvoorbeeld tijdens een dag op een beachclub of op het strand. En dat is wel een erg fijne gedachte op het moment dat je druk in de weer bent met het pakken van je koffers.
Het shoppen van een leuke bikini doe je erg makkelijk online
Sta je te springen om je zomerse garderobe aan te vullen met een nieuwe bikini? Kies er dan voor om de meest actuele kleuren en trends alvast een keer online te bekijken. Je krijgt hierdoor meteen een goed beeld van de setjes die eigenlijk niet mogen ontbreken bij jou in de kast. Ook kun je na het plaatsen van een bestelling de bikini enorm snel bij jou in huis verwachten. Laat het shoppen van een nieuwe bikini dus maar snel beginnen.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => strandplezier-voor-grote-cupmaten-bikini-tips-amp-trucs
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/103/103_1.jpg
)
[1] => stdClass Object
(
[newsId] => 102
[date] => 2024-04-22
[title] => Zo maak je jouw droomreis bereikbaar
[text] =>
Heb je altijd al een bepaalde droombestemming gehad, maar heeft jouw budget het nooit toegelaten de reis te maken? Wanneer je de volgende slimme tips meeneemt, kan je zorgen dat je toch eindelijk op de plek van je dromen kan verblijven. Door de dingen net even anders aan te pakken, kan jij de reis maken waar je echt gelukkig van wordt. Zonder dat je op de kwaliteit hoeft in te leveren. Laten we snel naar de tips kijken.
1 De goedkoopste tickets
Het eerste wat je moet doen, is zorgen dat de reis zelf zo voordelig als mogelijk wordt. Dit hoeft niet lastig te zijn. Je hebt namelijk een heel krachtig wapen in handen om dat voor elkaar te krijgen. Het begint met vliegtickets vergelijken op Vliegennaar.nl. Dit is namelijk de methode waarop je kan ontdekken waar je de goedkoopste tickets naar jouw droombestemming kan vinden. Het voordeel van deze methode is dat je in één oogopslag direct alles ziet, dus je weet zeker dat je bespaart, want een lagere prijs vind je niet. Zo houd je direct al een fors bedrag over.
2 Nog meer vergelijken
Je kan er zeker van zijn dat je de laagste prijs betaalt wanneer je het Vliegennaar.nl flight alert aan hebt staan. Zo krijg je een melding wanneer de prijs lekker laag is. Deze methode kan je natuurlijk ook op andere zaken toepassen. Zo kan je bijvoorbeeld ook je verblijfplaats lekker voordelig maken door eerst de opties met elkaar te vergelijken. Door vooraf veel onderzoek te doen en alles naast elkaar te leggen, kan je flink besparen. Waardoor dus ook droombestemmingen ineens gewoon binnen het budget vallen. Dit kan weleens precies dat verschil maken voor jou.
3 Maak gebruik van experttips
Een probleem met reizen boeken is dat je moet af gaan op wat anderen je vertellen. Wanneer je alleen naar organisaties luistert, dan is de kans groot dat jouw reis veel duurder uitpakt dan je zou wensen. Dit is natuurlijk ook in het voordeel van de organisaties. Luister je echter naar iemand die een expert is met betrekking tot jouw locatie, dan is dat natuurlijk een ander verhaal. Wil je bijvoorbeeld naar Turkije? Dan zal je ontdekken dat jouw dromen juist worden waargemaakt op de plekken die niet als eerste worden aangeprezen. Dit maakt dus een groot verschil in de kosten die je maakt.
4 Doe zoveel als mogelijk zelf
Tot slot is het slim om zoveel als mogelijk zelf te doen. Zeker als het gaat om je droomreis, is het natuurlijk veel meer dan gewoon een vakantie. Je gaat ernaartoe omdat je ook echt dingen wilt ervaren. Hoe kan je iets nu beter ervaren dan door jezelf erin onder te dompelen? Op die manier zal je een blijvende herinnering maken en kan je ook nog eens goed zorgen dat de kosten voor je reis in de hand gehouden worden. Wanneer je dus geen groot budget hebt, maar wel het maximale wilt beleven, dan kan je er goed aan doen om veel zelf aan te pakken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => zo-maak-je-jouw-droomreis-bereikbaar
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/102/102_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 101
[date] => 2024-04-08
[title] => Wat maakt een vakantie met de camper zo bijzonder
[text] =>
Het huren van een camper is een geweldige manier om een vakantie eens op een andere manier te beleven. Niet gebonden aan één accommodatie, maar juist vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Met een camper heb je alle luxe binnen handbereik, terwijl je tegelijkertijd midden in de natuur kunt zijn. Dit maakt een vakantie met de camper zo bijzonder. Via het platform van Goboony komen vraag en aanbod samen en kun je voor een bepaalde tijd een camper huren om kennis te maken met deze manier van vakantie. Dus twijfel je al een tijdje om eens met de camper op reis te gaan, bekijk dan eens de website van Goboony. Zo heb je een beetje een idee wat er allemaal mogelijk is, kun je ook direct zien wat de kosten hiervan zijn. Daarnaast vertellen we je natuurlijk graag wat een vakantie met de camper zo bijzonder maakt.
De vrijheid van een camper
Met een camper kun je letterlijk alle kanten op. Geen geplande routes of vaste verblijfplaatsen, maar de mogelijkheid om je vakantie naar eigen wens in te vullen. Of je nu van de rust en ruimte van de natuur houdt, of juist liever steden en toeristische attracties bezoekt, met een camper is het allemaal mogelijk. Je kunt eenvoudig van de ene plek naar de andere reizen en onderweg genieten van prachtige uitzichten.
Alle luxe binnen handbereik
Een camper biedt alle comfort die je nodig hebt tijdens je vakantie. Het is als een mobiel huis op wielen, voorzien van alles wat je wenst. Een comfortabel bed, een keuken om zelf te koken en een badkamer met douche en toilet. Dit betekent dat je zelfvoorzienend bent en niet afhankelijk hoeft te zijn van hotels of restaurants. Je kunt overal stoppen en genieten van je eigen maaltijden, zonder dat je iets mist.
Midden in de natuur
Als je met een camper op vakantie gaat, kun je ervoor kiezen om midden in de natuur te verblijven. Campings die speciaal voor campers zijn ingericht bieden vaak prachtige staanplaatsen in een bosrijke omgeving. Je wordt wakker met het geluid van fluitende vogels en geniet van de frisse buitenlucht. Ook kun je ervoor kiezen om op camperplaatsen te overnachten, waarbij je vaak kunt parkeren op unieke locaties, zoals aan het water of met uitzicht over weilanden. Het enige waar je wel even rekening mee moet houden, is dat je zorgt voor een goede verzekering. Zo kan er namelijk altijd iets gebeuren onderweg. Ons advies is het afsluiten van de Goboony Camperverzekering voor je camper, zodat je zeker weet dat je bij schade of pech ontzettend snel geholpen wordt.
Een vakantie op maat
Met een camper heb je de mogelijkheid om je vakantie volledig naar eigen wens in te vullen. Geen vaste vertrek- of aankomstdatum, maar juist de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Wil je langer op een bepaalde plek blijven? Geen probleem, je kunt je reisschema eenvoudig aanpassen. Dit maakt een vakantie met de camper zeer flexibel en ideaal voor mensen die graag hun eigen plan trekken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => wat-maakt-een-vakantie-met-de-camper-zo-bijzonder
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/101/101_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 42
[reportCount] => 8
[pictureCount] => 30001
[position] => 1
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => CO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 147
[reportCount] => 4
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => PE
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 252
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 8189
[position] => 3
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => BQ
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 24
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 50224
[position] => 4
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => BO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 40
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 39840
[position] => 5
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => CL
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[reportId] => 5095084
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-08
[photoRevision] => 8
[title] => Grenzen verleggen in Huacachina
[message] =>
Grenzen verleggen in Huacachina
Bij het verlaten van de Amazone stond een aardige reisdag op het programma.
Dinsdag 4 juli
Ontbijten, uitchecken, boot naar het vaste land van Puerto Maldonado, taxi naar de airport, vlucht naar Lima, taxi naar het busstation, bus naar Ica, taxi naar Huacachina…. Haha, dat was een flinke rit! Toch sloot het allemaal heel goed op elkaar aan. Bovendien zijn de bussen erg goedkoop, voor 4,5 uur met de bus betaalden wij voor de luxe variant slechts 9 euro per persoon.
Bij aankomst in Huacachina had ik grote verwachtingen, want deze bestemming is een groene oase middenin een woestijn. Maar het was al donker en we waren gefocust op ons hotel. Zodoende zagen wij de enorme bergen rondom de oase niet. We arriveerden in een leuk hostel. Erg levendig. We aten een curry in de mooie tuin van het hotel.
Woensdag 5 juli
Het woestijn landschap betekent dat er enorme zandduinen zijn. Dit zorgt ervoor dat er veel activiteiten gedaan kunnen worden, zoals: buggy tour, sandboarden en paragliden. Wij boekten voor de namiddag bij zonsondergang een combinatie buggy tour met sandboarding.
De ochtend en middag moesten wij praktische zaken regelen. Een nieuw hotel, een tour naar de Nazca Lijnen en de was wegbrengen. Daarna maakten wij een wandeling door Huacachina rond de oase. Na de lunch beklommen wij de steile zandbergen en hadden daarmee een mooi zicht op dit bijzondere verschijnsel.
Om 16:00 uur begonnen wij. Ruim 20 mensen uit het hotel hadden deze activiteit geboekt. We vertrokken per taxi naar de plek waar de enorme buggy’s stonden. In onze buggy paste 16 man. Vast in de riemen als in een achtbaan vertrokken wij. De motor maakte veel herrie en de snelheid bleef maar toenemen. Nadat de chauffeur z’n plekje had uitgekozen begon hij echt te scheuren. Berg oprijden tot aan de rand en dan de (voor je gevoel) te steile helling naar beneden met volle snelheid. Het was af en toe doodeng maar de chauffeur had alles onder controle. Ik was blij dat ik niet net had gegeten. Na een tijdje was er een stop, mocht iedereen uitstappen voor foto’s. Ik stapte vooral uit om even mn energie te ontladen…
We stapten weer in en ik vroeg vooral af hoe lang het was tot de locatie van sandboarden. We reden nu nog harder maar het was grotendeels vlak. Dat was wat minder eng. Na een tijdje reed hij met volle snelheid een hoge berg op. Eenmaal daar stapten wij uit en kregen een board in onze handen gedrukt met een beetje wax. We maakten het board glad en we kregen instructies. Toen was het een voor een plank neerleggen, handen door de grip, liggen en alle controle uit handen geven. Het eerste kwart lag in de zon, daarna verdween je in een diepe kuil. Dat stukje maakte het spannender. Toch moest ook ik er aan geloven. Met zenuwen door mn lijf begon ik op de plank te liggen. De meters in de zon remde ik af, maar dat lukte nauwelijks omdat het zo steil was. Ik zag de diepte, dacht dit is bizar, maar voor ik het wist, ging ik…. Zoef! Naar beneden!
Eenmaal beneden was ik nog strak van de spanning, maar tegelijk was het heel gaaf. Voor wie het niet weet, ik ben nog nooit in een achtbaan geweest en ben normaal gesproken niet op zulke activiteiten. Toch overwin ik mijn angst hier en daar, en dit droeg daar zeker aan bij. Marcel en Twan hadden hier niet zo last van, en genoten enorm. Vanuit het eindpunt van de helling, stond de volgende steile helling te wachten. Deze was volledig zichtbaar maar leek NOG steiler. Maar na die eerste ervaring, moest ik wel. En ook die was gaaf. De derde keer had ik er zin in om nog eens te gaan en dacht ik dat het klaar was.
De laatste was echter nummer vier en die was heel steil heel lang. Maar ik zou sowieso gaan, en dat deed ik nog een keer. Liggen, benen intrekken en niet meer remmen. Ik was merkbaar minder bang en dat zorgde ervoor dat ik verder kwam dan alle anderen. Ik boardde tot voorbij de buggy’s en de mensen begonnen te klappen. Gaaf! En trots dat ik weer iets had overwonnen!
Enigszins bang voor de buggy ride terug, vertrokken wij weer. Het was een beetje overleven, maar de rit was minder lang omdat wij al 4 stukken omlaag hadden geboard. Bovendien werden wij aan de rand van de oase afgezet om de zonsondergang vanaf daar te bekijken. Erg mooie foto’s en video’s leverde dat op van de groene oase in de middle of nowhere. We liepen naar beneden met de schoenen vol zand en zo zat de activiteit erop. En wat voor een activiteit.
Donderdag 6 juli
Vroege wekker, want Marcel en Twan hadden een dagtour naar Nazca. Hier zijn de Nazca Lijnen. Dit zijn mysterieuze tekeningen die ruim 1000 jaar terug zijn gemaakt. Het is nog altijd een raadsel waarom deze zijn gemaakt. Het gaat om allerlei vormen en dieren. Deze zijn vooral uit de lucht goed zichtbaar en de grootste activiteit is om hier overheen te vliegen. Dit gebeurt in een klein vliegtuigje met maximaal 10 personen. Om goed zicht op de lijnen te krijgen, vlieg je helemaal op de linker zijkant en vervolgens helemaal op rechts. Je kunt er goed misselijk van worden en met mijn (enige) vliegangst, besloot ik het niet te gaan doen. Ik kon nog besluiten de hele dag mee te gaan (en niet te vliegen), maar ik besloot een dagje op mijzelf te relaxen in het hotel. Ook wel eens lekker na alle activiteiten en indrukken.
Bij terugkomst bleek ik de juiste keuze te hebben gemaakt om in het hotel te blijven. Zij waren van 7:00 uur tot 17:00 uur op pad. Naast de 2,5 uur heen en evenlang terug, was er drie uur vertraging op hun rondvlucht. Uiteindelijk maakten zij een mooie tocht over de Nazca Lijnen en hadden samen met twee piloten het mini vliegtuigje voor zichzelf. Vanwege de bewolking en daarmee de schaduwen op de grond springen de beelden er niet ontzettend uit. Toch was het met het oog goed zichtbaar en een mooie ervaring.
Vrijdag 7 juli
Vroege wekker voor de uitdaging van mijn leven, waarvan ik tot eergisteren niet wist dat ik dat ging doen: PARAGLIDEN!
Toen wij eergisteren informeerden voor de Buggy Tour, het sandboarden en de Nazca Lines, kwam ineens de activiteit paragliden aan bod. Geen van ons had dit ooit gedaan, dus hoe dit precies ging, weet ik niet meer. Maar voor wij het wisten, hield de instructeur z’n praatje, werden wij enthousiast. Enige realiteit kwam later en daarmee nam bij mij de twijfel toe. Tot ik dacht; het is door de zandduinen heen en niet direct een vaart van een half uur. Dus ik besloot het te zeggen, JA we boeken.
Vandaag was het zover. Na een rommelige nacht en geen eetlust in de ochtend, werden wij om 8:00 uur opgehaald. We wandelden met twee instructeurs en 6 deelnemers maar de zandduinen. Daar stapten wij opnieuw in een buggy, maar gelukkig werd deze gewoon als ‘taxi’ gebruikt en scheurde niet als een achtbaan overal doorheen. Rond 8:45 uur was Marcel als eerste in z’n harnas en helm gehesen, en stond de instructeur klaar. Even wachten op de (weinig aanwezige) wind, en ineens was het zover; GO. Rennen, rennen en rennen, en ineens vloog hij daar weg als een vogel door de duinen. Een mooi plaatje. Helaas was het geen lange vlucht, vanwege het gebrek aan wind, maar hij had het wel gedaan!
Er waren maar twee instructeurs, dus er konden er maar twee tegelijk. Deze werden beneden gehaald met de buggy en helemaal terug gebracht. Dit kostte tijd en de wind begon te liggen. Ze pakten een handje zand en het viel recht naar beneden. We gaven het de tijd, zelfs een uur wachten maar het leek er niet in te zitten.
Toch kwam de wind terug, alleen in de verkeerde richting voor deze startplaats. We besloten te verplaatsen naar een andere plek, waar het dal een stukje dieper was vanaf de start. Hier werd Twan voorbereid en de instructeur stond klaar, en ook hij ging! Als volgende ronde was ik aan de beurt. Nog nooit zoiets gedaan, stijf van de zenuwen trok ik dat harnas aan en ineens was er geen weg terug. Rennen, rennen en gaan. Hij trok de touwen uit en we vlogen! Na een aantal meters klapte er iets uit, waardoor ik kon zitten. Het wat bizar, vreemd en nieuw tegelijk. De eerste meters waren eerder onwerkelijk dan dat ik kon genieten. Maar ik besefte wel, ik was aan het paragliden! Hoe gaaf?!
Na de vaart landde ik beneden in het zand en had ik iets gedaan, waarvan ik niet wist dat ik het ooit zo doen (of durven). Deze reeds fantastische reis heb ik zulke mooie dingen gedaan, en het verleggen van mijn grenzen hoorde daar ook bij. Trots!
Nadat Marcel nog een tweede keer is gegaan, en Twan en ik deze tegoed hadden, ging ook hier het weer meespelen. De instructeur besloot dat het zo lang had geduurd maar dat deze omstandigheden niet veilig meer zouden zijn. Safety first, dus we hadden het te accepteren. Ik was graag nog een keer gegaan in de hoop dat ik dan iets meer kon ontspannen en genieten. Het was een dag om nooit meer te vergeten! En zo verlieten wij Huacachina met een adrenaline shot. Op naar onze laatste plek; de hoofdstad Lima.
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 163
[author] => Jordy
[cityName] => Huacachina
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/127/495_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => grenzen-verleggen-in-huacachina
)
[16] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094997
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-04
[photoRevision] => 8
[title] => De Amazone
[message] =>
De Amazone
Ontbijten, uitchecken en Cusco verlaten. Wij verruilen de hoogtes van het Andesgebergte voor het tropische Puerto Maldonado in het Amazonegebied.
Zaterdag 1 juli
Op de airport wachtte een taxichauffeur ons op en bracht ons naar het haventje, om vervolgens per boot naar onze lodge te gaan. Bij aankomst konden wij direct aantreden voor een warme lunch. Daarna bepaalden wij voor onze vier dagen welke activiteiten wij zouden doen. De eerste zou pas in het donker zijn dus we hadden een relaxte middag in het huisje met uitzicht op de Madre de Dios Rivier. Muziek aan, spelletje doen en hangen in de hangmat. Een rondje door de enorme tuin leverde al mooie momenten op, bijvoorbeeld met de blauwgele papegaai van het huis en schitterende vlinders.
Rond half zeven gingen wij op pad met een gids door dit gebied. We zagen al harige tarantula’s, kikkers, hagedissen, diverse insecten, mooie vogeltjes en tot slot vier aapjes. En dat op nog geen 100 meter van ons huisje! Na de Night Walk stond het avondeten klaar en was er tijd voor ontspanning.
Zondag 2 juli
De lodge heeft een goed dak, maar aan de zijkant zijn de ramen van gaas (en dus open). Om half zes word je wakker van de vele vogels die fluiten. Soms zo hard dat het lijkt of zij in de kamer zitten, wel een mooie ervaring. Daarna weer in slaap gevallen. Wel een wekker gezet, want het eten is inclusief en dat is om 8 uur.
Na het ontbijt vertrokken wij per boot naar Monkey Island. Na een halfuurtje liepen wij over het eiland door de mooie natuur, maar aapjes hebben wij niet gezien. We kwamen een ander groepje tegen dat aan de ander kant van het eiland was geweest en ook zij hadden geen apen gezien. Helaas, na een uur keerden wij weer terug.
Activiteit twee was Lago Yacumama en wij vertrokken om 15:00 uur per boot, gevolgd door een stukje taxi. Bij aankomst werden wij verdeeld over twee boten (zonder motor). De gids peddelt ons door het watertje heen en vertelt wat er allemaal gevonden kan worden. Van kaaimannen tot otters, van apen tot piranha’s en vele vogelsoorten.
Midden in het water, gaan wij stil liggen. De weerkaatsing in het water toont de schitterend ondergaande oranje zon en de vele rechte palmbomen. De gids bereidt het aas voor. We gaan vissen naar piranha’s met handgemaakte hengels. Met een behoorlijk portie aas kunnen wij het keer op keer proberen. Al snel heeft Marcel raak, en later ook Twan. Met hulp van de gids wordt voorzichtig het haakje verwijderd en worden de piranha’s terug gegooid. Mij wilde het helaas niet lukken, maar in deze schitterende omgeving heb ik erg genoten.
Na het vissen, peddelen wij wat dieper door het water. Tot twee keer treffen wij een kaaiman tussen de lelies. Aangezien je alleen hun hoofd boven water ziet, is het gissen hoe lang zij zijn. De gids houdt het op twee meter lang. Als hij dichterbij komt word ik wel wat voorzichtig. Aan het eind van de avond zit ook activiteit 2 erop; een mooie dag.
Maandag 3 juli
De wekker ging heel vroeg, we zaten om 4:45 uur (!) in het bootje en rond 6 uur arriveerden wij op de plek waar heel veel papegaaien en parkieten naar toe komen voor hun dagelijkse voedsel. Dit gebeurt alleen heel vroeg in de ochtend. Hele hordes vlogen heen en weer van de klei naar de bomen. Met felle geluiden vliegen zij heen en weer. Vanuit de boot konden wij later nog iets dichterbij komen. Dit was vooral voor het oog leuk, want met telefooncamera’s valt dit op afstand niet goed vast te leggen. In een naastgelegen boom troffen wij nog een luiaard, maar ook die was het beste te zien met een verrekijker. Bij terugkomst stond het ontbijt klaar. Tot 14:00 uur hadden wij alle tijd voor relaxen in de hangmat en wat slaap inhalen.
Toen vertrok onze boot richting Sandoval Lake, een nationaal park aan de overkant van de rivier. Daar begonnen wij met 3km wandelen over een houten pad door de jungle. Om de zoveel meter werden er nieuwe dieren gevonden en beschreven. Een voltreffer wat betreft apen, want we zagen twee verschillende soorten en wel meer dan tien stuk; zowel groot als klein.
Na een tijdje kwamen wij bij het meer. We zaten met de hele groep in 1 boot met peddels. Ook nu weer een strakke lucht, mooie weerkaatsing in het water en veel palmbomen. We voeren langs de rand van het meer en zagen veel nieuwe vogelsoorten, maar ook papegaaien, schildpadden en zelfs een groepje otters! Toen het helemaal donker was, hadden wij de boottocht achter de rug. We moesten nog wel de wandeling en boottocht terug. Daar zagen wij weer vele tarantula spinnen (ookeen paar giftige), hagedissen, slangen (slangetjes) en kikkers.
Tevreden en voldaan keerden wij naar de boot, om vervolgens nog witte kaaimannen vanuit de boot te zien in de rivier. We kwamen voor natuur en wildlife en dat hebben wij zeker gekregen; het was gaaf! Morgen verlaten wij het Amazone-gebied en er staat een behoorlijke reisdag op de planning. Wordt vervolgd…
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 157
[author] => Jordy
[cityName] => Puerto Maldonado
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/768_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => de-amazone
)
[17] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094911
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-01
[photoRevision] => 8
[title] => Cusco en de Sacred Valley
[message] =>
Cusco en de Sacred Valley
Na ons bezoek aan de Machu Picchu, besloten wij in Ollantaytambo te blijven. Een klein, mooi dorpje waar nog meer Inca gebieden zijn gevonden. Van daaruit een rondje door de Sacred Valley (heilige vallei).
Woensdag 28 juni
In Ollantaytambo worden we om 8.00 uur opgehaald door onze gids Luis. We wandelen een klein stukje en arriveerden bij de Inca ruïnes. De zon staat alweer hoog, dus de zonnebril is nodig. Het levert mooie beelden op vanwege de hoekige trappen, stenen en de schaduwen die het achterlaat. Ook hier zien wij de drie soorten architectuur uit de Inca tijd. Na een uurtje verlaten wij dit gebied, en na een kop koffie stappen wij weer in de auto.
Op naar het mysterie van Moray. Hier zijn drie arena’s in de vorm van cirkels te vinden uit de tijd van de inca’s. Ze zijn bijzonder perfect gevormd en bevatten ook drainage-systemen en traptredes. Het werkelijke doel van deze cirkels is nooit helemaal duidelijk geworden. Het ziet er wel mooi uit.Na deze wandeling verlaten wij ook dit gebied voor een nieuwe activiteit.
De zoutterrassen van het dorpje Maras dateren ook uit de tijd van de inca’s. Vanuit een zoutwaterbron loopt een verdeelsysteem tussen de bergen om de verschillende vijvers te vullen, aangevuld met water. Na enige tijd vormen zich zoutkristallen en na langere tijd is het water verdampt, waardoor het zout verzameld en verkocht kan worden.De randen van de vijvers slaan wit uit van het zout en de verhogingen tussen de bergen maken het een bijzonder plaatje. Bovendien komen hier een van de duurste soorten zout ter wereld vandaan. Bij een souvenir winkeltje zat tevens een uitleg om ons mee te nemen in het proces van zout winnen en de afhankelijkheid van deze zoutwaterbron. We kochten hier een stuk lokale chocola waar zout in zit. Heerlijk!
In het nabij gelegen Urubamba wilde wij op zoek naar een lunch. Bij toeval stopten wij bij een Japans restaurantje. We besloten er neer te ploffen en hadden een heerlijke lunch en bovendien zeer betaalbaar. De eigenaresse was bijzonder vriendelijk en geïnteresseerd in ons. We sloten af met een foto.
Als laatste gingen we naar Pisac, maar daarvoor moesten wij nog 1,5 uur rijden. Het was al namiddag en de zon verdween achter de bergen. Bovendien stond er veel wind en werd de gevoelstemperatuur erg koud. We hielden het bezoek kort en hadden wij genoeg gezien van de inca’s. Op naar Cusco, een ander hotel dan voor de Machu Picchu.
Donderdag 29 juni
Een lekker verblijf in Cusco met een hartelijk ontvangst en een mobiele kachel voor op de kamer (nodig!). Na een goede nachtrust, staan we wat later op. Na het ontbijt, brengen wij de was weg, waar wij diverse vuurwerk knallen horen. We gaan er op af en zien een fanfare zich verzamelen met allerlei groepen mensen in pakken. Het is weer feest; er wordt veel muziek gemaakt en gedanst in mooie pakken. Erg leuk!
We lunchen aan de Plaza de Armas op een balkonnetje in de zon. We brengen een bezoek aan de kerk, waarna het hele feest zich op dit hoofdplein nog eens herhaalt. Een wandeling naar de sfeervolle wijk San Blas en een heerlijk diner maken de dag compleet.
Vrijdag 30 juni
Een relax dagje net als gisteren. Rustig ontwaken, was ophalen. Op advies maken wij een rondje door het Choco Museo, het museum nabij het grote plein. Het is wat kleiner dan wij inschatten en we hadden al chocola gekocht in Maras, dus we hielden het erbij. Een wandeling door de steegjes langs de 12-hoekige steen. Die wordt beschouwd als een nationaal erfgoed uit het oude tijdperk. We lopen naar het riviertje dat uiteindelijk verdwijnt onder alle bebouwing in de stad. Op een bank in het zonnetje op het Plaza de Armas relaxen we in de namiddag. We maken een nieuwe planning en pakken onze spullen in. Tijd om Cusco voor de tweede keer te verlaten. Adiós!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 178
[author] => Jordy
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/174_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => cusco-en-de-sacred-valley
)
[18] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094822
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-28
[photoRevision] => 8
[title] => Inca Trail naar Machu Picchu
[message] =>
Machu Picchu
Maandag 26 juni
Na lang uitkijken, was het zover: de tweedaagse trip met een bezoek aan de Machu Picchu. De Inca stad die bewaard is gebleven doordat de Spanjaarden het nooit vonden. Vanwege beperkte beschikbaarheid hadden wij dit al maanden vooraf geboekt. Daar gaan we!
Tegen de klok van 6:00 stond de taxi voor de deur. Na twee uurtjes waren wij in Ollantaytambo. Een pittoresk dorpje dat het startpunt is. We haalden wat extra liters water voor de lange wandeling, en stapten in de trein van Peru Rail; een trein met luxe stoelen en ramen aan de zij- en bovenkant, waardoor je overal kunt kijken naar de hoge bergen en het mooie landschap. Rond half tien waren we bij KM104. Deze mijlpaal is onderdeel van de Vierdaagse Inca Trail. Wij lopen in onze trip alleen het laatste gedeelte naar de Machu Picchu.
Bij KM104 gaan wij de hangbrug over en klimmen een stukje. Daar treffen wij onze gids Luis, en gaan wij langs de controle. Wij krijgen zelfs een stempel in ons passport. Daarna sprayen met Deet en zonnebrand, dan beginnen we de hike. We lopen naar de Inca ruïnes die onderaan liggen. De gids vertelt over de verschillende bouwstijlen en hoe deze zijn gerenoveerd.
Daarna maken we een serieuze klim. Langs de rand van de berg, in de volle zon, beginnen wij meters te maken. Soms een korte stop voor wat extra informatie van Luis. Onderweg zijn op een paar plekken hutjes gebouwd waar je mooi kunt zitten in de schaduw om bij te komen, te eten en te drinken. We klimmen honderden meters en het is soms echt pittig. Het diepe dal naast ons wandelpad wordt steeds dieper, en daarmee de uitzicht op de bergen steeds mooier.
Rond 12.00 uur komen wij bij een waterval en pakken daarmee de koelte en de schaduw. We zijn al aardig doorweekt van het zweten. De liters water tikken weg. We komen niet veel later bij de Wiñay Wayna ruïne met schitterend uitzicht. We klimmen de trappen omhoog en zien diverse lama’s over het gras op de verdiepingen lopen. Het levert unieke beelden op. De beesten zijn niet mensenschuw, als wij naast hen lopen naar onze lunchplek staan ze nog net niet te poseren voor de camera. Een paar selfies met zo’n koppie naast mij, is echt mooi beeldmateriaal.
Ons lunchpakket zat goed in elkaar. Bovendien werd de rugzak steeds lichter door eten en drinken te nemen, wat de wandeling aangenamer maakte. Na de lunch hebben wij nog twee uur gewandeld. Eerst naar het Intipunku uitzichtpunt, beter bekend als de Sun Gate. Vanaf de Inca Trail is dit je eerst blik op de Machu Picchu en een beloning voor de lange wandeling. Het is een heerlijk gevoel om na al die uren zwoegen, dit wereldwonder aan te treffen. Daarna nog een klein uur tot hét fotomoment van de Machu Picchu. Vanwege de namiddag stond de zon al laag en waren de meeste toeristen al weg. Alle ruimte dus om mooie kiekjes te maken. Het was heel bijzonder om te zien als afsluiter van deze dag! Genieten!
Na wat opfrissen en uitrusten, hebben we met onze gids wat gegeten. Daarna moe maar voldaan, dus tijd om te slapen.
Dinsdag 27 juni
Na een goede nachtrust meteen weer door. Een bezoek aan het Machu Picchu complex zelf staat op het programma. Na een vroeg ontbijt worden wij door Luis opgehaald. We vertrekken met de bus naar boven. We betreden de Inca stad bij opkomende zon. Het voelt al heerlijk aan en vanaf de zijkant maken wij weer nieuwe foto’s en filmpjes. Het is een unieke locatie.
Op een verdieping in het gras vertelt Luis veel over de oorsprong, de bouwstijlen, waterafvoer en het in stand houden van dit Unesco erfgoed. We maken een grote ronde van twee uur.
Dan zetten wij koers naar Wayna Picchu; de grote berg die te zien is op alle foto’s van de Machu Picchu. Met een hele steile klim bereiken wij in 45 minuten de top van deze berg. Mijn hoogtevrees neemt het af en toe over en de kramp schiet in mn benen, maar we zetten door. Het uitzicht is fantastisch. Op het hoogste punt is een uitzicht over alle bergen en je kijkt neer op de Machu Picchu. Na de nodige plaatjes vanaf de top, klimmen wij weer naar beneden. Bezweet en moe komen wij beneden en wandelen verder naar de uitgang.
De bus brengt ons in Aguas Calientes. Na een lunch in het centrum, pakken wij de trein met Panorama uitzicht en een heuse modeshow aan boord. Na anderhalf uur terug in Ollantaytambo. In plaats van direct met de bus naar Cusco, reizen wij morgen een dagje door de Sacred Valley. Nu even de beentjes omhoog na drie inspannende, fantastische dagen!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 137
[author] => Jordy
[cityName] => Machu Picchu
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/125/410_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => inca-trail-naar-machu-picchu
)
[19] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094754
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-26
[photoRevision] => 8
[title] => Inti Raymi Festival en Rainbow Mountain
[message] =>
Inti Raymi Festival en Rainbow Mountain
Na een rustige namiddag en avond in Chivay, ging de wekker al vroeg.
Vrijdag 23 juni
We zaten om half 6 aan het ontbijt en een halfuur later in de taxi, om over te stappen op de 4M Express bus. We zijn lang onderweg geweest en hebben daarbij de mooiste wegen gezien op grote hoogtes. Op de top hadden wij een pauze op 4910 meter boven zeeniveau. Leuk om te blijven monitoren hoe erg wij daalden of stegen via een app. Ook bizar dat wij gisterenochtend nog wakker werden op 2000 meter.
Maar hoe hoger, hoe kouder. Gelukkig scheen de zon tegen de strakblauwe lucht dus dat maakte het iets dragelijker. Na wat belegde broodjes te hebben gescoord, hebben wij geluncht met uitzicht op het Langui Lake; erg mooi uitzicht over het meer en de gebergtes. We arriveerden uiteindelijk om 16:00 uur in Cusco, het was een lange reisden. In de avond werd er al flink muziek gemaakt, gedanst en gedronken vanwege het Inti Raymi Festival; de viering van het nieuwe zonnejaar (na de kortste dag van het jaar). Wij gingen er helemaal in mee. Genieten!
Zaterdag 24 juni
Vroeg wakker en daardoor vroeg op pad. Het Plaza de Armas was afgezet en voorbereid voor de ceremonie van de dag van het festival. Overal hingen regenboog-vlaggen vanwege de vlag van de stad Cusco. Om 9.00 uur namen wij onze plek in, niet wetende dat het uiteindelijk pas om 11:00 uur begon. Gelukkig hadden wij goede plekjes. Groepen van 30 a 40 personen, met de meest kleurrijke outfits kwamen dansend voorbij. En echt tig groepen en soorten. Zij liepen kruislings of rondes over het plein. Het was erg mooi door de aanvulling van de vele panfluiten en andere muziek. Bloemen worden gestrooid en boze geesten weggeveegd. Op een gouden stoel werd de Sapa Inca gedragen en toegejuicht. Na anderhalf uur zat de ceremonie erop en volgden andere festiviteiten waarvoor kaartjes nodig waren. In de avond volgden weer allerlei optochten met dans en muziek op het plein. Heel sfeervol!
In de middag hadden wij contact met Nick en Kelly, de Nederlandse wereldreizigers met wie wij de hike door de Colca Canyon maakten. Zij waren smorgens in Cusco aangekomen en we besloten om elkaar smiddags te ontmoeten. We begonnen met een drankje op het plein met de fontein. Na wat gezellig ouwehoeren, wandelden we door de stad. Via de markt op San Francisco Plaza kwamen wij op wat last minute aankopen voor morgen: handschoenen en sjaals. Na een leuke afsluiter met Lomo Saltado en een heerlijke Pisco Sour, gingen we terug vanwege de plannen van morgen.
Zondag 25 juni
Samen met Nick en Kelly, nemen wij de taxi om 8.00 uur op het plein in Cusco. Cusco ligt op 3400 meter boven zeeniveau. De taxi bracht ons in 3,5 uur naar de Rainbow Mountain, ook wel bekend als Vinicunca. Via de mooiste uitzichten met alpaca’s, bergtoppen en sneeuw kwamen wij boven op 4600 meter. Dit is al erg hoog en de lucht kan leiden tot weinig zuurstof en daarmee hoofdpijn en andere klachten (hoogteziekte). Het fenomeen cocabladeren was ons duidelijk gemaakt, dus wij hadden zakjes bladeren gekocht en coca snoepjes. Later op de berg namen wij ook een cocathee. Nadat mijn verschenen hoofdpijn niet veel minder werd, nam ik een aspirine en dat werkte goed. Wel merkte ik een slechte conditie door de mindere zuurstof, maar we zetten door, samen met de taxi chauffeur en tour guide. Na 1,5 uur klimmen en doorzetten kwamen wij op het hoogtepunt: de Rainbow Mountain.
De rainbow mountain ziet er zo uit door de koper, ijzer en andere stoffen in de grond. De verschillende stoffen leiden tot verschillende kleuren. Het was echt heel mooi tegenover de strakblauwe lucht. Bijzonder is dat dit wonder pas sinds 2016 bestaat. Tot die tijd was het bedekt door sneeuw. Door opwarming van de aarde is het bloot komen te liggen en is het een van de populairste activiteiten. Na het uitzicht op deze berg, kun je nog een stuk klimmen waar het hoogste punt is. Deze Montana Vinikunka heeft een hoogte van 5036 meter boven zeeniveau.Het is het hoogste punt dat ik ooit bereikte. Gelukkig hebben we het allemaal doorgezet en gered, de aanzichten en foto’s die wij overhouden zijn onwijs mooi.
In de avond hadden wij een briefing voor de tweedaagse Machu Picchu die morgenvroeg van start gaat. We kijken er enorm naar uit! Hoogtepunt na hoogtepunt volgt hier. Nu snel slapen om daar fit te verschijnen…
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 131
[author] => Jordy
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/124/956_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => inti-raymi-festival-en-rainbow-mountain
)
[20] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094643
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-23
[photoRevision] => 8
[title] => Cañón del Colca (Colca Canyon)
[message] =>
Cañón del Colca
Na de laatste keer in de zon ontbijten met verse jus, broodjes, fruit en avocado, was het tijd om uit te checken. Een bezoek aan de markthal en toen pakten wij de taxi naar de busterminal van Arequipa.
Om 13:00 uur vertrok onze bus richting Cabanaconde in de Colca Canyon. Deze kloof is te vinden op zo’n 160 km van Arequipa. Je doet er zo’n 6 uur over met de lokale bus. Halverwege is er een korte pauze. Bij het uitstappen voel je je een soort van dronken. Je hoofd tolt en je benen zijn zwaar door de enorme hoogte waarop wij zitten. Dat had ik nooit eerder gevoeld. Via kronkelwegen stijg je naar grote hoogtes en diepe dalen. De aanzichten veranderen per minuut; schitterend! Aan het begin van de avond arriveren wij in Cabanaconde waar ons hostel dicht bij de bushalte ligt. Na een pizza uit de houtoven, blijken er meer Nederlanders en Belgen te zitten met dezelfde planning voor morgen. We combineren onze plannen.
Woensdag 21 juni
We staan vroeg op. Het is hier slechts 3 graden. We vertrekken rond 7 uur met vier anderen uit ons hostel naar Mirador Cruz del Condor. Het uitkijkpunt om Condors te kunnen spotten. Zij vertonen zich meestal tussen 8.00 en 9.00 uur. Bij aankomst moeten wij betalen voor de entree tot de Colca Canyon. Deze kaart hebben wij later ook nodig voor onze hike.
Direct achter het muurtje zien wij één condor op z’n gemak zitten. We wandelen verder naar hét uitkijkpunt en binnen enkele minuten zien wij een condor door de kloof vliegen op de wind. Al snel volgen er meer. De zon staat al hoog en dat laat een schaduw van de condors zien tegen de bergwand. Het is een schitterend plaatje. Af en toe vliegt er een condor heel dichtbij. Het levert mooie beelden op.
Na een uurtje gaan wij terug naar het hostel. De backpack laten wij daar achter, de dagrugzak gaat mee. Even een bakkie doen en dan vertrekken wij samen met Nick en Kelly. We starten tegen 10.00 uur aan onze wandeling vanuit Cabanaconde op 3200 meter hoogte.
We wandelen het dorpje uit en de ondergrond verandert. Al na een korte wandeling staan wij bij een uitkijkpunt. De kloof is gigantisch en je voelt je heel klein. We zien ver weg het dorpje Llahuar; onze bestemming. Het ligt op 2000 meter hoogte, ofwel 1200 (!) meter lager. Daar gaan wij naartoe…
De zon raakt steeds hoger en het voelt daardoor warmer. De eerste laagjes kleding gaan uit. We drinken veel water en smeren ons constant in tegen de verbranding. Het aanzicht verandert per minuut dat we wandelen en er zitten pittige stukken bij. Na ongeveer 3 uur wandelen, vinden wij bij een riviertje wat schaduw; de ideale plek voor een lunch en ontspanning.
Na de lunch vervolgen wij de route via scherpe grindpaden omlaag. We voeren gesprekken terwijl wij achter elkaar lopen. Hier en daar een stop voor foto’s en video’s, en weer door! Na zes uur hiken, arriveren wij bij onze geboekte Llahuar Lodge. We krijgen de sleutel tot ons minimalistische huisje (zonder badkamer). De reden dat wij hier hebben geboekt, is vanwege de hot springs warmwaterbronnen die onderaan liggen. Ieder kleedt zich snel om, en we wandelen naar de hot springs. We stappen in de baden en komen helemaal bij van deze lange tocht. Even geen tas op je rug, zweet op je lijf en de voeten ontspannen. Heerlijk. Uiteindelijk halen wij wat biertjes en vermaken ons een paar uur in dit warme water. Met een avondmaal van alpacavlees en een Pisco Sour (lokaal drankje) sloten wij de dag af. Na alle inspanningen, viel ik direct na het liggen al in slaap.
Donderdag 22 juni
De zwembroeken waren droog, dus we gingen niet nogmaals in de hot springs. We hadden ontbijt om 8:00 en konden rustig aan doen tot half tien. Na een korte klim waar de spierpijn goed voelbaar was, arriveerden wij bij onze taxi. Met 4 in de auto en 3 in de laadbak reden wij in een uur terug van Llahuar naar Cabanaconde. Wij werden weer hartelijk ontvangen in het hostel waar onze backpacks stonden. Een kop koffie, een wandeling door het dorp en een lunch in het hostel. Toen arriveerde de minibus voor de route van 1,5 uur naar Chivay.
Bij aankomst in Chivay was het opvallend kouder, omdat het veel hoger ligt. Toen bracht de tuktuk ons naar het hotel. De rest van de dag was ontspannen en een rondje over het Plaza de Armas. Op tijd naar bed, want we moeten morgen om 5:30 uur aan het ontbijt zitten. Op naar nieuw avontuur in Cuzco, zin in!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 167
[author] => Jordy
[cityName] => Cabanaconde
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/124/170_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => can-del-colca-colca-canyon
)
[21] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094531
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-20
[photoRevision] => 8
[title] => Arequipa
[message] =>
Arequipa
Het is zover, op naar Peru. Met een vertrektijd van 6.30 op Schiphol, moesten wij midden in de nacht vertrekken. M’n vader bracht ons (thanks!) dus dat was ideaal. We vlogen naar Parijs. Even overstappen en dan van Parijs naar Lima. Drie films en een beetje slapen, toen waren wij in Lima. Het betekende een tijdsverschil van 7 uur. Van Lima vlogen wij door naar Arequipa. Toen wij om 21:30 naar bed gingen, was het voor ons gevoel al 7 uur later en zat de lange dag erop.
Zondag 18 juni
Arequipa wordt ook wel de ‘witte stad’ genoemd. Dit komt doordat de naastgelegen vulkaan Misti het vulkanisch gesteente ‘sillar’ heeft uitgestoten. Hiervan zijn de meeste gebouwen gemaakt. Het is bijna het hele jaar door zo’n 23 graden en het regent zelden.
In deze stad werden wij om half 8 wakker en wij begonnen aan een uitgebreid ontbijt in het hotel. Daarna gingen wij op pad richting Plaza de Armas op enkele minuten lopen. Dit is het grootste plein en het is prachtig met een rustgevend park, een kathedraal en vele rooftop barretjes. Winkels waren dicht vanwege zondag dus het was een relaxte ochtend ronddwalen. Op deze heldere dag hadden wij mooie uitzichten vanuit de stad op de enorme vulkaan.
Na het middaguur keerden wij terug naar Plaza de Armas voor een lunch op een balkon. Met een live panfluit optreden door de locals werd het een mooi plaatje. Na deze lunch gingen wij naar het Santa Catalina klooster. Dit is een van de grootste kloosters ter wereld waar meer dan 400 nonnen hebben gewoond. Niemand mocht het klooster betreden, totdat in 1970 de deuren open gingen voor het publiek. Na de entree sta je direct in kleurrijke bloemen en muren in Bordeaux rood, wit en blauw. Dit was een bijzonder hoogtepunt. Na afloop nog een drankje op een patio om terug te kijken op een mooie eerste dag.
Maandag 19 juni
Wij starten de dag bij Yanahuara’s Viewpoint; een uitzicht onder de mooie bogen door op de vulkaan. We wandelen terug en pakken door naar de wijk San Lazaro. Op de hoek ligt Alpaca Mundo; een alpaca boerderij waar je een rondleiding kan krijgen en de verschillende soorten kunt zien. Na hen wat eten te hebben gegeven en te zien hoe er kleding van alpaca vacht wordt gemaakt, zetten wij voort door de oudste wijk van Arequipa. Na een lunch met heerlijke verse jus van specifiek Peruaans fruit, terug naar het hotel.
Om 14:00 stond een activiteit op het programma; raften over de Rio Chili; de Chili Rivier. Het water was 9 graden dus wij werden in wetsuit gehesen. In groepen werden wij verdeeld over de boten. Daar gingen we; het was fantastisch. Het ijskoude water, de stroomversnellingen in klasse 1, 2 en 3, aangevuld met de zon op je bol en de vulkanen om je heen. Super! Na een klein uur raften, gingen wij omkleden en terug de bus in naar de stad. Een mooie activiteit achter de rug met een hele enthousiaste gids.
Voor de avond hadden wij een reservering bij restaurant ZigZag. Na afloop alvast wat spullen ingepakt, omdat wij morgen gaan uitchecken. Op naar nieuw avontuur.
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 167
[author] => Jordy
[cityName] => Arequipa
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/123/545_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => arequipa
)
[22] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089956
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-05
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 3)
[message] =>
Introductie:
De afgelopen maanden heb ik doorgebracht in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verbleef bij Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle.
Tien dagen voordat mijn tijd in het regenwoud erop zit ga ik toch nog even terug naar het andere kamp. Wanneer ik aankom in het rehabilitatiecentrum lopen Sam en ik samen naar het slaapplatform. 'Trouwens, je hebt het misschien wel gehoord van Ellie*, maar uh… we hebben geen Peter meer,' zegt Sam met een spijtig gezicht. Peter was onze geredde 'junglekalkoen', een Spix' Sjakohoen die dacht dat hij een kip was. 'Nee, dat had ik nog niet gehoord!' zeg ik geschrokken. 'Wat is er gebeurd?' 'Hij is waarschijnlijk opgegeten…' legt Sam uit en ze vertelt hoe ze 's ochtends zijn hok (een stevige metalen constructie op hoge poten) opengebroken hadden aangetroffen. Er lagen wat veren en ze heeft plukjes vacht van een ocelot gevonden. 'Een hele brutale wilde ocelot is dus 's nachts midden in het kamp gekomen, heeft de kooi opengereten en Peter meegenomen. We hadden nooit verwacht dat dat zou gebeuren!' In mijn ongeloof moet ik lachen om dit bizarre verhaal, alhoewel het helemaal niet grappig is. Arme Peter… Hij was luidruchtig en stal ons eten en poepte op de stoelen, maar hij was ook door iedereen geliefd. Elke Spix' Sjakohoen die ik in het regenwoud hoor toeteren heet tegenwoordig Peter. 'Nog gekker is dat we helemaal niets hebben gehoord,' vervolgt Sam. 'En dat terwijl we elke drie uur wakker worden om de baby's te voeren.' 'Oh ja, hoe gaat het met Princessa en de baby's?' haak ik in op de volgende update.
Toen ik naar Hoja 1 vertrok was de coati Princessa net bevallen van twee welpjes. Dat was een foutje. De vrouwelijke Princessa en de mannelijke Eddie woonden al jaren samen in een verblijf, ze waren ze naar Hoja Nueva gekomen met de instructie dat ze zich niet konden voortplanten en dat ze samen moesten blijven. De afgelopen weken viel het wel op dat ze steeds meer vochten en naar elkaar krijsten, maar Philippe* legde me uit dat dat normaal is. 'Coati's hebben een matriarchale samenleving,' zei hij, terwijl we ervoor zorgden dat Eddie apart zat om te eten. 'De vrouwtjes leven normaal in een groep met de jongen samen, terwijl de mannetjes alleen blijven. Die worden alleen toegelaten wanneer de vrouwtjes willen paren.' Toen Princessa opeens heel dik werd, was echter duidelijk waarom ze zich zo territoriaal gedroeg…
Sam's mondhoeken trekken naar beneden en met zachte stem zegt ze 'Princessa heeft het helaas niet gered. De bevalling was te veel voor haar. Waarschijnlijk wilde ze al jaren voortplanten en nu ze zich veilig genoeg voelde kon het, maar daarna wilde ze niet meer. We hebben haar uiteindelijk moeten euthanaseren… Maar we voeren de baby's nu met de hand en die doen het gelukkig erg goed!'
Hm, wat een verdrietig nieuws allemaal! Het is niet de eerste keer dat een coati doodgaat terwijl ik hier ben, ook de jonge Feliz werd van de een op de andere dag ziek en redde het niet en zorgenkindje Osito stopte met eten. Het laat maar weer zien dat het leven in een rehabilitatiecentrum niet altijd vlekkeloos verloopt.
(* Namen zijn gewijzigd uit privacy overwegingen)
Alle negativiteit is echter weg wanneer ik de volgende dag mag kijken hoe de baby coati's gevoerd worden. Het zijn twee zwart-bruine wurmpjes, met ronde koppies, wollige oortjes en het spitse neusje dat ze ook als volwassene nog zullen hebben. Ze hebben nu nog het formaat van een tamme rat, pluizige staartjes en grijpgrage handjes. Ze zijn nog zo klein dat ze hun melk met een spuitje krijgen en vooral de kleinste van de twee snapt niet altijd hoe dat werkt. 'Melk!' denkt hij gretig en in plaats van te zuigen bijt hij zijn kaken vast op het spuitje. Gefrustreerd probeert hij te drinken, maar dat gaat zo niet. Met zachte hand probeert Sam hem te corrigeren, terwijl zijn broertje op onderzoek uitgaat en bijna van de tafel af dondert. Het is hard werken om de baby's te verzorgen, maar ze zijn zo schattig dat dat het allemaal goed maakt. Het positieve nieuws is ook dat ze door hun jonge leeftijd waarschijnlijk al vroeg uitgezet kunnen worden in het wild, voordat ze te veel gewend raken aan het leven in gevangenschap. Over een paar maanden maken deze hummeltjes dus een vliegende start in de jungle!
Mijn dagen in het rehabilitatiecentrum gaan snel voorbij. Ik probeer zoveel mogelijk aan mijn project te schrijven, zodat ik alles met Sam en Dylan kan doorspreken voordat ik het afrond. Ook schrijf ik aan een feedbackdocument, waarin ik al mijn observaties van de afgelopen maanden op constructieve wijze uiteen probeer te zetten. Best spannend, maar ik hoop dat Hoja Nueva kan groeien dankzij mijn bijdrage! Verder zijn Dylans moeder en zus vanuit Canada op bezoek, zo vlak voor de kerstdagen, en dat brengt een hoop extra gezelligheid met zich mee. Dylan woont inmiddels al negen jaar in het regenwoud en zijn familie ziet hem dus niet vaak, maar nu ik ze zo samen zie 'klopt' het plaatje gewoon. Je kunt merken hoe de puzzelstukjes op elkaar passen van mensen die op elkaar ingespeeld zijn en veel van elkaar houden. Ik zie Dylan opeens in de rol van grote broer en zoon, in plaats van als macho junglebaas en ik merk hoe zijn moeder probeert te moederen zonder hem in de weg te lopen. Dat doet ze vooral door lekkere dingen te koken en we genieten allemaal van haar donuts, brownies en calzones. Stiekem geeft het me een beetje heimwee naar mijn eigen moeder en broer en dezelfde makkelijke liefdevolle omgang die ik met hen ervaar.
Ik bezoek ook alle beestjes in het centrum nog een keer. Ik help de coati's en de varkens te voeren, aai Eywa over haar slurfje en zeg Jasper de kinkajou gedag. Ook ga ik 's avonds laat mee naar de wilde katten. Ik zie de 'tweeling', baby-margays Misky en Mango die sinds enkele weken in een eigen verblijf buiten wonen. Hun enorme ogen, ronde oortjes en roze neusjes steken boven het nestje uit waar ze knus tegen elkaar opgekruld liggen. Misky kwam tegelijk met mij aan in Hoja Nueva en was de eerste dagen erg lusteloos zonder haar moeder. Als een geluk bij een ongeluk kwam Mango tien dagen later erbij en ze leefde helemaal op. Nu zijn ze onafscheidelijk. Misky heeft de rol van kattige grote zus aangenomen en neemt Mango in bescherming tegen de wereld, terwijl hij juist een doetje is. Ook nu gromt ze venijnig terwijl Mango nieuwsgierig naar me kijkt.
Ik loop achter Philippe aan over de smalle paadjes naar de andere verblijven. Wanneer we bij de eerste ocelot komen ruik ik een zweterige, zurige geur die prikt in mijn neus. De vorige keer dat ik dit rook dacht ik 'Bah, Philippe moet nodig onder de douche. Hij stinkt!' Op zich geen gekke gedachte in de jungle. Nu weet ik echter dat dit de geurmarkering van een ocelot is. Dat kan van Adullah zijn, die tevreden knorrend tegen het hek aan schuurt wanneer ze ons ziet, maar het kan ook de wilde ocelot zijn die regelmatig op bezoek komt. 'Hee, wat heeft ze een grappige witte stippen achter op haar oren!' wijs ik. Het is de eerste keer dat dat me opvalt. 'Ja, alle ocelotten hebben die,' zegt Philippe. 'In het Spaans noemen we die 'ocelottes' en het is een van de kenmerken waaraan je een ocelot van een margay kunt onderscheiden. Daarnaast zijn ocelotten groter, hebben ze een kortere staart omdat ze minder klimmen en zijn hun ogen minder rond omdat het geen nachtdieren zijn. Oh ja, en hun vlekkenpatroon is meer in een lijn, terwijl dat bij margays willekeurig is.' Ik bestudeer de prachtige wilde kat, met haar slanke bouw, goudbruine vacht met zwarte rozetten en lieve kop. Mooier dan dit wordt de natuur niet…
Of toch wel, want daarna gaan we naar Artemis, de baby jaguar. Ik heb geluk, ze is in een speelse bui. Terwijl ik op veilige afstand (meer dan een meter weg) ga zitten, schuurt ze tegen het hek. Philippe kroelt haar vacht en speelt 'tikkertje' met haar: waar hij het hek aantikt slaat zij met haar klauw. Ze lijkt wel een kitten (eentje die steroïden heeft genomen) en het is verleidelijk om mijn hand uit te steken en haar achter haar oren te kriebelen… Maar ik wil mijn vingers graag houden, dus ik doe het niet. Ik realiseer me op dat moment weer even extra waar ik nu ben: ik zit diep in het prachtige regenwoud en een meter van me af staat een echte jaguar. Hoe cool is dat! Dit zijn de momenten dat ik echt intens veel van mijn reisleven houd.
Wanneer ik even later naar het slaapplatform loop om te gaan slapen zie ik voor mijn voeten iets bewegen. Ik sta meteen stil; het is een slang! Een kleintje, nog geen twee centimeter dik maar wel lang en felrood met een zwarte kop. Dylan vertelt me later dat het een 'black headed calico snake' is. In het licht van mijn hoofdlamp glijdt het slangetje rustig van het pad af de bladeren in en ik blijf het volgen terwijl ik mijn telefoon aanklik. Zo goed en kwaad als maar kan in het donker film ik hoe het dier zich een weg zoekt tussen de bladeren, totdat het uiteindelijk uit het zicht verdwijnt. Ik heb nog nooit eerder in mijn eentje een slang gevonden en ik ben super trots op mijn ontdekking, alhoewel deze me eigenlijk voor de voeten werd geworpen. Ik kan niet wachten de anderen hierover te vertellen!
Ik blijf ook hier elke dag wandelen in het bos. Nu ik een tijdje in Hoja 1 ben geweest valt het me op hoeveel wilder de natuur hier in vergelijking voelt. Ik vraag Dylan waarom dat is en hij legt uit dat het komt doordat Hoja 1 in een gebied ligt waar meer menselijke activiteit is. Steeds meer van de omringende gebieden daar zijn boerderijen en dat heeft ook invloed op de natuur in het beschermde gebied. 'Habitat degradatie is niet alleen in een platgebrand stuk grond', zegt hij. 'Er is geen harde grens tussen het gebied dat is beschadigd en wat nog intact is, de veranderingen in windstromen, de aanwezigheid van meer zonlicht, de dieren die er wel of niet zijn, dat alles heeft invloed op alle natuur in de omgeving.' Wanneer ik er later over nadenk weet ik al waarom het bos hier voor mij zoveel wilder voelt: Het woud loopt hier schijnbaar eindeloos door en is ondoordringbaar groen. Je ziet letterlijk door de bomen het bos niet meer. In Hoja 1 zie ik daarentegen door de begroeiing heen dat er in de verte geen bos meer is. Er schijnt licht aan de horizon en daardoor voelt de natuur niet eindeloos.
Dus geniet ik nu even extra van dit woeste oerwoud. Ik maak een lange wandeling over het pad achter ons kamp, verder dan ik tot nu ben gegaan, totdat ik links van me een enorm moeras zie. Het is een 'aguacal', een plek die onderloopt doordat grondwater naar de oppervlakte komt, in tegenstelling tot de lagergelegen gebieden waar regenwater of overstromingen van de rivier voor poelen zorgt. Het water is groenbruin en her en der staan palmbomen met hun voeten in het water. Het middaglicht filtert in zichtbare stralen tussen de bladeren en in de verte steken een aantal kapucijnapen met gekrulde staarten rustig over in de boomtoppen. Het moeras strekt zich oneindig uit en ik vraag me af hoeveel kaaimannen nu naar me kijken. Kleintjes natuurlijk... Het is al laat in de middag en zal snel donker worden, dus ik keer om en begin terug te lopen. Een paar honderd meter verderop is het een drukte van jewelste in de hoge boomtoppen boven me. Een groep toekans en toekanettes jaagt op de vliegende termieten die van de bosgrond opstijgen. De insecten kruipen hun nest in de grond uit met tijdelijke vleugels en proberen een nieuw leefgebied te vinden. Daarmee vormen ze een vliegend buffet voor de toekans die omstebeurt wegfladderen van de takken, hun staartveren in een waaier uitgespreid en hun bizar grote snavels balancerend in de lucht. Ze slaan een paar keer wild met hun vleugels om dan met een glijvlucht in de andere boom te landen. De kleinere toekanettes cirkelen er dwars doorheen. Af en toe klinkt er een schrille fluit van een van de boomzitters, waarbij de vogel zijn hoofd ver achterover buigt om te roepen. Ik kijk toe totdat mijn nek pijn begint te doen van het omhoog staren en loop dan door naar het kamp.
De volgende dag wandel ik met het vallen van de avond naar de rivier. Ik sta een tijdje te kijken naar het stromende water. Ik geniet van de rust en de open ruimte. In de verte flitst bliksem boven de bomen, een tropische storm. De avond valt snel in het regenwoud en het licht wordt al minder. Ik klik mijn hoofdlamp aan. Wanneer ik op de terugweg de beek oversteek zie ik uit mijn ooghoeken iets waardoor mijn hart sneller gaat kloppen. Felle geel-witte ogen schitteren verderop tussen de planten…
De oplettende lezer weet ondertussen misschien al waarom dit me zo blij maakt: felle geel-witte eyeshine kan een paar dingen betekenen, waaronder iets heel spannends. Het kan een 'nightjar' zijn (een klein grijs vogeltje dat 's nachts in de bosjes jaagt) of een hert dat rustig aan het grazen is. Maar… wilde katten hebben ook geel-witte eyeshine. In de duisternis kan ik niet zien wat voor beest me strak aanstaart en even weet ik niet wat ik nu moet doen. Ik ben alleen, het is donker en het dier zit een meter of vier verderop in de droge beek. Is het veilig om te gaan kijken? Zal ik doorlopen? Ik zet vijf stappen naar de andere kant van de brug en keer dan toch om. Nee, ik wil weten wat het is. De ogen staren me nog steeds strak aan, vanaf dezelfde plek. Het is niet ver boven de grond, dus het zal waarschijnlijk geen jaguar of poema zijn. Ik hoor ook geen gegrom, dat is goed toch? Ik kijk naar de dichte begroeiing. 'Ga niet van het pad af ', dat is de belangrijkste jungle-regel. Maar… regels zijn er om gebroken te worden. Voorzichtig klauter ik over de palmbladeren en duik ik onder de puntige takken. Ik probeer stil te zijn, maar de blaadjes knisperen onder mijn voeten. Ik moet een stukje afdalen om in de beek terecht te komen, waar op dit moment niet meer dan een paar plassen in staan. Ik zet voorzichtig mijn laarzen in het vochtige zand en kijk op. Zou het beest er nog zitten?
Helaas, de ogen zijn weg. Ik loop naar de plek waar ik het dier ongeveer zag en kijk of ik sporen zie, maar niets. Geruisloos is het beest verdwenen in het donkere bos. Nu weet ik het zeker, dit was een wilde kat…
Als ik op mijn laatste avond in het rehabilitatiecentrum aan de eettafel ga zitten leunt Dylans moeder naar me toe. 'Ik heb mijn zoon zo ver gekregen om ons straks mee te nemen op een nachtwandeling,' fluistert ze met een lach. 'Wil je mee?' Natuurlijk wil ik mee! De afgelopen weken heb ik Dylan al een aantal keer zonder succes gevraagd om een nachtwandeling te begeleiden. Toen ik bij LPAC verbleef nam hij ons regelmatig mee op wandelingen en het was altijd een ervaring. Hij weet zo veel over de natuur hier dat je elke keer wel iets interessants leert of ervaart. Ook nu valt het niet tegen. We lopen in stilte langzaam achter elkaar over het pad. Dylan loopt voorop en schijnt met zijn hoofdlamp en een kleine zaklantaarn om zich heen. Het is een koele nacht; niet geweldig om slangen (Dylan's specialiteit) te zien. Dan zie ik iets glinsteren: een hele grote kikker. 'Een smokey jungle frog!' fluister ik, trots dat ik het beest zelf heb gespot én de naam weet. Dylan knikt. 'Kijk, hij zit bij de opening van zijn hol,' wijst hij. 'Vanaf daar jaagt hij op kleine beestjes die voorbij komen. Insecten en zelfs kleine muizen.' Hij reikt met het handvat van zijn slangenhaak naar de kikker. 'Smokey junglefrogs kunnen hard gillen als ze bedreigd worden, een beetje zoals een konijn. Het is heel bizar.' Deze kikker is echter geen angsthaas en in plaats van weg te kruipen in het hol, valt hij het handvat van de slangenhaak aan met zijn voorpoten en bek. 'Woooow, dat heb ik nog nooit meegemaakt!' zegt Dylan, terwijl hij de haak terugtrekt en we de kikker met rust laten. Terwijl we verder lopen denk ik er aan dat Etienne* me vertelde dat een van de honden stoned was nadat ze een smokey junglefrog had gelikt. Blijkbaar werken de gifstoffen in hun huid geestverruimend (maar don't try this at home!).
Dan slaakt Dylans zus een kreet: 'Daar! Er beweegt daar iets!' Met een trillende vinger wijst ze naar het pad voor ons. Ze is niet zo natuurgek als haar broer en vindt het erg spannend om hier te lopen, alhoewel ze toch al meerdere keren op bezoek is geweest. Mijn grapjes over een jaguar zien worden me dan ook niet in dank afgenomen. Het is geen jaguar helaas, maar een opossum. Deze buideldieren hebben iets weg van enorme ratten, met hun spitse snuit, zwarte kraaloogjes en lange roze staarten. Ik vind ze best schattig. Het zijn echter geen knaagdieren, maar buideldieren. Ze kunnen zo groot als een kleine kat worden en erg brutaal zijn. Laatst liep ik in Hoja 1 in het donker op het pad vanaf het toilet en zag ik glanzende ogen. Pas toen ik dichterbij kwam zag ik dat het niet een van de katten was die me aanstaarde, maar een enorme opossum. Zonder angst keek het beest me aan en liep rustig het pad af de bosjes in. Ook nu wandelt de opossum het pad af en kruipt in een boom verderop. 'Wist je dat opossums, net zoals alle buideldieren, een heel interessant voortplantingsstelsel hebben?' deel ik de informatie die ik een week eerder op internet heb opgezocht nadat Etienne me foto's liet zien van opossums die hij voor een onderzoek had gevangen. 'Vrouwtjes hebben een gescheiden baarmoeder en drie vagina's! Twee aan de zijkanten en een geboortekanaal of pseudo-vagina in het midden. En mannetjes hebben een gevorkte penis, een beetje als een slangentong!' Dylans moeder en zus reageren niet zo enthousiast als ik had gehoopt op deze bizarre feitjes; dit is misschien niet het juiste publiek om te vertellen over het voortplantingsstelsel van buideldieren…
Even later vinden we op het pad een tailess whip scorpion, een ongevaarlijke spinnensoort die er griezelig uitziet door haar lange poten en grijparmen. Voorzichtig schuift Dylan de spin op zijn hand om hem beter te kunnen bekijken. De zweepspin heeft haar naam te danken aan de voorste poten die geëvolueerd zijn tot een soort lange voelsprieten (zwepen), waarmee ze de omgeving aftasten. Drie jaar geleden heb ik er eentje op mijn hoofd laten lopen, de ultieme angsttest voor spinnen. Nu dagen we Dylans zus uit de spin op haar arm te houden. Ze is bang voor spinnen en weigert in eerste instantie, maar wanneer ze ziet dat het beest niets doet overwint ze haar angst. Een halve minuut lang staat ze met haar arm zo ver mogelijk van zich af zonder te ademen naar het beest te kijken, die rustig op haar arm zit en de omgeving aftast. Dan stamelt ze met enorme angstogen 'Get it off, get it off, get it off!' 'Wat wil je? Ik kan je niet goed horen.' plaagt Dylan, terwijl zijn zus volgens mij op het punt staat om te gaan hyperventileren. 'Off!' hijgt ze lichtjes en Dylan schept het beestje voorzichtig van haar arm en zet het terug in de bladeren. Angst overwinnen: check. Mijn fun fact over schorpioenen (ze geven licht in het schijnsel van een UV-lamp) houd ik maar voor me, ik wil niet dat ze me een betweter vinden.
Ook de rest van de wandeling is interessant. We zien geen spectaculaire dieren, geen slangen of jaguars, maar wanneer je een gids hebt die zoveel weet zijn zelfs de niet-spectaculaire vondsten interessant. Hoe vaak ik de afgelopen weken ook door het bos heb gelopen, ik kijk nu weer met andere ogen. Ik ontdek een gekke bruine druppelvormige gelei aan een palmboom en Dylan legt uit dat het een soort schimmel is. We horen een trompetvogel in de verte toeteren en het zachte 'hoehoe' van een uil. We zien een kleine bruin-groene boomkikker aan een tak geplakt zitten en vinden daarna een monkeyfrog. 'Waarom heet dit een monkeyfrog, Dylan?' vraag ik, kijken naar de grote groenige kikker. 'Omdat hij niet echt springt, maar meer door de boomtoppen klautert. Als een aap.' legt onze wandelende encyclopedie uit. Dan zien we een 'fire ant tree' oftewel 'devil tree', een tangarana boom die bewoond wordt door vuurmieren. Zij beschermen de boom en krijgen een veilig thuis en voorraad suikerig sap er voor terug. De slanke grijze bomen zijn te herkennen aan de schone cirkel grond er omheen, waar zelfs het onkruid door de mieren wordt gewied. Dylan krabt met zijn zakmes over de stam en een leger rode mieren komt naar buiten om te kijken wie hun thuis verstoort. Dapper van hem, ik ontwijk vuurmierbomen altijd want de mieren hebben nog wel eens de neiging om zich van bovenaf op je te laten vallen en hun beet brandt vreselijk. We lopen verder langs de enorme hardhoutboom waar het pad omheen is aangelegd en Dylan laat ons een kleine groene-zwarte hagedis zien, een tree racer. 'Mag ik hem vasthouden?' vraagt zijn zus, maar hij schudt nee. 'Ik wil niet dat het beestje te veel verstoord wordt en doodgaat.' Hij zet de hagedis terug. 'Hoe oud is deze boom?' vraag ik voordat we verder lopen (nu ik de kans heb vraag ik alles dat in me opkomt). 'Hm ik ben geen bomenspecialist, maar ik denk een jaar of vijf à zeshonderd?' bromt hij. Pfoe, kun je het je voorstellen! Die boom stond daar al in de middeleeuwen! Wat die allemaal wel niet gezien heeft over de jaren… Dylan wijst met de slangenhaak naar een grote opening in de bast onderaan de stam en laat me zien hoe boomrot het binnenste aantast. 'Maar kijk, de boom is langzaam aan het sterven. Het zal nog lang duren, tegen die tijd zijn we hier allemaal niet meer, maar er komt een einde aan.' Net zoals mijn tijd op deze plek… Het is een heerlijke avond en de perfecte afsluiting van mijn tijd in het rehabilitatiecentrum. Alhoewel ik het soms een uitdagende plek vond om te wonen en de dynamiek erg frustrerend kon zijn, ga ik nu met een tevreden gevoel terug naar Hoja 1.
Weer thuis met Etienne breekt een drukke week aan. Ik ben inmiddels volop aan het afronden in de jungle, maar we hebben eerst nog een paar bijzondere dagen te gaan. Op 20 december is Etienne jarig en ik ben al een tijdje aan het bedenken hoe ik dat wil vieren. 'Het is gewoon een dag als elke andere dag!' houdt hij vol, wanneer ik er over begin. 'Ik houd niet van verjaardagen, iedereen is alleen maar aardig voor je omdat het je verjaardag is.' Hm, nu twijfel ik over mijn plan om er een feestje van te maken. Ik ben zelf een voorstander van speciale momenten vieren; stilstaan bij het moment en iets bijzonders doen, dat maakt het leven leuk toch? Zelf heb ik al meerdere reisverjaardagen gehad die juist extra speciaal waren doordat reisvrienden of zelfs vreemden er aandacht aan besteedden. En dus zet ik door.
Op de dag zelf sta ik extra vroeg op en in de beschutting van mijn klamboe blaas ik latex handschoenen (bij gebrek aan beter) op tot balonnen, ik teken er smileys op en bevestig ze aan een touwtje zodat ik ze als een soort improv-verjaardagsslinger aan de muur kan hangen. Door de vingers aan de ronde balonnen lijken het net kleine aliens en de katten kijken vol interesse naar die gekke mannetjes in de lucht. Op het whiteboard aan de muur schrijf ik zo groot mogelijk 'Happy Birthday Etienne!' en ik versier zo veel als ik kan. Natuurlijk, zoals dat gaat met verrassingen, komt Etienne halverwege met een slaperig hoofd naar beneden. 'No, go away! Don't look!' roep ik terwijl ik voor het whiteboard ga staan. 'Ik kijk niet!' roept hij terug. Hij loopt snel door naar het toilet en gaat daarna weer naar boven.
Nu de versiering klaar is ga ik aan de slag met het verjaardagsontbijt. Ik bak pannekoeken en maak mangosmoothies. Tijdens het ontbijt overhandig ik ook het verjaardagscadeau: met behulp van een website met origami voor kinderen heb ik een papieren kikker (genaamd 'smokey the jungle frog') gevouwen voor de jarige jop. Je moet toch iets als je diep in de jungle zit!
De middag vliegt voorbij zonder extra festiviteiten. Philippe komt langs om een van de honden en een van de katten te steriliseren en ik mag kijken. Ody, de hond, is makkelijk genoeg en met een klein sneetje in de balzak duwt Philippe zijn testikels naar buiten en verwijdert ze. Ody beseft zich nog niet wat hem is aangedaan als hij slaperig van de verdoving naar beneden wordt getild om door Ellie* (die terug is gekomen naar Hoja 1) in de gaten gehouden te worden. De operatie van Titan, een van de poezen, is ingrijpender. Titan ligt knock out, met haar tong uit haar bek en haar poten uitgespreid, op de operatietafel en Philippe maakt een diepe snee in haar buikwand. Hij graaft wat rond en verwijdert dan haar eileiders en een deel van haar baarmoeder. Er komt opvallend weinig bloed bij kijken. Zo, nu kan ook zij naar de herstelkamer.
Philippe vertrekt weer, Etienne en ik halen onze boodschappen voor de week op bij de boot en daarna ga ik snel aan de slag met het avondeten. Als feestmaaltijd heeft Etienne om hutspot gevraagd. Ik vind het maar een gekke keuze, maar blijkbaar is dat een exotisch gerecht als je niet Nederlands bent! Als extraatje hebben we zelfs worstjes geleverd gekregen en naast de standaard hutspot met worst, bak ik ook een aantal 'hutspotkoekjes'. Nadat we hebben gesmuld van dit hoofdgerecht (het was goed gelukt, al zeg ik zelf), is het tijd voor het hoogtepunt van de dag: de cake. Ik heb een tijdje lopen dubben wat voor cake ik voor de gelegenheid wilde bakken. Apple crumble zou de veilige keuze zijn geweest, maar is inmiddels niet speciaal genoeg meer. De omgekeerde perencake was lekker, maar is niet spectaculair. En dus kom ik uit op een chocolade-bananencake. Op gevoel gooi ik een hoeveelheid gesmolten kookchocolade, bloem, ei en banaan bij elkaar in de blender. Er moet suiker bij en kaneel is vast ook lekker toch? De bruine massa lijkt al wel een beetje op cakemix, maar na een keer proeven besluiten Etienne (die inmiddels betrokken is bij het proces) en ik dat er nog een extra banaan bij moet. Dan gaat de mix de koekenpan in en laat ik het zo langzaam mogelijk garen. Na het eten onthul ik mijn meesterwerk: een prachtige donkerbruine chocoladecake die ik heb belegd met reepjes banaan. Ik heb verjaardagskaarsjes geleend van Sam en terwijl Ellie en ik 'happy birthday' zingen blaast Etienne ze uit. Wanneer we de cake proeven voel ik me enorm trots: niet alleen ziet hij er prachtig uit, hij is ook goed van smaak en vooral heerlijk smeuïg. Dit is jungle-bakken voor gevorderden!
Wanneer we ons later op de avond klaarmaken om naar bed te gaan staat Etienne buiten mijn badkamer naar de bomen te staren. 'Waar wacht je op?' vraag ik, terwijl hij nerveus van zijn ene op zijn andere voet hupst. 'Op jou…' zegt hij en met een diepe ademteug stamelt hij: 'Ik wil je bedanken voor vandaag. Ik weet dat ik steeds zei dat ik mijn verjaardag niet wilde vieren, maar ik zie hoeveel moeite je hebt gedaan om vandaag bijzonder te maken met het eten en de versiering enzo en het was echt speciaal. Ik waardeer het enorm.' Hij geeft me een dikke knuffel en met mijn armen om hem heen glimlach ik gelukkig. Yes, missie geslaagd!
De dagen gaan snel voorbij in een waas van schrijven, wandelen en voorbereiden voor vertrek. Juist nu realiseer ik me hoe thuis ik me inmiddels voel in de jungle. Ik ben inmiddels echt gewend aan deze extreme omstandigheden. Wat een verschil met mijn eerste dagen, toen ik me fysiek vreselijk ongemakkelijk voelde en het oerwoud een prachtige maar dreigende onbekende plek leek. Terwijl ik een wandeling in de schemering maak denk ik terug aan mijn eerste solo-avondwandeling, toen ik zo bang was dat er een jaguar achter me zou lopen. Nu houd ik mijn hoofdlamp zelfs uit, terwijl het bos om me heen steeds donkerder wordt... Dit heb ik nog nooit gedaan, meestal loop ik met de schijnwerper op mijn hoofd om me heen te stralen in de hoop dieren te zien. Met het licht aan ben ik afgescheiden van de natuur, een beetje zoals wanneer je het licht in de auto aan hebt en in het donker rijdt. Zonder de hoofdlamp versmelt ik met de omgeving: ik word omringd door de geluiden en de sensaties van de natuur en ben er onderdeel van. Ik moet helemaal aanwezig zijn om in het donker het pad te blijven volgen. Ik weet niet wat er om me heen allemaal door het duister beweegt, er zou een jaguar een halve meter van me af kunnen zitten, maar misschien is dat oke? Ook dat heb ik geleerd van het regenwoud: accepteren dat je vaak bijna niets weet. Regelmatig hoor je hier de bosjes ritselen en weet je dat er een dier zit, maar je kunt met geen mogelijkheid onderscheiden wat het is. Het hoort bij de magie van het oerwoud.
En dan is het opeens al kerst! Ellie, Etienne en ik gaan de dag ervoor samen het bos in om een junglekerstfoto te maken. We klimmen in een boom met mooie wortels en precies wanneer we klaarstaan voor de foto begint het te regenen. Natuurlijk, we zijn in het regenwoud. 'Kan je telefoon hier tegen?!' vraag ik Ellie, terwijl ik mijn broek langzaam doorweekt voel worden. 'Als we snel zijn wel!' roept ze terug en we poseren voor de foto. Etienne blijft gekke 'coole' poses doen, terwijl ik een leuke kerstfoto wil maken en uiteindelijk snauw ik kattig tegen hem: 'Kun je alsjeblieft even normaal doen!' Hij doet me denken aan mijn jongere stiefbroertje met familiefotomomenten, die ook altijd gekke bekken trekt precies wanneer we allemaal klaarzitten. Beteuterd neemt Etienne een saaie pose in en we zijn klaar voor de foto.
Op eerste kerstdag word ik wakker met pijn in mijn buik en haast ik me in mijn pyjama en met mijn oordoppen nog in naar het toilet. 'Merry Christmas!' roept Etienne vanuit de keuken, terwijl ik langsren. 'Oeh, dat is de bathroom shuffle' herkent Ellie mijn nood. Ze heeft gelijk, ik ben nog niet klaar voor deze gezelligheid.
Een half uur later sluit ik me echter gekleed in mijn feestelijke kerstoutfit aan bij het feest in de keuken. Voor het eerst in maanden heb ik make-up op en voor de gelegenheid heb ik zelfs mijn mooie oorbellen uit mijn tas gevist. Ellie overhandigt me een kop echte Britse thee, gekregen van haar vriend die een paar weken geleden op bezoek was. Er staat kerstmuziek op, Etienne maakt mangosmoothies, Ellie bakt pannekoeken en ik versier het bananenbrood dat ik gisteren heb gebakken. Ik bel met mijn familie in Nederland, die gezellig samen kerst aan het vieren zijn. Feestdagen in het buitenland vind ik meestal moeilijk. Het idee dat mijn familieleden allemaal met elkaar zijn terwijl ik er niet bij ben maakt me verdrietig. Ik wil er ook bij zijn! Dit keer steekt het echter minder; ik ben op een plek waar ik me goed voel en met mensen waar ik het fijn mee heb en dat is genoeg.
Nadat we ons uitgebreide kerstontbijt hebben gegeten overhandigt Ellie Etienne en mij elk één van haar witte sportsokken. Na een paar maanden in de jungle zien ze er nogal smoezelig uit, maar het gaat om het gebaar. 'Christmas gifts!' zegt ze met een brede lach. 'Alleen de sokken mogen jullie niet houden, die heb ik nog nodig.' We krijgen allebei een zakje Skittles en na weken zonder zoetigheid is dat het beste cadeau dat ik hier kan krijgen.
De afgelopen week hebben we samen bedacht wat we allemaal wilden doen voor kerst en dus hebben we op het whiteboard een heel programma voor de dag. We beginnen met een pingpong tournament dat Ellie na een paar spannende wedstrijden wint. Daarna eten we zoveel chocolade (kerstcadeautje van Sam) dat we misselijk zijn, spelen we UNO en kijken we een suffe kerstfilm. Het is al de hele dag regenachtig, wat betekent dat ik zelfs mijn wollen trui kan dragen voor extra kerstsfeer. Als de avond valt doen we met z'n drieën een kerst-danceworkout (die vooral mijn lachspieren traint) en dan duiken we de keuken in. Het kerstmenu staat al een tijdje vast en we hebben ieder ons eigen gerecht. Ellie maakt broccolisoep als voorgerecht, Etienne maakt een ingewikkeld recept met kip en ik bereid (zoete)aardappelpuree, worteltjes gestoofd in honing-rozemarijn saus en broccoli in knoflook-citroenboter. Oh ja en ergens tussendoor wordt er gezamenlijk ook nog even apple crumble als toetje gemaakt. We werken als een team om elkaar heen, elk met ons eigen doel maar elkaar ondersteunend waar nodig. Tussendoor douchen we omstebeurt, zodat we het eten in de gaten kunnen houden en het is mijn beurt bij de vijftigste herhaling van 'Santa Baby'. Eindelijk is het eten klaar en kan het feest beginnen!
Bij de soep kreun ik genietend 'ohhh dat is zo goed!', maar ik pak niet meer want er is nog zoveel te eten. De kip heeft uren gesudderd in een saus met gember en pindakaas en is zo zacht dat het van de botten valt. De groenten gaan er goed mee samen en de crumble is de kers (of appel) op de taart. Het voel echt als kerst wanneer we ons naderhand niet kunnen bewegen omdat we zoveel gegeten hebben.
Na het eten gaan we over op het avondprogramma: ik maak Peruaanse pisco sour cocktails (alcohol, nog zo'n ongehoorde luxe in het regenwoud) en Etienne legt ons de regels uit van 'pedido-box'. Hij gooit een muntje op in een platgemaakte doos en tekent met een marker een microfoon op de plek waar de munt terecht is gekomen. 'Karaoke!' schrijft hij erbij, terwijl hij zegt: 'Oke, elke keer dat de munt terecht komt op deze plek moet je karaoke zingen.' Lekker simpel dus. Bij mijn beurt komt de munt terecht in een lege hoek en ik teken een hart. 'Christmas hug!' is de opdracht. Tot diep in de nacht gaat het spel door. We geven kerstknuffels, vertellen grappen, delen geheimen, doen dansroutines en zingen alledrie uit volle (valse) borst karaoke. Ik ontdek dat Bohemian Rhapsody een vreselijk nummer is voor karaoke, het is veel te lang. Dan landt Ellies munt op mijn opdracht 'geef een compliment'. Ze kijkt me aan en zegt serieus: 'Ik vind het echt super hoe pijnlijk eerlijk jij bent. Ik weet dat Etienne wel eens grapjes maakt dat je gemeen bent, maar ik kan jouw eerlijkheid juist waarderen!' Ik bloos en denk 'wow, wat een mooie bevestiging'! Als Nederlander ben ik vaak de botte boer in internationaal gezelschap en het is fijn om te horen dat dat ook positief kan zijn. Om vier uur 's ochtends rol ik uiteindelijk uitgeput mijn bed in. Het was een heerlijke kerst.
Tweede kerstdag wordt in het buitenland niet echt gevierd, dus voor ons is het gewoon de dag na kerst. We hangen wat rond, eten kliekjes en gaan 's middags op pad om data te verzamelen voor Ellies onderzoek. Hoja Nueva is naast een dierenopvang ook een onderzoeksinstituut en voor haar studie biologie doet Ellie onderzoek naar het leefgebied van margays. En dus gaan we op aan de slag met 'habitat clasificatie', het in kaart brengen van plekken die geschikt zijn voor margays. Samen met data van cameravallen geeft dit meer inzicht in het gedrag en de voorkeuren van de wilde katten. We lopen met behulp van de gps een eind de jungle in naar een eerder genoteerde 'margayboom', een schuine boom met een verbinding naar de boomtoppen. Margays leven en jagen voornamelijk van de grond af en dit soort bomen zijn belangrijke verbindingswegen voor ze. Ter plekke meten we een cirkel van 10 meter om de boom heen, waarbinnen de dichtheid en hoogte van het bladerdek en alle bomen met een doorsnede van meer dan dertig centimeter dik worden genoteerd. Het is een tijdrovend klusje en al die tijd staan we diep in het bos met een zwerm van muggen om ons heen. 'Kijk, ik ben goed voorbereid!' roep ik enthousiast en ik trek de regenponcho uit mijn tas. Als een hazmatpak doe ik de plastic beschermlaag over mijn kleding en trek ik de capuchon over mijn hoofd. Ik zie er uit als een gekke blauwe dwerg in een jurk, maar ik word in ieder geval niet meer gek van het gezoem naast mijn oren. Wanneer we weer thuis zijn kruist Ellie de twee leefgebieden van vandaag af op de kaart die ze op het whiteboard heeft getekend. 'Twee klaar, nog maar 36 te gaan', zucht ze. De komende weken heeft ze nog een hoop uren habitat clasificatie te doen…
27 december heb ik nog een volle dag in de natuur. Ik wil een rustige dag om te schrijven, te pakken en te wandelen. De ochtend begint echter al meteen met spanning en sensatie. Tijdens het ontbijt slaat Ellie een geschrokken kreet en met een bleek gezicht kijkt ze naar de keukenvloer. 'Wat?' 'Wat is er?!' vragen Etienne en ik door elkaar heen. 'Lucifer heeft een hagedis gevangen en… de staart ligt er af, maar het beweegt nog!'
'Oh nee!' Etienne springt op. 'Dat is onze huisgecko!' Lucifer zit inderdaad gefascineerd te kijken naar de staart die over de grond wriemelt. Hoe onze meest dikke en luie kat Gary de gecko heeft weten te pakken is me een raadsel. Ik raap het verloren ledemaat tussen mijn duim en wijsvinger op en houdt het in de lucht. Het is een bizarre ervaring, de huid voelt koel en glad aan, ik zie het bot waar de staart losgekomen is en de spiertrekkingen laten het heen en weer bewegen als een levend ding. Getsie, wat moeten we hier nu mee… Ik kijk toe hoe Etienne de rest van de gecko voorzichtig oppakt en op de muur plakt. Gary is gehavend uit de strijd gekomen, hij heeft een wondje aan de zijkant van zijn hoofd en hij ziet er zielig uit zo zonder staart. Hij blijft even doodstil zitten en kruipt dan moeizaam naar zijn favoriete verstopplek bovenop op de muur. 'Hij gaat het toch wel redden he?' vraag ik verdrietig aan Etienne. 'Groeit zijn staart weer aan?' 'Niet volledig, het blijft een stompje,' antwoordt Ellie voor hem. Het is nog maar de vraag of Gary dit avontuur overleeft.
En dan breekt onherroepelijk mijn laatste dag in het regenwoud aan… Mijn tas is gepakt, mijn bed is afgehaald en alles is geregeld voor mijn vertrek. Ik heb mijn favoriete zwarte kat Baby Cuddles (vernoemd naar de woorden die ik constant tegen haar zeg) doodgeknuffeld zodat we nog een tijdje vooruit kunnen en ik heb ook alle andere dieren een laatste keer geaaid. Op de ochtend van 28 december staan Ellie, Etienne en ik om vier uur 's ochtends op om nog een laatste keer de zonsopgang te bekijken aan de rivier. Ik trek mijn jungleoutfit (die inmiddels stijf staat van de modder) aan, loop slaperig naar beneden, pak een banaan uit de koelkast, vervang de batterijen van mijn hoofdlamp en trek mijn vieze sokken en laarzen aan. Ellie zit ook al klaar, maar Etienne loopt nog zonder shirt rond op zoek naar zijn lange mouwen. Vijf minuten later lopen we in het laatste beetje donker van de nacht over het modderige pad. Onze hoofdlampen zwaaien van links naar rechts. We zijn stil, maar de natuur is al wakker. We lopen, lopen, lopen, springen over diepe plassen en komen dan aan bij de rivier. Boven het water is de hele lucht intens fel oranje, rood en geel, de eerste stralen van de opkomende zon. Ik slaak een zucht van verwondering en Etienne zegt naast me: 'I hated myself this morning for suggesting a dawn walk, but now I don't hate myself anymore.' 'I don't hate you either,' antwoord ik. We gaan op het vochtige zand naast het water zitten en staren in stilte naar de lucht. De intensiteit neemt iets af en nu is de hemel blauw-paars met een gele gloed waar de zon probeert boven de horizon uit te komen. Ik kijk naar het voorbij stromende water en de bomen en probeer het allemaal in me op te nemen. De oropendula vogeltjes vliegen af en aan naar hun nestboom een paar meter verderop. Hun nestjes hangen als geweven kerstballen aan de takken en ze kruipen er van onderaf in. Hun kenmerkende geluid klinkt als een waterdruppel die met een 'trrrr plop' op een tegel valt. We wachten en wachten en wachten en dan verschijnt langzaam een gele bol boven de bomen in de verte. Het licht wordt steeds feller, totdat we er niet meer naar kunnen kijken. Ellie, Etienne en ik maken de laatste foto's samen in de gouden gloed en lopen dan in de warmte van het ochtendgloren terug naar huis.
Drie uur later ben ik terug op diezelfde rivieroever. Deze keer gekleed in mijn reiskleren en met mijn hele hebben en houwen op mijn rug. Ik geef Ellie en Etienne elk een stevige knuffel, stap in de wachtende boot en vertrek uit mijn junglethuis…
Lees in mijn volgende blog hoe ik mijn reis vervolg na mijn vertrek uit het Amazonegebied!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 273
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-3
)
[23] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089862
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2023-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Projecten afronden en politieke onrust
[message] =>
De laatste loodjesVanaf 27 november 2022
Gedurende het WK-voetbal, als Spanje moest spelen, supportten wij natuurlijk onze Spaanse huisgenoot Victor.
Opmerkelijke situatie: Als wij op een zondagmiddag even in het park zitten, raken we aan de praat met een man, Jésus genaamd. Hij wilde persé een foto van ons hebben. In plaats van een mobieltje te pakken, gaf hij de voorkeur aan een echte fotograaf die altijd aanwezig is in het park om - met name van kinderen op een speelgoedpaard - foto’s te maken. Betalen mochten wij ook niet. Hij wilde gewoon een foto van Nederlanders hebben, zodat hij zich altijd dit bijzondere moment kon herinneren…..para recuerda…..Niet voor te stellen in een Nederlands referentiekader………….
Wij hebben een ontzettend leuk contact met onze Spaanse huisgenoot Victor. Hij deelt zijn werkervaringen ook graag met ons, inclusief de frustraties m.b.t. de Peruaanse cultuur. Het is herkenbaar voor ons en het is erg fijn om deze ervaringen te delen. Als Europeanen in Peru verbazen wij ons telkens weer over de cultuurverschillen tussen enerzijds Europa en anderzijds Latijns-Amerika. Vaak passeren ook grappige situaties de revue. Voorbeeld: Victor liet weten dat een collega een inhaalsprintje moet trekken als het gaat om te kunnen trouwen met z’n vriendin. In de religie hier is het verplicht om voor het huwelijk in ieder geval het Doopsel, de Communie en het Vormsel te hebben ontvangen. De betreffende collega had nog niets van dit alles gerealiseerd. Er moest dus nog een heleboel ingehaald worden. De collega van Vincent had dan ook besloten dit alles in no-time te verwezenlijken. Of om met de woorden van Victor te spreken: ‘The full pack Catholicism’…..hahaha!!!!!
29 november: Geen water. Dit bleek een probleem te zijn in heel Ayacucho. De vorige keer was het waterprobleem gelieerd aan de universiteit, die de rekening niet had betaald, maar dit was nu niet aan de orde.
Aangezien ‘time flies’ zijn wij al begonnen met het plannen van onze afscheidstour die wordt onderverdeeld in diverse groepen: 4 december: Onze voormalige Peruaanse huisgenoten José Luis, Bella en Cesar; 12 december: Onze Peruaanse vrienden Alí en Angel; 18 december: INDI teachers Joseph, Juan, Ulises en Rysia.
Soms zijn we weer even helemaal terug in Ghana…..Het was normaal dat rond Kerstmis de mensen in Ghana aan ons vroegen: ‘When do I get my Christmas box?’ Iedereen wilde namelijk een cadeautje…..Wij gingen hier echter meestal nooit op in…..Nu zoveel jaren later en zijnde in Peru, moesten we toch wel lachen toen onze buurjongen Justin uit 2013 (Tamale/Katariga), ons een app stuurde met als tekst: ‘Happy new month, it is December again and please any Christmas gift for me’. En dan te bedenken dat hij die app midden in de nacht stuurde, toen het in Ghana weliswaar net een paar uurtjes 1 december was, doch in Peru was het nog 30 november. Wij wensten hem prettige feestdagen en kregen een ‘Thank you’ terug en er werd niet meer gesproken over een Christmas gift.
1 december trok er een processie voorbij met allemaal doodskisten. Dit stond symbool voor vermiste en gearresteerde familieleden.
Peru blijft verbazen!!!!!!! Op 1 december krijgen we een telefoontje van onze cursist cq contactpersoon Ulises met de vraag of de direkteur van taleninstituut INDI, zijnde Wilmer Rivera, even langs kan komen (samen met Ulises voor de vertaling Spaans-Engels). Wij vragen ons af wat er aan de hand is. Als Ulises het woord certificaat laat vallen, denken wij nog even dat Wilmer Rivera al afscheid komt nemen en ons het certificaat komt overhandigen. Ik (Dees) had al mijn afscheidswoordje in het Spaans klaar. Echter: Het verhaal was weer totaal anders….Het was een bliksembezoekje en wat bleek? De baan die ons beloofd was sinds 1 september gaat nu eindelijk werkelijkheid worden in onze laatste maand Peru en wel met ingang van 5 december…..een mooi Sinterklaas cadeautje….Het is de bedoeling dat wij Engelse conversatie gaan geven aan de docenten en de studenten van de universiteit. (Los van de docenten en de studenten van het taleninstituut).
Het bleek dat rector Antoni Jeri een betere samenwerking wil realiseren tussen de universiteit enerzijds en taleninstituut INDI anderzijds. Op die manier zijn wij dan met onze Engelse conversatieclub de brug tussen universiteit en taleninstituut. Deze actie waarbij wij worden ingezet is waarschijnlijk een tactiek van rector Jeri om te bewerkstelligen dat de verhoudingen verbeteren tussen de ‘authorities’ enerzijds en de ontevreden studenten anderzijds. De kou moet daar uit de lucht en rector Jeri probeert - ons inziens - zijn hachje te redden. Natuurlijk zeiden wij tegen de direkteur van het taleninstituut dat wij het heel leuk zouden vinden om de laatste maand nog extra les te geven, maar toen we vragen stelden in de trant van: Wanneer moeten we lesgeven? Waar moeten we lesgeven? Welke dagen moeten we lesgeven? enz. moest hij de antwoorden schuldig blijven. Hij wimpelde alles af met: ‘Komt goed’; ‘Geen probleem’; ‘We zullen zien’ e.d. Kortom: Nietszeggende, ontwijkende en geen concrete antwoorden. Toen wij lieten weten dat er nog public holidays op de rol staan en tevens feestdagen in aantocht zijn, luidde het antwoord: ‘Nou, dan gaan we toch gezellig samen whisky drinken?!’ Conclusie: Niemand maakt zich hier druk en dat doen wij dan ook maar niet meer (zeker niet zo kort voor ons vertrek).
Planning, planning, planning…....Als wij een hotelaccommodatie willen reserveren in Lima voor 8 en 9 januari 2023, lopen wij tegen het volgende feit aan: Het blijkt dat een eventuele korting aan ons voorbij gaat, omdat we te lang in Peru zijn gebleven, namelijk langer dan 60 dagen. I.v.m. de corona crisis hebben wij bij aankomst in Lima destijds geen stempel van ‘entry’ in ons paspoort gekregen. Op dat moment werd de aankomst geregistreerd in het computersysteem van de Immigratie. Dit laatste feit hebben wij kenbaar gemaakt bij de hierboven genoemde medewerker van het hotel. De medewerker van het hotel liet weten dat dit laatste geen probleem hoefde te zijn. Hij kon namelijk inkijken in het computersysteem van de Immigratie. Nou zeg…..een private onderneming die kan inzien in het computersysteem van een publieke organisatie…. In Nederland zou dit absoluut onmogelijk zijn. Viva Peru!
Deze plek hebben we in ieder geval gecanceld en we gaan op zoek naar een andere accommodatie en dat is gelukt.
In het kader van de planning zijn we ook doende informatie te verkrijgen over Cambodja. Het is namelijk ons plan om straks - na de verlofperiode in Nederland - terug te keren naar Cambodja. Dit keer zullen wij in de hoofdstad Phnom Penh Engelse les gaan geven aan de boeddhistische monniken. Heel veel zin in! Aangezien Nederland geen Cambodjaanse ambassade heeft, moeten we straks even afreizen naar Brussel. In ieder geval hebben we al een application form ontvangen voor het aanvragen van een visum.
Nog steeds zijn we bezig met planning. De to-do lijsten voor Nederland zijn ontzettend lang! Dus: Als we hier in Peru al dingen kunnen regelen, is dat mooi meegenomen. Voorbeeld: Wij hebben al een afspraak gemaakt met Thuisvaccinatie.nl Een blik in ons gele boekje maakte duidelijk dat wij toe waren aan een update als het gaat om de vaccinaties: DTP, rabiës, buiktyfus en meningitis. Erg praktisch dat de vaccinaties thuis kunnen worden gezet. Op zondag 5 februari zal dit geschieden.
Enkele weken geleden was ons gevraagd om onze laatste paar lessen op lerarenopleiding Lourdes te laten plaatsvinden op de nieuwe locatie San Elena, ver buiten de stad. Onze prachtige oude locatie in het centrum mocht namelijk niet meer gebruikt worden, omdat het Ministerie van Onderwijs slechts één locatie open wilde houden. Wij hadden ons daar natuurlijk bij neer te leggen en hadden op 3 december dan ook de taxi al geregeld. Een kwartier voor ons vertrek kregen we echter een telefoontje met de mededeling dat wij tóch op de oude locatie werden verwacht. De taxi werd dan ook weer gecanceld. Wij waren erg blij, omdat de oude locatie niet alleen te voet te bereiken is, doch ook sfeer ademt. Eénmaal aangekomen op de oude plek kregen wij te horen dat de direkteur van Lourdes niet had gewild dat de Gringo’s (Ben en Dees) werden opgezadeld met een lange taxirit naar de nieuwe locatie. Wow, dat was dus een verrassing!!! En sterker nog: Ook een volgende les mogen wij geven op de oude plek. Die volgende les bleek ook meteen de laatste les te zijn en wel op 10 december.
De studenten sluiten hun jaar namelijk af op 16 december en willen dan niet meer terugkomen voor onze les op 17 december. Begrijpelijk! Voor ons maakt het niets uit.
Even terug naar die les van 3 december op lerarenopleiding Lourdes: Zoals altijd waren wij (de Gringo’s) ruim op tijd aanwezig. Van de studenten ontbrak nog elk spoor. Voor ons was het wachten op de watchman die moest komen met de sleutel. In deze wachttijd werden wij aangestaard door een oud, rimpelig vrouwtje, getooid in de authentieke Peruaanse kledij (hoed, vlecht, schortje). Al kauwend op een cocablad bleef zij wijzen naar de ogen van mij (Dees) en stamelde: Bonito…tsjonge….jonge….die blauwe ogen hier zijn werkelijk veelvuldig onderwerp van gesprek….hahaha!
In die betreffende les was de topic: Life is easy, gebaseerd op een Tedx video, waarin een man uit Noord-Oost Thailand het primitieve leven omarmt. Na afloop verklaarde teacher Joseph dat wij ongemerkt en indirekt sommige studenten hadden geholpen, die moeten dealen met problemen in hun thuissituatie. Dat is toch waardevol. Toen wij onze les hadden afgerond, moesten we nog een lespresentatie bijwonen en beoordelen van één van de toekomstige leerkrachten. Wij genoten van deze lespresentatie die gehouden werd door een zeer enthousiaste juf. Het onderwerp ‘My body’ werd op een zeer creatieve manier aangepakt. In onze beleving was zij ‘a born teacher’. De juf in spé glimlachte verlegen naar aanleiding van onze complimenten, maar vroeg plotseling aan teacher Joseph wat de betekenis was van ‘born’. Zo zie je maar weer dat het Engels toch nog vaak een struikelblok is.
Inmiddels is dus duidelijk geworden dat de laatste les op Lourdes op 10 december is, maar uh…..wanneer stoppen we met onze English conversation club voor de docenten en de studenten van taleninstituut INDI? Navraag leerde dat men wel tot eind december wil doorgaan. Wij zelf kiezen voor de laatste les op 17 december, temeer omdat er een nieuwe baan op ons wacht. (Nieuwe Engelse conversatie club voor docenten en studenten van de universiteit).
4 december: Zoals iedere zondagochtend het geval is, ontbrak het vanochtend ook niet aan de vele parades, met dit verschil dat we overal brandweerauto’s zagen en dat het lied Feliz cumpleaños over het plein schalde….happy birthday dus…..waarschijnlijk bestond de brandweer dan ook vele jaren. Verder is er vandaag geen stroom, maar vandaag krijgen we ook bezoek van onze voormalige Peruaanse huisgenoten, zijnde José Luis, Bella (met hun dochtertje Kirán) en vriend Cesar. De eerste 6 weken van ons verblijf in Peru hebben we met deze mensen het appartement gedeeld. De laatste 2 maanden wonen we samen met Victor uit Madrid. Het is leuk dat Victor met onze Peruaanse vrienden Spaans kan praten en een beetje kan vertalen in het Engels richting ons, hoewel……….een gesprek in het Spaans is uiteraard wel weer een goede oefening voor mij (Dees). Het bezoekje stond in het teken van het afscheid. Wij dachten namelijk dat ook voor José Luis, Bella en Cesar hun tijd in Ayacucho ten einde liep. Echter: Navraag leerde dat het nog steeds niet duidelijk is wanneer zij Ayacucho gaan verlaten. Zij weten namelijk niet of er nog een contractverlenging komt. José Luis hoopt nog een tijd in Ayacucho te blijven, maar de twee anderen (Bella en Cesar) willen eigenlijk liever vertrekken. Hoe het ook zij: Het was heel bijzonder om weer met onze voormalige huisgenoten samen te zijn. De kleine Kirán (dochtertje José Luis en Bella) was nog steeds even verwend als destijds. De interactie met onze nieuwe huisgenoot Viktor en de rest van ons bezoek was niet alleen erg leuk, maar ook heel interessant. Tijdens het gesprek bleek ook dat de docenten van de universiteit doende waren met een staking met als inzet het te lage salaris. In het recente verleden hadden ook de studenten van de universiteit gestaakt vanwege de onvrede met het bestuur van de universiteit. Het bleek dat de hele campus gesloten was. Samenvattend blijkt dat zowel docenten als studenten in onmin leven. Kortom: De studenten willen weer les, maar de docenten willen geen les geven.
Zoals hierboven vermeld was er op deze zondag geen elektriciteit. Dit begon al ’s morgens om 5.00 uur!
Net voor ons bezoek zou arriveren om 16.00 uur kwam de stroom terug, maar dit was van zeer korte duur (een paar minuten). Dus weer lights off. Zoals een goede Peruaan betaamt, kwam het gezelschap uiteraard te laat. Het was inmiddels tegen 16.30 uur. Zij waren nauwelijks terplekke of de stroom kwam terug. Hoera! Tijdens hun aanwezigheid was er dus geen stroom probleem meer. Echter: Te vroeg gejuicht….men had nauwelijks de hielen gelicht omstreeks 18.30 uur of de stroom viel wederom uit. En dit issue herhaalde zich die avond nog verscheidene keren…..licht aan, licht uit, licht aan, licht uit…..het was een echte knipperlicht avond. Ondanks deze stroom perikelen hebben we toch samen genoten en werd er volop gekletst in het Spaans en in het Engels. Cesar die geen woord Engels spreekt, liet weten: ‘Mi idioma es español, pero mi sangre es Inca’. En op het einde werden we ook nog allemaal uitgenodigd (Viktor, Ben en Dees) om samen Christmas te vieren. Een gevolg van de stroomuitval was het feit dat er geen internet was (en dit was net gerealiseerd in het appartement). Voor ons geen probleem (mobiele hotspot en tethering), maar voor onze huisgenoot Viktor was het lastig. En wanneer dit opgelost gaat wordenis nog maar de vraag, want er bleek slechts 1 persoon werkzaam te zijn op de universiteit die verantwoordelijk is voor internetverbindingen en deze persoon moet vaak op vele plekken tegelijk aanwezig zijn, maar hoera….op 10 december kwam de ‘technical man’ en werd het euvel verholpen.
5 december: Ik (Dees) snipverkouden. Verder even laten prikken op PSA en cholesterol.
Zoals eerder gemeld zijn wij doende om afscheidsbijeenkomsten te plannen. Dat is nog geen sinecure hier, want planning kent men niet en bovendien is miscommunicatie aan de orde van de dag. Voorbeeld: Wij hadden onze contactpersoon Ulises benaderd met het verzoek om vier docenten van taleninstituut INDI uit te nodigen voor zondagavond 18 december. Wij hadden bewust gekozen voor die docenten waar wij het meeste contact mee hebben gehad. De docenten die wij al in geen maanden meer hadden gezien, zouden op ons verzoek via de Whatsapp groep van Ulises op de hoogte worden gebracht van ons vertrek. Lijkt aannemelijk. Echter: In Peru is logica ver te zoeken. Ulises had ongevraagd en zomaar ‘out of the blue’ heel veel collega’s uitgenodigd en had bovendien de datum veranderd in 17 december. Tsja…...dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Met het oog op de goodbye meetings is het lastig om mensen bij elkaar te krijgen, maar we kunnen niet meer doen dan ons best. Het zal ongetwijfeld geen 100% zijn, maar 60 of 70% is ook prima. Collega Juan liet weten dat hij ons niet had kunnen bereiken, aangezien hij enkele weken eerder bestolen was van zijn mobiele telefoon, met daarin alle telefoonnummers. Dit gebeurde terwijl hij in een taxi zat.
7 december: Start nieuwe baan! (Dus niet op 5 december). Een nieuwe English conversation club en wel 5x per week voor de docenten en de studenten van universiteit UNSCH. Dit is de baan waar wij al sinds 1 september op wachten……We hadden het niet meer verwacht, maar….this is Peru…..cada día una sorpresa………Nieuwe gezichten en namen: Johana, Angel, Luana, Hugo, Frank, Jorge, Rudy, Max, Fatima, Wilfreso, Morgana, Italo, Coseth, Jhon Henry.
7 december: Staatsgreep in Peru? Het Peruaanse Congres heeft in ieder geval een impeachment process in gang gezet tegen president Pedro Castillo. In eerste instantie waren de verhalen een beetje onduidelijk, maar het blijkt dat de president van Peru het parlement heeft ontbonden om te voorkomen dat hij kan worden afgezet. De rechtse oppositie wilde voor de derde keer in korte tijdeen debat voeren over het afzetten van de linkse Castillo, die vorig jaar president werd. In een toespraak riep de president op tot nieuwe verkiezingen. Verder kondigde hij een avondklok aan en zei een buitengewone regering te installeren. Hij overleefde eerder al twee keer een afzettingsprocedure. De laatste was in maart 2022. De oppositie wilde hem afzetten wegens ‘morele onbekwaamheid’, maar dat voorstel behaalde geen meerderheid.
En dan…..Uiteindelijk is de president tóch afgezet en afgevoerd door de militaire politie, richting gevangenis. De vice-president zal de honneurs waarnemen. Na een dag van politieke onrust in Peru is vice-president Dina Boluarte in het parlement beëdigd tot president. En natuurlijk waren er protestdemonstraties hier in Ayacucho n.a.v. het hele gebeuren. Overigens: Het blijkt dat de mensen in Ayacucho president Pedro Castillo steunen, omdat hij veel voor de armen heeft gedaan. Laatste nieuws: President Castillo heeft politiek asiel aangevraagd in Mexico. De mensen in Peru willen twee dingen: De president moet vrijgelaten worden uit de gevangenis en er moeten nieuwe verkiezingen komen.
8 en 9 december: Twee public holidays vanwege de viering van Independance Day Zuid-Amerika op 9 december cq The Battle of Ayacucho. Onze huisgenoot Viktor vertrok voor enkele dagen met zijn collega’s naar de jungle. Poetsvrouw Gladys had blijkbaar de taak gekregen om - vanwege The Battle of Ayacucho - het balkon te voorzien van de Peruaanse vlag. Op 8 december brachten wij een bezoekje aan de artisanale markt.
9 december: Leuke situatie in een winkel: Een klein manneke (zo’n schattig Peruaantje) had zijn oog laten vallen op een zakje met chocola. Hoopvol overhandigde hij zijn buit aan de kassamedewerkster en liet haar zijn geldstukjes zien. Helaas was het niet voldoende en de kassamedewerkster nam zijn lekkers in beslag. De teleurstelling op het gezicht van het ventje ging mij (Dees) natuurlijk door merg en been. Ik liet de kassamedewerkster dan ook weten dat ik de lekkernij graag wilde betalen voor het jochie. Een stralende snoet en een warme omhelzing van het kereltje waren mijn beloning. Ik ben blij dat ik dit soort dingen opmerk……Kleine moeite, groot plezier…..!
10 december: Laatste les op lerarenopleiding Lourdes!!!! Ik had me helemaal voorbereid om een leuke laatste les te geven, inclusief een afscheidsspeech en een traktatie, maar………40 minuten voor aanvang van de les, kregen we een telefoontje van teacher Joseph die de inmiddels gevleugelde woorden sprak: ‘Sorry, I have bad news…’ Nee toch!!!....
Dit keer luidde het excuus dat de watchman vakantie had en er dus geen sleutel aanwezig was. Een week eerder waren we notabene overeen gekomen dat de laatste les op 10 december zou zijn op de oude locatie in het mooie auditorium. Direkteur Carlos had zelfs laten weten dat wij (de Gringo’s) onze les aldaar mochten afronden en niet naar de nieuwe locatie San Elena hoefden te gaan (te ver weg, taxi noodzakelijk). Maar ach……een afspraak in Peru stelt niets voor. Alles verandert in no time en er is altijd een excuus aanwezig. Dit betekende dus dat wij geen gedag meer konden zeggen aan de studenten, aangezien zij hun jaar gaan afronden op 16 december en dus niet meer op 17 december naar onze les zullen komen. Dit hadden zij ons namelijk in de les van 3 december verteld. Joseph stelde voor om op dinsdag 13 december naar San Elena te komen. Het gemak waarmee men zoiets lanceert is niet te geloven. Men schuift de hele verantwoordelijkheid m.b.t. het maken van een afspraak door naar derden. Voor ons was de maat vol. Wij hebben constant moeten schikken en telkens was er weer een ander excuus. Ik liet Joseph dan ook weten dat wij onze uiterste best hadden gedaan, maar dat wij nu opgeslokt worden door onze nieuwe baan voor de universiteit. Bovendien gaan we over 4 weken naar Nederland en ook dat vraagt om voorbereiding. Wij kunnen niet tot op de vliegtuigtrap rekening houden met Lourdes die het zo vaak heeft laten afweten. Ik liet Joseph weten dat wij bereid zijn om op 17 december te komen, maar dat dit tevens de laatste mogelijkheid voor ons was. Joseph beloofde om voor een oplossing te zoeken. En….hoera…..hij hield woord….17 december was zoals verwacht geen optie, omdat de studenten de avond ervoor hun eindfeest hadden. Joseph stelde voor dat wij dan maar naar het eindfeest moesten komen op vrijdagmiddag/avond 16 december. Echter: Wij moeten lesgeven tot 18.00 uur en daarna zouden wij dan nog met een taxi naar een onbekende locatie moeten gaan. Nee, het was allemaal geen optie….Ik liet Joseph weten dat het niet zou gaan lukken en vroeg hem om de studenten uit onze naam het allerbeste toe te wensen. Toen meldde Joseph dat een studente telefonisch gedag wilde zeggen…Prima….Echter: Zij stelde voor om afscheid te nemen op zondag 18 december.
Op dat moment ging ik (Dees) combineren en lanceerde het volgende voorstel: Laat de studenten maar naar ons appartement komen op zondag 18 decemberals er tevens INDI teachers aanwezig zijn. Dat zal ongetwijfeld erg druk worden, maar dan hebben we alles en iedereen in 1x gehad. Zowel de Lourdes studenten als Joseph als wij waren blij met deze mogelijkheid. (Later werd duidelijk dat hun eindfeest op 16 december uitgesteld moest worden tot 29 december vanwege de naderende politieke onrust met alle gevolgen van dien).
Het regenseizoen is inmiddels ook van start gegaan (december-februari) en dit heeft erin geresulteerd dat niet alleen ik (Dees) snipverkouden ben, maar nu is ook Ben de klos.
Onze huisgenoot Victor die vier dagen in de jungle had doorgebracht, kwam doodmoe terug. Hij bracht een houten kistje mee met bananen uit de jungle. Zo leuk!!!!
Hier in Ayacucho troffen wij collega teacher Jan, een Nederlander die al heel veel jaren in Peru woont. Hij stond op het punt om een paar weken naar Nederland te gaan, dus het was leuk dat we hem op de valreep nog even gedag konden zeggen.
Inmiddels zijn we alweer een tijdje gestart met onze nieuwe Engelse conversatieclub voor de docenten en de studenten van universiteit UNSCH. Zoals bekend schort het hier altijd aan communicatie. Zo kon het dan ook gebeuren dat wij op 14 december een paar nieuwe cursisten in de klas aantroffen die helemaal op de verkeerde plek zaten. De jongelui waren in de veronderstelling geweest dat zij basic English kregen. Zij spraken namelijk geen woord Engels. Dat je voor onze Engelse conversatieclub minimaal een intermediate level moet hebben (en liever nog advanced) was hun totaal onbekend. De betreffende cursisten waren op sleeptouw genomen naar onze les door een studente social work die wel goed Engels sprak. Zij deed dit weliswaar met de beste bedoelingen, maar had niet in de gaten dat enig niveau vereist was.
Zij liet ons weten dat haar ‘friends’ geen geld hebben om Engels te volgen op taleninstituut INDI en toen zij had vernomen dat er twee Nederlanders gratis Engels gaven, lag het voor de hand dat zij haar vrienden meenam naar onze les. Zeer begrijpelijk, heel erg attent, maar geen optie om deel te nemen. Op het moment dat Ben vertelde ook maatschappelijk werker te zijn geweest, werd de jongedame zo enthousiast dat zij meteen een ‘high five’ aan Ben gaf.
Stakingen alom…..13 december, 15 december…..politieke onrust alom……Wij ontvingen mails van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en van de Nederlandse Ambassade in Lima. Wij krijgen deze berichten omdat wij ons bij de BZ (Buitenlandse Zaken) Informatieservice hebben geregistreerd voor het ontvangen van updates aangaande de veiligheid van Nederlanders in het buitenland, in dit geval Peru. Welnu, wat is er allemaal aan de hand? Door de recente politieke ontwikkelingen in Peru vinden in het hele land gewelddadige demonstraties en wegblokkades plaats. Op 14 december heeft de regering van Peru de nationale noodtoestand afgekondigd voor 30 dagen. Het leger is gemobiliseerd. Verschillende luchthavens werden gesloten vanwege de bezetting door demonstranten. De situatie is overal onvoorspelbaar en kan op elk moment veranderen. De kleurcode van het reisadvies voor Peru is veranderd van geel naar oranje (klein gedeelte is rood). Bij ons in Ayacucho was het - op demonstraties na en de sluiting van het vliegveld voor 1 dag - relatief rustig. Ik had dit nauwelijks toevertrouwd aan het papier, of wij vernamen dat er 4 mensen bij het vliegveld waren doodgeschoten. De bevolking wil eigenlijk vier dingen: Sluiting van het congres; de vrijlating van de president (zit nu in de gevangenis); het aftreden van de vice-president (die nu president is) en men wil nieuwe verkiezingen. Voor ons betekende het hele gebeuren dat wij op donderdag 15 december geen les konden geven. Onze locatie (Centro de Producción) was gesloten…..Dit gold ook voor 16 december. Niet alleen onze lesgeeflocatie was gesloten, maar ook alles in de stad zat potdicht. Het was akelig rustig op straat….een sinistere aanblik….er hing een bepaalde spanning in de lucht…..
Wij vernamen dat er m.i.v. 16 december een avondklok ingevoerd zou worden en wel voor 5 dagen. Dit betrof heel veel plaatsen in Peru. Echter: Voor wat betreft Ayacucho was het onduidelijk of dit voor de hele regio/provincie Ayacucho zou gelden, dus inclusief het stadscentrum, of dat de city center hierin niet meegenomen zou worden. Welnu, uiteindelijk bleekdat de avondklok niet gold voor Ayacucho stad. De feiten liegen er niet om: Het aantal doden en gewonden loopt op. Burgers keren zich tegen de politie. Er wordt traangas gebruikt. Het politiebureau wordt aangevallen. De rechtbank wordt in brand gestoken. Kortom: Vernielingen, brandstichting, relletjes, protesten e.d. Er blijkt op 15 december ook een student te zijn overleden van universiteit UNSCH. (Doodgeschoten op het vliegveld) en burgers willen wraak nemen. Uiteindelijk zijn er 10 mensen in Ayacucho omgekomen bij de rellen.
Cleaning lady Gladys had de opdracht gekregen om op 16 december de Peruaanse vlag halfstok te hangen op het balkon van ons appartement (dat gelinkt is aan de universiteit) vanwege de dood van de student.
Op dinsdag 13 december kregen we twee nieuwe huisgenoten die tot vrijdag 16 december zouden blijven. Het betrof een tweetal Peruanen. Allereerst Fernando, een professor van de universiteit cq journalist uit Lima (die goed Engels spreekt) en daarnaast zijn collega Natalia, een filmmaker. Fernando is nu doende om via een stichting, vermiste personen in Peru, op te sporen, o.a. van Het Lichtend Pad (een guerrillabeweging in Peru, met als bakermat Ayacucho). Hij krijgt daarbij assistentie van Natalia die de resultaten op film vastlegt. Op woensdag 14 december vond er een presentatie plaats voor een selectief gezelschap van de universiteit en wel in het cultureel centrum van Ayacucho. Een dag later volgde een presentatie voor een breder publiek in het museum van Het Lichtend Pad. Fernando verwachtte echter dat de opkomst gering zou zijn vanwege de perikelen die gepaard gaan met de stakingen en de politieke onrust.
Deze perikelen waren ook een onzekere factor voor Fernando en Natalia, omdat op donderdag 15 december het vliegveld van Ayacucho plotseling werd gesloten en zij hun terugvlucht naar Lima hadden op vrijdag 16 december. En die terugvlucht werd dus uitgesteld tot zondag 18 december. Hoe het ook zij: Fernando was een interessante gesprekspartner voor ons en natuurlijk was de politieke onrust in Peru daarbij een hot issue. Echter: Hun vlucht van 18 december werd wederom uitgesteld en wel tot woensdag 21 december. Het is allemaal onduidelijk, dus overwegen zij de bus als optie, want garanties op een vlucht kunnen niet worden gegeven. Uiteindelijk vertrok Natalia op zondag 18 december en Fernando koos voor maandag 19 december en inderdaad allebei per bus.
Onze andere huisgenoot, Victor uit Madrid, werd net als velen geveld door de griep. Vanwege de politieke onrust kon hij een weekendje travelling ook op zijn buik schrijven en net als wij kon hij ook niet naar zijn werk gaan vanwege de stakingen en de eerder genoemde politieke onrust.
17 december: De onrustige situatie werd een beetje beter. Veel zaken waren weer open en er vond een vredesdemonstratie plaats. Toch was Centro de Producción nog gesloten en daarom viel onze laatste les voor docenten en studenten taleninstituut INDI alsnog in het water.
Op een gegeven moment werd verteld dat de avondklok zou gelden van 18 tot 22 december (en tevens voor Ayacucho stad). Echter: Niemand hield zich daaraan en na één dag werd die avondklok weer opgeheven.
Bijna dagelijks kregen wij updates en nieuwsbrieven van het Ministerie van Buitenlandse Zaken als ook van de Nederlandse Ambassade in de hoofdstad Lima. Natuurlijk stelden wij die informatie op prijs, maar vaak is de berichtgeving gekleurd, onvolledig of zelfs foutief. Dit gold bijvoorbeeld voor: Zijn er wel of geen stakingen? Zijn de vliegvelden nu open of dicht? Is er nu wel of geen avondklok? Het is dan ook altijd aan te bevelen om de informatie te toetsen aan de lokale autoriteiten cq de plaatselijke bevolking.
Het was grappig om te constateren dat zowel de poetsvrouw als de professor uit Lima op dezelfde golflengte zaten aangaande het laatste nieuws m.b.t. de politieke onrust.
18 december: Afscheidsfeestje in ons appartement voor de docenten van taleninstituut INDI en de studenten van lerarenopleiding Lourdes. Het was nog even onduidelijk of dit door zou kunnen gaan vanwege de onzekere situatie in Ayacucho. Wij voelen ons namelijk wel verantwoordelijk voor de veiligheid van de docenten en de studenten. Wij stelden voor om het tijdstip van 19.00 uur te veranderen in 15.00 uur, aangezien het overdag veiliger is om naar ons appartement toe te komen dan ’s avonds. En aldus geschiedde…..Het was een bijzondere samenkomst. En hoewel het slechts een afspiegeling was van alle INDI docenten en van alle Lourdes studenten, was het toch een leuk groepje. Eén van de Lourdes studenten, Zynthia geheten, liet weten een eventuele dochter in de toekomst Desirée te willen gaan noemen en Lourdes studente Brigitte wilde ons absoluut voorstellen aan haar ouders op het eindfeest van Lourdes (dat vanwege de politieke onrust was verschoven van 16 naar 29 december). Brigitte liet weten: ‘I have learned a lot from you, especially life lessons, you opened my mind’….Wow….Wij werden verwend met cadeautjes en natuurlijk kon een speech van mij (Dees) niet ontbreken. Een impressie van de speech: ‘My dear friends, we are glad that you are here. We are not good in saying goodbye, but this is an opportunity to finalize our working period of almost one year. Although it was not always easy, especially due to differences in culture, our overall feeling is very good! We enjoyed our classes and we want to say thanks to all of you. In French there is an expression which is saying: Partir c’est mourir un peu, mais rester c’est mourir plus. That means: Leaving is like dying a little bit, but staying is more dying. This means that you always have to continue and if one door closes, another door will open. Our next door will be in Cambodia, but at first we have to go to The Netherlands. Well, although we don’t always understand Peru, we will always love Peru. Peru is in our heart and we wish you all the best! Peru está en nuestro corazon y deseamos todo lo mejor!!!’
Tot zover de speech. Er werd volop gekletst en de professor uit Lima begaf zich op een leuke manier onder de docenten en de studenten. Iedereen deed zich te goed aan hapjes en drankjes en de nodige foto’s werden genomen.
Op 19 december namen wij onder het genot van een afscheidslunch afscheid van professor Fernando uit Lima die bijna een week bij ons in het appartement had gebivakkeerd.
Uiteraard zijn wij niet alleen doende om Peru af te ronden en Nederland op te starten, ook zijn we bezig om voorbereidingen te treffen voor Cambodja. Zo hebben we contact gehad met Thuisvaccinatie over de eventuele vaccinaties die een update vereisen voor ons vertrek naar Cambodja. Op 5 februari zal een arts thuis in Vlissingen langskomen. Op basis van onze informatie ontvingen we al een advies en het bleek dat onze vaccinaties DTP en buiktyfus moesten worden vernieuwd. Rabiësvaccinatie bleek niet nodig te zijn, omdat wij al de basisserie rabiës hebben en bovendien niet met dieren gaan werken, noch met een rabiësvirus in een lab. Verder is een vaccinatie meningitis ook niet nodig voor Cambodja en tevens is Japanse Encefalitis niet aan de orde, omdat wij niet op het platteland of in de rijstvelden gaan werken. Ben (70 ) werd geadviseerd om te laten prikken op nierfuncties en dat hebben we inmiddels dan ook al gedaan. De uitslag hiervan kunnen we dan op 5 februari overhandigen aan de arts van Thuisvaccinatie.
En wat nog meer? Allerlei losse eindjes…..Cleaning lady Gladys voorzag het balkon van kerstkransen cq een groot rendier; Op 21 december vond de eindoplevering plaats van ons appartement in Vlissingen en alles zag er goed uit. Huurder Olga is na twee en een half jaar weer vertrokken naar haar thuisland Polen. Op diezelfde dag (21 december) hadden we een tijdje geen water; Onze nieuwe groep voor de Engelse conversatie is erg leuk. De studenten van universiteit UNSCH hebben het naar hun zin in onze lessen (althans dat horen wij terug, dus dat is fijn). Zelfs tussen twee colleges door sprinten zij naar onze les. Dat is natuurlijk een goed teken. Soms moet je toch glimlachen.
Wisten wij niet beter dan dat onze lestijden van 16.00-tot 18.00 uur zouden zijn, de studenten lieten ons weten dat de universiteit twee mogelijkheden had aangeboden namelijk les in de ochtend of les in de middag. Gelukkig voor ons werd het uiteindelijk de middag, maar natuurlijk werd er weer niet gecommuniceerd richting ons.
Uiteraard zijn wij wel gewend dat studenten binnenlopen cq komen en gaan, maar het was toch wel heel opmerkelijk dat er plotseling een knaap voor onze neus stond (Angel genaamd) die ons zes jaar geleden had ontmoet op de San Antonio school waar hij destijds een leerling was geweest en wij les hadden gegeven. Hij herkende ons meteen terug, wij hem echter niet…..De gespreksonderwerpen in onze Engelse conversatieclub zijn natuurlijk zeer divers en nodigen ook altijd weer uit voor nieuwe topics. Op een gegeven moment liet een studente economie (Joanna) weten dat het bruto minimumloon in Peru 1025 Soles is (ongeveer 250 euro) en dat we tegen het einde van het jaar op straat niet vreemd moesten opkijken als de stad gehuld was in de kleur geel. De gele kleur staat namelijk voor voorspoed in het nieuwe jaar. En nog een stukje symboliek: Als we tegen het einde van het jaar veel mensen zouden zien die met koffers rondjes lopen om het park/het hoofdplein, dan stond dit symbool om in het nieuwe jaar te kunnen reizen. Tsja, je moet het maar weten….
Een verrassing van onze Spaanse huisgenoot Victor: Hij verraste ons met een kerststol uit Ayacucho, because you helped me so much….zó lief, maar wat wij voor hem hebben gedaan zijn in onze beleving hele normale dingen, maar goed….En tegen het einde van ons verblijf hier hebben we dan eindelijk de bekende Mondongo soep geproefd.
En dan is het Kerst in Peru……Enkele weken eerder toen wij onze voormalige huisgenoten José Luis en Bella met hun dochtertje Kirán en Cesar bij ons thuis hadden uitgenodigd, kregen wij bij hun vertrek het verzoek om samen met onze huidige Spaanse huisgenoot Victor Kerst te komen vieren. Er werd over en weer geappt en er werd afgesproken dat wij en Victor op 25 december richting onze Peruaanse vrienden zouden gaan. Echter: Wij vernamen niets meer en namen een afwachtende houding aan.
Je gaat natuurlijk niet uit jezelf de eerder gedane uitnodiging rappeleren. Wij wilden de mensen niet pushen en konden alleen maar hopen dat zij zich niet verplicht zouden voelen. Hoe het ook zij: Er gebeurde niets. Het was inmiddels 24 december en we hadden nog niets gehoord. Ook voor Victor was het onduidelijk. Logisch dat hij inmiddels andere plannen had gemaakt voor Kerstavond 24 december. En wat gebeurde er? Op 24 december ’s middags om 15.00 uur kregen we dan eindelijk bericht van Cesar en hij vroeg ons (Ben, Dees, Victor) om omstreeks 19.00 uur bij hun thuis te komen voor the Christmas dinner. Uh? Hoezo? Onze afspraak stond toch gepland op 25 december en niet op 24 december? Cesar liet echter weten dat Peruanen altijd Kerst vieren cq the Christmas dinner nuttigen op 24 december en niet op 25 december….Nosotros los Peruanos cenamos los 24…..Hij ging er ongetwijfeld van uit dat wij dit wisten. Nee dus….Wij op onze beurt lieten hem weten dat Nederlanders zoiets plannen…..Nosotros los Holandeses siempre tenemos un plan….Welnu, feit was dat de Kerstdis dus geserveerd zou worden op Kerstavond. Wat doen we? Wij wilden de mensen niet teleurstellen. Victor kon echter niet aanwezig zijn, aangezien hij al vertrokken was naar vrienden. Ook begrijpelijk. Wij wilden ons plan om nog even naar de kathedraal te gaan niet cancelen, dus we besloten om eerst naar de kathedraal te gaan en daarna naar onze Peruaanse vrienden. In de kathedraal keken wij vreemd op: Heel veel mensen hadden een babypopje bij zich. Naderhand werd duidelijk dat de babypoppen werden gezegend door de priester en dit zou symbool staan voor geluk. Heel apart om volwassen mensen met babypopjes in hun armen of in een mandje (kribbe) te zien.
Oké, daarna dus naar onze Peruaanse vrienden. Cesar kwam ons zelfs ophalen en per taxi gingen we op pad. De mensen boden hun verontschuldigingen aan over de verwarring cq de miscommunicatie. Voor deze Peruanen wordt Kerst gewoon gevierd op 24 december. Punt. Het was een hele bijzondere setting. In een Nederlands referentiekader zou je het omschrijven als: kitsch, kitsch, kitsch. In ontwikkelingslanden lijkt de norm te zijn: Hoe meer glitter hoe liever. Dochtertje Kirán was omgetoverd tot een waar Kerstkind.
Het kleine, zeer sobere onderkomen was echter gevuld met menselijke warmte. Kerstbrood met warme chocomel werden genuttigd en daarna verscheen een immens grote kalkoen op tafel en dit werd geserveerd met rijst. Plotseling kwam er nog ‘a friend’ binnen (Johnny) die ons Europeanen met grote ogen aankeek, alsof wij van een andere planeet kwamen. Het was jammer dat Victor afwezig was. Niet alleen was het voor hem een leuke ervaring geweest om Kerst te vieren met deze Peruanen, maar ook voor ons (Ben en Dees) was het fijner geweest als vertaler Victor had kunnen komen. Met mijn (Dees) very basic Spaans en met de google translator is het toch niet echt handig om een gesprek gaande te houden, maar goed….de oprechtheid van de mensen was het allerbelangrijkste. Je voelde de puurheid in de chaos…..heerlijk! Uiteraard moesten er foto’s worden gemaakt als herinnering….como recuerdo en we zouden voor altijd vrienden blijven, toch? Amigos para siempre….Ook werden er nog wederzijds cadeautjes uitgedeeld en toen keerden we weer huiswaarts.
Op eerste Kerstdag hadden we de Spaanse Victor uitgenodigd om samen te gaan eten en ook dat was erg gezellig. Na afloop liepen we onze Peruaanse vriend Alí tegen het lijf en nodigden wij hem ook nog even ‘thuis’ uit. Alí liet weten dat hij zijn ‘thesis’ moet gaan verdedigen in april. Dit zou zijn laatste kans zijn. Aangezien zijn beide ouders gezondheidsproblemen hebben, informeerden wij natuurlijk ook even naar his parents. Het was bijzonder om hem nog even te zien. Wij hadden weliswaar al afscheid genomen op 12 december, maar goed…..Met het oog op ons vertrek op 8 januari liet hij weten dat er misschien op 3, 4 en 5 januari weer stakingen zouden zijn. Laten we hopen dat dit niet het geval is.
Tweede Kerstdag kent men hier niet, dus dat betekende voor ons gewoon weer lesgeven. Onze laatste week met de studenten van universiteit UNSCH ging van start (26-30 december).
27 december….En dan ben ik (Dees) jarig. Leuk om mijn 62e verjaardag nog net op de valreep te mogen vieren in Peru. Tevens heel bijzonder dat ik die dag gewoon les moet geven (kan me niet herinneren ooit op mijn verjaardag gewerkt te hebben…..hahaha!) Toen we ‘s morgens ons ontbijt nuttigden in een restaurant, zorgden Ben voor een verrassing. In zijn beste Spaans ging hij het bedienend personeel uitleggen dat hij de cijfers 62 had gekocht voor zijn jarige vrouw die hij vervolgens op een stuk taart wilde plaatsen. Dit werd heel leuk opgepakt….Op een bord had men laten spuiten Feliz Cumpleaños en in het midden prijkte een stuk chocoladetaart met daarop 62, inclusief kaarsjes die werden aangestoken. Als extra verrassing zongen vier jongedames Feliz Cumpleaños. Heel speciaal! Ik had wel besloten om verder tegen niemand te zeggen dat ik jarig was. Noch tegen huisgenoot Victor, noch tegen mijn studenten in de klas. Ik wilde absoluut niet dat ik weer werd overladen met cadeautjes (zoals o.a. reeds het geval was geweest tijdens ons afscheidsfeestje op 18 december).
29 december: Vandaag vieren de Lourdes studenten hun eindfeest. Dit was verschoven van 16 naar 29 december, vanwege de politieke onrust in Peru. Op ons afscheidsfeestje thuis op 18 december hadden de studenten ons bijna gesmeekt om langs te komen op 29 december. Dat wij nog moesten lesgeven tot 18.00 uur werd als niet relevant beschouwd…..Then you can come later…..Het officiële gedeelte zouden we dan weliswaar mislopen, maar daarna konden we nog wél deelnemen aan de feestelijkheden. Okay, convinced……..Op diezelfde avond zouden we eigenlijk óók nog moeten opdraven bij de studenten van taleninstituut INDI (althans dat was het verzoek geweest van INDI teacher Juan), maar we kunnen ons nu éénmaal niet opsplitsen. Wij moesten namelijk ook nog lesgeven aan de studenten van de universiteit. En voor ons gevoel hadden wij INDI al afgesloten, maar de mensen hier blijven een beroep op je doen tot je op de vliegtuigtrap staat. Soms lijkt het net op Ghana……men kán geen afscheid nemen…….
Aangezien wij alsnog besloten hadden om aanwezig te zijn tijdens het eindfeest van de Lourdes studenten, moest er natuurlijk ook nagedacht worden over een cadeautje. Samen met teacher Joseph gingen we op pad. Er blijken winkeltjes te zijn waar je speciaal voor geslaagden leuke kleine presentjes kunt kopen.
Uiteindelijk kozen wij voor een sleutelhanger met daarop de afbeelding van een afgestudeerd persoon met het diploma in de hand. Wij gaven opdracht om aan de achterkant van de sleutelhanger een tekst in te laten graveren, te weten: From: Ben Desirée to:….….naam student en daaronder de vermelding van de datum 29-12-2022. (De 6 mannelijke studenten kregen een sleutelhanger met een jongen erop; de sleutelhanger voor de 11 vrouwelijke studenten was voorzien van een meisje). Prima, doch het streepje op mijn naam was op de verkeerde -e geplaatst, maar goed…..een kniesoor die daar op let….Wij hadden aan teacher Joseph gevraagd om onze komst niet te melden. ‘Let it be a surprise for the graduates’…..Nou, daar zijn we in geslaagd…..Oké, met de taxi op pad….Het was nog zeker een kwartier rijden. Toen we met Joseph arriveerden, begonnen de studenten te joelen, één begon er zelfs te huilen. Welnu, hoe kan ik dit feest omschrijven? Glitter, glamour, harde muziek, één grote show, de geslaagden zagen er uit als prinsessen in lange avondjurken cq prinsen in kostuums. Aangezien de start heel erg was uitgelopen (er werd begonnen omstreeks 20.00 uur in plaats van 17.00 uur), kwamen wij eigenlijk nog best wel op tijd. De familieleden van de geslaagden zaten allemaal aan tafeltjes verdeeld over de ruimte. Teacher Joseph en wij moesten plaatsnemen achter de ‘high table’. (Mijn God, ik kan me niet meer herinneren hoe vaak ik in ontwikkelingslanden achter de ‘high table’ heb gezeten…..hahaha!) Eén voor één kwamen de geslaagden naar ons toe en werden wij ondergedompeld in de vele omhelzingen, gracias e.d. Ben liet weten nog nooit in één uur zoveel gekust te zijn door vrouwen ….hahaha! Hierna werd teacher Joseph geacht om iets ‘en public’ te zeggen. Hij liet mij weten niets te hebben voorbereid, maar sprak ‘out of the blue’. Ook wij (Ben en Dees) moesten eraan geloven en ook wij spraken onvoorbereid, maar soms is dat juist wel goed. Ik (Dees) liet o.a. weten dat wij Nederlandse wereldwijde vrijwilligers zijn die altijd graag les hadden gegeven op Lourdes, met name in het oude auditorium en dat de afgestudeerden het mooiste vak van de wereld hadden gekozen. Ik sprak een beetje in het Spaans, maar vroeg permissie om verder te mogen gaan in het Engels en dit leidde tot hilariteit in de zaal.
Er werd getoast met een heel klein bekertje wijn. Ook geslaagde Zynthia nam de microfoon en sprak een dankwoord uit, maar zij hield het niet droog. Toen bleek het tijd te zijn voor een fotosessie. Mijn lieve hemel, het was een waar circus. Allereerst moest er een foto worden gemaakt van de geslaagde, geflankeerd door Joseph en/of Ben en/of Dees; daarna moest de geslaagde alleen op de foto en tenslotte moest de hele familie opdraven om samen met de geslaagde vereeuwigd te worden. En telkens moest de geslaagde een houten bord/plaat vasthouden met daarop bevestigd allerlei foto’s. Verschillende familieleden kwamen naar ons toe om ons te bedanken voor ons lesgeven. Onze cadeautjes (en die van Joseph) vielen ook in de smaak. Verder hadden de geslaagden diverse dansen ingestudeerd en die moesten natuurlijk getoond worden aan de aanwezigen. Dat was werkelijk heel mooi en heel speciaal. Ook de ouders waagden zich aan een dansje met hun zoon of dochter. Later op de avond vonden er nog voordrachtjes plaats door de geslaagden: Een rap-nummer en een lied. Tenslotte werd er nog eten geserveerd. Eén van de geslaagden, Brigitte geheten, was erg verheugd dat zij ons eindelijk kon voorstellen aan haar ouders (die beiden zelf ook teachers waren) en aan haar oma, want - zo had Brigitte ons laten weten - ‘I told them a lot about you and I shared with them what you have taught me’……Ook was het leuk om het zoontje van Yemira te zien. Deze single mother heeft haar hele studie kunnen afronden, omdat haar familie de zorg voor de kleine Mateo op zich had genomen. Het kleine ventje zag er al even opgedirkt uit als zijn moeder. Teacher Joseph had ons laten weten dat wij konden weggaan wanneer we wilden, hij zou een taxi regelen en ons vergezellen op de terugweg. Dit vanwege veiligheidsredenen.Omstreeks 23.00 uur hielden wij het dan ook voor gezien. Geslaagde Zynthia begeleidde ons naar de uitgang en bedankte ons wel 1000 keer voor onze komst. Volgens haar had het heel veel betekend voor de geslaagden dat wij er waren…..’We appreciate it so much’…..Kortom: Fijn dat wij de jongelui zó blij hadden kunnen maken.
Overigens een dag later zagen wij in de stad de afgestudeerde Brigitte en zij liet weten dat het feest om 3.00 uur ’s ochtends afgelopen was geweest.
Echter: Daarna was iedereen nog naar ‘a friend’ gegaan, alwaar Brigitte om 6.00 uur was vertrokken (en zij bleek de eerste te zijn geweest die naar huis was gegaan). De rest had nog steeds geen aanstalten gemaakt om huiswaarts te keren (en het was inmiddels omstreeks 12.00 uur ’s middags de volgende dag). Uiteraard kwamen wij nog even terug op het feest en vroegen wij ons hardop af dat wij de daadwerkelijke diploma-uitreiking niet hadden gezien. Er was weliswaar volop gefeest, maar waar was het diploma? Brigitte liet weten dat dit tijdens een volgende bijeenkomst uitgereikt zal gaan worden, maar voor die ceremonie alsmede voor het diploma zelf moet eerst betaald worden…Ja, ja, this is Peru….
Dat het de gemiddelde Peruaan ontbreekt aan zelfvertrouwen is ons wel bekend. Onze cursisten (studenten van de universiteit) zijn hiervan uiteraard ook op de hoogte. Zij gaven ons een voorbeeld van de denkwijze van de gemiddelde Peruaan: ‘When you have a relationship with a Gringo (white person), you will improve your race’….pfff… Uiteraard waren onze cursisten het hier niet mee eens. Gelukkig zien deze studenten van de universiteit de dingen in een beter perspectief.
Of wat te denken van de volgende uitspraak…..’The worst enemy of a Peruvian is another Peruvian’.
Onze allerlaatste les was op 30 december….en wel voor de studenten van universiteit UNSCH. Tot onze verbazing verscheen ook nog INDI studente Anna, die wij al een tijd niet meer hadden gezien. De laatste les van INDI op 17 december was namelijk in het water gevallen vanwege de politieke onrust in Ayacucho. Daarna was Anna ‘on travelling’ gegaan en had pas sinds kort vernomen dat de studenten van de universiteit nog t/m. 30 december les kregen. Dit was voor haar dan ook de laatste mogelijkheid geweest om op de valreep nog even mee te doen en afscheid te nemen. Onze laatste les stond in het teken van ‘New Year’s Resolutions’ en allerlei verhalen passeerden de revue. Voorbeeld: Op Oudjaarsavond zou het gebruikelijk zijn om 12 zwarte druiven te eten. Bij het eten van iedere druif mag je een wens doen.
Zelf trakteerden wij op artisanale koekjes die gretig aftrek vonden en werden er foto’s gemaakt. Door cursist Frank werden wij verrast met een boek over Peru (in het Spaans). Voorin het boek had hij geschreven: ‘Para Mr. Ben y Mrs. Desirée, con cariño de su alumno Franklin M.S, espero puedan conocer un poco más del Perú mediante este libro. 30-12-2022’. Ook werd er nog teruggeblikt op de lessen en werd de loftrompet over ons gestoken. Echter: Voor ons was veel belangrijker te vernemen dat de studenten lieten weten zelfvertrouwen te hebben ontwikkeld en zich op hun gemak hadden gevoeld in onze lessen. Bovendien hadden zij de gespreksonderwerpen als zeer interessant ervaren. Onnodig te melden dat dit ons erg blij maakte.
En dan is het Oudjaar en heb ik (Dees) migraine……Wij bleven dan ook samen thuis…..Toch werd het nog even gevierd toen onze huisgenoot Viktor langskwam met een vriend/collega van de universiteit. Hadden wij een dag eerder begrepen van een cursist dat er in Peru op Oudjaar druiven gegeten worden, blijkbaar gold dit niet alleen voor Peru, maar ook voor Spanje. Onze Spaanse huisgenoot had witte druiven gekocht. Een ieder werd voorzien van een schoteltje met 12 druiven. Het getal 12 staat voor de 12 maanden in een jaar. Bij het opeten van de druiven mocht je een wens doen, dus….12 druiven 12 wensen. Deze wensen moesten in stilte worden uitgesproken. Heel bijzonder! Overigens: Op Nieuwjaarsdag was de migraine gelukkig weer voorbij.
Onderwerpen die aan de orde zijn gekomen op lerarenopleiding Lourdes: Topic: Life is easy (Transcript Tedx video).
Onderwerpen die de revue zijn gepasseerd op Centro de Producciónvoor de docenten en de studenten van taleninstituut INDI: Two fables: The boy who cried wolf The city mouse and the country mouse. Conversation topic: Environment/Pollution. Other conversation topics: Do you believe that success equals happiness? Explain please. Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Why? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful?
What can you do in Ayacucho to create awareness due to environment/pollution? What is healthy food? Can you do anything creative? For example: Can you sing, dance, play a musical instrument, paint, draw or write poetry? What could you do to make your life more exciting? Why don’t you do it? How would your parents punish you when you misbehaved as a child? Mention some things that you couldn’t do last year that you can do this year. Debates: Breakfast is the most important meal of the day. Yes/No/Why? Children should provide room and board for their aging parents.
Onderwerpen die zijn behandeld tijdens onze meest recente groep, zijnde docenten en studenten van universiteit UNSCH: Introduction about The Netherlands and voluntary work worldwide. Religion in Nigeria, Ghana, The Netherlands and Peru ( sharing other African experiences). Ghana presentation. Conversation topics: Do you fear change? Yes/No/Why? Would you be happy in a world where nothing ever changed? If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be? Why? Picture language (2x). Conversation topics: Would you consider your childhood a good one? Yes/No/Why? Would you want to journey back in time and experience childhood again? Yes/No/Why? Do you think you will be a good parent (or are you a good parent now?) Yes/No/Why? Are you a busy person? Are you a friendly person? Are you an ambitious person? Why do/don’t you think so? Rate your life on a scale from one to ten. Ten is the highest rating and means your life is perfect. One is the lowest rating and means that your life is terrible. Now answer this question: Why did you give this rating to your life? Would you want to change your name? Would you want to change where and when you were born? Yes/No/Why? Do you think it’s fair that children usually take their father’s family name? Why do men and women sometimes have such difficulty communicating with one another? Would you sacrifice happiness for the opportunity to be successful? Who is the most successful person you know? What makes him/her successful?
If someone was married, had three healthy children, a comfortable house and secure job, would you consider that person to be successful? Yes/No/Why? Would you consider a ninety-years old person who is physically and mentally very healthy a success? Why? Do you believe that success equals happiness? Explain please. Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Why? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful? Do you think that the best years are in the future? Why do you think so? What is the best memory of your life? How about the worst? What makes these memories so good or so bad? How often do you complain? Would you consider this a lot or a little? When you make a complaint, what are your expectations? How often are these expectations met? Please explain. Some people believe that the images in dreams are symbolic and possess meaning. What do you think? Would you consider yourself a workaholic? Why? Why not? Would you ever want to be famous? Yes/No/Why? If it was possible, would you want to live forever? Yes/No/Why? Giving life, does it just mean having lots of children? Would the world be better if there was a more equal distribution of wealth. Why? 20 simple things you can do to help save our planet. Topic: Environment. Topic: Two fables: The boy who cried wolf The city mouse and the country mouse. Topic: Do schools kill creativity? Text: How fast food began/The man behind KFC. Topic: Life is easy (Transcript Tedx video). Topic(s): Do you make New Year’s resolutions? If yes, what was the strangest, stupidest or funniest promise you have made? Do you usually look at the upcoming year with optimism or pessimism? Explain please. Do you have any regrets and unfilled resolutions from the past year? If yes, explain please. Will next year be better or worse than this year? Why do you think so? At the start of a new year, people often promise themselves to go on diets, study harder, work less and so on….Why do you think people do this at this time of the year? If you could make three wishes for this New Year, which would definitely come true, what would you wish for?
Als wij dit verslag plaatsen is het 1 januari 2023 en rest ons nog slechts 1 week in Ayacucho. Dit betekent nog veel dingen regelen, mensen gedag zeggen, koffers inpakken enz. enz. Op 8 januari hebben wij dan onze vlucht Ayacucho-Lima. (Hopelijk worden wij niet gehinderd door aangekondigde stakingen op 3,4 en 5 januari). Na 2 dagen Lima volgt dan op 10 januari de vlucht Lima-Madrid-Amsterdam en hopen wij op 11 januari weer terug te zijn in Vlissingen, alwaar een lange to-do-lijst op ons wacht. Het volgende verslag zal dus vanuit Nederland geplaatst worden. Was het in eerste instantie de bedoeling om medio maart te vertrekken naar Cambodja, wij focussen nu op 1 maart (mede vanwege de covid19 dreiging vanuit China).
Let’s hope for the best!!!
Wij wensen onze lezers een heel Gelukkig Nieuwjaar! Feliz Año!
Warme groet,
Ben en Desirée
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 48
[visitorCount] => 619
[author] => Desirée
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 527190
[travelTitle] => Van Nederland naar Peru
[travelTitleSlugified] => van-nederland-naar-peru
[dateDepart] => 2022-02-11
[dateReturn] => 2023-01-10
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/090/581_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => projecten-afronden-en-politieke-onrust
)
[24] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089842
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 2)
[message] =>
'Dus, waar ben jij dankbaar voor?' Ik kijk Etienne* zijwaarts aan en richt mijn blik dan weer op de rivier voor ons. We zitten op de modderige rivieroever en het water glinstert in het grijze licht van de volle maan. Mars staat helder rood aan de lucht. De bomen steken om ons heen donker af tegen de nachtelijke hemel. Een paar minuten geleden ritselde er iets door het struikgewas achter ons. Het klonk groot en lomp, een tapir misschien? Nu is het weer stil. De rivier glijdt rustig voorbij, een constante stroming in een beweeglijke wereld. Het is het perfecte moment en de perfecte plaats om even stil te staan. Ik heb takjes met kleine blaadjes voor ons geplukt, zodat we bij elk blaadje dat we afbreken onze waardering kunnen uitspreken. Mijn eerste woord van dank was makkelijk: 'Ik ben dankbaar voor tapirs die door de bosjes rennen!'
(*Namen zijn veranderd uit privacy-overwegingen)
Etienne denkt lang na over zijn antwoord. Zo is hij, bedachtzaam. Iemand die zijn antwoorden goed wil formuleren. Zelf praat ik soms sneller dan ik denk en ik heb ook mijn volgende dankwoorden al klaar: 'Ik ben dankbaar voor… de mogelijkheid om hier te kunnen zijn. Voor mangosmoothies. Voor gezondheid. Voor goede gesprekken. Voor mijn welvaart. Voor kwetsbaarheid. Voor het maanlicht. Voor kattenknuffels.' Mijn takje is bijna leeg. 'En ik ben dankbaar voor nieuwe vriendschappen.'
Ik ben nu al een tijdje in Hoja 1, het junglekamp verderop aan de rivier. In eerste instantie was ik nerveus om hier alleen met de Amerikaanse Etienne (en natuurlijk de veertien honden, elf katten en een eend) te wonen. Wat als we niets zouden hebben om over te praten? Wat als we het niet goed met elkaar zouden kunnen vinden? In het andere kamp waren we tenminste met meer mensen, waardoor de druk om sociaal te zijn minder groot was. Hier zitten we letterlijk met z'n tweeën vast in de middle of nowhere… Geen van mijn zorgen kwam gelukkig uit en inmiddels voel ik me juist erg op mijn gemak bij Etienne.
Voordat we de rivier verlaten en teruggaan naar het kamp benoemen we nog een intentie voor onszelf in de komende weken. Ook daar is de volle maan een perfect moment voor, als de overgang naar een nieuwe tijd. 'Ik wil vertragen', zegt Etienne terwijl hij naar zijn handen kijkt. 'Dingen minder op de automatische piloot doen, meer bewust zijn van hoe ik beweeg en waar ik mee bezig ben. Zodat ik kan kiezen of ik het wel echt zo wil doen.' Ik duw even met mijn schouder tegen schouder aan. 'Mooi!' Als het lijkt alsof hij niets meer wil zeggen, deel ik: 'Ik ga genieten. Genieten van wat er is, gewoon zoals het is.' Dit is niet nieuw, het is namelijk mijn intentie voor de hele reis: nieuwe kansen omarmen. Meedrijven met de stroom in plaats van de rivier te willen veranderen. Het is en blijft een uitdaging voor me.
Ik pas me makkelijk aan aan het rustige ritme van het leven in Hoja 1 en het voelt al snel als thuis. Elke ochtend ontbijten Etienne en ik samen. Hij maakt eieren voor ons terwijl ik mangosmoothies maak en soms bak ik pannenkoeken. Etienne maakt de ruimtes van de honden schoon (lees: hij schraapt heel veel poep van de vloer) en voert hen en soms help ik door de voerbakken te vullen of aan te reiken. De rest van de ochtend is vrij om te schrijven of mijn eigen ding te doen. Dan maakt een van ons lunch en 's middags schrijf ik verder, zoek ik verkoeling in de beek en maak ik lange wandelingen in het bos. Elke avond doen we een korte workout voor onze buikspieren, benen en armen (ik moet natuurlijk fit zijn voor mijn avontuur in Nieuw Zeeland), voordat de honden weer te eten krijgen en we avondeten maken. Ondanks dat we vroeg naar bed gaan, zit ik meestal om half negen 's avonds alweer te gapen. De nachten zijn onrustig door het eeuwige jungleconcert en doordat de honden blaffen, de katten rondrennen en ik regelmatig midden in de nacht de trek naar het toilet moet maken. Een keer word ik 's ochtends vroeg wakker van een knorrend warm lijfje tegen me aan. Een van onze kittens heeft ingebroken in mijn klamboe en is lekker tegen me aan gekropen. Eigenlijk wil ik geen katten in mijn bed (ze nemen ook hun vlooien mee), maar dit is wel heel schattig! Althans, totdat ze rond begint te rennen en me in mijn tenen bijt, dan kieper ik haar snel naar buiten.
En net zoals de dagelijkse routine vertrouwd wordt, wordt mijn huisgenoot dat ook. Het is gezellig samen: We spelen pingpong, doen grappige dansworkouts en zingen tijdens het koken mee met de muziek. 'Kom op, harder!' roept Etienne lachend, terwijl hij een houten vijzel als microfoon onder mijn neus duwt met Rihanna op de achtergrond. Vals blère ik mee: 'Ey, ey, ey, ellaaaa, under my umbrellaaaa!'
We volgen samen een paar WK-wedstrijden en wanneer Nederland tegen de VS speelt leer ik Etienne om 'Hup Holland hup!' te roepen. Verder worden onze gesprekken steeds eerlijker en persoonlijker. Wanneer mensen horen dat ik psycholoog ben denken ze vaak dat ik hen de hele tijd aan het analyseren ben. 'Wat denk ik nu dan?' vragen ze, alsof ik gedachten kan lezen. Nadat ik gepassioneerd aan Etienne heb verteld dat ik niet de hele tijd allerlei diepe observaties aan het maken ben over ieders mentale toestand begint hij onze gesprekken juist grappend 'psycho-analyse' te noemen. We praten over onze families, wensen voor de toekomst en hoe we onszelf zien. 'Psycho analysis time', zegt Etienne terwijl hij de keuken in komt. 'Wat is een kwaliteit waarvan je zou willen dat meer mensen het in je zien?' Ik stop even met het snijden van de paprika en denk na. 'Mijn zelfvertrouwen. Wanneer mensen me voor het eerst ontmoeten denken ze vaak dat ik onzeker en verlegen ben…' deel ik. 'Alsof ik een naïef lief meisje ben. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo onzeker ben en ook niet echt naïef of lief. Zoals mijn moeder altijd zei toen ik nog klein was: "Pas op, katje heeft klauwen".' Etienne lacht. 'Dat vind ik een leuke uitspraak!' In de dagen daarna plaagt hij me er eindeloos mee dat ik (g)een naïef lief meisje zou zijn.
Op de dag dat in Amerika Thanksgiving gevierd wordt kijk ik 's ochtends naar de bananen die bruin worden in onze koelkast en besluit ik een bananenbrood te bakken. Zonder keukenweegschaal, maatbeker of oven is het een beetje behelpen en op gevoel gooi ik bloem, eieren en bananen in de blender, met wat kaneel erbij. Het mengsel moet in een koekenpan garen. Dit wordt vast een bananenbrood, toch? Wanneer Etienne even later naar beneden komt zeg ik: 'It's an experiment, but I think I am making banana bread.' 'Klinkt goed, het wordt vast lekker!' lacht hij en hij heeft gelijk. Het is de start van een periode vol experimenteel jungle-koken en bakken. Een van de voordelen van een tweepersoons huishouden is dat er maar één andere persoon is die mijn creaties hoeft te eten. Daarbij heb ik opeens groente en fruit tot mijn beschikking, dus probeer ik van alles uit. Ik maak spaanse tortilla en shakshuka en hutspot koekjes. Ik bak nog meer bananenbrood, apple crumble en een omgekeerde perencake. Altijd op gevoel, in een pan en met de magische woorden 'it's an experiment', want dat zorgt ervoor dat het goed lukt. En de keer dat ik droevig naar de pan kijk terwijl mijn cake bruine randjes krijgt en verbrand ruikt, zegt Etienne naast me geruststellend: 'It might not turn out the way you intended, but I'm sure it will still be good.' Hij heeft weer gelijk.
Ook de natuur om ons heen blijft natuurlijk een eeuwige bron van lering en vermaak. Ik zit op de bovenverdieping te filmen hoe Etienne met onze drie zwarte kittens speelt wanneer ik een klein spinnetje vind. Het is een bijzonder harig beestje met lichtroze poten en zwarte sokjes. 'Kom eens kijken, wat een leuke spin!' roep ik enthousiast, terwijl het spinnetje over mijn hand wandelt. De meeste mensen zouden hier helemaal niet enthousiast van worden, maar Etienne roept met glinsterende ogen: 'Cool! Dat is een baby roodvoetvogelspin!' We noemen het spinnetje Sebastiaan (naar het liedje 'de spin Sebastiaan' van Annie M.G. Schmidt) en zetten het weer terug op de vindplaats. Etienne laat me zien waar in de boom buiten de ingang de moeder vogelspin woont. Ze heeft een witte eierzak gesponnen waar ze half in zit, zodat we alleen haar borststuk kunnen zien. Precies tegenovergesteld aan de baby heeft zij donkergrijze haren met rozerode voetjes. Het is een grote harige spin en daardoor ziet ze er best eng uit, maar Etienne legt me uit dat vogelspinnen eigenlijk helemaal niet zo eng zijn. Meestal zijn ze juist heel rustig. Als ze geagiteerd raken zullen ze nog altijd sneller de irriterende haren aan hun achterste afschieten dan dat ze je bijten. Zelfs als ze wel bijten zijn ze niet erg giftig. Wanneer ik met mijn camera dichterbij kom, schiet de vogelspin snel haar witte holletje in en natuurlijk laten we haar verder lekker zitten waar ze zit; geen reden om beestjes te plagen.
Een paar dagen later zit ik aan tafel te schrijven als Etienne naar me toe loopt. 'Een cadeautje', zegt hij en hij zet een bidsprinkhaan voor mijn neus. Het is een grappig beestje, dat met de pootjes voor de borst gevouwen heen en weer wiegt. Het kijkt nerveus om zich heen. Samen bewonderen we de driehoekige kop, de bolle ogen en de gevouwen pootjes. We zoeken bidsprinkhanen op in het insectenboek en leren dat ze eigenlijk dichter gerelateerd zijn aan kakkerlakken dan aan sprinkhanen.
Nu we een gedeelde interesse in insecten hebben ontdekt wijzen we elkaar regelmatig op gekke kevers, wandelende takken of motten. In het regenwoud zijn er altijd genoeg kruipertjes om enthousiast over te worden, dus een insectenpassie is hier ideaal. De volgende keer krijg ik een dode libelle cadeau. 'Wist je dat libelle's elke vleugel apart kunnen bewegen?' vraagt Etienne, terwijl hij het broze insect voorzichtig neerlegt. De dunne doorzichtige vleugels glanzen in de zon. 'Wow, nee dat wist ik niet!' antwoord ik, voordat ik terugkaats: 'Wist jij dat libelle's de meest effectieve jagers in de dierenwereld zijn? Ze hebben een kill-rate van bijna honderd procent.' De dode libelle leg ik op het randje van onze keukenwand en in de dagen daarna zie ik hoe een leger kleine miertjes het insect langzaam opruimen. Het laatste dat overblijft zijn de twee zwarte bolle ogen met de voelsprieten erboven, als een klein libellemaskertje, totdat ook dat verdwijnt. De mieren zijn onze schoonmakers.
Ook leer ik meer over honden en katten nu ik door de dieren omringd wordt. Soms zelfs meer dan ik zou willen… In één week zijn opeens meerdere katten en honden tegelijkertijd in hun vruchtbare periode en dat zorgt voor gekke situaties. De jonge poezen zijn constant aan het jengelen, op zoek naar een mannetje. Gelukkig is onze enige kater Lucifer gesteriliseerd en heeft hij duidelijk geen interesse. Het gaat zelfs zo ver dat de drie zwarte kittens tegelijkertijd voor hem over de grond kruipen, hun achterste in de lucht en verleidelijk miauwend, terwijl Lucifer verveeld naar ze staart. Zo lang ze hem geen eten komen brengen laat het hem allemaal koud. 'Ik heb met de dames te doen,' zeg ik tegen Etienne. 'Het ziet er oncomfortabel uit…' Hij haalt zijn schouders op, er is niet veel wat we kunnen doen totdat ze binnenkort gesteriliseerd worden. Maar, Google is je beste vriend in dit soort situaties en ik zoek op wat te doen bij een krolse kat. 'Je kunt een shamdekking proberen', zeggen websites van meerdere dierenartsen en er staat zelfs een beschrijving van hoe dat werkt. Een poes ovuleert pas wanneer ze gedekt wordt en dit zorgt ervoor dat ze niet meer krols is. Door haar te stimuleren op de manier waarop een kater dat doet, kun je soms een ovulatie opwekken en een einde maken aan de oncomfortabele periode. Etienne en ik wikken en wegen even, is dit iets wat we willen proberen? Sam geeft ons haar toestemming (wel zo belangrijk aangezien het haar katten zijn) en zo komt het dat ik even later op de grond zit achter een klagelijk miauwende kat. Etienne heeft haar in haar nekvel gegrepen en duwt haar stevig tegen de grond, terwijl ik met een vochtig wattenstaafje probeer hetzelfde effect als een kater teweeg te brengen. Ik voel me schuldig tegenover het arme beestje, zij kan er ook niets aan doen dat er hier geen viriele mannen of dierenartsen in de buurt zijn die haar kunnen helpen met haar hormonen! Als je het hebt over een bizarre jungle-ervaring…
Blijkbaar kan het echter nog bizarder, zoals we de volgende dag bij het ontbijt merken. Om ongewenste zwangerschappen te voorkomen hebben we Masama, de loopse hond, samen met Luna, Zupai en Steve (een gecastreerd mannetje en onze meest idiote hond) opgesloten in een aparte ruimte. Ineens horen we vanuit de gang een luid gejank, gepiep en geblaf. Etienne fronst en staat op om te kijken wat er aan de hand is. Even later komt hij terug en zegt opgewonden: 'Uhm, Steve tried to mate with Masama, but he did it wrong and now they're stuck… butt to butt!' Ik spring op en volg hem naar de hondenkamer, waar Steve en Masama inderdaad in een oncomfortabele positie aan elkaar gelinkt zijn. Elke keer dat Masama probeert weg te bewegen begint Steve te janken van de pijn. Dit kan niet goed zijn, toch? Ik ga er op mijn knieën naast zitten en (ik kan zelf niet geloven dat ik dit doe) probeer te voelen of ik de beesten van elkaar kan losmaken. Steve z'n gespannen geslachtsdeel voelt warm en glibberig aan (iel!) en er zit geen beweging in. Ik ben bang dat de hondjes zichzelf of elkaar pijn zullen doen en roep in lichte paniek tegen Etienne 'Call Philippe, now!' Diep vanuit de jungle kan die niet zoveel doen, maar misschien heeft hij advies… Etienne houdt het hoofd echter koel en raadpleegt eerst Google (zoals ik al zei: je beste vriend). 'Wacht, het zegt hier dat dit normaal is!' spreekt hij de verlossende woorden. 'Het heet een 'dog knot' en het hoort bij het paringsproces van honden. Ze kunnen soms wel 60 minuten op deze manier aan elkaar vast zitten en komen vanzelf weer los. Ha, wie wist dat we doggystyle allemaal verkeerd doen?!' Alsof Steve zijn woorden heeft gehoord, hinkt hij opeens weg van Masama, gaat op de grond zitten en begint aan zijn kruis te likken. Masama kruipt weg in een hoekje, ik denk niet dat ze het naar haar zin heeft gehad. Gelukkig hoeven we niet bang te zijn voor puppies, die kan Steve niet meer maken, maar toch houden we ze vanaf die tijd maar gescheiden. Ik houd aan het avontuur vooral hartkloppingen over, maar heb ook het gevoel dat Etienne en ik elkaar hiermee weer een stukje beter hebben leren kennen. Het is nogal een bondingservaring, zo'n dog knot…
Bijna twee weken na mijn aankomst in Hoja 1 vraagt Etienne ineens: 'Wat is eigenlijk het plan? Hoe lang blijf je hier?' Hij staat in de keuken de boodschappenlijst te maken voor onze volgende voedselbestelling. Ik haal mijn schouders op. Toen ik hierheen kwam was er geen einddatum, maar ik had verwacht op een gegeven moment weer te wisselen met Ellie. Wil ik dat nog? Het voelt alsof ik het wel zou moeten willen; in het andere kamp gebeurt veel meer, de natuur is nog mooier en ze hebben er wilde dieren om voor te zorgen. Mis ik iets door hier bij de honden en katten te blijven? Zoals mijn moeder zei toen ik naar Hoja 1 ging: 'Ben je daarvoor naar Peru gereisd? In een dierenasiel werken kan hier in Almere ook hoor…' Tegelijkertijd merk ik dat ik het fijner vind in dit kamp dan in het rehabilitatiecentrum. In de praktijk mag ik daar niet zoveel helpen bij de verzorging van de wilde dieren als ik zou willen. Ik voel me er vaker eenzaam en gefrustreerd doordat ik zo weinig betrokken word in de organisatie. Ja, de natuur is daar prachtig, maar ook in Hoja 1 woon ik diep in het regenwoud. Ik geniet van de rust hier, van de autonomie en van de gezelligheid met Etienne. Ik ben gelukkiger hier, dus waar doe ik goed aan? Blijven of weggaan, het is de eeuwige zoektocht tijdens elke reis. Het doorslaggevende advies komt uiteindelijk van Sioned*, die me appt: 'Stay wherever you are happiest my love, life is too short to do otherwise!' Tja, daar heeft ze eigenlijk wel gelijk in! En dus blijf ik in Hoja 1.
Nu de kogel door de kerk is besef ik me ook dat ik nog maar drie weken in het regenwoud voor de boeg heb. Het geeft me een gevoel van paniek, de tijd gaat zo snel! Voordat ik het weet is het voorbij en na jaren terugverlangen naar het regenwoud vertrek ik dan weer… Haal ik er wel echt het maximale uit? Deze reactie herken ik van eerdere reizen, waar ik ook een paar weken vooraf al erg bezig was met mijn vertrek uit een fijne plaats. Wanneer het lukt om dat gevoel niet te laten overheersen (een uitdaging), helpt het me juist om bewuster te genieten van alle mooie avonturen. Het zorgt er voor dat ik uiteindelijk kan vertrekken zonder spijt dat ik iets heb gemist. Dus maak ik op ons krijtbord een 'to do before the END-lijst' en belooft Etienne me te helpen die te voltooien. Er staat op:
- Wandeling bij zonsopkomst
- Een jaguar zien (met een knipoog)
- Geweldige natuur waarderen
- Elke dag wandelen
- Reflecteren op highlights
- Heel veel foto's nemen
- Nachtwandeling
- Beekwandeling
- GPS leren
- Expeditie huis
Etienne voegt meteen daad bij woord en duwt bij onze volgende wandeling de GPS in mijn handen. Hij legt me uit hoe ik het kaartje van de GPS kan bedienen, hoe ik de route kan volgen en hoe ik zelf een markeerpunt kan maken. Het is allemaal niet zo ingewikkeld, maar we halen er een mooie levensles uit: Soms laat de GPS een rechte lijn zien naar je bestemming, maar in de jungle bestaan er geen rechte lijnen. Net als in het leven is vaak de omweg een betere route.
We gaan op 'expeditie' naar het verlaten huis waar Sam een tijdje heeft gewoond met een eerdere partner. Het platform ligt ongeveer een uur van het kamp af in een deel van het terrein dat niet vaak meer bezocht is de afgelopen tijd en dus hebben we een machete mee om het pad schoon te hakken. Om er te komen moeten we eerst de beek oversteken via een omgevallen boomstam. Etienne loopt soepel naar de andere kant, maar ik bevries na de eerste paar stappen. Voetje voor voetje schuifel ik verder terwijl ik probeer niet te wankelen. In het midden van de boomstam zit een knobbel, waar ooit een grote tak heeft gezeten en om er langs te komen moet ik mijn linkervoet op een klein randje zetten en mijn rechtervoet hoog optillen. Ik sta versteend op één plek, mijn adem gaat steeds sneller en ik weet niet wat ik moet doen. Terug is geen optie, vooruit lukt niet en zelfs gaan zitten voelt als een te grote stap. Etienne staat geduldig aan de andere kant te wachten, kan hij me helpen? Uiteindelijk overwin ik mezelf, ik haal diep adem, til mijn voet op en stap over de knoest heen. Ik wankel naar links en even ben ik bang dat ik toch omval, maar ik herstel me en zet snel de laatste stappen naar de andere kant. Opgelucht blaas ik mijn adem uit, pfoe ik heb het gered.
Daarna volgen we kleine paadjes door de natuur. Etienne loopt voor me uit, zwaaiend met zijn machete en ik voel me net een luxe stadse dame uit de 18e eeuw waarvoor het pad wordt geklaard door haar bediende. Ik merk ook weer hoe slecht ik eigenlijk ben in lopen in deze natuur… Regelmatig struikel ik bijna, voel ik mijn enkels zwikken of blijf ik haken aan een stekelige tak. Je weet dat je echt buiten je comfortzone bent, wanneer zelfs lopen een uitdaging is! Toch ben ik vastberaden het zelf te doen. We moeten een grote boomstam overklimmen en klauteren door de bedding van een droge beek en ik sla Etiennes uitgestoken hand af. Ik kan dit!
'Hole!' waarschuwt Etienne me gelukkig net op tijd, voordat ik in een rond gat in het pad kan vallen. Het zou niet de eerste keer zijn… Een paar weken geleden liep ik met Philippe terug in de schemering toen de grond onder mijn voeten opeens weg was. Voor een seconde hing ik in de lucht, een beetje als zo'n stripfiguur dat van een klif af rent, en toen stortte ik ongeveer een meter naar beneden. Gelukkig was het vooral heel grappig en hield ik er naast een geschaafde elleboog weinig aan over, maar het was weer een goede herinnering: In de jungle moet je altijd kijken waar je je voeten neerzet.
Met behulp van mijn nieuwe geweldige GPS-skills (hihi), komen we uiteindelijk aan bij het verlaten huis. Het platform is nog in verbazingwekkend goede staat en ligt er als een soort ghost town bij. Een overblijfsel van eerdere tijden, wachtend om door de jungle opgegeten te worden.
Hoe goed geolied onze routine ook is, dag in dag uit met één persoon samen zijn (vooral als dat tot voor kort nog een vreemde was) kan ook erg intensief zijn. Je maakt elkaar mee in alle vormen en het vereist dat je elkaar af en toe de ruimte geeft om niet gezellig te zijn. Zelf heb ik bijvoorbeeld veel last van schommelingen in mijn hormonen waardoor ik rond mijn ovulatie vaak intens verdrietig, moe of kattig ben (PMS). Alhoewel ik over het algemeen een opgewekt en energiek persoon ben, zijn dat dagen dat ik het liefst de hele dag in bed zou willen liggen om me te verstoppen voor de wereld. Of dat ik zonder reden iemand afsnauw. Ik kan niet meer genieten van wat ik normaal juist leuk vind en het lijkt alsof er constant een grijze wolk boven mijn hoofd hangt. Ik weet eigenlijk wel dat er helemaal niets aan de hand is, maar ik kan het gevoel niet afschudden. Jarenlang heb ik niet geweten waarom ik me regelmatig ineens zo emotioneel voel en pas sinds het afgelopen jaar begin ik echt te begrijpen wat er gebeurt in mijn lijf. Ik probeer er zo veel mogelijk open over te zijn, zodat ik de steun kan vragen die ik nodig heb en omdat ik denk dat het helpt om over dit soort onderwerpen te praten. (Voor iedereen die dit ook vindt is de podcast van 'de menstruatiemeisjes' een aanrader).
Jammer genoeg beïnvloeden mijn hormonen me ook tijdens mijn reis en dat vind ik best lastig. Het staat me in de weg om te genieten van mijn avonturen, ik heb geen energie voor het reizen en het is moeilijker om de ruimte te creëren die ik nodig heb. Deze keer is het dal nog net wat dieper dan normaal, maar gelukkig is de jungle geduldig en is mijn nieuwe huisgenoot nog geduldiger. Een van de ochtenden zit ik ineengedoken aan de keukentafel. Ik heb mijn knieën opgetrokken en zit lusteloos een beetje te scrollen op mijn telefoon. Zonder reden voel ik me enorm verdrietig, de tranen prikken in mijn ogen. Ik weet dat ik in beweging moet komen en iets moet doen, maar het voelt alsof het gewicht van de hele wereld me naar beneden duwt. En dus blijf ik zitten. Etienne loopt langs en ziet mijn gezicht 'Are you okay?' Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. Hij loopt door en komt even later terug met onze dikke kat Lucifer in zijn armen. 'Hier, volgens mij kun je wel een kattenknuffel gebruiken.'
Mijn dagelijkse wandelingen in de natuur helpen ook om mijn zinnen te verzetten en te genieten van waar ik ben. Ik probeer de natuur op te zuigen als een spons. Ik wil bewust genieten van alle pracht waar ik nu doorheen loop, zodat ik alle indrukken op kan slaan en nog tijden met me mee kan dragen. Dat is best lastig, ik raak soms verdwaald in mijn eigen hoofd. De groene energie om me heen lijkt wel als 'ecstacy' voor mijn brein te werken en er komen allerlei nieuwe ideeën in me op waar ik het liefst meteen mee aan de slag zou gaan. Anderzijds werkt de wandeling ook juist kalmerend, wanneer ik rust en troost nodig heb. Natuur biedt altijd wat we nodig hebben.
Soms probeer ik bewust stil te staan bij wat ik voel, ruik, hoor en zie. Terwijl ik rustig doorloop voel ik de zweetdruppels op mijn voorhoofd, de drukkende lucht alsof ik een sauna inadem en mijn voet die prikt van een mierenbeet. Een mug landt op mijn nek, mijn voeten zijn droog en warm in mijn laarzen en ik stoot mijn tenen tegen een boomwortel. Ik ruik de geur van de vochtige grond en het constante rottingsproces van de jungle, een ondertoon van bloemen zweeft door de lucht en dan doorkruis ik de sterke zweetvoetengeur van een pekari spoor. Rechts van me schudden de bosjes en ik ben even bang dat ik net echt een pekari heb gekruist. Komt er zo direct een brullend monster de bosjes uit gestormd? Een paar weken geleden ben ik door een van de pekaries in het rehabilitatiecentrum aangevallen en ik ben eigenlijk niet klaar voor een herhaling… Toen ik het verblijf binnenging om Sacha haar voer te geven, kwam ze op me afgestormd. 'Die is blij om te eten!' dacht ik nog, voordat ze op mijn kuit afrende. Met een klap duwde ze haar stevige snuit tegen mijn been en ik voelde hoe haar kleine tanden op mijn huid in begonnen te knagen. 'No, stop! Go away!' riep ik, terwijl ik terugdeinsde. 'Wat is er?!' riepen Sam en Ellie, die achter me stonden, maar ik kon alleen maar snel het hek uitvluchten en de deur dichtdoen. Gelukkig was de schade beperkt, een scheur in mijn broek en een klein wondje in mijn been. De reden dat Sacha opeens door het lint ging? Niemand weet het… Eerder was een nieuwe pekari gearriveerd en die had haar kop vriendelijk tegen mijn benen geschuurd. Misschien raakte Sacha in paniek door de geur van deze indringer.
Nu sta ik sta doodstil en houd ik mijn adem in, klaar om te vechten of te vluchten. Het wordt weer rustig en ik loop voorzichtig door. Ik hoor de screaming piha's om me heen hun 'fietfiew' fluiten, het gezoem van muggen naast mijn oor en het lage brommen van een vlieg. Vogeltjes tsjilpen, de cicaden zorgen voor een constante zagende baslijn en ik hoor de brulapen in de verte afgaan 'wraaaaaaahhhhh!'. De hemel rommelt, zou er een storm aankomen? Ik schrik van een vogel die met een luid geflap naast me opvliegt en hoor boven me het gekrijs van de papegaaien.
Ik zie meer dan ik kan beschrijven om me heen. De natuur heeft alle mogelijke tinten groen en zo veel verschillende vormen. Ik zie palmen met brede waaierbladeren, klimplanten, loofbomen en varens. De grond ligt vol met bruine bladeren en de begroeiing naast het pad is ondoordringbaar. Ik passeer een enorme boom, met een doorsnee van minstens vier meter en stervormige wortels die geweldige schuilplekken maken. De stam hangt vol met lianen die tot op de grond reiken. Af en toe zie ik een glimp van blauwe hemel, tussen de bomen die in de hemel naar elkaar toe reiken. Een omgevallen boom creëert open ruimte in de lucht, maar wordt op de grond omringd door een wirwar van lianen, klimplanten en palmen. Aan een boomstam hangt een grote bruine bult, een termietennest. Een vlinder fladdert voorbij en mieren lopen in een treintje over het pad. Midden over het pad hangt een dunne sliert, een soort boomwortel, met daaraan een bolletje schuim. Dat is een eierzak van een kikker of een kever, ik weet het niet zeker. Verderop op het pad zie ik een enorme canetoad, zo groot als een voetbal. Ik heb nog nooit zo'n grote pad gezien. Hij zit doodstil, als een rotsblok. Wanneer ik dichterbij kom springt hij zwaar op, klautert met moeite van het pad af en verdwijnt in de bosjes. In het zand van het pad zie ik kleine groene zaadjes, paarse bloemetjes die van ver boven ons zijn gekomen en daarna het drietenige spoor van een tapir! Die is hier in de afgelopen dagen voorbij gekomen en heeft precies in het vochtige zand een paar voetafdrukken gemaakt. Wanneer ik bij de beek kom zie ik kleine ronde pootafdrukjes naast het water, alsof een coati na het drinken naar boven is geklauterd. Het hoogtepunt komt echter wanneer ik de beek oversteek. Vanaf de brug zie ik hoe Karel de kolibri herhaaldelijk boven het water blijft hangen, zich onderdompelt en dan wegzoeft. Het voelt als een cadeautje van moeder natuur.
En dan, tien dagen voordat mijn tijd in het regenwoud erop zit, ga ik toch nog even terug naar andere kamp. Een deel van mijn spullen ligt daar nog en ik moet met Sam en Dylan mijn project doorspreken. Eigenlijk wil ik niet weg uit deze fijne bubbel van Hoja 1, maar er zit niets anders op. En dus pak ik mijn spullen, stap ik in de boot en ga ik voor de laatste keer naar het rehabilitatiecentrum…
Lees in mijn volgende blog welke avonturen ik nog beleef in mijn thuis in het Amazonegebied! Fijne jaarwisseling allemaal!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 252
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-2
)
[25] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089742
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-25
[photoRevision] => 0
[title] => Avondklok en ziek zijn
[message] =>
Vorige week is er geen blog van mij online gekomen, excuses daarvoor. Nu moet ik ook zeggen dat er vorige week niet heel erg veel gebeurd is. Deze week trouwens ook niet en daarom schrijf ik deze blog over de afgelopen twee weken.
Mijn vorige blog ben ik geëindigd met de protesten in Peru. Later die week kwamen er wat meer nieuwsberichten Nederland binnen. Zo stond het in de krant en heeft het op verschillende nieuwswebsites staan. Alles was dicht en er was van alles gebeurd. Winkels die open waren werden geplunderd, ook winkels die niet open waren werden geplunderd, hier en daar werden er stenen naar taxi's gegooid. En op andere plekken in Peru was het allemaal nog veel erger dan in Cuzco. Honderden mensen zaten vast in Macchu Pichu of in de steden van Peru, aangezien er overal blokkades op de weg stonden en vliegvelden werden bezet door het leger. Dit is zo een hele week geweest. Dit betekende voor mij ook een hele week niet werken. Dit gaf mij de tijd om wat achterstallig werk te doen, zoals mijn schoolwerk. Je zou bijna vergeten dat ik daarvoor naar Peru was gegaan.
Toen was vorige week zondag en besloot ik een kerkdienstje mee te pakken. Ik voelde me niet heel lekker toen ik er heen ging, maar ik ging het proberen. Halverwege de dienst werd ik echt niet goed. Ik had al wat water gekregen, maar het was een hete dag met een warme zaal en maar weinig ventilering. Ik was nog verplaatst dichterbij de deur, maar het mocht allemaal niet baten. Ik voelde me verschrikkelijk. Alles was in het Spaans en aangezien dat al een uitdaging is (zeker het 'religieuze' Spaans, dat hoor je niet zoveel in het dagelijks leven) en ik me nu helemaal niet meer kon concentreren, besloot ik eerder naar huis te gaan. Ik voelde me hondsberoerd en dat werd thuis, in bed, niet echt beter.
Die nacht kwam er nog kortademigheid bij en dat vond ik best wel even eng. Ik besloot de dokter van school te bellen en zij gaf mij het nummer van een kliniek. Vanuit de kliniek kwam er een arts bij mij kijken. Uiteindelijk hebben we samen besloten dat ik mee zou gaan naar de kliniek. Per ambulance, want inmiddels was er een avondklok in Peru. Je mocht niet naar buiten tussen 20uur en 4uur. Gelukkig in dit soort gevallen wel. Daar werden er wat bloedtesten gedaan en kreeg ik een coronatest. En jawel, ik had COVID te pakken... Door de hoogte en de belasting op mijn longen werd ik kortademig, had ik koorts, voelde ik me misselijk, kon mijn hoofd wel uit elkaar klappen en had ik veel spierpijn. Nu ik in het ziekenhuis was, mocht ik niet zomaar weg. Ik ben uiteindelijk op dinsdagmiddag weer ontslagen uit het ziekenhuis na heel veel paracetamol, antibiotica en vocht in mijn aderen te hebben gekregen.
Inmiddels is het vandaag Kerst en zou ik dat eigenlijk aan het strand gaan vieren. Hier had ik erg naar uit gekeken. Dat zou een hele ervaring zijn. Helaas kon door de protesten Gijs niet komen en kon ik ook niet gaan reizen. Ik ben nu dus nog lekker in Cuzco en Gijs in Nederland. Gelukkig heb ik door de maanden heen vrienden gemaakt en ben ik niet alleen deze Kerst. Toch loopt het nu allemaal net even anders dan gepland. Het is niet anders. Door het thuisgevoel een toch beetje te creëren heb ik gisteren heel de middag in de keuken gestaan om te proberen de Nederlandse traditie na te bootsten. Zo heb ik zelf geprobeerd stokbrood te maken, pasteitjes te maken en ragout te maken. Vooral de pasteitjes waren een uitdaging, aangezien ze ook geen bladerdeeg kennen in Peru. Dit moest ik dus ook zelf maken.
Vanuit Peru wens ik jullie allemaal een hele fijne 1e en 2e Kerstdag toe en een goede jaarwisseling. Tot in 2023!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 1208
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/089/435_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => avondklok-en-ziek-zijn
)
[26] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089730
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2022-12-24
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 1)
[message] =>
Introductie:
Op dit moment ben ik in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verblijf de komende maanden in Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle.
De boot glijdt rustig door het bruine water, begeleid door het luide gebrom van de motor. Ik zit zo ver mogelijk naar voren, nog net onder het plastic dak, en kijk langs de punt hoe we ons een weg over de rivier banen. Het is zonnig vandaag, met her en der een witte wolk boven het diepe groen dat ons omringt. De wind voelt koel op mijn gezicht en mijn haren, die inmiddels al een stuk langer zijn dan toen ik van huis vertrok, wapperen om mijn gezicht. Het is een verademing na de drukkende warmte van de wandeling naar de aanlegplaats.
Paulo*, de conciërge van Hoja Nueva, wijst naar een hoge slanke boom aan de rivierkant waar een groep rode stipjes verspreid over de takken zit. Ara's! Een tweetal papegaaien komt net aanvliegen; ik zie hun kenmerkende lange slanke staarten en brede vleugels, ik hoor hun schrille gekrijs en het klinkt alsof ze al jaren kettingroken en constant met elkaar in discussie zijn. Dit zijn de meest luidruchtige vogels die ik ken. 'Ze zijn klei aan het eten,' zegt Paulo en hij wijst naar het modderige klif verderop. Ara's staan er inderdaad om bekend dat ze klei eten om gifstoffen vanuit hun voedsel te neutraliseren. Ze zijn daarom vaak in grote groepen te vinden op zogeheten colpa's of kleilik plaatsen. Althans, zolang er nog 'grote groepen' zijn. De prachtige papegaaien zijn hevig bedreigd door hun populariteit in de illegale dierenhandel en de snelle verwoesting van hun habitat. Gelukkig kunnen we ze hier nog even bewonderen.
Er schieten kleine vogeltjes over het wateroppervlak als glinsterende zilver-blauwe lichtflitsen. Ik bestudeer de zandbanken aan de kant van de rivier. Als je geluk hebt betrap je daar dieren die naar de waterkant komen. Jaguars willen nog wel eens zonnen op het strand en capibara's badderen in het water. Ik zie een wolk geel, groen en oranje vlindertjes opstijgen van het zand, als een kleurrijke verzameling geluk. Er rent een hertje over een van de stranden, opgeschrikt door het geluid van onze boot. Een schildpad op een boomstam in de rivier steekt zijn kop naar de zon uit. Er zit een vlinder op het puntje van zijn neus. Ik voel een geluksbubbeltje in mijn buik opstijgen en ik glimlach; het is weer een heerlijke dag in het regenwoud.
(* Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
De afgelopen weken zijn voorbij gegleden zoals weken dat doen op reis: elke dag voelt als een oneindig avontuur en is tegelijk in een oogwenk voorbij. Elke dag brengt waardevolle ervaringen en gesprekken, lessen om te leren over Peru, over de natuur en over mezelf. Het is een van mijn favoriete aspecten van het reizen: lekker tijd buiten mijn comfortzone doorbrengen. Niet voor niets is de ondertitel van mijn toekomstige boek 'leven en leren op reis'. In Nederland voelt het soms alsof ik veel moeite moet doen om mijn overactieve brein genoeg stimulatie te bieden; in een omgeving waar alles bekend is kost het een nieuwe baan, uitdagende hobby, leuk uitstapje of interessante cursus om weer echt geprikkeld te worden. Thuis omringen we ons met veilig en vertrouwd en is het makkelijk om te vergeten hoe het voelt om onzeker te zijn, om niet te weten hoe iets werkt of wat er precies gaande is. Het ongemak is echter waardevol en op reis hoef ik alleen maar aanwezig te zijn om dat te ervaren.
En dat terwijl het leven in ons junglekamp in de praktijk vaak helemaal niet zo ‘avontuurlijk’ is. De dagen kabbelen voort in de normale routine, met elke dag kleine geluksmomenten. In een dierenopvangcentrum draait alles om de beestjes. Hongerige dieren kan het niets schelen dat het weekend is en dat je graag wilt uitslapen, hun schema gaat onveranderd door. Bij Hoja Nueva is er geen werk/privébalans, elke dag is een routine van voeren en schoonmaken en allerlei taken ernaast. Relaxen gebeurt tussendoor, wanneer het werk het toelaat. Ik probeer te helpen waar ik kan, door te assisteren met het voeren van de dieren of te helpen met hun verrijkingsprogramma’s. Wilde dieren die in gevangenschap opgroeien lopen het risico om verveeld te raken, wat kan leiden tot lethargie of obsessief gedrag als ijsberen of krabben. Het is daarom belangrijk om de dieren op allerlei manieren te stimuleren, door hun verblijven interessant te maken, door hun voer op verschillende manieren aan te bieden en door natuurlijke gedragingen mogelijk te maken.
‘Willen jullie helpen met een knutselproject voor Eywa?’ vraagt Dylan op een ochtend aan Ellie* en mij. We zitten in het kantoor en ik probeer te werken aan het informatiepakket dat ik voor Hoja Nueva schrijf, maar dit is natuurlijk interessanter. We springen allebei enthousiast op. ‘Eywa is de laatste tijd veel aan het roepen, dus ze kan wel wat afleiding gebruiken,’ legt Dylan uit en hij omschrijft wat de bedoeling is. Alsof ze weet dat we het over haar hebben klinkt vanuit de verte een doordringende fluittoon. Wie wist dat een baby-tapir zo’n geluid kon produceren?! Ondanks Eywa’s prachtige enorme verblijf midden in de jungle laat ze regelmatig van zich horen. Dat kan zijn omdat ze honger heeft (het liefst zou ze de hele dag door eten), maar is ook omdat ze aandacht wil. Normaal zou een moedertapir jarenlang met haar kalf op stap zijn, maar Eywa is zo’n zorgeloze jeugd niet gegund. Een paar maanden na haar geboorte werd haar moeder gedood door bewoners uit de omgeving en de kleine Eywa (toen nog zo groot als een flinke kat en prachtig bruin-wit gestreept) werd meegenomen als levende knuffel voor de kinderen. Nu wordt er bij Hoja Nueva met man en macht geprobeerd om haar de beste kans op een wilde toekomst te geven. En dus gaan Ellie en ik aan de slag.
We snijden bieten en zoete aardappels in dunne plakken en maken voorzichtig een gat in het midden van elke plak. We schaven een tak van een palmboom totdat het een gladde stok is en rijgen de rode en oranje schijven een voor een aan de tak. Het resultaat is… een groentespies!
Ellie en ik lopen samen het paadje af naar de deur van het verblijf. ‘Eywaaaa!’ roep ik de baby en op een drafje komt ze naar ons toe. Inmiddels begint ze al een flinke dame te worden en ze heeft een mooie ronde buik en kleine hoefjes. Haar wollige gestreepte baby-vacht wordt langzaam vervangen door de stugge grijze haartjes van een volwassen tapir, alhoewel ze nog steeds vrolijke witte vlekken en strepen heeft. Ze heeft een slurfje met enorme neusgaten dat ze nieuwsgierig naar ons uitsteekt en haar kleine oogjes glinsteren opgewekt. Ik aai haar kin, laat haar aan mijn handen snuffelen, en krab achter haar beweeglijke oren.
We vinden een goede plek om de groentespies op te hangen en Ellie begint de creatie vast te knopen. Eywa is achter ons aan gehuppeld en snuffelt aan mijn enkels. ‘Hee!’ giechel ik als ik haar grote roze tong over mijn been voel raspen. Ze kijkt me een seconde indringend aan, buigt zich weer naar mijn enkel en begint me af te lebberen. Haar warme tong krult om me heen en ze duwt haar slurfje tegen mijn huid. Ik grinnik. Blijkbaar heeft Eywa een zweet-fetish.
Terwijl Eywa geniet van haar zoutsupplement hangen we haar speelgoed op. Dan trek ik mijn voet weg van haar snuit. ‘Kijk eens hier baby!’ zegt Ellie en ze duwt de tapir met haar neus richting de groente. Eywa rekt haar nek uit en tast met haar slurf naar een biet. Haar grote voortanden worden zichtbaar, ze hapt naar de spies. De rode schijf draait een rondje om de stok, maar laat zich nog niet pakken. We staan een tijdje vertederd te kijken hoe ze probeert en probeert om een hap te nemen, totdat het haar lukt een van de schijven los te trekken en op de grond op te peuzelen. De baby gaat lekker snoephappen en wij zijn blij.
En zo wordt voor alle dieren regelmatig iets extra’s gedaan. In het verblijf van de schildpadden leggen we grote palmbladeren, zodat ze meer verstopplekken hebben. Jasper de kinkajou krijgt nieuwe lianen om aan te klimmen. De wilde katten krijgen een levende kip om op te jagen. De coati’s voeren we de sprinkhanen die normaal in onze toilet leven. Met hun kleine handjes grijpen ze de insecten behendig vast, ze onthoofden ze met een luid gekraak en eten de sprinkhanen als knapperige chipjes op. En de pekari's? Nou, die houden van douchen!
Samen met Philippe* sleep ik een tuinslang over de paden naar de verblijven. Ik steek de slang door het hekwerk en knijp in het uiteinde om een brede spray te maken. Papa (als in ‘aardappel’ in het Spaans) komt op z’n korte pootjes aangeraced, duwt de andere varkentjes opzij en draait zijn kont in het water. Genietend maakt hij een paar rondjes en richt dan zijn gezicht recht in de spray. Met een gelukzalige glimlach (ja, zo ziet het er echt uit!) laat hij het water over zijn neus en in zijn bek glijden. Ik heb nog nooit zo’n blije big gezien. Ik laat het water een paar modderpoelen vormen zodat ze lekker kunnen rollebollen, terwijl ik tegelijkertijd mezelf probeer te beschermen voor het legertje muggen dat op mijn armen, schouders en nek landt. Dan trek ik de waterslang door naar het achterste verblijf, waar Thomas en Lucy wonen. Thomas is ons brullende varken; wanneer hij hoort dat zijn eten eraan komt stoot hij een verschrikkelijk gegil uit, alsof hij doodgaat van de honger als we niet doorlopen. Het water vindt de held op sokken echter nog spannend en hij rent opgewonden heen en weer. Lucy komt me gedag zeggen en wanneer ze tegen het hek aan schuurt met haar achterste krabbel ik tussen haar borstelige haren. Opeens voel ik warm vocht over mijn handen stromen en vol walging zie ik hoe er melkachtige vloeistof uit een soort bult boven op haar rug spuit. Ieeeeeel, wat is dit?!
‘Uh, Philippe? Lucy heeft een raar ding op haar rug en het lekt!' roep ik bezorgd. Misschien is het een ontsteking? Philippe lacht en legt uit dat het een geurklier is, pekaries markeren op deze manier hun territorium en bestendigen hun sociale bindingen door met hun hoofd over elkaars rug te wrijven. Ik lach beschaamd. Een geurklier bovenop hun rug? Dit heb ik nog nooit gehoord! Ik kijk nog eens goed naar Lucy. Haar stugge haren staan recht overeind en ik zie de lichtroze huid er tussendoor. De klier ziet er gezwollen uit, als een verdikking op de rug met een vochtige opening. Het lijkt een beetje op een tepel. Waarschijnlijk heeft ze nu haar vruchtbare periode en laat ze aan de mannetjes weten dat ze klaar is voor een feestje door extra geurstof te produceren. Voorzichtig breng ik mijn handen richting mijn gezicht en adem in. Oeh grote fout, dat stinkt! In het bos heb ik al vaker de geur van pekari geroken op de paadjes die de wilde varkens gebruiken om onze wandelpaden over te steken. Daar hangt dan een muffe zurige geur, als de stank van een ongewassen lichaam. De geur van mijn handen is nog vele malen sterker en ik kan niet wachten om mijn handen heel vaak met zeep te wassen. Tegelijk moet ik ook wel lachen om mezelf… ondergesprayd worden door een zwijn, wie kan dat nou zeggen!
Een paar dagen na mijn terugkeer uit Cusco vraagt Dylan of ik een tijdje ‘stroomafwaarts’ zou willen doorbrengen. Naast de wilde dieren in het rehabilitatiecentrum vangt Hoja Nueva ook honden en katten op die bijvoorbeeld in het regenwoud gedumpt worden vanuit de boerderijen in de omgeving of die in Puerto Maldonado als grofvuil worden achtergelaten. Soms onderscheppen ze iemand die zijn hond in de rivier aan het verdrinken is of vinden ze een nestje kittens in een vuilnisbak. Deze beestjes verblijven in het junglekamp Hoja 1 verderop aan de rivier en worden verzorgd door een Amerikaanse medewerker, Etienne*. Om hem niet alleen op die afgelegen plek achter te laten wordt er steeds iemand die kant op gestuurd als gezelschap. Ellie is net terug en Sioned* is al een paar weken daar, dus ik had al verwacht dat ik binnenkort gevraagd zou worden. ‘Kunnen Ellie en ik eerst samen gaan, zodat we samen met Sioned een filmavond kunnen houden?’ vraag ik Dylan. Hij knikt: ‘Als Ellie en Sioned dat ook willen lijkt dat me prima.’
Het pad naar Hoja 1 herken ik nog van mijn tijd hier drie jaar geleden.Toen woonde ik een paar weken in het kamp, nadat LPAC (de organisatie waar ik eigenlijk verbleef) verlaten werd vanwege de pandemie. Nu treed ik letterlijk in mijn eigen voetsporen, over het slingerpaadje langs de beek, voorbij de enorme hardhoutboom, via de hangbrug met het bordje dat zegt ‘Welcome to Hoja Nueva!’ naar het kamp. Hoja 1 is gebouwd als een groot houten huis zonder buitenmuren. Als je de traptreden aan de voorkant op loopt kom je in een gezellige centrale ruimte, met houten ligstoelen, een pingpongtafel en hangmatten. Er is een ruime keuken met een boomstam als ‘kookeiland’ en een lange eettafel met houten banken. Een trap midden in de woonkamer leidt tot een open eerste verdieping, waar vier slaapkamers zijn gemaakt. De muren zijn beschilderd met jungledieren in allerlei kleuren en er hangen vlaggetjes aan de reling boven de woonkamer. Beneden zijn nog vier kleine slaapzalen en via een loopbrug kom je bij de badkamers aan de achterkant van het huis. Het composttoilet is een eindje in de jungle achter het huis en om er te komen loop je langs het volleybalveld en de (inmiddels verlaten) varkensverblijven.
Wanneer we aan komen lopen klinkt er een koor van geblaf en gehuil; de honden begroeten ons. Alle veertien honden zitten op dit moment in quarantaine vanwege een of ander mysterieus virus dat ze doet overgeven en de helft van de benedenverdieping is dus gebarricadeerd met kippengaas, oude matrassen en allerlei spullen om de constructie bij elkaar te houden. De hangmatten die vroeger her en der hingen zijn weggehaald. Terwijl ik Sioned gedag zeg kijk ik het vertrouwde huis rond. Het is bekend, maar toch ook anders. Ik schrik ervan hoe vervallen het kamp eruit ziet, het volleybalveld staat vol plantjes, de tuin is opgegeten door de jungle en ik kan de plantenbedden niet meer onderscheiden. Drie jaar in het regenwoud zorgt voor een nieuwe wildernis.
Ik neem mijn intrek in een van de slaapkamers boven (een hele kamer voor mezelf!) en terwijl Ellie en Sioned avondeten maken klets ik met Etienne. Wanneer Sioned en Ellie over een paar dagen teruggaan naar het andere kamp, blijf ik alleen met hem achter. Ik vind het best spannend om in een keer zo intensief met een vreemde samen te wonen; wat als we het niet goed met elkaar kunnen vinden? Daarom heb ik Ellie al uitgehoord over hem en mijn eerste indruk is dat alles wat ze gezegd heeft waar is: Etienne lijkt een aardige, beleefde, betrokken vent. Hij is opgegroeid in Chicago, maar heeft een Franse vader en een Colombiaanse moeder en het is te merken dat hij een brede culturele basis heeft. Hij is net klaar met zijn studie biologie en heeft een tussenjaar genomen om wat werk- en levenservaring op te doen. De afgelopen vijf maanden heeft hij hier in het regenwoud gewoond en gewerkt als coördinator van dit kamp. Hij is verantwoordelijk voor de faciliteiten, begeleidt vrijwilligers, doet onderzoek en zorgt voor de dieren. In al zijn tijd hier is hij niet weg van Hoja 1 geweest en de enige mensen die heeft gezien zijn degenen die hier op bezoek kwamen, maar begin januari zit zijn werk erop en keert hij terug naar huis. Dat zal nog eens een cultuurschok zijn!
Het valt me meteen op hoe veel warmer de sfeer is in dit kamp, te danken aan het gezellig huis en natuurlijk het gezelschap. Samen met andere jonge reizigers is het meteen gezellig. We eten linzenburgers en kijken een suffe datingshow die Ellie heeft gedownload. Ik heb vanuit Cusco een pak wijn en chocolade met verschillende smaken meegenomen en dus houden we tot diep in de nacht een 'chocoladeproeverij'. We lachen samen en voeren goede gesprekken en het voelt alsof we een kleine familie vormen. Ik geniet. Reizen is voor mij ook deel uitmaken van een gemeenschap en de laatste maanden heb ik dat minder ervaren dan ik zou willen.
Ook de volgende dagen gaan we verder in dit gemoedelijke rustige ritme. In Hoja 1 heb ik het idee dat ik meer mijn eigen ding kan doen en die autonomie voelt fijn. Dan vertrekken Ellie en Sioned en wordt het ineens heel erg stil. Zonder het constante geklets van de meiden zullen we echt merken of Etienne en ik het met z'n tweeën redden…
De verhuizing naar Hoja 1 geeft me ook de ruimte en rust om meters te maken met het informatiepakket dat ik schrijf voor Hoja Nueva. Dat is ook wel nodig. Met de weken die voorbij schieten komt mijn vertrekdatum steeds dichterbij en ik ben nog niet zo ver…
Als vrijwilliger bij Hoja Nueva zijn er weinig verwachtingen voor hoe je je tijd indeelt en daardoor is het heel verleidelijk om lui te zijn. In het warme klimaat kost haasten veel energie en staat de natuurlijke versnelling altijd een stukje lager. Alhoewel de beestjes genoeg werk met zich meebrengen is er voor ons als vrijwilligers niet veel wat we mogen doen, daar zijn de vaste medewerkers voor. Ik wil het gras niet voor de voeten van Ellie wegmaaien en dus zijn er veel momenten dat ik eigenlijk helemaal niet zo veel doe. Tegelijkertijd is het mijn specialiteit om altijd druk te zijn en dat lukt me zelfs in het regenwoud. Iedereen die mij kent weet dat ik dol ben op to do-lijstjes en op dit moment staan er een paar vaste taken op: schrijven aan mijn blogs, werken aan mijn project voor Hoja Nueva en mijn professionele instagram-account (@opreismetjorvos) bijhouden. Ik zou ook graag aan mijn boek willen werken, maar maak daar in de praktijk weinig tijd voor. Ik vind het belangrijker om te genieten van deze bijzondere omgeving en gewoon te LEVEN. Urenlang achter mijn computer zitten kan ik altijd nog en doe ik liever in een minder gave omgeving dan hier. Het is een eeuwige strijd voor balans.
'Etienne, vandaag ga ik echt even goed aan de slag met mijn project!' kondig ik bij het ontbijt aan. Ik geef mezelf daarmee een stok achter de rug en daarna ga ik vol goede moed aan tafel zitten met mijn tablet en het kleine opvouwbare toetsenbordje dat ik speciaal voor deze reis heb aangeschaft. Als ik eenmaal aan het schrijven ben vind ik het eigenlijk heel leuk om bezig te zijn met mijn meesterwerk. Ik ontdek dat ik eigenlijk al veel kennis heb om te delen en het geeft me een goede reden om uit te zoeken wat ik nog niet weet.
Ik schrijf eerst over veiligheid in het kamp en beschrijf uitgebreid de risico's van verdwalen, beestjes om voor op te passen en jungleziektes om te vermijden. Ik geef tips voor hygiëne en verwerk alle feitjes en ervaringen die ik in mijn tijd hier heb verzameld. Zo schrijf ik bijvoorbeeld:
- Be respectful of all wildlife you encounter. You are a visitor in their house. At Hoja Nueva we don't disturb, hurt or kill wildlife. This includes animals that you might consider annoying or scary, like spiders or wasps. The only exceptions are mosquitos.
- Don’t stand directly under a tree that monkeys are perching in; they are known to pee and throw feces or sticks if they feel threatened, so stay out of the line of fire.
- Wild animals will generally avoid you. They will only try to attack you out of fear. So should you be scared of being eaten by a jaguar, caiman or anaconda? NO, you would be very lucky to see any big wild predators. Being attacked by one is highly unlikely.
- Watch out for bullet ants, very big black ants that look like wasps without wings. Their heads seem large compared to their body and they have a nasty bite. Their sting supposedly feels like being hit by a bullet and is one of the most painful insect stings recorded
In de sectie over leven in het kamp probeer ik enerzijds mee te geven wat ik zelf belangrijk vind en probeer ik anderzijds alle praktische aspecten van het jungleleven te belichten. Ik merk dat mijn toon bemoederend wordt, alsof ik een adviescolumn aan het schrijven ben. Zo geef ik de lezers mee:
- Living together in an isolated environment means it is important to invest in a positive group dynamic. You are (quite literally) stuck together and your experience at Hoja Nueva will be positively influenced by the relationships you build. Try to get to know the visitors and staff members around you, spend down time together, cook or eat together and be mindful of how you treat each other. A little friendliness can go a long way!
- Sadly there are no washing machines in the rainforest, which means you have to wash your clothes by hand. Timing is important, as doing laundry at the wrong moment (e.g. late afternoon or a rainy day) will mean your clothes will stay wet for a long time, will probably start smelling like wet dog and might grow mold. The best moment to do laundry is early morning on a sunny day, for maximum exposure to sun.
Here is how you do laundry in the jungle:
- Put your dirty clothes in a bucket
- Fill the bucket with water and add detergent
- Let the clothes soak (optional)
- Scrub your clothes to release dirt and/or sweat. You can rub fabric on each other or on your hand, or you can use a brush. You can also use a bar of soap instead of detergent.
- Wash out the clothes in clean water
- Squeeze out the water and hang your clothes out to dry.
Once your laundry is out there, it is up to the weather for the process to be successful (or not). If you notice rain coming, run to the laundry lines to take any clothes inside (including other people’s laundry); it takes longer to dry than to get wet.
Extra tips and tricks:
- Boil water to wash dirty items with hot water
- Add bleach to sanitize
- Take laundry inside during the night. Waking up to a downpour with your laundry still out there is a sad start of the day.
- Don’t worry about your bedding. Every now and then we send ‘big’ laundry to town.
Ik geef informatie over de dierverzorging, handvatten om effectief aan de slag te gaan bij Hoja Nueva en tips om in de natuur te wandelen. Mijn favoriete onderdeel is echter de sectie '10 things you are likely going to see, hear or smell in the jungle (and no, a jaguar is not one of them)', waarvoor ik allerlei leuke feiten opzoek over de bijzondere organismen om ons heen. De tien dingen om te zien, horen en ruiken zijn:
- De huacrapona palmboom, oftewel ‘penis palm’, vanwege de boom's bijzonder gevormde wortels.
- Wurgvijgen, bomen die om een andere boom heen groeien om uiteindelijk de originele boom te 'wurgen' en zelf enorme, creatief gevormde woudreuzen te worden.
- Blue morpho, grote felblauwe vlinders die niet echt blauw zijn. Hun kleur wordt niet veroorzaakt door pigment, maar door de weerkaatsing van het licht op de microstructuren in hun vleugels.
- Kapucijnapen, de meest beroemde aapjes vanwege hun rol in films en omdat ze vroeger door orgeldraaiers werden gebruikt. Zijn vernoemd naar de kloosterorde van de kapucijnen, omdat Portugese ontdekkingsreizigers hun manen op monikkenkappen vonden lijken.
- Slingerapen, deze grote zwarte apen hebben geen duimen omdat dat het slingeren in de weg zou zitten. Dat betekent ook dat ze elkaar niet kunnen vlooien.
-Screaming piha, een klein grijs vogeltje dat een herkenbare fluit voortbrengt. Het klinkt alsof er naar een knappe vrouw wordt gefloten. Het geluid is zo iconisch voor het regenwoud dat het vaak in films wordt gebruikt voor extra jungle-effect.
- Howler monkeys, het luidste landdier ter wereld. De enige aap in de Nieuwe Wereld die bijna alleen maar bladeren eet.
- Amazone bamboo rat, een knaagdier dat de meeste tijd doorbrengt hoog in de bomen en in bamboestengels. Heeft een blafferige roep die vaak ‘s nachts te horen is, maar wordt bijna nooit gezien doordat ze bijna geen 'eyeshine' hebben en heel traag bewegen.
- Macaws, enorme papegaaien waarvan de luide schrille roep vaak te horen is. Hebben hele specifieke eisen voor hun nestbomen en planten zich niet voort als die bomen er niet zijn.
- Pekari, deze wilde zwijnen en hun gekke geurklieren hebben we al besproken.
Ook schrijf ik een hoofdstuk met achtergrondinformatie over conservatie, de regio en de oorspronkelijke bewoners die verderop aan deze rivier wonen. Het is een romantisch idee dat er nog nomadische stammen hier in het regenwoud wonen, levend op hun traditionele manier. Het bevestigt hoe afgelegen we zijn en hoe ongetemd de natuur is. De werkelijkheid is echter minder romantisch. De stammen, die hier ongeveer tien uur vandaan wonen, zijn zo’n 180 jaar geleden in vrijwillige isolatie gegaan om te ontkomen aan de genocide die samenging met de rubberextractie. Ongeveer 100 jaar later (mede onder druk van de VN) riep de regering een gebied van een miljoen hectare tot reservaat uit waar deze stammen ongestoord zouden kunnen leven. Er is niet veel bekend over hun levenswijze of zelfs hoeveel mensen zich in het gebied bevinden, want het is voor iedereen (inclusief de overheid) verboden het reservaat te betreden. Dat is ook niet aan te raden; indringers worden zonder pardon doorboord met pijlen of speren. Zo kunnen de stammen, die ook wel eens foutief ‘ongecontacteerden’ worden genoemd, op hun eigen manier blijven leven. De vrijwillig geïsoleerden komen zelf echter steeds vaker het reservaat uit en komen in gewelddadige conflicten met omringende bewoners terecht. Een mogelijke verklaring daarvoor is een toename van drugsroutes in het gebied, waardoor de stammen worden gedwongen te migreren. Dat is dan weer het nadeel van een gesloten gebied, er is geen toezicht mogelijk.
Tot slot wil ik nog een lokaal verhaal toevoegen aan het informatiepakket.
'Wil je me de legende van Chullachaqui vertellen?' vraag ik Paulo wanneer ik hem weer zie. 'Ah, Chullachaqui is zo populair bij de gringo's!' lacht hij en begint dan in hakkelend Engels te vertellen. 'Chullachaqui is een bos… uhm, bosgeest. Ja, de geest van het woud. En als je goed bent voor het woud, als je geen bomen kapt en geen dieren kwaad doet, dan helpt Chullachaqui je. Dan zorgt hij ervoor dat je niet verdwaalt en dat je altijd genoeg te eten hebt en als je iets wenst komt het uit. Maar als je niet goed bent voor het bos… Dan kan Chullachaqui je kwaad doen. Dan kan het zijn dat je in het bos loopt en ineens verdwijnt het pad. Of je denkt dat je weet waar je bent, maar eigenlijk ben je veel verder weg. Dan verdwaal je en kom je nooit meer terug.' Ik knik. 'Dus Chullachaqui is niet per se goed of kwaad en hij beschermt het bos?' 'Klopt,' zegt Paulo en hij vervolgt: 'Soms verschijnt Chullachaqui aan je, maar je weet niet dat hij het is want hij komt in de gedaante van iemand die je kent. Dus het kan zijn dat ik naar je toe kom in het bos en je meeneem ergens naartoe en eigenlijk ben ik het niet echt, maar is het Chullachaqui. De enige manier om te weten dat het Chullachaqui is, is door naar zijn voeten te kijken want hij heeft één dierenvoet. De naam Chullachaqui komt uit het Quechua, 'chulla' betekent één en 'chaki' betekent voet. Of je kunt…' Paulo maakt een gebaar met zijn handen alsof hij iets vastgrijpt. 'Je kunt zijn middel vastgrijpen, want daar is geen lichaam alleen maar kleren.' Ik ril en kijk naar het regenwoud om ons heen. Best griezelig, een geest met enge voeten die op een bekende lijkt en je de jungle in lokt… Paulo voegt nog toe: ‘Ik heb mensen ontmoet die zeiden dat ze met Chullachaqui hadden gevochten!’ Hij maakt een boksende beweging. ‘Als je met Chullachaqui vecht en je wint dan mag je een wens doen en die komt uit.’
Tussen alle prachtige en heerlijke en interessante kanten van Peru en de natuur hier, word ik er jammer genoeg ook weer aan herinnerd dat dit een Zuid-Amerikaans land is waar alles soms anders gaat dan in Nederland. Een aantal weken voordat ik naar Hoja 1 vertrek, zitten we aan de eettafel te praten als het gesprek uitkomt op criminaliteit. Ik kan me herinneren dat ik in Nederland nieuwsberichten heb gelezen over criminaliteit in Lima. De frequentie van gewelddadige berovingen op straat werd zo hoog, dat de Peruaanse overheid de noodtoestand uitriep. ‘Merk je daar veel van, wanneer je in Lima woont?’ Vraag ik aan Philippe, die uit de hoofdstad komt. Hij haalt zijn schouders op. ‘Ja, maar het is normaal voor ons.’ Dylan valt hem bij: ‘De overheid roept hier graag de noodtoestand uit, want dan tellen mensenrechten niet meer. In die periodes verdwijnen mensen gewoon zonder dat er ooit een haan naar kraait.’ Als Nederlander schrik ik van dit soort uitspraken. Hoe veel we allemaal ook kunnen vinden van onze eigen overheid, de noodtoestand uitroepen om mensen te laten verdwijnen is niet iets dat ik me in ons kikkerlandje kan voorstellen. Dylan doet er echter nog een schepje bovenop. ‘In de regio van Puerto Maldonado komt het nooit zo ver. De politie doet hier zo weinig, dat mensen het recht in eigen handen nemen. Hier worden criminelen gewoon levend verbrand. Dat is effectiever, want dan haal je het niet zo snel in je hoofd om een gewelddadige overval te plegen.’ Ik geloof mijn oren niet, ben ik in de middeleeuwen beland? Even weet ik niet wat ik moet zeggen en dan roep ik geschokt tegen Philippe, Paulo en de nieuwe dierverzorger ‘Wat vinden jullie daar dan van? Vinden jullie dit normaal?’ Met stalen gezichten halen ze hun schouders op. ‘Ja, dat is best normaal,’ zegt Paulo. ‘We zijn in Peru!’ ‘Maar in Bolivia zijn ze pas echt gek!’ Probeert Philippe het nog iets af te zwakken. ‘Daar hebben ze buurtwachten opgezet en doen ze heksenjachten en worden mensen levend begraven!’
Jammer genoeg laat Peru haar ware gezicht daarna nog veel publiekelijker zien. Op 7 december wordt de president van Peru afgezet en opgepakt nadat hij probeert het congres uit de macht te zetten en een coup te plegen. Zoals ik begrijp uit de nieuwsberichten trekt het congres de volledige macht over het land naar zich toe en beëdigt de vrouwelijke vicepresident. Drie jaar geleden heeft een Peruaanse taxichauffeur mij wel eens vol trots verteld over de manier waarop ze in Peru dictaturen weten te voorkomen. Dit is namelijk niet de eerste president die gearresteerd is. Het land is nu echter ook de macht van het congres zat, vooral omdat er in eerste instantie geen nieuwe verkiezingen worden uitgeroepen. En dus begint een onrustige periode vol demonstraties, protesten en geweld. Een week na de arrestatie van de president wordt de noodtoestand uitgeroepen. Op dat moment is Arequipa, een van de grote steden in Peru, al half verwoest, zijn er vliegvelden in genomen door demonstranten en zijn meerdere wegen in het land niet begaanbaar door wegblokkades. Er lopen protestmarsen door de straten en er is veel geweld. Door de noodtoestand kan het leger ingezet worden om (hardhandig) de situatie te beëindigen en toch blijft het nog een tijd chaotisch. Reizigers komen vast te zitten doordat treinen, bussen en vliegtuigen niet meer gaan en ik krijg netjes elke dag een e-mail van de Nederlandse ambassade met de laatste updates.
De situatie doet me denken aan mijn vorige keer in Peru toen het land ook tweemaal onrustig was en de noodtoestand werd uitgeroepen. Ik val wel steeds met mijn neus in de boter! In mijn eerste weken in Cusco escaleerde de situatie in Venezuela en voelde een groot deel van Zuid-Amerika de impact daarvan. Peru sloot tijdelijk de grenzen om de vluchtelingenstroom tegen te gaan. En begin 2020 zorgde de pandemie natuurlijk voor wereldwijde chaos. Peru sloot weer de grenzen, de noodtoestand werd uitgeroepen en reizen binnen het land werd onmogelijk. In beide situaties voelde ik gelukkig vooral vanaf een afstandje de invloed van de onrust. De onzekerheid voor wat er komen zou gaan, of reizen nog wel mogelijk zouden zijn en de bezorgdheid van mijn thuisfront lieten me meer weten dat er iets gaande was dan dat ik zelf in onveilige situaties terecht kwam. Zelfs al verstoorde Covid-19 mijn plannen flink, het grootste deel van die periode genoot ik vooral van het leven in het Amazone-paradijs en ging de buitenwereld aan mij voorbij. En ook nu merk ik in de dagelijkse realiteit niet zoveel van wat er allemaal gaande is daarbuiten. We zitten zo afgelegen in de natuur dat elke dag gewoon is zoals die altijd is: de vogels fluiten, de kikkers kwaken en de apen brullen. Wanneer ik aan Dylan vraag of de wegblokkades nog invloed hebben op de leveringen van onze goederen zegt hij nonchalant: ‘Nee, nu het leger betrokken is kunnen busjes met spullen gewoon door. De noodtoestand is “bad for democracy, but good for pigfood”.’ Nu is het dus vooral hopen dat de situatie binnenkort stabiel genoeg is om mijn reisplannen voort te zetten…
Terwijl mijn dagen in de jungle langzaam op z’n einde lopen, probeer ik vooral nog te genieten van al het moois om mij heen. Lees in mijn volgende blog weer over mijn avonturen in het regenwoud! En voor nu natuurlijk aan iedereen een jungelige kerst gewenst!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 220
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-1
)
[27] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089586
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-13
[photoRevision] => 0
[title] => Salkantay
[message] =>
Vandaag is het alweer dinsdag. Dat betekent een werkdag. Maar toch ben ik nu een blog aan het typen. Dit komt onder andere door de politieke situatie op dit moment in Peru. Wellicht hebben sommige mensen hier al over gelezen, maar het belangrijkste is, is dat het met mij goed gaat. Ik merk er wel wat van, maar ik probeer er zo ver mogelijk uit de buurt te blijven. Hierover later meer. Ik ben overigens wel op mijn werk en ik ben deze blog aan het typen terwijl ik vergezeld wordt door ons werkkonijntje ´Blanca Bella Linda´ oftewel ´Witte Lieve Bella´
De titel van deze blog is namelijk ´Salkantay´. Afgelopen week heb ik de Salkantay gelopen. Dit is een wandeling die van Cusco naar Machu Picchu gaat. Zo´n 50km in totaal. Dit hebben we verdeeld in verschillende dagen. Het is een wandeling door de bergen met alle weertypes die je kan bedenken. Maar het was deze week ook 5 december, Sinterklaas dus. En dat hebben we gevierd. Zelfs in Cusco
Op 4 december heb ik samen met mijn huisgenoot en haar zus die hier een twee weken is kruidnootjes en een appeltaart met speculaaskruiden gebakken. Die hebben we meegenomen naar de Spaans school waar ik uiteindeljk nog uitleg heb gegeven over Sinterklaas. Het was een geslaagde middag en ik vond het heel erg leuk. Het is alleen heel gek om uitleg te geven over Sinterklaas terwijl ik in een hemdje sta en het alsnog bloedheet heb.
Na Sinterklaas gingen we starten met de Salkantay., De eerste dag zijn we van Cusco naar de start gebracht door een busje. Dit duurde ongeveer 2 uur in totaal. Vanuit daar gingen we zo´n 4 uur wandelen tot onze camping. Daar konden we nog een berg beklimmen om uiteindelijk bij Humantay uit te komen. Een heel mooi meer met een besneeuwde bergtop op de achtergrond. Dit meer is ontzettend populair onder reizigers, maar omdat wij aan het einde van de middag aankwamen waren alle toeristen al weg. Dit betekende dat wij mooie foto´s konden maken zonder vreemde mensen op de achtergrond.
Na een warme maaltijd gingen we naar bed. Een huisje met voor de helft een glazen dak. Het was een beetje bewolkt die nacht dus helaas, geen sterren kijken voor ons. Dit was uiteindelijk niet heel erg, want we waren ontzettend moe door het vroege opstaan en het wandelen door de bergen. Wel was het koud, en hoewel ik daar niet veel last van had, heeft mijn reismaatje (de zus van mijn huisgenootje) er wel veel last van gehad. Zij had die nacht maar weinig geslapen. Mijn huisgenootje daarentegen had een warm bed. Zij kon helaas niet met ons mee door een voedselvergiftiging. Zij zou later nog bij ons aansluiten.
De volgende dag zou de zwaarste dag worden en daar was niks aan gelogen. Een tocht van 22 km, waarvan de eerste 3 uur alleen maar omhoog lopen. Omhoog lopen in deze context is niet hetzelfde als wanneer je de dijk bewandeld bij mijn ouders. Dit is pittig steil. Na een wandeltocht van de 3 uur bereikte we de top. In totaal hadden we bijna 2km gestegen. Op de top was er ook nog sneeuw te vinden en sneeuwde het zelfs. Daarna was het allemaal naar beneden, wat op het eerste moment een makkie leek. Maar door de bewolking, mist, regen en sneeuw was de weg (voornamelijk stenen en modder) erg glad. Je moest dus goed uitkijken waar je je voeten neerzette, want voor je het wist was je sneller beneden dan dat je wilde.
Uiteindelijk kwamen we aan het einde van de middag kwamen we aan bij ons huisje. Een soort iglo met wederom een open dak. Ook nu waren we veel te moe om naar sterren te kijken en door onze warmte was het dak ook beslagen. Wederom geen sterren voor ons.
De derde dag was voor ons de dag om de groep te verlaten. Wij zaten in een groep die 5 dagen ging wandelen, maar wij hadden er maar 4. We zouden een halve dag gaan lopen naar de volgende camping en vanuit daar gebracht worden naar de andere groep. Dit was ook de dag dat we mijn huisgenootje weer zouden gaan zien.
Halverwege de middag kwamen we aan bij het meetingpoint en vanuit daar moesten we nog 3 uur lopen. Inmiddels zaten we helemaal onder de muggenbulten, ondanks de deet, want we hadden door de jungle gelopen. Maar het weer kan hier zo omslaan. Van ontzettend warm, gingen we weer naar ontzettend koud en hebben we 3 uur in de regen gelopen. Die nacht sliepen we in een hotel, dus dat was gelukkig warm. En dat was het zeker, met z´n 3en op één kamer.
De volgende dag gingen we naar Machu Picchu. Het hoogtepunt van de reis. Heen gingen we met de bus, want we hadden het klimmen wel gezien. Er werd ons verteld dat je lopend naar Machu Picchu kon, maar dan moest je 1800 traptredes nemen. Daar hadden we nog maar weinig zin in. Na twee uur te hebben gewandeld door Machu Picchu, gingen we weer terug naar beneden. We besloten dit wel te gaan lopen. Halverwege waren we heel erg blij dat we alleen maar naar beneden waren gelopen. Telkens als we even een pauze hadden, trilden mijn benen van vermoeidheid. Het waren 4 lange maar leuke dagen geweest. Het was een hele ervaring.
Toen we weer thuiskwamen en we over Plaza de Armas liepen zagen we veel protesten. Het bleek in een week tijd erg te zijn escaleerd. En dit is nog niet over. Op het moment is het vliegveld van Cusco dicht en hoor je overal op straat toeters en mensen schreeuwen. De sfeer is als stilte voor de storm, maar ik probeer me zo veel mogelijk erbuiten te houden. Ik loop naar mijn werk en weer terug naar huis en naar meer plekken ga ik op dit moment niet. Daarnaast wordt ik goed op de hoogte gehouden door mijn Peruaans netwerk wat ik inmiddels heb opgebouwd. Ik ben er dus niet zo bang voor. Het is alleen de vraag of ik volgende week naar Lima kan reizen, maar de situatie veranderd hier met de dag, dus daar is niks over te zeggen op dit moment. Er is in ieder geval geen reden tot paniek!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 23
[visitorCount] => 452
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/088/413_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => salkantay
)
[28] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089458
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-04
[photoRevision] => 0
[title] => Flashback naar maart 2018
[message] =>
'Ik kwam gisteren thuis van stage en er stond een pakket voor mijn deur! Ik was zo blij en enthousiast, ik kon het bijna niet geloven. Mijn pakket waar ik inmiddels 2 en een halve week naar uit keek was er eindelijk. Ik hoefde niet meer naar het servicepunt (want daar was ik inmiddels helemaal klaar mee) en ik hoefde ook niet meer met DHL te bellen. De postbode had wel het adres gevonden van mijn buurvrouw maar niet die van mij. Ook al klinkt het verhaal een beetje gek, het maakt me niet uit want ik heb eindelijk mijn pakket.'
Dit bovenstaande stuk komt uit mijn blog van 16 maart 2018 (mocht je interesse hebben om dit helemaal te lezen, kijk dan bij reis 'Madrid' en dan reisverslag 'Het pakket (16-03-2018)'). In dit verslag kreeg ik eindelijk mijn pakket waar ik, zoals te lezen is, 2,5 week op heb moeten wachten. Dat is voor een Europese zending best wel lang. Nu was er hetzelfde aan de hand. Een paar blogs geleden schreef ik dat ik in Chili was en beide betaalpassen (normale bankpas en creditcard) waren ingeslikt in een pinautomaat. Na wat telefoontjes hier en daar was het geregeld. Mijn ouders zouden mijn nieuwe bankpassen opsturen en ik zou zolang geld halen via Western Union of lenen bij mensen.
Deze week was het dan eindelijk zover. Op woensdag kreeg ik van mijn moeder een screenshot dat bij in de app van PostNL stond dat ik de bezorger gemist had. Dit was een beetje raar, want in huis was altijd wel iemand. Ik besloot een beetje te gaan rond googelen en kwam al gauw op een postkantoor in het centrum van Cuzco tegen. Ik besloot de gok te wagen en met volle moed ging, maar ook een frisse tegenzin ging ik op weg naar het postkantoor.
Daar aangekomen bleek inderdaad mijn envelop daar te liggen! Het viel alles mee. Ik was even bang dat ik hetzelfde tafereel zou hebben als in Madrid, maar dit ging een stuk voorspoediger. Thuis aangekomen kwam ik erachter dat mijn envelop de reis niet helemaal had overleefd. Hij was helemaal doorweekt. Dit voelde ik eerst niet, omdat het postkantoor er een plastic hoes omheen had gedaan. In de envelop zaten tot mijn verbazing niet alleen mijn bankpassen. Ook had mijn familie er kaartjes in gedaan. Ook die hebben de reis niet helemaal overleefd, doordat de envelop zo nat was geworden. Ik heb nu dus kaartjes gekregen met schimmel erin, maar ergens heeft dat ook wel weer wat.
Verder is het de week van Sinterklaas. Als ik mijn telefoon open dan zie ik allemaal foto's van mensen die Sinterklaas aan het vieren. Ik heb dat gevoel totaal niet. Sowieso vieren ze hier geen Sinterklaas (hij moet daarvoor wel heel ver varen vanuit Spanje), maar ook de kerstsfeer voel ik nog niet. Normaal merk ik het wel aan mezelf dat het december is, maar nu totaal niet. Ik moest mezelf er zelfs aan herinneren dat het alweer december is. Als ik door het winkelcentrum loop dan hoor ik wel kerstmuziek. Maar als ik dan naar de etalages kijk, dan zie ik alleen zomerkleding als jurkjes, korte broeken en topjes (korter dan kort). Ik had van te voren wel bedacht dat het heel raar zou zijn om Kerst te vieren in de zomer, maar dit zat niet in mijn gedachte erbij. Echt het gevoel van de feestmaand heb ik niet, maar daarentegen ben ik gisteren (3 december) wel nog even roetveegpiet geweest. Dit was voor gezinnen waar een van de ouders Nederlands is. Dit is was toch een beetje anders dan dat ik gewend ben in Nederland. De kinderen krijgen er toch minder van mee en ze missen een beetje de magie van Sinterklaas. Voor hen is het vooral een enge man die cadeautjes komt brengen en een verhaal vertellen. Ook kenden ze geen enkel lied. De organisatie had oude Sinterklaasliedjes aangezet, ingezongen door een kinderkoor, maar daar had ik vrij snel verandering in gebracht. Ik heb even 'Jochem van Gelder' erbij gehaald en 'De club van Sinterklaas'. Na een anderhalfuur was het alweer afgelopen, maar ik vond het super leuk om te doen.
Morgen is het dan 5 december en dan ga ik nog Sinterklaas vieren met de Spaans school. Zometeen gaan we even een flinke dosis kruidnootjes bakken. Ook in Los Perros (de Nederlandse bar waar ik werk) gaan we nog Sinterklaas vieren. Toch nog een beetje een Sinterklaasgevoel dus!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 448
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/087/388_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => flashback-naar-maart-2018
)
[29] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089359
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-11-27
[photoRevision] => 0
[title] => Bolivia deel 2
[message] =>
Het tweede deel van de reis ging vrij voorspoedig en dat was vreemd. Het gaat namelijk nooit voorspoedig. Uiteindelijk kwam dan ook de plottwist, maar dat zal ik jullie nog even bewaren.
Met mijn vorige blog was ik nog in La Paz, vanuit daar zijn we naar Uyuni gegaan. Uyuni staat bekend om zijn zoutvlaktes. Die konden we dan ook nier overslaan. We hadden nog geen 24 uur in Uyuni, dus we besloten om een tour te boeken voor onze dag in deze, toch wel uitgestorven plek. De tocht duurde van 10uur 's ochtends tot 19uur met een uitloop tot 19.30, op papier. Dit zou perfect zijn want de bus vertrok weer om 21uur. Helaas wees de praktijk wat anders uit.
We vertrokken sowieso al 3kwartier later dan gepland. Daarnaast hadden we een gezin met 2 kleine kinderen in de auto. Dat is opzich niet erg, als de kinderen gewoon stil waren en ook zo genoten van de omgeving als wij. Uiteraard was dit niet het geval en hebben wij ongeveer 10uur naar een huilend kind geluisterd, wat meer klonk als een zeurderig huiltje. Ook was de zonsondergang meegerekend in de tijd. Die schijnt heel mooi te zijn. Schijnt, want die hebben wij niet gezien. Door opstuivend zand of mist was er niks van te zien. Opzich ook geen probleem, behalve dan dat onze medereizigers toch wilden blijven kijken, 'want stel je voor dat hij toch nog kwam'. Je raadt het al. Wij hebben een uur in de auto gezeten, met een huilend kind, starend naar de horizon waar niks te zien was dan opstuivend zand of mist. Al met al hebben wij wel ontzettend genoten van deze tour, maar er waren wat kleine details wat het net wat minder maakte.
Met de bus gingen we van Uyuni naar Cochabamba. Hier hebben we 2 nachten en 3 dagen doorgebracht. Het was lekker om even een paar dagen op dezelfde plek te blijven. Zo konden we de was weer even doen en ook even fatsoenlijk slapen in een bed, in plaats van een busstoel die net niet ver genoeg naar achteren kan. Hier hebben we de verjaardag van mijn huisgenootje gevierd. We zijn naar een meer gegaan waar we 's avonds de zon achter de bergen zagen verdwijnen. Onder het genot van een wijntje hebben we daar heerlijk even gezeten en geproost op haar verjaardag. Ook zijn we op zoek gegaan naar een berg met een meer. Dit was nog een heel avontuur.
Nadat we de vriendelijke hoteleigenaar hadden gesproken en hij die twee Nederlandse meiden ook wel gezellig vond, wilde hij ons erg graag helpen met alles. Zo konden we de dag van uitchecken de spullen in een andere kamer achterlaten en nadat wij een taxi voor onszelf hadden geregeld, vertelde hij in het Spaans precies aan de taxichauffeur waar we naartoe wilden. Eenmaal ingestapt gingen we op weg.
Via Google Maps probeerde ik een beetje mee te kijken of we wel de goede kant op gingen en al vrij snel had ik het gevoel van niet. Na ongeveer 2 uur rijden zei de taxichauffeur dat we er waren, maar het meer was in geen velden of wegen te bekennen. Daarnaast was mijn eindpunt heel ergens anders dan waar we waren. Ook zijn eindpunt was ergens anders, maar hij zei dat we er waren. Na nog wat rondjes te rijden op de berg zei ik tegen de taxichauffeur dat ik dacht dat het toch ergens anders was en ja hoor, daar gingen we weer. Op naar de andere berg, wat ook nog een uur rijden was vanaf onze huidige locatie.
Op deze locatie aangekomen vertelde de taxichauffeur dat het achter een heuvel was. Wij stapten uit en terwijl de taxichauffeur op ons wachtte tot wij terug waren gingen wij op zoek naar het meer. We hebben zeker water gevonden, maar we konden het geen meer noemen. We hebben wat foto's gemaakt en zijn lachend weer gegaan. Dit was wel weer een verhaal waard. Weer in het hotel aangekomen vroeg de hoteleigenaar hoe onze trip was. Ik liet de foto zien van het 'meer' en hij vertelde ons dat dat inderdaad niet het meer was en dat hij zich er ook een beetje voor schaamde. Hij heeft wel 100 keer zijn excuses aangeboden.
Vervolgens hadden we de was nog. Die moesten we nog ophalen. We vertelden dat we dat wilden gaan doen, maar de hoteleigenaar keek ons verschrikt aan. Met een bibberend stemmetje vertelde hij ons dat die allemaal al gesloten waren en dat we onze was niet meer konden ophalen. We hadden nog een uur om het te fixen, wat te eten en om naar de terminal te gaan. Ook dit keer was onze hoteleigenaar onze redder in nood. Hij ging even naar de wasserette bellen en hij kreeg het voor elkaar dat er iemand terug zou komen. Ze zouden wel meer geld gaan vragen dan wat er was afgesproken, maar wij wilden onze was terug dus dat was geen enkel probleem. Vervolgens bracht hij ons naar de wasserette, fixte hij dat we mindere hoefde te betalen aan extra geld en konden we daarna nog in zijn restaurant eten. In de auto terug naar huis had hij alvast een bestelling gedaan, zodat het klaar zou zijn als wij aankwamen. Verder vertelde hij dat hij nog sigaretten moest halen. Wij vonden het allemaal prima, hij had ons al zo goed geholpen. Ineens reden we een gebouw in. Wat bleek, in Bolivia heb je Drive Thru's net als bij McDonald's en andere fastfoodketens maar dan voor echt alles. Je kan bijna je wekelijkse boodschappen halen door de Drive Thru. Op het laatste moment hebben we toch nog onze ogen uitgekeken.
Inmiddels zit ik in de bus richting Puno. Ook onze terugweg ging niet helemaal zoals gepland. Bij de grens met Peru hebben we ruim 3 uur gewacht voor we weer verder konden. Ook zouden we een rechtstreekse rit naar Cusco hebben, maar dit is ook niet het geval. We moeten in Puno weer overstappen op een andere bus, die we uiteindelijk zelf opnieuw hebben gekocht. Als we dit niet gedaan hadden zouden we pas morgenvroeg om 8uur aankomen. Dit zou betekenen dat we 36,5 uur over het stukje Cochabamba naar Cusco zouden hebben gedaan. Nu is dat 5 uur minde. Al met al is het dus toch een typische Silvia reis geworden.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 463
[author] => Silvia
[cityName] => Puno
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/086/626_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bolivia-deel-2
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[reportId] => 5095084
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-08
[photoRevision] => 8
[title] => Grenzen verleggen in Huacachina
[message] =>
Grenzen verleggen in Huacachina
Bij het verlaten van de Amazone stond een aardige reisdag op het programma.
Dinsdag 4 juli
Ontbijten, uitchecken, boot naar het vaste land van Puerto Maldonado, taxi naar de airport, vlucht naar Lima, taxi naar het busstation, bus naar Ica, taxi naar Huacachina…. Haha, dat was een flinke rit! Toch sloot het allemaal heel goed op elkaar aan. Bovendien zijn de bussen erg goedkoop, voor 4,5 uur met de bus betaalden wij voor de luxe variant slechts 9 euro per persoon.
Bij aankomst in Huacachina had ik grote verwachtingen, want deze bestemming is een groene oase middenin een woestijn. Maar het was al donker en we waren gefocust op ons hotel. Zodoende zagen wij de enorme bergen rondom de oase niet. We arriveerden in een leuk hostel. Erg levendig. We aten een curry in de mooie tuin van het hotel.
Woensdag 5 juli
Het woestijn landschap betekent dat er enorme zandduinen zijn. Dit zorgt ervoor dat er veel activiteiten gedaan kunnen worden, zoals: buggy tour, sandboarden en paragliden. Wij boekten voor de namiddag bij zonsondergang een combinatie buggy tour met sandboarding.
De ochtend en middag moesten wij praktische zaken regelen. Een nieuw hotel, een tour naar de Nazca Lijnen en de was wegbrengen. Daarna maakten wij een wandeling door Huacachina rond de oase. Na de lunch beklommen wij de steile zandbergen en hadden daarmee een mooi zicht op dit bijzondere verschijnsel.
Om 16:00 uur begonnen wij. Ruim 20 mensen uit het hotel hadden deze activiteit geboekt. We vertrokken per taxi naar de plek waar de enorme buggy’s stonden. In onze buggy paste 16 man. Vast in de riemen als in een achtbaan vertrokken wij. De motor maakte veel herrie en de snelheid bleef maar toenemen. Nadat de chauffeur z’n plekje had uitgekozen begon hij echt te scheuren. Berg oprijden tot aan de rand en dan de (voor je gevoel) te steile helling naar beneden met volle snelheid. Het was af en toe doodeng maar de chauffeur had alles onder controle. Ik was blij dat ik niet net had gegeten. Na een tijdje was er een stop, mocht iedereen uitstappen voor foto’s. Ik stapte vooral uit om even mn energie te ontladen…
We stapten weer in en ik vroeg vooral af hoe lang het was tot de locatie van sandboarden. We reden nu nog harder maar het was grotendeels vlak. Dat was wat minder eng. Na een tijdje reed hij met volle snelheid een hoge berg op. Eenmaal daar stapten wij uit en kregen een board in onze handen gedrukt met een beetje wax. We maakten het board glad en we kregen instructies. Toen was het een voor een plank neerleggen, handen door de grip, liggen en alle controle uit handen geven. Het eerste kwart lag in de zon, daarna verdween je in een diepe kuil. Dat stukje maakte het spannender. Toch moest ook ik er aan geloven. Met zenuwen door mn lijf begon ik op de plank te liggen. De meters in de zon remde ik af, maar dat lukte nauwelijks omdat het zo steil was. Ik zag de diepte, dacht dit is bizar, maar voor ik het wist, ging ik…. Zoef! Naar beneden!
Eenmaal beneden was ik nog strak van de spanning, maar tegelijk was het heel gaaf. Voor wie het niet weet, ik ben nog nooit in een achtbaan geweest en ben normaal gesproken niet op zulke activiteiten. Toch overwin ik mijn angst hier en daar, en dit droeg daar zeker aan bij. Marcel en Twan hadden hier niet zo last van, en genoten enorm. Vanuit het eindpunt van de helling, stond de volgende steile helling te wachten. Deze was volledig zichtbaar maar leek NOG steiler. Maar na die eerste ervaring, moest ik wel. En ook die was gaaf. De derde keer had ik er zin in om nog eens te gaan en dacht ik dat het klaar was.
De laatste was echter nummer vier en die was heel steil heel lang. Maar ik zou sowieso gaan, en dat deed ik nog een keer. Liggen, benen intrekken en niet meer remmen. Ik was merkbaar minder bang en dat zorgde ervoor dat ik verder kwam dan alle anderen. Ik boardde tot voorbij de buggy’s en de mensen begonnen te klappen. Gaaf! En trots dat ik weer iets had overwonnen!
Enigszins bang voor de buggy ride terug, vertrokken wij weer. Het was een beetje overleven, maar de rit was minder lang omdat wij al 4 stukken omlaag hadden geboard. Bovendien werden wij aan de rand van de oase afgezet om de zonsondergang vanaf daar te bekijken. Erg mooie foto’s en video’s leverde dat op van de groene oase in de middle of nowhere. We liepen naar beneden met de schoenen vol zand en zo zat de activiteit erop. En wat voor een activiteit.
Donderdag 6 juli
Vroege wekker, want Marcel en Twan hadden een dagtour naar Nazca. Hier zijn de Nazca Lijnen. Dit zijn mysterieuze tekeningen die ruim 1000 jaar terug zijn gemaakt. Het is nog altijd een raadsel waarom deze zijn gemaakt. Het gaat om allerlei vormen en dieren. Deze zijn vooral uit de lucht goed zichtbaar en de grootste activiteit is om hier overheen te vliegen. Dit gebeurt in een klein vliegtuigje met maximaal 10 personen. Om goed zicht op de lijnen te krijgen, vlieg je helemaal op de linker zijkant en vervolgens helemaal op rechts. Je kunt er goed misselijk van worden en met mijn (enige) vliegangst, besloot ik het niet te gaan doen. Ik kon nog besluiten de hele dag mee te gaan (en niet te vliegen), maar ik besloot een dagje op mijzelf te relaxen in het hotel. Ook wel eens lekker na alle activiteiten en indrukken.
Bij terugkomst bleek ik de juiste keuze te hebben gemaakt om in het hotel te blijven. Zij waren van 7:00 uur tot 17:00 uur op pad. Naast de 2,5 uur heen en evenlang terug, was er drie uur vertraging op hun rondvlucht. Uiteindelijk maakten zij een mooie tocht over de Nazca Lijnen en hadden samen met twee piloten het mini vliegtuigje voor zichzelf. Vanwege de bewolking en daarmee de schaduwen op de grond springen de beelden er niet ontzettend uit. Toch was het met het oog goed zichtbaar en een mooie ervaring.
Vrijdag 7 juli
Vroege wekker voor de uitdaging van mijn leven, waarvan ik tot eergisteren niet wist dat ik dat ging doen: PARAGLIDEN!
Toen wij eergisteren informeerden voor de Buggy Tour, het sandboarden en de Nazca Lines, kwam ineens de activiteit paragliden aan bod. Geen van ons had dit ooit gedaan, dus hoe dit precies ging, weet ik niet meer. Maar voor wij het wisten, hield de instructeur z’n praatje, werden wij enthousiast. Enige realiteit kwam later en daarmee nam bij mij de twijfel toe. Tot ik dacht; het is door de zandduinen heen en niet direct een vaart van een half uur. Dus ik besloot het te zeggen, JA we boeken.
Vandaag was het zover. Na een rommelige nacht en geen eetlust in de ochtend, werden wij om 8:00 uur opgehaald. We wandelden met twee instructeurs en 6 deelnemers maar de zandduinen. Daar stapten wij opnieuw in een buggy, maar gelukkig werd deze gewoon als ‘taxi’ gebruikt en scheurde niet als een achtbaan overal doorheen. Rond 8:45 uur was Marcel als eerste in z’n harnas en helm gehesen, en stond de instructeur klaar. Even wachten op de (weinig aanwezige) wind, en ineens was het zover; GO. Rennen, rennen en rennen, en ineens vloog hij daar weg als een vogel door de duinen. Een mooi plaatje. Helaas was het geen lange vlucht, vanwege het gebrek aan wind, maar hij had het wel gedaan!
Er waren maar twee instructeurs, dus er konden er maar twee tegelijk. Deze werden beneden gehaald met de buggy en helemaal terug gebracht. Dit kostte tijd en de wind begon te liggen. Ze pakten een handje zand en het viel recht naar beneden. We gaven het de tijd, zelfs een uur wachten maar het leek er niet in te zitten.
Toch kwam de wind terug, alleen in de verkeerde richting voor deze startplaats. We besloten te verplaatsen naar een andere plek, waar het dal een stukje dieper was vanaf de start. Hier werd Twan voorbereid en de instructeur stond klaar, en ook hij ging! Als volgende ronde was ik aan de beurt. Nog nooit zoiets gedaan, stijf van de zenuwen trok ik dat harnas aan en ineens was er geen weg terug. Rennen, rennen en gaan. Hij trok de touwen uit en we vlogen! Na een aantal meters klapte er iets uit, waardoor ik kon zitten. Het wat bizar, vreemd en nieuw tegelijk. De eerste meters waren eerder onwerkelijk dan dat ik kon genieten. Maar ik besefte wel, ik was aan het paragliden! Hoe gaaf?!
Na de vaart landde ik beneden in het zand en had ik iets gedaan, waarvan ik niet wist dat ik het ooit zo doen (of durven). Deze reeds fantastische reis heb ik zulke mooie dingen gedaan, en het verleggen van mijn grenzen hoorde daar ook bij. Trots!
Nadat Marcel nog een tweede keer is gegaan, en Twan en ik deze tegoed hadden, ging ook hier het weer meespelen. De instructeur besloot dat het zo lang had geduurd maar dat deze omstandigheden niet veilig meer zouden zijn. Safety first, dus we hadden het te accepteren. Ik was graag nog een keer gegaan in de hoop dat ik dan iets meer kon ontspannen en genieten. Het was een dag om nooit meer te vergeten! En zo verlieten wij Huacachina met een adrenaline shot. Op naar onze laatste plek; de hoofdstad Lima.
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 163
[author] => Jordy
[cityName] => Huacachina
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/127/495_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => grenzen-verleggen-in-huacachina
)
[16] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094997
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-04
[photoRevision] => 8
[title] => De Amazone
[message] =>
De Amazone
Ontbijten, uitchecken en Cusco verlaten. Wij verruilen de hoogtes van het Andesgebergte voor het tropische Puerto Maldonado in het Amazonegebied.
Zaterdag 1 juli
Op de airport wachtte een taxichauffeur ons op en bracht ons naar het haventje, om vervolgens per boot naar onze lodge te gaan. Bij aankomst konden wij direct aantreden voor een warme lunch. Daarna bepaalden wij voor onze vier dagen welke activiteiten wij zouden doen. De eerste zou pas in het donker zijn dus we hadden een relaxte middag in het huisje met uitzicht op de Madre de Dios Rivier. Muziek aan, spelletje doen en hangen in de hangmat. Een rondje door de enorme tuin leverde al mooie momenten op, bijvoorbeeld met de blauwgele papegaai van het huis en schitterende vlinders.
Rond half zeven gingen wij op pad met een gids door dit gebied. We zagen al harige tarantula’s, kikkers, hagedissen, diverse insecten, mooie vogeltjes en tot slot vier aapjes. En dat op nog geen 100 meter van ons huisje! Na de Night Walk stond het avondeten klaar en was er tijd voor ontspanning.
Zondag 2 juli
De lodge heeft een goed dak, maar aan de zijkant zijn de ramen van gaas (en dus open). Om half zes word je wakker van de vele vogels die fluiten. Soms zo hard dat het lijkt of zij in de kamer zitten, wel een mooie ervaring. Daarna weer in slaap gevallen. Wel een wekker gezet, want het eten is inclusief en dat is om 8 uur.
Na het ontbijt vertrokken wij per boot naar Monkey Island. Na een halfuurtje liepen wij over het eiland door de mooie natuur, maar aapjes hebben wij niet gezien. We kwamen een ander groepje tegen dat aan de ander kant van het eiland was geweest en ook zij hadden geen apen gezien. Helaas, na een uur keerden wij weer terug.
Activiteit twee was Lago Yacumama en wij vertrokken om 15:00 uur per boot, gevolgd door een stukje taxi. Bij aankomst werden wij verdeeld over twee boten (zonder motor). De gids peddelt ons door het watertje heen en vertelt wat er allemaal gevonden kan worden. Van kaaimannen tot otters, van apen tot piranha’s en vele vogelsoorten.
Midden in het water, gaan wij stil liggen. De weerkaatsing in het water toont de schitterend ondergaande oranje zon en de vele rechte palmbomen. De gids bereidt het aas voor. We gaan vissen naar piranha’s met handgemaakte hengels. Met een behoorlijk portie aas kunnen wij het keer op keer proberen. Al snel heeft Marcel raak, en later ook Twan. Met hulp van de gids wordt voorzichtig het haakje verwijderd en worden de piranha’s terug gegooid. Mij wilde het helaas niet lukken, maar in deze schitterende omgeving heb ik erg genoten.
Na het vissen, peddelen wij wat dieper door het water. Tot twee keer treffen wij een kaaiman tussen de lelies. Aangezien je alleen hun hoofd boven water ziet, is het gissen hoe lang zij zijn. De gids houdt het op twee meter lang. Als hij dichterbij komt word ik wel wat voorzichtig. Aan het eind van de avond zit ook activiteit 2 erop; een mooie dag.
Maandag 3 juli
De wekker ging heel vroeg, we zaten om 4:45 uur (!) in het bootje en rond 6 uur arriveerden wij op de plek waar heel veel papegaaien en parkieten naar toe komen voor hun dagelijkse voedsel. Dit gebeurt alleen heel vroeg in de ochtend. Hele hordes vlogen heen en weer van de klei naar de bomen. Met felle geluiden vliegen zij heen en weer. Vanuit de boot konden wij later nog iets dichterbij komen. Dit was vooral voor het oog leuk, want met telefooncamera’s valt dit op afstand niet goed vast te leggen. In een naastgelegen boom troffen wij nog een luiaard, maar ook die was het beste te zien met een verrekijker. Bij terugkomst stond het ontbijt klaar. Tot 14:00 uur hadden wij alle tijd voor relaxen in de hangmat en wat slaap inhalen.
Toen vertrok onze boot richting Sandoval Lake, een nationaal park aan de overkant van de rivier. Daar begonnen wij met 3km wandelen over een houten pad door de jungle. Om de zoveel meter werden er nieuwe dieren gevonden en beschreven. Een voltreffer wat betreft apen, want we zagen twee verschillende soorten en wel meer dan tien stuk; zowel groot als klein.
Na een tijdje kwamen wij bij het meer. We zaten met de hele groep in 1 boot met peddels. Ook nu weer een strakke lucht, mooie weerkaatsing in het water en veel palmbomen. We voeren langs de rand van het meer en zagen veel nieuwe vogelsoorten, maar ook papegaaien, schildpadden en zelfs een groepje otters! Toen het helemaal donker was, hadden wij de boottocht achter de rug. We moesten nog wel de wandeling en boottocht terug. Daar zagen wij weer vele tarantula spinnen (ookeen paar giftige), hagedissen, slangen (slangetjes) en kikkers.
Tevreden en voldaan keerden wij naar de boot, om vervolgens nog witte kaaimannen vanuit de boot te zien in de rivier. We kwamen voor natuur en wildlife en dat hebben wij zeker gekregen; het was gaaf! Morgen verlaten wij het Amazone-gebied en er staat een behoorlijke reisdag op de planning. Wordt vervolgd…
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 157
[author] => Jordy
[cityName] => Puerto Maldonado
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/768_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => de-amazone
)
[17] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094911
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-01
[photoRevision] => 8
[title] => Cusco en de Sacred Valley
[message] =>
Cusco en de Sacred Valley
Na ons bezoek aan de Machu Picchu, besloten wij in Ollantaytambo te blijven. Een klein, mooi dorpje waar nog meer Inca gebieden zijn gevonden. Van daaruit een rondje door de Sacred Valley (heilige vallei).
Woensdag 28 juni
In Ollantaytambo worden we om 8.00 uur opgehaald door onze gids Luis. We wandelen een klein stukje en arriveerden bij de Inca ruïnes. De zon staat alweer hoog, dus de zonnebril is nodig. Het levert mooie beelden op vanwege de hoekige trappen, stenen en de schaduwen die het achterlaat. Ook hier zien wij de drie soorten architectuur uit de Inca tijd. Na een uurtje verlaten wij dit gebied, en na een kop koffie stappen wij weer in de auto.
Op naar het mysterie van Moray. Hier zijn drie arena’s in de vorm van cirkels te vinden uit de tijd van de inca’s. Ze zijn bijzonder perfect gevormd en bevatten ook drainage-systemen en traptredes. Het werkelijke doel van deze cirkels is nooit helemaal duidelijk geworden. Het ziet er wel mooi uit.Na deze wandeling verlaten wij ook dit gebied voor een nieuwe activiteit.
De zoutterrassen van het dorpje Maras dateren ook uit de tijd van de inca’s. Vanuit een zoutwaterbron loopt een verdeelsysteem tussen de bergen om de verschillende vijvers te vullen, aangevuld met water. Na enige tijd vormen zich zoutkristallen en na langere tijd is het water verdampt, waardoor het zout verzameld en verkocht kan worden.De randen van de vijvers slaan wit uit van het zout en de verhogingen tussen de bergen maken het een bijzonder plaatje. Bovendien komen hier een van de duurste soorten zout ter wereld vandaan. Bij een souvenir winkeltje zat tevens een uitleg om ons mee te nemen in het proces van zout winnen en de afhankelijkheid van deze zoutwaterbron. We kochten hier een stuk lokale chocola waar zout in zit. Heerlijk!
In het nabij gelegen Urubamba wilde wij op zoek naar een lunch. Bij toeval stopten wij bij een Japans restaurantje. We besloten er neer te ploffen en hadden een heerlijke lunch en bovendien zeer betaalbaar. De eigenaresse was bijzonder vriendelijk en geïnteresseerd in ons. We sloten af met een foto.
Als laatste gingen we naar Pisac, maar daarvoor moesten wij nog 1,5 uur rijden. Het was al namiddag en de zon verdween achter de bergen. Bovendien stond er veel wind en werd de gevoelstemperatuur erg koud. We hielden het bezoek kort en hadden wij genoeg gezien van de inca’s. Op naar Cusco, een ander hotel dan voor de Machu Picchu.
Donderdag 29 juni
Een lekker verblijf in Cusco met een hartelijk ontvangst en een mobiele kachel voor op de kamer (nodig!). Na een goede nachtrust, staan we wat later op. Na het ontbijt, brengen wij de was weg, waar wij diverse vuurwerk knallen horen. We gaan er op af en zien een fanfare zich verzamelen met allerlei groepen mensen in pakken. Het is weer feest; er wordt veel muziek gemaakt en gedanst in mooie pakken. Erg leuk!
We lunchen aan de Plaza de Armas op een balkonnetje in de zon. We brengen een bezoek aan de kerk, waarna het hele feest zich op dit hoofdplein nog eens herhaalt. Een wandeling naar de sfeervolle wijk San Blas en een heerlijk diner maken de dag compleet.
Vrijdag 30 juni
Een relax dagje net als gisteren. Rustig ontwaken, was ophalen. Op advies maken wij een rondje door het Choco Museo, het museum nabij het grote plein. Het is wat kleiner dan wij inschatten en we hadden al chocola gekocht in Maras, dus we hielden het erbij. Een wandeling door de steegjes langs de 12-hoekige steen. Die wordt beschouwd als een nationaal erfgoed uit het oude tijdperk. We lopen naar het riviertje dat uiteindelijk verdwijnt onder alle bebouwing in de stad. Op een bank in het zonnetje op het Plaza de Armas relaxen we in de namiddag. We maken een nieuwe planning en pakken onze spullen in. Tijd om Cusco voor de tweede keer te verlaten. Adiós!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 178
[author] => Jordy
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/174_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => cusco-en-de-sacred-valley
)
[18] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094822
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-28
[photoRevision] => 8
[title] => Inca Trail naar Machu Picchu
[message] =>
Machu Picchu
Maandag 26 juni
Na lang uitkijken, was het zover: de tweedaagse trip met een bezoek aan de Machu Picchu. De Inca stad die bewaard is gebleven doordat de Spanjaarden het nooit vonden. Vanwege beperkte beschikbaarheid hadden wij dit al maanden vooraf geboekt. Daar gaan we!
Tegen de klok van 6:00 stond de taxi voor de deur. Na twee uurtjes waren wij in Ollantaytambo. Een pittoresk dorpje dat het startpunt is. We haalden wat extra liters water voor de lange wandeling, en stapten in de trein van Peru Rail; een trein met luxe stoelen en ramen aan de zij- en bovenkant, waardoor je overal kunt kijken naar de hoge bergen en het mooie landschap. Rond half tien waren we bij KM104. Deze mijlpaal is onderdeel van de Vierdaagse Inca Trail. Wij lopen in onze trip alleen het laatste gedeelte naar de Machu Picchu.
Bij KM104 gaan wij de hangbrug over en klimmen een stukje. Daar treffen wij onze gids Luis, en gaan wij langs de controle. Wij krijgen zelfs een stempel in ons passport. Daarna sprayen met Deet en zonnebrand, dan beginnen we de hike. We lopen naar de Inca ruïnes die onderaan liggen. De gids vertelt over de verschillende bouwstijlen en hoe deze zijn gerenoveerd.
Daarna maken we een serieuze klim. Langs de rand van de berg, in de volle zon, beginnen wij meters te maken. Soms een korte stop voor wat extra informatie van Luis. Onderweg zijn op een paar plekken hutjes gebouwd waar je mooi kunt zitten in de schaduw om bij te komen, te eten en te drinken. We klimmen honderden meters en het is soms echt pittig. Het diepe dal naast ons wandelpad wordt steeds dieper, en daarmee de uitzicht op de bergen steeds mooier.
Rond 12.00 uur komen wij bij een waterval en pakken daarmee de koelte en de schaduw. We zijn al aardig doorweekt van het zweten. De liters water tikken weg. We komen niet veel later bij de Wiñay Wayna ruïne met schitterend uitzicht. We klimmen de trappen omhoog en zien diverse lama’s over het gras op de verdiepingen lopen. Het levert unieke beelden op. De beesten zijn niet mensenschuw, als wij naast hen lopen naar onze lunchplek staan ze nog net niet te poseren voor de camera. Een paar selfies met zo’n koppie naast mij, is echt mooi beeldmateriaal.
Ons lunchpakket zat goed in elkaar. Bovendien werd de rugzak steeds lichter door eten en drinken te nemen, wat de wandeling aangenamer maakte. Na de lunch hebben wij nog twee uur gewandeld. Eerst naar het Intipunku uitzichtpunt, beter bekend als de Sun Gate. Vanaf de Inca Trail is dit je eerst blik op de Machu Picchu en een beloning voor de lange wandeling. Het is een heerlijk gevoel om na al die uren zwoegen, dit wereldwonder aan te treffen. Daarna nog een klein uur tot hét fotomoment van de Machu Picchu. Vanwege de namiddag stond de zon al laag en waren de meeste toeristen al weg. Alle ruimte dus om mooie kiekjes te maken. Het was heel bijzonder om te zien als afsluiter van deze dag! Genieten!
Na wat opfrissen en uitrusten, hebben we met onze gids wat gegeten. Daarna moe maar voldaan, dus tijd om te slapen.
Dinsdag 27 juni
Na een goede nachtrust meteen weer door. Een bezoek aan het Machu Picchu complex zelf staat op het programma. Na een vroeg ontbijt worden wij door Luis opgehaald. We vertrekken met de bus naar boven. We betreden de Inca stad bij opkomende zon. Het voelt al heerlijk aan en vanaf de zijkant maken wij weer nieuwe foto’s en filmpjes. Het is een unieke locatie.
Op een verdieping in het gras vertelt Luis veel over de oorsprong, de bouwstijlen, waterafvoer en het in stand houden van dit Unesco erfgoed. We maken een grote ronde van twee uur.
Dan zetten wij koers naar Wayna Picchu; de grote berg die te zien is op alle foto’s van de Machu Picchu. Met een hele steile klim bereiken wij in 45 minuten de top van deze berg. Mijn hoogtevrees neemt het af en toe over en de kramp schiet in mn benen, maar we zetten door. Het uitzicht is fantastisch. Op het hoogste punt is een uitzicht over alle bergen en je kijkt neer op de Machu Picchu. Na de nodige plaatjes vanaf de top, klimmen wij weer naar beneden. Bezweet en moe komen wij beneden en wandelen verder naar de uitgang.
De bus brengt ons in Aguas Calientes. Na een lunch in het centrum, pakken wij de trein met Panorama uitzicht en een heuse modeshow aan boord. Na anderhalf uur terug in Ollantaytambo. In plaats van direct met de bus naar Cusco, reizen wij morgen een dagje door de Sacred Valley. Nu even de beentjes omhoog na drie inspannende, fantastische dagen!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 137
[author] => Jordy
[cityName] => Machu Picchu
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/125/410_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => inca-trail-naar-machu-picchu
)
[19] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094754
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-26
[photoRevision] => 8
[title] => Inti Raymi Festival en Rainbow Mountain
[message] =>
Inti Raymi Festival en Rainbow Mountain
Na een rustige namiddag en avond in Chivay, ging de wekker al vroeg.
Vrijdag 23 juni
We zaten om half 6 aan het ontbijt en een halfuur later in de taxi, om over te stappen op de 4M Express bus. We zijn lang onderweg geweest en hebben daarbij de mooiste wegen gezien op grote hoogtes. Op de top hadden wij een pauze op 4910 meter boven zeeniveau. Leuk om te blijven monitoren hoe erg wij daalden of stegen via een app. Ook bizar dat wij gisterenochtend nog wakker werden op 2000 meter.
Maar hoe hoger, hoe kouder. Gelukkig scheen de zon tegen de strakblauwe lucht dus dat maakte het iets dragelijker. Na wat belegde broodjes te hebben gescoord, hebben wij geluncht met uitzicht op het Langui Lake; erg mooi uitzicht over het meer en de gebergtes. We arriveerden uiteindelijk om 16:00 uur in Cusco, het was een lange reisden. In de avond werd er al flink muziek gemaakt, gedanst en gedronken vanwege het Inti Raymi Festival; de viering van het nieuwe zonnejaar (na de kortste dag van het jaar). Wij gingen er helemaal in mee. Genieten!
Zaterdag 24 juni
Vroeg wakker en daardoor vroeg op pad. Het Plaza de Armas was afgezet en voorbereid voor de ceremonie van de dag van het festival. Overal hingen regenboog-vlaggen vanwege de vlag van de stad Cusco. Om 9.00 uur namen wij onze plek in, niet wetende dat het uiteindelijk pas om 11:00 uur begon. Gelukkig hadden wij goede plekjes. Groepen van 30 a 40 personen, met de meest kleurrijke outfits kwamen dansend voorbij. En echt tig groepen en soorten. Zij liepen kruislings of rondes over het plein. Het was erg mooi door de aanvulling van de vele panfluiten en andere muziek. Bloemen worden gestrooid en boze geesten weggeveegd. Op een gouden stoel werd de Sapa Inca gedragen en toegejuicht. Na anderhalf uur zat de ceremonie erop en volgden andere festiviteiten waarvoor kaartjes nodig waren. In de avond volgden weer allerlei optochten met dans en muziek op het plein. Heel sfeervol!
In de middag hadden wij contact met Nick en Kelly, de Nederlandse wereldreizigers met wie wij de hike door de Colca Canyon maakten. Zij waren smorgens in Cusco aangekomen en we besloten om elkaar smiddags te ontmoeten. We begonnen met een drankje op het plein met de fontein. Na wat gezellig ouwehoeren, wandelden we door de stad. Via de markt op San Francisco Plaza kwamen wij op wat last minute aankopen voor morgen: handschoenen en sjaals. Na een leuke afsluiter met Lomo Saltado en een heerlijke Pisco Sour, gingen we terug vanwege de plannen van morgen.
Zondag 25 juni
Samen met Nick en Kelly, nemen wij de taxi om 8.00 uur op het plein in Cusco. Cusco ligt op 3400 meter boven zeeniveau. De taxi bracht ons in 3,5 uur naar de Rainbow Mountain, ook wel bekend als Vinicunca. Via de mooiste uitzichten met alpaca’s, bergtoppen en sneeuw kwamen wij boven op 4600 meter. Dit is al erg hoog en de lucht kan leiden tot weinig zuurstof en daarmee hoofdpijn en andere klachten (hoogteziekte). Het fenomeen cocabladeren was ons duidelijk gemaakt, dus wij hadden zakjes bladeren gekocht en coca snoepjes. Later op de berg namen wij ook een cocathee. Nadat mijn verschenen hoofdpijn niet veel minder werd, nam ik een aspirine en dat werkte goed. Wel merkte ik een slechte conditie door de mindere zuurstof, maar we zetten door, samen met de taxi chauffeur en tour guide. Na 1,5 uur klimmen en doorzetten kwamen wij op het hoogtepunt: de Rainbow Mountain.
De rainbow mountain ziet er zo uit door de koper, ijzer en andere stoffen in de grond. De verschillende stoffen leiden tot verschillende kleuren. Het was echt heel mooi tegenover de strakblauwe lucht. Bijzonder is dat dit wonder pas sinds 2016 bestaat. Tot die tijd was het bedekt door sneeuw. Door opwarming van de aarde is het bloot komen te liggen en is het een van de populairste activiteiten. Na het uitzicht op deze berg, kun je nog een stuk klimmen waar het hoogste punt is. Deze Montana Vinikunka heeft een hoogte van 5036 meter boven zeeniveau.Het is het hoogste punt dat ik ooit bereikte. Gelukkig hebben we het allemaal doorgezet en gered, de aanzichten en foto’s die wij overhouden zijn onwijs mooi.
In de avond hadden wij een briefing voor de tweedaagse Machu Picchu die morgenvroeg van start gaat. We kijken er enorm naar uit! Hoogtepunt na hoogtepunt volgt hier. Nu snel slapen om daar fit te verschijnen…
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 131
[author] => Jordy
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/124/956_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => inti-raymi-festival-en-rainbow-mountain
)
[20] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094643
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-23
[photoRevision] => 8
[title] => Cañón del Colca (Colca Canyon)
[message] =>
Cañón del Colca
Na de laatste keer in de zon ontbijten met verse jus, broodjes, fruit en avocado, was het tijd om uit te checken. Een bezoek aan de markthal en toen pakten wij de taxi naar de busterminal van Arequipa.
Om 13:00 uur vertrok onze bus richting Cabanaconde in de Colca Canyon. Deze kloof is te vinden op zo’n 160 km van Arequipa. Je doet er zo’n 6 uur over met de lokale bus. Halverwege is er een korte pauze. Bij het uitstappen voel je je een soort van dronken. Je hoofd tolt en je benen zijn zwaar door de enorme hoogte waarop wij zitten. Dat had ik nooit eerder gevoeld. Via kronkelwegen stijg je naar grote hoogtes en diepe dalen. De aanzichten veranderen per minuut; schitterend! Aan het begin van de avond arriveren wij in Cabanaconde waar ons hostel dicht bij de bushalte ligt. Na een pizza uit de houtoven, blijken er meer Nederlanders en Belgen te zitten met dezelfde planning voor morgen. We combineren onze plannen.
Woensdag 21 juni
We staan vroeg op. Het is hier slechts 3 graden. We vertrekken rond 7 uur met vier anderen uit ons hostel naar Mirador Cruz del Condor. Het uitkijkpunt om Condors te kunnen spotten. Zij vertonen zich meestal tussen 8.00 en 9.00 uur. Bij aankomst moeten wij betalen voor de entree tot de Colca Canyon. Deze kaart hebben wij later ook nodig voor onze hike.
Direct achter het muurtje zien wij één condor op z’n gemak zitten. We wandelen verder naar hét uitkijkpunt en binnen enkele minuten zien wij een condor door de kloof vliegen op de wind. Al snel volgen er meer. De zon staat al hoog en dat laat een schaduw van de condors zien tegen de bergwand. Het is een schitterend plaatje. Af en toe vliegt er een condor heel dichtbij. Het levert mooie beelden op.
Na een uurtje gaan wij terug naar het hostel. De backpack laten wij daar achter, de dagrugzak gaat mee. Even een bakkie doen en dan vertrekken wij samen met Nick en Kelly. We starten tegen 10.00 uur aan onze wandeling vanuit Cabanaconde op 3200 meter hoogte.
We wandelen het dorpje uit en de ondergrond verandert. Al na een korte wandeling staan wij bij een uitkijkpunt. De kloof is gigantisch en je voelt je heel klein. We zien ver weg het dorpje Llahuar; onze bestemming. Het ligt op 2000 meter hoogte, ofwel 1200 (!) meter lager. Daar gaan wij naartoe…
De zon raakt steeds hoger en het voelt daardoor warmer. De eerste laagjes kleding gaan uit. We drinken veel water en smeren ons constant in tegen de verbranding. Het aanzicht verandert per minuut dat we wandelen en er zitten pittige stukken bij. Na ongeveer 3 uur wandelen, vinden wij bij een riviertje wat schaduw; de ideale plek voor een lunch en ontspanning.
Na de lunch vervolgen wij de route via scherpe grindpaden omlaag. We voeren gesprekken terwijl wij achter elkaar lopen. Hier en daar een stop voor foto’s en video’s, en weer door! Na zes uur hiken, arriveren wij bij onze geboekte Llahuar Lodge. We krijgen de sleutel tot ons minimalistische huisje (zonder badkamer). De reden dat wij hier hebben geboekt, is vanwege de hot springs warmwaterbronnen die onderaan liggen. Ieder kleedt zich snel om, en we wandelen naar de hot springs. We stappen in de baden en komen helemaal bij van deze lange tocht. Even geen tas op je rug, zweet op je lijf en de voeten ontspannen. Heerlijk. Uiteindelijk halen wij wat biertjes en vermaken ons een paar uur in dit warme water. Met een avondmaal van alpacavlees en een Pisco Sour (lokaal drankje) sloten wij de dag af. Na alle inspanningen, viel ik direct na het liggen al in slaap.
Donderdag 22 juni
De zwembroeken waren droog, dus we gingen niet nogmaals in de hot springs. We hadden ontbijt om 8:00 en konden rustig aan doen tot half tien. Na een korte klim waar de spierpijn goed voelbaar was, arriveerden wij bij onze taxi. Met 4 in de auto en 3 in de laadbak reden wij in een uur terug van Llahuar naar Cabanaconde. Wij werden weer hartelijk ontvangen in het hostel waar onze backpacks stonden. Een kop koffie, een wandeling door het dorp en een lunch in het hostel. Toen arriveerde de minibus voor de route van 1,5 uur naar Chivay.
Bij aankomst in Chivay was het opvallend kouder, omdat het veel hoger ligt. Toen bracht de tuktuk ons naar het hotel. De rest van de dag was ontspannen en een rondje over het Plaza de Armas. Op tijd naar bed, want we moeten morgen om 5:30 uur aan het ontbijt zitten. Op naar nieuw avontuur in Cuzco, zin in!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 167
[author] => Jordy
[cityName] => Cabanaconde
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/124/170_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => can-del-colca-colca-canyon
)
[21] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094531
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-20
[photoRevision] => 8
[title] => Arequipa
[message] =>
Arequipa
Het is zover, op naar Peru. Met een vertrektijd van 6.30 op Schiphol, moesten wij midden in de nacht vertrekken. M’n vader bracht ons (thanks!) dus dat was ideaal. We vlogen naar Parijs. Even overstappen en dan van Parijs naar Lima. Drie films en een beetje slapen, toen waren wij in Lima. Het betekende een tijdsverschil van 7 uur. Van Lima vlogen wij door naar Arequipa. Toen wij om 21:30 naar bed gingen, was het voor ons gevoel al 7 uur later en zat de lange dag erop.
Zondag 18 juni
Arequipa wordt ook wel de ‘witte stad’ genoemd. Dit komt doordat de naastgelegen vulkaan Misti het vulkanisch gesteente ‘sillar’ heeft uitgestoten. Hiervan zijn de meeste gebouwen gemaakt. Het is bijna het hele jaar door zo’n 23 graden en het regent zelden.
In deze stad werden wij om half 8 wakker en wij begonnen aan een uitgebreid ontbijt in het hotel. Daarna gingen wij op pad richting Plaza de Armas op enkele minuten lopen. Dit is het grootste plein en het is prachtig met een rustgevend park, een kathedraal en vele rooftop barretjes. Winkels waren dicht vanwege zondag dus het was een relaxte ochtend ronddwalen. Op deze heldere dag hadden wij mooie uitzichten vanuit de stad op de enorme vulkaan.
Na het middaguur keerden wij terug naar Plaza de Armas voor een lunch op een balkon. Met een live panfluit optreden door de locals werd het een mooi plaatje. Na deze lunch gingen wij naar het Santa Catalina klooster. Dit is een van de grootste kloosters ter wereld waar meer dan 400 nonnen hebben gewoond. Niemand mocht het klooster betreden, totdat in 1970 de deuren open gingen voor het publiek. Na de entree sta je direct in kleurrijke bloemen en muren in Bordeaux rood, wit en blauw. Dit was een bijzonder hoogtepunt. Na afloop nog een drankje op een patio om terug te kijken op een mooie eerste dag.
Maandag 19 juni
Wij starten de dag bij Yanahuara’s Viewpoint; een uitzicht onder de mooie bogen door op de vulkaan. We wandelen terug en pakken door naar de wijk San Lazaro. Op de hoek ligt Alpaca Mundo; een alpaca boerderij waar je een rondleiding kan krijgen en de verschillende soorten kunt zien. Na hen wat eten te hebben gegeven en te zien hoe er kleding van alpaca vacht wordt gemaakt, zetten wij voort door de oudste wijk van Arequipa. Na een lunch met heerlijke verse jus van specifiek Peruaans fruit, terug naar het hotel.
Om 14:00 stond een activiteit op het programma; raften over de Rio Chili; de Chili Rivier. Het water was 9 graden dus wij werden in wetsuit gehesen. In groepen werden wij verdeeld over de boten. Daar gingen we; het was fantastisch. Het ijskoude water, de stroomversnellingen in klasse 1, 2 en 3, aangevuld met de zon op je bol en de vulkanen om je heen. Super! Na een klein uur raften, gingen wij omkleden en terug de bus in naar de stad. Een mooie activiteit achter de rug met een hele enthousiaste gids.
Voor de avond hadden wij een reservering bij restaurant ZigZag. Na afloop alvast wat spullen ingepakt, omdat wij morgen gaan uitchecken. Op naar nieuw avontuur.
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 167
[author] => Jordy
[cityName] => Arequipa
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/123/545_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => arequipa
)
[22] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089956
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-05
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 3)
[message] =>
Introductie:
De afgelopen maanden heb ik doorgebracht in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verbleef bij Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle.
Tien dagen voordat mijn tijd in het regenwoud erop zit ga ik toch nog even terug naar het andere kamp. Wanneer ik aankom in het rehabilitatiecentrum lopen Sam en ik samen naar het slaapplatform. 'Trouwens, je hebt het misschien wel gehoord van Ellie*, maar uh… we hebben geen Peter meer,' zegt Sam met een spijtig gezicht. Peter was onze geredde 'junglekalkoen', een Spix' Sjakohoen die dacht dat hij een kip was. 'Nee, dat had ik nog niet gehoord!' zeg ik geschrokken. 'Wat is er gebeurd?' 'Hij is waarschijnlijk opgegeten…' legt Sam uit en ze vertelt hoe ze 's ochtends zijn hok (een stevige metalen constructie op hoge poten) opengebroken hadden aangetroffen. Er lagen wat veren en ze heeft plukjes vacht van een ocelot gevonden. 'Een hele brutale wilde ocelot is dus 's nachts midden in het kamp gekomen, heeft de kooi opengereten en Peter meegenomen. We hadden nooit verwacht dat dat zou gebeuren!' In mijn ongeloof moet ik lachen om dit bizarre verhaal, alhoewel het helemaal niet grappig is. Arme Peter… Hij was luidruchtig en stal ons eten en poepte op de stoelen, maar hij was ook door iedereen geliefd. Elke Spix' Sjakohoen die ik in het regenwoud hoor toeteren heet tegenwoordig Peter. 'Nog gekker is dat we helemaal niets hebben gehoord,' vervolgt Sam. 'En dat terwijl we elke drie uur wakker worden om de baby's te voeren.' 'Oh ja, hoe gaat het met Princessa en de baby's?' haak ik in op de volgende update.
Toen ik naar Hoja 1 vertrok was de coati Princessa net bevallen van twee welpjes. Dat was een foutje. De vrouwelijke Princessa en de mannelijke Eddie woonden al jaren samen in een verblijf, ze waren ze naar Hoja Nueva gekomen met de instructie dat ze zich niet konden voortplanten en dat ze samen moesten blijven. De afgelopen weken viel het wel op dat ze steeds meer vochten en naar elkaar krijsten, maar Philippe* legde me uit dat dat normaal is. 'Coati's hebben een matriarchale samenleving,' zei hij, terwijl we ervoor zorgden dat Eddie apart zat om te eten. 'De vrouwtjes leven normaal in een groep met de jongen samen, terwijl de mannetjes alleen blijven. Die worden alleen toegelaten wanneer de vrouwtjes willen paren.' Toen Princessa opeens heel dik werd, was echter duidelijk waarom ze zich zo territoriaal gedroeg…
Sam's mondhoeken trekken naar beneden en met zachte stem zegt ze 'Princessa heeft het helaas niet gered. De bevalling was te veel voor haar. Waarschijnlijk wilde ze al jaren voortplanten en nu ze zich veilig genoeg voelde kon het, maar daarna wilde ze niet meer. We hebben haar uiteindelijk moeten euthanaseren… Maar we voeren de baby's nu met de hand en die doen het gelukkig erg goed!'
Hm, wat een verdrietig nieuws allemaal! Het is niet de eerste keer dat een coati doodgaat terwijl ik hier ben, ook de jonge Feliz werd van de een op de andere dag ziek en redde het niet en zorgenkindje Osito stopte met eten. Het laat maar weer zien dat het leven in een rehabilitatiecentrum niet altijd vlekkeloos verloopt.
(* Namen zijn gewijzigd uit privacy overwegingen)
Alle negativiteit is echter weg wanneer ik de volgende dag mag kijken hoe de baby coati's gevoerd worden. Het zijn twee zwart-bruine wurmpjes, met ronde koppies, wollige oortjes en het spitse neusje dat ze ook als volwassene nog zullen hebben. Ze hebben nu nog het formaat van een tamme rat, pluizige staartjes en grijpgrage handjes. Ze zijn nog zo klein dat ze hun melk met een spuitje krijgen en vooral de kleinste van de twee snapt niet altijd hoe dat werkt. 'Melk!' denkt hij gretig en in plaats van te zuigen bijt hij zijn kaken vast op het spuitje. Gefrustreerd probeert hij te drinken, maar dat gaat zo niet. Met zachte hand probeert Sam hem te corrigeren, terwijl zijn broertje op onderzoek uitgaat en bijna van de tafel af dondert. Het is hard werken om de baby's te verzorgen, maar ze zijn zo schattig dat dat het allemaal goed maakt. Het positieve nieuws is ook dat ze door hun jonge leeftijd waarschijnlijk al vroeg uitgezet kunnen worden in het wild, voordat ze te veel gewend raken aan het leven in gevangenschap. Over een paar maanden maken deze hummeltjes dus een vliegende start in de jungle!
Mijn dagen in het rehabilitatiecentrum gaan snel voorbij. Ik probeer zoveel mogelijk aan mijn project te schrijven, zodat ik alles met Sam en Dylan kan doorspreken voordat ik het afrond. Ook schrijf ik aan een feedbackdocument, waarin ik al mijn observaties van de afgelopen maanden op constructieve wijze uiteen probeer te zetten. Best spannend, maar ik hoop dat Hoja Nueva kan groeien dankzij mijn bijdrage! Verder zijn Dylans moeder en zus vanuit Canada op bezoek, zo vlak voor de kerstdagen, en dat brengt een hoop extra gezelligheid met zich mee. Dylan woont inmiddels al negen jaar in het regenwoud en zijn familie ziet hem dus niet vaak, maar nu ik ze zo samen zie 'klopt' het plaatje gewoon. Je kunt merken hoe de puzzelstukjes op elkaar passen van mensen die op elkaar ingespeeld zijn en veel van elkaar houden. Ik zie Dylan opeens in de rol van grote broer en zoon, in plaats van als macho junglebaas en ik merk hoe zijn moeder probeert te moederen zonder hem in de weg te lopen. Dat doet ze vooral door lekkere dingen te koken en we genieten allemaal van haar donuts, brownies en calzones. Stiekem geeft het me een beetje heimwee naar mijn eigen moeder en broer en dezelfde makkelijke liefdevolle omgang die ik met hen ervaar.
Ik bezoek ook alle beestjes in het centrum nog een keer. Ik help de coati's en de varkens te voeren, aai Eywa over haar slurfje en zeg Jasper de kinkajou gedag. Ook ga ik 's avonds laat mee naar de wilde katten. Ik zie de 'tweeling', baby-margays Misky en Mango die sinds enkele weken in een eigen verblijf buiten wonen. Hun enorme ogen, ronde oortjes en roze neusjes steken boven het nestje uit waar ze knus tegen elkaar opgekruld liggen. Misky kwam tegelijk met mij aan in Hoja Nueva en was de eerste dagen erg lusteloos zonder haar moeder. Als een geluk bij een ongeluk kwam Mango tien dagen later erbij en ze leefde helemaal op. Nu zijn ze onafscheidelijk. Misky heeft de rol van kattige grote zus aangenomen en neemt Mango in bescherming tegen de wereld, terwijl hij juist een doetje is. Ook nu gromt ze venijnig terwijl Mango nieuwsgierig naar me kijkt.
Ik loop achter Philippe aan over de smalle paadjes naar de andere verblijven. Wanneer we bij de eerste ocelot komen ruik ik een zweterige, zurige geur die prikt in mijn neus. De vorige keer dat ik dit rook dacht ik 'Bah, Philippe moet nodig onder de douche. Hij stinkt!' Op zich geen gekke gedachte in de jungle. Nu weet ik echter dat dit de geurmarkering van een ocelot is. Dat kan van Adullah zijn, die tevreden knorrend tegen het hek aan schuurt wanneer ze ons ziet, maar het kan ook de wilde ocelot zijn die regelmatig op bezoek komt. 'Hee, wat heeft ze een grappige witte stippen achter op haar oren!' wijs ik. Het is de eerste keer dat dat me opvalt. 'Ja, alle ocelotten hebben die,' zegt Philippe. 'In het Spaans noemen we die 'ocelottes' en het is een van de kenmerken waaraan je een ocelot van een margay kunt onderscheiden. Daarnaast zijn ocelotten groter, hebben ze een kortere staart omdat ze minder klimmen en zijn hun ogen minder rond omdat het geen nachtdieren zijn. Oh ja, en hun vlekkenpatroon is meer in een lijn, terwijl dat bij margays willekeurig is.' Ik bestudeer de prachtige wilde kat, met haar slanke bouw, goudbruine vacht met zwarte rozetten en lieve kop. Mooier dan dit wordt de natuur niet…
Of toch wel, want daarna gaan we naar Artemis, de baby jaguar. Ik heb geluk, ze is in een speelse bui. Terwijl ik op veilige afstand (meer dan een meter weg) ga zitten, schuurt ze tegen het hek. Philippe kroelt haar vacht en speelt 'tikkertje' met haar: waar hij het hek aantikt slaat zij met haar klauw. Ze lijkt wel een kitten (eentje die steroïden heeft genomen) en het is verleidelijk om mijn hand uit te steken en haar achter haar oren te kriebelen… Maar ik wil mijn vingers graag houden, dus ik doe het niet. Ik realiseer me op dat moment weer even extra waar ik nu ben: ik zit diep in het prachtige regenwoud en een meter van me af staat een echte jaguar. Hoe cool is dat! Dit zijn de momenten dat ik echt intens veel van mijn reisleven houd.
Wanneer ik even later naar het slaapplatform loop om te gaan slapen zie ik voor mijn voeten iets bewegen. Ik sta meteen stil; het is een slang! Een kleintje, nog geen twee centimeter dik maar wel lang en felrood met een zwarte kop. Dylan vertelt me later dat het een 'black headed calico snake' is. In het licht van mijn hoofdlamp glijdt het slangetje rustig van het pad af de bladeren in en ik blijf het volgen terwijl ik mijn telefoon aanklik. Zo goed en kwaad als maar kan in het donker film ik hoe het dier zich een weg zoekt tussen de bladeren, totdat het uiteindelijk uit het zicht verdwijnt. Ik heb nog nooit eerder in mijn eentje een slang gevonden en ik ben super trots op mijn ontdekking, alhoewel deze me eigenlijk voor de voeten werd geworpen. Ik kan niet wachten de anderen hierover te vertellen!
Ik blijf ook hier elke dag wandelen in het bos. Nu ik een tijdje in Hoja 1 ben geweest valt het me op hoeveel wilder de natuur hier in vergelijking voelt. Ik vraag Dylan waarom dat is en hij legt uit dat het komt doordat Hoja 1 in een gebied ligt waar meer menselijke activiteit is. Steeds meer van de omringende gebieden daar zijn boerderijen en dat heeft ook invloed op de natuur in het beschermde gebied. 'Habitat degradatie is niet alleen in een platgebrand stuk grond', zegt hij. 'Er is geen harde grens tussen het gebied dat is beschadigd en wat nog intact is, de veranderingen in windstromen, de aanwezigheid van meer zonlicht, de dieren die er wel of niet zijn, dat alles heeft invloed op alle natuur in de omgeving.' Wanneer ik er later over nadenk weet ik al waarom het bos hier voor mij zoveel wilder voelt: Het woud loopt hier schijnbaar eindeloos door en is ondoordringbaar groen. Je ziet letterlijk door de bomen het bos niet meer. In Hoja 1 zie ik daarentegen door de begroeiing heen dat er in de verte geen bos meer is. Er schijnt licht aan de horizon en daardoor voelt de natuur niet eindeloos.
Dus geniet ik nu even extra van dit woeste oerwoud. Ik maak een lange wandeling over het pad achter ons kamp, verder dan ik tot nu ben gegaan, totdat ik links van me een enorm moeras zie. Het is een 'aguacal', een plek die onderloopt doordat grondwater naar de oppervlakte komt, in tegenstelling tot de lagergelegen gebieden waar regenwater of overstromingen van de rivier voor poelen zorgt. Het water is groenbruin en her en der staan palmbomen met hun voeten in het water. Het middaglicht filtert in zichtbare stralen tussen de bladeren en in de verte steken een aantal kapucijnapen met gekrulde staarten rustig over in de boomtoppen. Het moeras strekt zich oneindig uit en ik vraag me af hoeveel kaaimannen nu naar me kijken. Kleintjes natuurlijk... Het is al laat in de middag en zal snel donker worden, dus ik keer om en begin terug te lopen. Een paar honderd meter verderop is het een drukte van jewelste in de hoge boomtoppen boven me. Een groep toekans en toekanettes jaagt op de vliegende termieten die van de bosgrond opstijgen. De insecten kruipen hun nest in de grond uit met tijdelijke vleugels en proberen een nieuw leefgebied te vinden. Daarmee vormen ze een vliegend buffet voor de toekans die omstebeurt wegfladderen van de takken, hun staartveren in een waaier uitgespreid en hun bizar grote snavels balancerend in de lucht. Ze slaan een paar keer wild met hun vleugels om dan met een glijvlucht in de andere boom te landen. De kleinere toekanettes cirkelen er dwars doorheen. Af en toe klinkt er een schrille fluit van een van de boomzitters, waarbij de vogel zijn hoofd ver achterover buigt om te roepen. Ik kijk toe totdat mijn nek pijn begint te doen van het omhoog staren en loop dan door naar het kamp.
De volgende dag wandel ik met het vallen van de avond naar de rivier. Ik sta een tijdje te kijken naar het stromende water. Ik geniet van de rust en de open ruimte. In de verte flitst bliksem boven de bomen, een tropische storm. De avond valt snel in het regenwoud en het licht wordt al minder. Ik klik mijn hoofdlamp aan. Wanneer ik op de terugweg de beek oversteek zie ik uit mijn ooghoeken iets waardoor mijn hart sneller gaat kloppen. Felle geel-witte ogen schitteren verderop tussen de planten…
De oplettende lezer weet ondertussen misschien al waarom dit me zo blij maakt: felle geel-witte eyeshine kan een paar dingen betekenen, waaronder iets heel spannends. Het kan een 'nightjar' zijn (een klein grijs vogeltje dat 's nachts in de bosjes jaagt) of een hert dat rustig aan het grazen is. Maar… wilde katten hebben ook geel-witte eyeshine. In de duisternis kan ik niet zien wat voor beest me strak aanstaart en even weet ik niet wat ik nu moet doen. Ik ben alleen, het is donker en het dier zit een meter of vier verderop in de droge beek. Is het veilig om te gaan kijken? Zal ik doorlopen? Ik zet vijf stappen naar de andere kant van de brug en keer dan toch om. Nee, ik wil weten wat het is. De ogen staren me nog steeds strak aan, vanaf dezelfde plek. Het is niet ver boven de grond, dus het zal waarschijnlijk geen jaguar of poema zijn. Ik hoor ook geen gegrom, dat is goed toch? Ik kijk naar de dichte begroeiing. 'Ga niet van het pad af ', dat is de belangrijkste jungle-regel. Maar… regels zijn er om gebroken te worden. Voorzichtig klauter ik over de palmbladeren en duik ik onder de puntige takken. Ik probeer stil te zijn, maar de blaadjes knisperen onder mijn voeten. Ik moet een stukje afdalen om in de beek terecht te komen, waar op dit moment niet meer dan een paar plassen in staan. Ik zet voorzichtig mijn laarzen in het vochtige zand en kijk op. Zou het beest er nog zitten?
Helaas, de ogen zijn weg. Ik loop naar de plek waar ik het dier ongeveer zag en kijk of ik sporen zie, maar niets. Geruisloos is het beest verdwenen in het donkere bos. Nu weet ik het zeker, dit was een wilde kat…
Als ik op mijn laatste avond in het rehabilitatiecentrum aan de eettafel ga zitten leunt Dylans moeder naar me toe. 'Ik heb mijn zoon zo ver gekregen om ons straks mee te nemen op een nachtwandeling,' fluistert ze met een lach. 'Wil je mee?' Natuurlijk wil ik mee! De afgelopen weken heb ik Dylan al een aantal keer zonder succes gevraagd om een nachtwandeling te begeleiden. Toen ik bij LPAC verbleef nam hij ons regelmatig mee op wandelingen en het was altijd een ervaring. Hij weet zo veel over de natuur hier dat je elke keer wel iets interessants leert of ervaart. Ook nu valt het niet tegen. We lopen in stilte langzaam achter elkaar over het pad. Dylan loopt voorop en schijnt met zijn hoofdlamp en een kleine zaklantaarn om zich heen. Het is een koele nacht; niet geweldig om slangen (Dylan's specialiteit) te zien. Dan zie ik iets glinsteren: een hele grote kikker. 'Een smokey jungle frog!' fluister ik, trots dat ik het beest zelf heb gespot én de naam weet. Dylan knikt. 'Kijk, hij zit bij de opening van zijn hol,' wijst hij. 'Vanaf daar jaagt hij op kleine beestjes die voorbij komen. Insecten en zelfs kleine muizen.' Hij reikt met het handvat van zijn slangenhaak naar de kikker. 'Smokey junglefrogs kunnen hard gillen als ze bedreigd worden, een beetje zoals een konijn. Het is heel bizar.' Deze kikker is echter geen angsthaas en in plaats van weg te kruipen in het hol, valt hij het handvat van de slangenhaak aan met zijn voorpoten en bek. 'Woooow, dat heb ik nog nooit meegemaakt!' zegt Dylan, terwijl hij de haak terugtrekt en we de kikker met rust laten. Terwijl we verder lopen denk ik er aan dat Etienne* me vertelde dat een van de honden stoned was nadat ze een smokey junglefrog had gelikt. Blijkbaar werken de gifstoffen in hun huid geestverruimend (maar don't try this at home!).
Dan slaakt Dylans zus een kreet: 'Daar! Er beweegt daar iets!' Met een trillende vinger wijst ze naar het pad voor ons. Ze is niet zo natuurgek als haar broer en vindt het erg spannend om hier te lopen, alhoewel ze toch al meerdere keren op bezoek is geweest. Mijn grapjes over een jaguar zien worden me dan ook niet in dank afgenomen. Het is geen jaguar helaas, maar een opossum. Deze buideldieren hebben iets weg van enorme ratten, met hun spitse snuit, zwarte kraaloogjes en lange roze staarten. Ik vind ze best schattig. Het zijn echter geen knaagdieren, maar buideldieren. Ze kunnen zo groot als een kleine kat worden en erg brutaal zijn. Laatst liep ik in Hoja 1 in het donker op het pad vanaf het toilet en zag ik glanzende ogen. Pas toen ik dichterbij kwam zag ik dat het niet een van de katten was die me aanstaarde, maar een enorme opossum. Zonder angst keek het beest me aan en liep rustig het pad af de bosjes in. Ook nu wandelt de opossum het pad af en kruipt in een boom verderop. 'Wist je dat opossums, net zoals alle buideldieren, een heel interessant voortplantingsstelsel hebben?' deel ik de informatie die ik een week eerder op internet heb opgezocht nadat Etienne me foto's liet zien van opossums die hij voor een onderzoek had gevangen. 'Vrouwtjes hebben een gescheiden baarmoeder en drie vagina's! Twee aan de zijkanten en een geboortekanaal of pseudo-vagina in het midden. En mannetjes hebben een gevorkte penis, een beetje als een slangentong!' Dylans moeder en zus reageren niet zo enthousiast als ik had gehoopt op deze bizarre feitjes; dit is misschien niet het juiste publiek om te vertellen over het voortplantingsstelsel van buideldieren…
Even later vinden we op het pad een tailess whip scorpion, een ongevaarlijke spinnensoort die er griezelig uitziet door haar lange poten en grijparmen. Voorzichtig schuift Dylan de spin op zijn hand om hem beter te kunnen bekijken. De zweepspin heeft haar naam te danken aan de voorste poten die geëvolueerd zijn tot een soort lange voelsprieten (zwepen), waarmee ze de omgeving aftasten. Drie jaar geleden heb ik er eentje op mijn hoofd laten lopen, de ultieme angsttest voor spinnen. Nu dagen we Dylans zus uit de spin op haar arm te houden. Ze is bang voor spinnen en weigert in eerste instantie, maar wanneer ze ziet dat het beest niets doet overwint ze haar angst. Een halve minuut lang staat ze met haar arm zo ver mogelijk van zich af zonder te ademen naar het beest te kijken, die rustig op haar arm zit en de omgeving aftast. Dan stamelt ze met enorme angstogen 'Get it off, get it off, get it off!' 'Wat wil je? Ik kan je niet goed horen.' plaagt Dylan, terwijl zijn zus volgens mij op het punt staat om te gaan hyperventileren. 'Off!' hijgt ze lichtjes en Dylan schept het beestje voorzichtig van haar arm en zet het terug in de bladeren. Angst overwinnen: check. Mijn fun fact over schorpioenen (ze geven licht in het schijnsel van een UV-lamp) houd ik maar voor me, ik wil niet dat ze me een betweter vinden.
Ook de rest van de wandeling is interessant. We zien geen spectaculaire dieren, geen slangen of jaguars, maar wanneer je een gids hebt die zoveel weet zijn zelfs de niet-spectaculaire vondsten interessant. Hoe vaak ik de afgelopen weken ook door het bos heb gelopen, ik kijk nu weer met andere ogen. Ik ontdek een gekke bruine druppelvormige gelei aan een palmboom en Dylan legt uit dat het een soort schimmel is. We horen een trompetvogel in de verte toeteren en het zachte 'hoehoe' van een uil. We zien een kleine bruin-groene boomkikker aan een tak geplakt zitten en vinden daarna een monkeyfrog. 'Waarom heet dit een monkeyfrog, Dylan?' vraag ik, kijken naar de grote groenige kikker. 'Omdat hij niet echt springt, maar meer door de boomtoppen klautert. Als een aap.' legt onze wandelende encyclopedie uit. Dan zien we een 'fire ant tree' oftewel 'devil tree', een tangarana boom die bewoond wordt door vuurmieren. Zij beschermen de boom en krijgen een veilig thuis en voorraad suikerig sap er voor terug. De slanke grijze bomen zijn te herkennen aan de schone cirkel grond er omheen, waar zelfs het onkruid door de mieren wordt gewied. Dylan krabt met zijn zakmes over de stam en een leger rode mieren komt naar buiten om te kijken wie hun thuis verstoort. Dapper van hem, ik ontwijk vuurmierbomen altijd want de mieren hebben nog wel eens de neiging om zich van bovenaf op je te laten vallen en hun beet brandt vreselijk. We lopen verder langs de enorme hardhoutboom waar het pad omheen is aangelegd en Dylan laat ons een kleine groene-zwarte hagedis zien, een tree racer. 'Mag ik hem vasthouden?' vraagt zijn zus, maar hij schudt nee. 'Ik wil niet dat het beestje te veel verstoord wordt en doodgaat.' Hij zet de hagedis terug. 'Hoe oud is deze boom?' vraag ik voordat we verder lopen (nu ik de kans heb vraag ik alles dat in me opkomt). 'Hm ik ben geen bomenspecialist, maar ik denk een jaar of vijf à zeshonderd?' bromt hij. Pfoe, kun je het je voorstellen! Die boom stond daar al in de middeleeuwen! Wat die allemaal wel niet gezien heeft over de jaren… Dylan wijst met de slangenhaak naar een grote opening in de bast onderaan de stam en laat me zien hoe boomrot het binnenste aantast. 'Maar kijk, de boom is langzaam aan het sterven. Het zal nog lang duren, tegen die tijd zijn we hier allemaal niet meer, maar er komt een einde aan.' Net zoals mijn tijd op deze plek… Het is een heerlijke avond en de perfecte afsluiting van mijn tijd in het rehabilitatiecentrum. Alhoewel ik het soms een uitdagende plek vond om te wonen en de dynamiek erg frustrerend kon zijn, ga ik nu met een tevreden gevoel terug naar Hoja 1.
Weer thuis met Etienne breekt een drukke week aan. Ik ben inmiddels volop aan het afronden in de jungle, maar we hebben eerst nog een paar bijzondere dagen te gaan. Op 20 december is Etienne jarig en ik ben al een tijdje aan het bedenken hoe ik dat wil vieren. 'Het is gewoon een dag als elke andere dag!' houdt hij vol, wanneer ik er over begin. 'Ik houd niet van verjaardagen, iedereen is alleen maar aardig voor je omdat het je verjaardag is.' Hm, nu twijfel ik over mijn plan om er een feestje van te maken. Ik ben zelf een voorstander van speciale momenten vieren; stilstaan bij het moment en iets bijzonders doen, dat maakt het leven leuk toch? Zelf heb ik al meerdere reisverjaardagen gehad die juist extra speciaal waren doordat reisvrienden of zelfs vreemden er aandacht aan besteedden. En dus zet ik door.
Op de dag zelf sta ik extra vroeg op en in de beschutting van mijn klamboe blaas ik latex handschoenen (bij gebrek aan beter) op tot balonnen, ik teken er smileys op en bevestig ze aan een touwtje zodat ik ze als een soort improv-verjaardagsslinger aan de muur kan hangen. Door de vingers aan de ronde balonnen lijken het net kleine aliens en de katten kijken vol interesse naar die gekke mannetjes in de lucht. Op het whiteboard aan de muur schrijf ik zo groot mogelijk 'Happy Birthday Etienne!' en ik versier zo veel als ik kan. Natuurlijk, zoals dat gaat met verrassingen, komt Etienne halverwege met een slaperig hoofd naar beneden. 'No, go away! Don't look!' roep ik terwijl ik voor het whiteboard ga staan. 'Ik kijk niet!' roept hij terug. Hij loopt snel door naar het toilet en gaat daarna weer naar boven.
Nu de versiering klaar is ga ik aan de slag met het verjaardagsontbijt. Ik bak pannekoeken en maak mangosmoothies. Tijdens het ontbijt overhandig ik ook het verjaardagscadeau: met behulp van een website met origami voor kinderen heb ik een papieren kikker (genaamd 'smokey the jungle frog') gevouwen voor de jarige jop. Je moet toch iets als je diep in de jungle zit!
De middag vliegt voorbij zonder extra festiviteiten. Philippe komt langs om een van de honden en een van de katten te steriliseren en ik mag kijken. Ody, de hond, is makkelijk genoeg en met een klein sneetje in de balzak duwt Philippe zijn testikels naar buiten en verwijdert ze. Ody beseft zich nog niet wat hem is aangedaan als hij slaperig van de verdoving naar beneden wordt getild om door Ellie* (die terug is gekomen naar Hoja 1) in de gaten gehouden te worden. De operatie van Titan, een van de poezen, is ingrijpender. Titan ligt knock out, met haar tong uit haar bek en haar poten uitgespreid, op de operatietafel en Philippe maakt een diepe snee in haar buikwand. Hij graaft wat rond en verwijdert dan haar eileiders en een deel van haar baarmoeder. Er komt opvallend weinig bloed bij kijken. Zo, nu kan ook zij naar de herstelkamer.
Philippe vertrekt weer, Etienne en ik halen onze boodschappen voor de week op bij de boot en daarna ga ik snel aan de slag met het avondeten. Als feestmaaltijd heeft Etienne om hutspot gevraagd. Ik vind het maar een gekke keuze, maar blijkbaar is dat een exotisch gerecht als je niet Nederlands bent! Als extraatje hebben we zelfs worstjes geleverd gekregen en naast de standaard hutspot met worst, bak ik ook een aantal 'hutspotkoekjes'. Nadat we hebben gesmuld van dit hoofdgerecht (het was goed gelukt, al zeg ik zelf), is het tijd voor het hoogtepunt van de dag: de cake. Ik heb een tijdje lopen dubben wat voor cake ik voor de gelegenheid wilde bakken. Apple crumble zou de veilige keuze zijn geweest, maar is inmiddels niet speciaal genoeg meer. De omgekeerde perencake was lekker, maar is niet spectaculair. En dus kom ik uit op een chocolade-bananencake. Op gevoel gooi ik een hoeveelheid gesmolten kookchocolade, bloem, ei en banaan bij elkaar in de blender. Er moet suiker bij en kaneel is vast ook lekker toch? De bruine massa lijkt al wel een beetje op cakemix, maar na een keer proeven besluiten Etienne (die inmiddels betrokken is bij het proces) en ik dat er nog een extra banaan bij moet. Dan gaat de mix de koekenpan in en laat ik het zo langzaam mogelijk garen. Na het eten onthul ik mijn meesterwerk: een prachtige donkerbruine chocoladecake die ik heb belegd met reepjes banaan. Ik heb verjaardagskaarsjes geleend van Sam en terwijl Ellie en ik 'happy birthday' zingen blaast Etienne ze uit. Wanneer we de cake proeven voel ik me enorm trots: niet alleen ziet hij er prachtig uit, hij is ook goed van smaak en vooral heerlijk smeuïg. Dit is jungle-bakken voor gevorderden!
Wanneer we ons later op de avond klaarmaken om naar bed te gaan staat Etienne buiten mijn badkamer naar de bomen te staren. 'Waar wacht je op?' vraag ik, terwijl hij nerveus van zijn ene op zijn andere voet hupst. 'Op jou…' zegt hij en met een diepe ademteug stamelt hij: 'Ik wil je bedanken voor vandaag. Ik weet dat ik steeds zei dat ik mijn verjaardag niet wilde vieren, maar ik zie hoeveel moeite je hebt gedaan om vandaag bijzonder te maken met het eten en de versiering enzo en het was echt speciaal. Ik waardeer het enorm.' Hij geeft me een dikke knuffel en met mijn armen om hem heen glimlach ik gelukkig. Yes, missie geslaagd!
De dagen gaan snel voorbij in een waas van schrijven, wandelen en voorbereiden voor vertrek. Juist nu realiseer ik me hoe thuis ik me inmiddels voel in de jungle. Ik ben inmiddels echt gewend aan deze extreme omstandigheden. Wat een verschil met mijn eerste dagen, toen ik me fysiek vreselijk ongemakkelijk voelde en het oerwoud een prachtige maar dreigende onbekende plek leek. Terwijl ik een wandeling in de schemering maak denk ik terug aan mijn eerste solo-avondwandeling, toen ik zo bang was dat er een jaguar achter me zou lopen. Nu houd ik mijn hoofdlamp zelfs uit, terwijl het bos om me heen steeds donkerder wordt... Dit heb ik nog nooit gedaan, meestal loop ik met de schijnwerper op mijn hoofd om me heen te stralen in de hoop dieren te zien. Met het licht aan ben ik afgescheiden van de natuur, een beetje zoals wanneer je het licht in de auto aan hebt en in het donker rijdt. Zonder de hoofdlamp versmelt ik met de omgeving: ik word omringd door de geluiden en de sensaties van de natuur en ben er onderdeel van. Ik moet helemaal aanwezig zijn om in het donker het pad te blijven volgen. Ik weet niet wat er om me heen allemaal door het duister beweegt, er zou een jaguar een halve meter van me af kunnen zitten, maar misschien is dat oke? Ook dat heb ik geleerd van het regenwoud: accepteren dat je vaak bijna niets weet. Regelmatig hoor je hier de bosjes ritselen en weet je dat er een dier zit, maar je kunt met geen mogelijkheid onderscheiden wat het is. Het hoort bij de magie van het oerwoud.
En dan is het opeens al kerst! Ellie, Etienne en ik gaan de dag ervoor samen het bos in om een junglekerstfoto te maken. We klimmen in een boom met mooie wortels en precies wanneer we klaarstaan voor de foto begint het te regenen. Natuurlijk, we zijn in het regenwoud. 'Kan je telefoon hier tegen?!' vraag ik Ellie, terwijl ik mijn broek langzaam doorweekt voel worden. 'Als we snel zijn wel!' roept ze terug en we poseren voor de foto. Etienne blijft gekke 'coole' poses doen, terwijl ik een leuke kerstfoto wil maken en uiteindelijk snauw ik kattig tegen hem: 'Kun je alsjeblieft even normaal doen!' Hij doet me denken aan mijn jongere stiefbroertje met familiefotomomenten, die ook altijd gekke bekken trekt precies wanneer we allemaal klaarzitten. Beteuterd neemt Etienne een saaie pose in en we zijn klaar voor de foto.
Op eerste kerstdag word ik wakker met pijn in mijn buik en haast ik me in mijn pyjama en met mijn oordoppen nog in naar het toilet. 'Merry Christmas!' roept Etienne vanuit de keuken, terwijl ik langsren. 'Oeh, dat is de bathroom shuffle' herkent Ellie mijn nood. Ze heeft gelijk, ik ben nog niet klaar voor deze gezelligheid.
Een half uur later sluit ik me echter gekleed in mijn feestelijke kerstoutfit aan bij het feest in de keuken. Voor het eerst in maanden heb ik make-up op en voor de gelegenheid heb ik zelfs mijn mooie oorbellen uit mijn tas gevist. Ellie overhandigt me een kop echte Britse thee, gekregen van haar vriend die een paar weken geleden op bezoek was. Er staat kerstmuziek op, Etienne maakt mangosmoothies, Ellie bakt pannekoeken en ik versier het bananenbrood dat ik gisteren heb gebakken. Ik bel met mijn familie in Nederland, die gezellig samen kerst aan het vieren zijn. Feestdagen in het buitenland vind ik meestal moeilijk. Het idee dat mijn familieleden allemaal met elkaar zijn terwijl ik er niet bij ben maakt me verdrietig. Ik wil er ook bij zijn! Dit keer steekt het echter minder; ik ben op een plek waar ik me goed voel en met mensen waar ik het fijn mee heb en dat is genoeg.
Nadat we ons uitgebreide kerstontbijt hebben gegeten overhandigt Ellie Etienne en mij elk één van haar witte sportsokken. Na een paar maanden in de jungle zien ze er nogal smoezelig uit, maar het gaat om het gebaar. 'Christmas gifts!' zegt ze met een brede lach. 'Alleen de sokken mogen jullie niet houden, die heb ik nog nodig.' We krijgen allebei een zakje Skittles en na weken zonder zoetigheid is dat het beste cadeau dat ik hier kan krijgen.
De afgelopen week hebben we samen bedacht wat we allemaal wilden doen voor kerst en dus hebben we op het whiteboard een heel programma voor de dag. We beginnen met een pingpong tournament dat Ellie na een paar spannende wedstrijden wint. Daarna eten we zoveel chocolade (kerstcadeautje van Sam) dat we misselijk zijn, spelen we UNO en kijken we een suffe kerstfilm. Het is al de hele dag regenachtig, wat betekent dat ik zelfs mijn wollen trui kan dragen voor extra kerstsfeer. Als de avond valt doen we met z'n drieën een kerst-danceworkout (die vooral mijn lachspieren traint) en dan duiken we de keuken in. Het kerstmenu staat al een tijdje vast en we hebben ieder ons eigen gerecht. Ellie maakt broccolisoep als voorgerecht, Etienne maakt een ingewikkeld recept met kip en ik bereid (zoete)aardappelpuree, worteltjes gestoofd in honing-rozemarijn saus en broccoli in knoflook-citroenboter. Oh ja en ergens tussendoor wordt er gezamenlijk ook nog even apple crumble als toetje gemaakt. We werken als een team om elkaar heen, elk met ons eigen doel maar elkaar ondersteunend waar nodig. Tussendoor douchen we omstebeurt, zodat we het eten in de gaten kunnen houden en het is mijn beurt bij de vijftigste herhaling van 'Santa Baby'. Eindelijk is het eten klaar en kan het feest beginnen!
Bij de soep kreun ik genietend 'ohhh dat is zo goed!', maar ik pak niet meer want er is nog zoveel te eten. De kip heeft uren gesudderd in een saus met gember en pindakaas en is zo zacht dat het van de botten valt. De groenten gaan er goed mee samen en de crumble is de kers (of appel) op de taart. Het voel echt als kerst wanneer we ons naderhand niet kunnen bewegen omdat we zoveel gegeten hebben.
Na het eten gaan we over op het avondprogramma: ik maak Peruaanse pisco sour cocktails (alcohol, nog zo'n ongehoorde luxe in het regenwoud) en Etienne legt ons de regels uit van 'pedido-box'. Hij gooit een muntje op in een platgemaakte doos en tekent met een marker een microfoon op de plek waar de munt terecht is gekomen. 'Karaoke!' schrijft hij erbij, terwijl hij zegt: 'Oke, elke keer dat de munt terecht komt op deze plek moet je karaoke zingen.' Lekker simpel dus. Bij mijn beurt komt de munt terecht in een lege hoek en ik teken een hart. 'Christmas hug!' is de opdracht. Tot diep in de nacht gaat het spel door. We geven kerstknuffels, vertellen grappen, delen geheimen, doen dansroutines en zingen alledrie uit volle (valse) borst karaoke. Ik ontdek dat Bohemian Rhapsody een vreselijk nummer is voor karaoke, het is veel te lang. Dan landt Ellies munt op mijn opdracht 'geef een compliment'. Ze kijkt me aan en zegt serieus: 'Ik vind het echt super hoe pijnlijk eerlijk jij bent. Ik weet dat Etienne wel eens grapjes maakt dat je gemeen bent, maar ik kan jouw eerlijkheid juist waarderen!' Ik bloos en denk 'wow, wat een mooie bevestiging'! Als Nederlander ben ik vaak de botte boer in internationaal gezelschap en het is fijn om te horen dat dat ook positief kan zijn. Om vier uur 's ochtends rol ik uiteindelijk uitgeput mijn bed in. Het was een heerlijke kerst.
Tweede kerstdag wordt in het buitenland niet echt gevierd, dus voor ons is het gewoon de dag na kerst. We hangen wat rond, eten kliekjes en gaan 's middags op pad om data te verzamelen voor Ellies onderzoek. Hoja Nueva is naast een dierenopvang ook een onderzoeksinstituut en voor haar studie biologie doet Ellie onderzoek naar het leefgebied van margays. En dus gaan we op aan de slag met 'habitat clasificatie', het in kaart brengen van plekken die geschikt zijn voor margays. Samen met data van cameravallen geeft dit meer inzicht in het gedrag en de voorkeuren van de wilde katten. We lopen met behulp van de gps een eind de jungle in naar een eerder genoteerde 'margayboom', een schuine boom met een verbinding naar de boomtoppen. Margays leven en jagen voornamelijk van de grond af en dit soort bomen zijn belangrijke verbindingswegen voor ze. Ter plekke meten we een cirkel van 10 meter om de boom heen, waarbinnen de dichtheid en hoogte van het bladerdek en alle bomen met een doorsnede van meer dan dertig centimeter dik worden genoteerd. Het is een tijdrovend klusje en al die tijd staan we diep in het bos met een zwerm van muggen om ons heen. 'Kijk, ik ben goed voorbereid!' roep ik enthousiast en ik trek de regenponcho uit mijn tas. Als een hazmatpak doe ik de plastic beschermlaag over mijn kleding en trek ik de capuchon over mijn hoofd. Ik zie er uit als een gekke blauwe dwerg in een jurk, maar ik word in ieder geval niet meer gek van het gezoem naast mijn oren. Wanneer we weer thuis zijn kruist Ellie de twee leefgebieden van vandaag af op de kaart die ze op het whiteboard heeft getekend. 'Twee klaar, nog maar 36 te gaan', zucht ze. De komende weken heeft ze nog een hoop uren habitat clasificatie te doen…
27 december heb ik nog een volle dag in de natuur. Ik wil een rustige dag om te schrijven, te pakken en te wandelen. De ochtend begint echter al meteen met spanning en sensatie. Tijdens het ontbijt slaat Ellie een geschrokken kreet en met een bleek gezicht kijkt ze naar de keukenvloer. 'Wat?' 'Wat is er?!' vragen Etienne en ik door elkaar heen. 'Lucifer heeft een hagedis gevangen en… de staart ligt er af, maar het beweegt nog!'
'Oh nee!' Etienne springt op. 'Dat is onze huisgecko!' Lucifer zit inderdaad gefascineerd te kijken naar de staart die over de grond wriemelt. Hoe onze meest dikke en luie kat Gary de gecko heeft weten te pakken is me een raadsel. Ik raap het verloren ledemaat tussen mijn duim en wijsvinger op en houdt het in de lucht. Het is een bizarre ervaring, de huid voelt koel en glad aan, ik zie het bot waar de staart losgekomen is en de spiertrekkingen laten het heen en weer bewegen als een levend ding. Getsie, wat moeten we hier nu mee… Ik kijk toe hoe Etienne de rest van de gecko voorzichtig oppakt en op de muur plakt. Gary is gehavend uit de strijd gekomen, hij heeft een wondje aan de zijkant van zijn hoofd en hij ziet er zielig uit zo zonder staart. Hij blijft even doodstil zitten en kruipt dan moeizaam naar zijn favoriete verstopplek bovenop op de muur. 'Hij gaat het toch wel redden he?' vraag ik verdrietig aan Etienne. 'Groeit zijn staart weer aan?' 'Niet volledig, het blijft een stompje,' antwoordt Ellie voor hem. Het is nog maar de vraag of Gary dit avontuur overleeft.
En dan breekt onherroepelijk mijn laatste dag in het regenwoud aan… Mijn tas is gepakt, mijn bed is afgehaald en alles is geregeld voor mijn vertrek. Ik heb mijn favoriete zwarte kat Baby Cuddles (vernoemd naar de woorden die ik constant tegen haar zeg) doodgeknuffeld zodat we nog een tijdje vooruit kunnen en ik heb ook alle andere dieren een laatste keer geaaid. Op de ochtend van 28 december staan Ellie, Etienne en ik om vier uur 's ochtends op om nog een laatste keer de zonsopgang te bekijken aan de rivier. Ik trek mijn jungleoutfit (die inmiddels stijf staat van de modder) aan, loop slaperig naar beneden, pak een banaan uit de koelkast, vervang de batterijen van mijn hoofdlamp en trek mijn vieze sokken en laarzen aan. Ellie zit ook al klaar, maar Etienne loopt nog zonder shirt rond op zoek naar zijn lange mouwen. Vijf minuten later lopen we in het laatste beetje donker van de nacht over het modderige pad. Onze hoofdlampen zwaaien van links naar rechts. We zijn stil, maar de natuur is al wakker. We lopen, lopen, lopen, springen over diepe plassen en komen dan aan bij de rivier. Boven het water is de hele lucht intens fel oranje, rood en geel, de eerste stralen van de opkomende zon. Ik slaak een zucht van verwondering en Etienne zegt naast me: 'I hated myself this morning for suggesting a dawn walk, but now I don't hate myself anymore.' 'I don't hate you either,' antwoord ik. We gaan op het vochtige zand naast het water zitten en staren in stilte naar de lucht. De intensiteit neemt iets af en nu is de hemel blauw-paars met een gele gloed waar de zon probeert boven de horizon uit te komen. Ik kijk naar het voorbij stromende water en de bomen en probeer het allemaal in me op te nemen. De oropendula vogeltjes vliegen af en aan naar hun nestboom een paar meter verderop. Hun nestjes hangen als geweven kerstballen aan de takken en ze kruipen er van onderaf in. Hun kenmerkende geluid klinkt als een waterdruppel die met een 'trrrr plop' op een tegel valt. We wachten en wachten en wachten en dan verschijnt langzaam een gele bol boven de bomen in de verte. Het licht wordt steeds feller, totdat we er niet meer naar kunnen kijken. Ellie, Etienne en ik maken de laatste foto's samen in de gouden gloed en lopen dan in de warmte van het ochtendgloren terug naar huis.
Drie uur later ben ik terug op diezelfde rivieroever. Deze keer gekleed in mijn reiskleren en met mijn hele hebben en houwen op mijn rug. Ik geef Ellie en Etienne elk een stevige knuffel, stap in de wachtende boot en vertrek uit mijn junglethuis…
Lees in mijn volgende blog hoe ik mijn reis vervolg na mijn vertrek uit het Amazonegebied!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 273
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-3
)
[23] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089862
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2023-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Projecten afronden en politieke onrust
[message] =>
De laatste loodjesVanaf 27 november 2022
Gedurende het WK-voetbal, als Spanje moest spelen, supportten wij natuurlijk onze Spaanse huisgenoot Victor.
Opmerkelijke situatie: Als wij op een zondagmiddag even in het park zitten, raken we aan de praat met een man, Jésus genaamd. Hij wilde persé een foto van ons hebben. In plaats van een mobieltje te pakken, gaf hij de voorkeur aan een echte fotograaf die altijd aanwezig is in het park om - met name van kinderen op een speelgoedpaard - foto’s te maken. Betalen mochten wij ook niet. Hij wilde gewoon een foto van Nederlanders hebben, zodat hij zich altijd dit bijzondere moment kon herinneren…..para recuerda…..Niet voor te stellen in een Nederlands referentiekader………….
Wij hebben een ontzettend leuk contact met onze Spaanse huisgenoot Victor. Hij deelt zijn werkervaringen ook graag met ons, inclusief de frustraties m.b.t. de Peruaanse cultuur. Het is herkenbaar voor ons en het is erg fijn om deze ervaringen te delen. Als Europeanen in Peru verbazen wij ons telkens weer over de cultuurverschillen tussen enerzijds Europa en anderzijds Latijns-Amerika. Vaak passeren ook grappige situaties de revue. Voorbeeld: Victor liet weten dat een collega een inhaalsprintje moet trekken als het gaat om te kunnen trouwen met z’n vriendin. In de religie hier is het verplicht om voor het huwelijk in ieder geval het Doopsel, de Communie en het Vormsel te hebben ontvangen. De betreffende collega had nog niets van dit alles gerealiseerd. Er moest dus nog een heleboel ingehaald worden. De collega van Vincent had dan ook besloten dit alles in no-time te verwezenlijken. Of om met de woorden van Victor te spreken: ‘The full pack Catholicism’…..hahaha!!!!!
29 november: Geen water. Dit bleek een probleem te zijn in heel Ayacucho. De vorige keer was het waterprobleem gelieerd aan de universiteit, die de rekening niet had betaald, maar dit was nu niet aan de orde.
Aangezien ‘time flies’ zijn wij al begonnen met het plannen van onze afscheidstour die wordt onderverdeeld in diverse groepen: 4 december: Onze voormalige Peruaanse huisgenoten José Luis, Bella en Cesar; 12 december: Onze Peruaanse vrienden Alí en Angel; 18 december: INDI teachers Joseph, Juan, Ulises en Rysia.
Soms zijn we weer even helemaal terug in Ghana…..Het was normaal dat rond Kerstmis de mensen in Ghana aan ons vroegen: ‘When do I get my Christmas box?’ Iedereen wilde namelijk een cadeautje…..Wij gingen hier echter meestal nooit op in…..Nu zoveel jaren later en zijnde in Peru, moesten we toch wel lachen toen onze buurjongen Justin uit 2013 (Tamale/Katariga), ons een app stuurde met als tekst: ‘Happy new month, it is December again and please any Christmas gift for me’. En dan te bedenken dat hij die app midden in de nacht stuurde, toen het in Ghana weliswaar net een paar uurtjes 1 december was, doch in Peru was het nog 30 november. Wij wensten hem prettige feestdagen en kregen een ‘Thank you’ terug en er werd niet meer gesproken over een Christmas gift.
1 december trok er een processie voorbij met allemaal doodskisten. Dit stond symbool voor vermiste en gearresteerde familieleden.
Peru blijft verbazen!!!!!!! Op 1 december krijgen we een telefoontje van onze cursist cq contactpersoon Ulises met de vraag of de direkteur van taleninstituut INDI, zijnde Wilmer Rivera, even langs kan komen (samen met Ulises voor de vertaling Spaans-Engels). Wij vragen ons af wat er aan de hand is. Als Ulises het woord certificaat laat vallen, denken wij nog even dat Wilmer Rivera al afscheid komt nemen en ons het certificaat komt overhandigen. Ik (Dees) had al mijn afscheidswoordje in het Spaans klaar. Echter: Het verhaal was weer totaal anders….Het was een bliksembezoekje en wat bleek? De baan die ons beloofd was sinds 1 september gaat nu eindelijk werkelijkheid worden in onze laatste maand Peru en wel met ingang van 5 december…..een mooi Sinterklaas cadeautje….Het is de bedoeling dat wij Engelse conversatie gaan geven aan de docenten en de studenten van de universiteit. (Los van de docenten en de studenten van het taleninstituut).
Het bleek dat rector Antoni Jeri een betere samenwerking wil realiseren tussen de universiteit enerzijds en taleninstituut INDI anderzijds. Op die manier zijn wij dan met onze Engelse conversatieclub de brug tussen universiteit en taleninstituut. Deze actie waarbij wij worden ingezet is waarschijnlijk een tactiek van rector Jeri om te bewerkstelligen dat de verhoudingen verbeteren tussen de ‘authorities’ enerzijds en de ontevreden studenten anderzijds. De kou moet daar uit de lucht en rector Jeri probeert - ons inziens - zijn hachje te redden. Natuurlijk zeiden wij tegen de direkteur van het taleninstituut dat wij het heel leuk zouden vinden om de laatste maand nog extra les te geven, maar toen we vragen stelden in de trant van: Wanneer moeten we lesgeven? Waar moeten we lesgeven? Welke dagen moeten we lesgeven? enz. moest hij de antwoorden schuldig blijven. Hij wimpelde alles af met: ‘Komt goed’; ‘Geen probleem’; ‘We zullen zien’ e.d. Kortom: Nietszeggende, ontwijkende en geen concrete antwoorden. Toen wij lieten weten dat er nog public holidays op de rol staan en tevens feestdagen in aantocht zijn, luidde het antwoord: ‘Nou, dan gaan we toch gezellig samen whisky drinken?!’ Conclusie: Niemand maakt zich hier druk en dat doen wij dan ook maar niet meer (zeker niet zo kort voor ons vertrek).
Planning, planning, planning…....Als wij een hotelaccommodatie willen reserveren in Lima voor 8 en 9 januari 2023, lopen wij tegen het volgende feit aan: Het blijkt dat een eventuele korting aan ons voorbij gaat, omdat we te lang in Peru zijn gebleven, namelijk langer dan 60 dagen. I.v.m. de corona crisis hebben wij bij aankomst in Lima destijds geen stempel van ‘entry’ in ons paspoort gekregen. Op dat moment werd de aankomst geregistreerd in het computersysteem van de Immigratie. Dit laatste feit hebben wij kenbaar gemaakt bij de hierboven genoemde medewerker van het hotel. De medewerker van het hotel liet weten dat dit laatste geen probleem hoefde te zijn. Hij kon namelijk inkijken in het computersysteem van de Immigratie. Nou zeg…..een private onderneming die kan inzien in het computersysteem van een publieke organisatie…. In Nederland zou dit absoluut onmogelijk zijn. Viva Peru!
Deze plek hebben we in ieder geval gecanceld en we gaan op zoek naar een andere accommodatie en dat is gelukt.
In het kader van de planning zijn we ook doende informatie te verkrijgen over Cambodja. Het is namelijk ons plan om straks - na de verlofperiode in Nederland - terug te keren naar Cambodja. Dit keer zullen wij in de hoofdstad Phnom Penh Engelse les gaan geven aan de boeddhistische monniken. Heel veel zin in! Aangezien Nederland geen Cambodjaanse ambassade heeft, moeten we straks even afreizen naar Brussel. In ieder geval hebben we al een application form ontvangen voor het aanvragen van een visum.
Nog steeds zijn we bezig met planning. De to-do lijsten voor Nederland zijn ontzettend lang! Dus: Als we hier in Peru al dingen kunnen regelen, is dat mooi meegenomen. Voorbeeld: Wij hebben al een afspraak gemaakt met Thuisvaccinatie.nl Een blik in ons gele boekje maakte duidelijk dat wij toe waren aan een update als het gaat om de vaccinaties: DTP, rabiës, buiktyfus en meningitis. Erg praktisch dat de vaccinaties thuis kunnen worden gezet. Op zondag 5 februari zal dit geschieden.
Enkele weken geleden was ons gevraagd om onze laatste paar lessen op lerarenopleiding Lourdes te laten plaatsvinden op de nieuwe locatie San Elena, ver buiten de stad. Onze prachtige oude locatie in het centrum mocht namelijk niet meer gebruikt worden, omdat het Ministerie van Onderwijs slechts één locatie open wilde houden. Wij hadden ons daar natuurlijk bij neer te leggen en hadden op 3 december dan ook de taxi al geregeld. Een kwartier voor ons vertrek kregen we echter een telefoontje met de mededeling dat wij tóch op de oude locatie werden verwacht. De taxi werd dan ook weer gecanceld. Wij waren erg blij, omdat de oude locatie niet alleen te voet te bereiken is, doch ook sfeer ademt. Eénmaal aangekomen op de oude plek kregen wij te horen dat de direkteur van Lourdes niet had gewild dat de Gringo’s (Ben en Dees) werden opgezadeld met een lange taxirit naar de nieuwe locatie. Wow, dat was dus een verrassing!!! En sterker nog: Ook een volgende les mogen wij geven op de oude plek. Die volgende les bleek ook meteen de laatste les te zijn en wel op 10 december.
De studenten sluiten hun jaar namelijk af op 16 december en willen dan niet meer terugkomen voor onze les op 17 december. Begrijpelijk! Voor ons maakt het niets uit.
Even terug naar die les van 3 december op lerarenopleiding Lourdes: Zoals altijd waren wij (de Gringo’s) ruim op tijd aanwezig. Van de studenten ontbrak nog elk spoor. Voor ons was het wachten op de watchman die moest komen met de sleutel. In deze wachttijd werden wij aangestaard door een oud, rimpelig vrouwtje, getooid in de authentieke Peruaanse kledij (hoed, vlecht, schortje). Al kauwend op een cocablad bleef zij wijzen naar de ogen van mij (Dees) en stamelde: Bonito…tsjonge….jonge….die blauwe ogen hier zijn werkelijk veelvuldig onderwerp van gesprek….hahaha!
In die betreffende les was de topic: Life is easy, gebaseerd op een Tedx video, waarin een man uit Noord-Oost Thailand het primitieve leven omarmt. Na afloop verklaarde teacher Joseph dat wij ongemerkt en indirekt sommige studenten hadden geholpen, die moeten dealen met problemen in hun thuissituatie. Dat is toch waardevol. Toen wij onze les hadden afgerond, moesten we nog een lespresentatie bijwonen en beoordelen van één van de toekomstige leerkrachten. Wij genoten van deze lespresentatie die gehouden werd door een zeer enthousiaste juf. Het onderwerp ‘My body’ werd op een zeer creatieve manier aangepakt. In onze beleving was zij ‘a born teacher’. De juf in spé glimlachte verlegen naar aanleiding van onze complimenten, maar vroeg plotseling aan teacher Joseph wat de betekenis was van ‘born’. Zo zie je maar weer dat het Engels toch nog vaak een struikelblok is.
Inmiddels is dus duidelijk geworden dat de laatste les op Lourdes op 10 december is, maar uh…..wanneer stoppen we met onze English conversation club voor de docenten en de studenten van taleninstituut INDI? Navraag leerde dat men wel tot eind december wil doorgaan. Wij zelf kiezen voor de laatste les op 17 december, temeer omdat er een nieuwe baan op ons wacht. (Nieuwe Engelse conversatie club voor docenten en studenten van de universiteit).
4 december: Zoals iedere zondagochtend het geval is, ontbrak het vanochtend ook niet aan de vele parades, met dit verschil dat we overal brandweerauto’s zagen en dat het lied Feliz cumpleaños over het plein schalde….happy birthday dus…..waarschijnlijk bestond de brandweer dan ook vele jaren. Verder is er vandaag geen stroom, maar vandaag krijgen we ook bezoek van onze voormalige Peruaanse huisgenoten, zijnde José Luis, Bella (met hun dochtertje Kirán) en vriend Cesar. De eerste 6 weken van ons verblijf in Peru hebben we met deze mensen het appartement gedeeld. De laatste 2 maanden wonen we samen met Victor uit Madrid. Het is leuk dat Victor met onze Peruaanse vrienden Spaans kan praten en een beetje kan vertalen in het Engels richting ons, hoewel……….een gesprek in het Spaans is uiteraard wel weer een goede oefening voor mij (Dees). Het bezoekje stond in het teken van het afscheid. Wij dachten namelijk dat ook voor José Luis, Bella en Cesar hun tijd in Ayacucho ten einde liep. Echter: Navraag leerde dat het nog steeds niet duidelijk is wanneer zij Ayacucho gaan verlaten. Zij weten namelijk niet of er nog een contractverlenging komt. José Luis hoopt nog een tijd in Ayacucho te blijven, maar de twee anderen (Bella en Cesar) willen eigenlijk liever vertrekken. Hoe het ook zij: Het was heel bijzonder om weer met onze voormalige huisgenoten samen te zijn. De kleine Kirán (dochtertje José Luis en Bella) was nog steeds even verwend als destijds. De interactie met onze nieuwe huisgenoot Viktor en de rest van ons bezoek was niet alleen erg leuk, maar ook heel interessant. Tijdens het gesprek bleek ook dat de docenten van de universiteit doende waren met een staking met als inzet het te lage salaris. In het recente verleden hadden ook de studenten van de universiteit gestaakt vanwege de onvrede met het bestuur van de universiteit. Het bleek dat de hele campus gesloten was. Samenvattend blijkt dat zowel docenten als studenten in onmin leven. Kortom: De studenten willen weer les, maar de docenten willen geen les geven.
Zoals hierboven vermeld was er op deze zondag geen elektriciteit. Dit begon al ’s morgens om 5.00 uur!
Net voor ons bezoek zou arriveren om 16.00 uur kwam de stroom terug, maar dit was van zeer korte duur (een paar minuten). Dus weer lights off. Zoals een goede Peruaan betaamt, kwam het gezelschap uiteraard te laat. Het was inmiddels tegen 16.30 uur. Zij waren nauwelijks terplekke of de stroom kwam terug. Hoera! Tijdens hun aanwezigheid was er dus geen stroom probleem meer. Echter: Te vroeg gejuicht….men had nauwelijks de hielen gelicht omstreeks 18.30 uur of de stroom viel wederom uit. En dit issue herhaalde zich die avond nog verscheidene keren…..licht aan, licht uit, licht aan, licht uit…..het was een echte knipperlicht avond. Ondanks deze stroom perikelen hebben we toch samen genoten en werd er volop gekletst in het Spaans en in het Engels. Cesar die geen woord Engels spreekt, liet weten: ‘Mi idioma es español, pero mi sangre es Inca’. En op het einde werden we ook nog allemaal uitgenodigd (Viktor, Ben en Dees) om samen Christmas te vieren. Een gevolg van de stroomuitval was het feit dat er geen internet was (en dit was net gerealiseerd in het appartement). Voor ons geen probleem (mobiele hotspot en tethering), maar voor onze huisgenoot Viktor was het lastig. En wanneer dit opgelost gaat wordenis nog maar de vraag, want er bleek slechts 1 persoon werkzaam te zijn op de universiteit die verantwoordelijk is voor internetverbindingen en deze persoon moet vaak op vele plekken tegelijk aanwezig zijn, maar hoera….op 10 december kwam de ‘technical man’ en werd het euvel verholpen.
5 december: Ik (Dees) snipverkouden. Verder even laten prikken op PSA en cholesterol.
Zoals eerder gemeld zijn wij doende om afscheidsbijeenkomsten te plannen. Dat is nog geen sinecure hier, want planning kent men niet en bovendien is miscommunicatie aan de orde van de dag. Voorbeeld: Wij hadden onze contactpersoon Ulises benaderd met het verzoek om vier docenten van taleninstituut INDI uit te nodigen voor zondagavond 18 december. Wij hadden bewust gekozen voor die docenten waar wij het meeste contact mee hebben gehad. De docenten die wij al in geen maanden meer hadden gezien, zouden op ons verzoek via de Whatsapp groep van Ulises op de hoogte worden gebracht van ons vertrek. Lijkt aannemelijk. Echter: In Peru is logica ver te zoeken. Ulises had ongevraagd en zomaar ‘out of the blue’ heel veel collega’s uitgenodigd en had bovendien de datum veranderd in 17 december. Tsja…...dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Met het oog op de goodbye meetings is het lastig om mensen bij elkaar te krijgen, maar we kunnen niet meer doen dan ons best. Het zal ongetwijfeld geen 100% zijn, maar 60 of 70% is ook prima. Collega Juan liet weten dat hij ons niet had kunnen bereiken, aangezien hij enkele weken eerder bestolen was van zijn mobiele telefoon, met daarin alle telefoonnummers. Dit gebeurde terwijl hij in een taxi zat.
7 december: Start nieuwe baan! (Dus niet op 5 december). Een nieuwe English conversation club en wel 5x per week voor de docenten en de studenten van universiteit UNSCH. Dit is de baan waar wij al sinds 1 september op wachten……We hadden het niet meer verwacht, maar….this is Peru…..cada día una sorpresa………Nieuwe gezichten en namen: Johana, Angel, Luana, Hugo, Frank, Jorge, Rudy, Max, Fatima, Wilfreso, Morgana, Italo, Coseth, Jhon Henry.
7 december: Staatsgreep in Peru? Het Peruaanse Congres heeft in ieder geval een impeachment process in gang gezet tegen president Pedro Castillo. In eerste instantie waren de verhalen een beetje onduidelijk, maar het blijkt dat de president van Peru het parlement heeft ontbonden om te voorkomen dat hij kan worden afgezet. De rechtse oppositie wilde voor de derde keer in korte tijdeen debat voeren over het afzetten van de linkse Castillo, die vorig jaar president werd. In een toespraak riep de president op tot nieuwe verkiezingen. Verder kondigde hij een avondklok aan en zei een buitengewone regering te installeren. Hij overleefde eerder al twee keer een afzettingsprocedure. De laatste was in maart 2022. De oppositie wilde hem afzetten wegens ‘morele onbekwaamheid’, maar dat voorstel behaalde geen meerderheid.
En dan…..Uiteindelijk is de president tóch afgezet en afgevoerd door de militaire politie, richting gevangenis. De vice-president zal de honneurs waarnemen. Na een dag van politieke onrust in Peru is vice-president Dina Boluarte in het parlement beëdigd tot president. En natuurlijk waren er protestdemonstraties hier in Ayacucho n.a.v. het hele gebeuren. Overigens: Het blijkt dat de mensen in Ayacucho president Pedro Castillo steunen, omdat hij veel voor de armen heeft gedaan. Laatste nieuws: President Castillo heeft politiek asiel aangevraagd in Mexico. De mensen in Peru willen twee dingen: De president moet vrijgelaten worden uit de gevangenis en er moeten nieuwe verkiezingen komen.
8 en 9 december: Twee public holidays vanwege de viering van Independance Day Zuid-Amerika op 9 december cq The Battle of Ayacucho. Onze huisgenoot Viktor vertrok voor enkele dagen met zijn collega’s naar de jungle. Poetsvrouw Gladys had blijkbaar de taak gekregen om - vanwege The Battle of Ayacucho - het balkon te voorzien van de Peruaanse vlag. Op 8 december brachten wij een bezoekje aan de artisanale markt.
9 december: Leuke situatie in een winkel: Een klein manneke (zo’n schattig Peruaantje) had zijn oog laten vallen op een zakje met chocola. Hoopvol overhandigde hij zijn buit aan de kassamedewerkster en liet haar zijn geldstukjes zien. Helaas was het niet voldoende en de kassamedewerkster nam zijn lekkers in beslag. De teleurstelling op het gezicht van het ventje ging mij (Dees) natuurlijk door merg en been. Ik liet de kassamedewerkster dan ook weten dat ik de lekkernij graag wilde betalen voor het jochie. Een stralende snoet en een warme omhelzing van het kereltje waren mijn beloning. Ik ben blij dat ik dit soort dingen opmerk……Kleine moeite, groot plezier…..!
10 december: Laatste les op lerarenopleiding Lourdes!!!! Ik had me helemaal voorbereid om een leuke laatste les te geven, inclusief een afscheidsspeech en een traktatie, maar………40 minuten voor aanvang van de les, kregen we een telefoontje van teacher Joseph die de inmiddels gevleugelde woorden sprak: ‘Sorry, I have bad news…’ Nee toch!!!....
Dit keer luidde het excuus dat de watchman vakantie had en er dus geen sleutel aanwezig was. Een week eerder waren we notabene overeen gekomen dat de laatste les op 10 december zou zijn op de oude locatie in het mooie auditorium. Direkteur Carlos had zelfs laten weten dat wij (de Gringo’s) onze les aldaar mochten afronden en niet naar de nieuwe locatie San Elena hoefden te gaan (te ver weg, taxi noodzakelijk). Maar ach……een afspraak in Peru stelt niets voor. Alles verandert in no time en er is altijd een excuus aanwezig. Dit betekende dus dat wij geen gedag meer konden zeggen aan de studenten, aangezien zij hun jaar gaan afronden op 16 december en dus niet meer op 17 december naar onze les zullen komen. Dit hadden zij ons namelijk in de les van 3 december verteld. Joseph stelde voor om op dinsdag 13 december naar San Elena te komen. Het gemak waarmee men zoiets lanceert is niet te geloven. Men schuift de hele verantwoordelijkheid m.b.t. het maken van een afspraak door naar derden. Voor ons was de maat vol. Wij hebben constant moeten schikken en telkens was er weer een ander excuus. Ik liet Joseph dan ook weten dat wij onze uiterste best hadden gedaan, maar dat wij nu opgeslokt worden door onze nieuwe baan voor de universiteit. Bovendien gaan we over 4 weken naar Nederland en ook dat vraagt om voorbereiding. Wij kunnen niet tot op de vliegtuigtrap rekening houden met Lourdes die het zo vaak heeft laten afweten. Ik liet Joseph weten dat wij bereid zijn om op 17 december te komen, maar dat dit tevens de laatste mogelijkheid voor ons was. Joseph beloofde om voor een oplossing te zoeken. En….hoera…..hij hield woord….17 december was zoals verwacht geen optie, omdat de studenten de avond ervoor hun eindfeest hadden. Joseph stelde voor dat wij dan maar naar het eindfeest moesten komen op vrijdagmiddag/avond 16 december. Echter: Wij moeten lesgeven tot 18.00 uur en daarna zouden wij dan nog met een taxi naar een onbekende locatie moeten gaan. Nee, het was allemaal geen optie….Ik liet Joseph weten dat het niet zou gaan lukken en vroeg hem om de studenten uit onze naam het allerbeste toe te wensen. Toen meldde Joseph dat een studente telefonisch gedag wilde zeggen…Prima….Echter: Zij stelde voor om afscheid te nemen op zondag 18 december.
Op dat moment ging ik (Dees) combineren en lanceerde het volgende voorstel: Laat de studenten maar naar ons appartement komen op zondag 18 decemberals er tevens INDI teachers aanwezig zijn. Dat zal ongetwijfeld erg druk worden, maar dan hebben we alles en iedereen in 1x gehad. Zowel de Lourdes studenten als Joseph als wij waren blij met deze mogelijkheid. (Later werd duidelijk dat hun eindfeest op 16 december uitgesteld moest worden tot 29 december vanwege de naderende politieke onrust met alle gevolgen van dien).
Het regenseizoen is inmiddels ook van start gegaan (december-februari) en dit heeft erin geresulteerd dat niet alleen ik (Dees) snipverkouden ben, maar nu is ook Ben de klos.
Onze huisgenoot Victor die vier dagen in de jungle had doorgebracht, kwam doodmoe terug. Hij bracht een houten kistje mee met bananen uit de jungle. Zo leuk!!!!
Hier in Ayacucho troffen wij collega teacher Jan, een Nederlander die al heel veel jaren in Peru woont. Hij stond op het punt om een paar weken naar Nederland te gaan, dus het was leuk dat we hem op de valreep nog even gedag konden zeggen.
Inmiddels zijn we alweer een tijdje gestart met onze nieuwe Engelse conversatieclub voor de docenten en de studenten van universiteit UNSCH. Zoals bekend schort het hier altijd aan communicatie. Zo kon het dan ook gebeuren dat wij op 14 december een paar nieuwe cursisten in de klas aantroffen die helemaal op de verkeerde plek zaten. De jongelui waren in de veronderstelling geweest dat zij basic English kregen. Zij spraken namelijk geen woord Engels. Dat je voor onze Engelse conversatieclub minimaal een intermediate level moet hebben (en liever nog advanced) was hun totaal onbekend. De betreffende cursisten waren op sleeptouw genomen naar onze les door een studente social work die wel goed Engels sprak. Zij deed dit weliswaar met de beste bedoelingen, maar had niet in de gaten dat enig niveau vereist was.
Zij liet ons weten dat haar ‘friends’ geen geld hebben om Engels te volgen op taleninstituut INDI en toen zij had vernomen dat er twee Nederlanders gratis Engels gaven, lag het voor de hand dat zij haar vrienden meenam naar onze les. Zeer begrijpelijk, heel erg attent, maar geen optie om deel te nemen. Op het moment dat Ben vertelde ook maatschappelijk werker te zijn geweest, werd de jongedame zo enthousiast dat zij meteen een ‘high five’ aan Ben gaf.
Stakingen alom…..13 december, 15 december…..politieke onrust alom……Wij ontvingen mails van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en van de Nederlandse Ambassade in Lima. Wij krijgen deze berichten omdat wij ons bij de BZ (Buitenlandse Zaken) Informatieservice hebben geregistreerd voor het ontvangen van updates aangaande de veiligheid van Nederlanders in het buitenland, in dit geval Peru. Welnu, wat is er allemaal aan de hand? Door de recente politieke ontwikkelingen in Peru vinden in het hele land gewelddadige demonstraties en wegblokkades plaats. Op 14 december heeft de regering van Peru de nationale noodtoestand afgekondigd voor 30 dagen. Het leger is gemobiliseerd. Verschillende luchthavens werden gesloten vanwege de bezetting door demonstranten. De situatie is overal onvoorspelbaar en kan op elk moment veranderen. De kleurcode van het reisadvies voor Peru is veranderd van geel naar oranje (klein gedeelte is rood). Bij ons in Ayacucho was het - op demonstraties na en de sluiting van het vliegveld voor 1 dag - relatief rustig. Ik had dit nauwelijks toevertrouwd aan het papier, of wij vernamen dat er 4 mensen bij het vliegveld waren doodgeschoten. De bevolking wil eigenlijk vier dingen: Sluiting van het congres; de vrijlating van de president (zit nu in de gevangenis); het aftreden van de vice-president (die nu president is) en men wil nieuwe verkiezingen. Voor ons betekende het hele gebeuren dat wij op donderdag 15 december geen les konden geven. Onze locatie (Centro de Producción) was gesloten…..Dit gold ook voor 16 december. Niet alleen onze lesgeeflocatie was gesloten, maar ook alles in de stad zat potdicht. Het was akelig rustig op straat….een sinistere aanblik….er hing een bepaalde spanning in de lucht…..
Wij vernamen dat er m.i.v. 16 december een avondklok ingevoerd zou worden en wel voor 5 dagen. Dit betrof heel veel plaatsen in Peru. Echter: Voor wat betreft Ayacucho was het onduidelijk of dit voor de hele regio/provincie Ayacucho zou gelden, dus inclusief het stadscentrum, of dat de city center hierin niet meegenomen zou worden. Welnu, uiteindelijk bleekdat de avondklok niet gold voor Ayacucho stad. De feiten liegen er niet om: Het aantal doden en gewonden loopt op. Burgers keren zich tegen de politie. Er wordt traangas gebruikt. Het politiebureau wordt aangevallen. De rechtbank wordt in brand gestoken. Kortom: Vernielingen, brandstichting, relletjes, protesten e.d. Er blijkt op 15 december ook een student te zijn overleden van universiteit UNSCH. (Doodgeschoten op het vliegveld) en burgers willen wraak nemen. Uiteindelijk zijn er 10 mensen in Ayacucho omgekomen bij de rellen.
Cleaning lady Gladys had de opdracht gekregen om op 16 december de Peruaanse vlag halfstok te hangen op het balkon van ons appartement (dat gelinkt is aan de universiteit) vanwege de dood van de student.
Op dinsdag 13 december kregen we twee nieuwe huisgenoten die tot vrijdag 16 december zouden blijven. Het betrof een tweetal Peruanen. Allereerst Fernando, een professor van de universiteit cq journalist uit Lima (die goed Engels spreekt) en daarnaast zijn collega Natalia, een filmmaker. Fernando is nu doende om via een stichting, vermiste personen in Peru, op te sporen, o.a. van Het Lichtend Pad (een guerrillabeweging in Peru, met als bakermat Ayacucho). Hij krijgt daarbij assistentie van Natalia die de resultaten op film vastlegt. Op woensdag 14 december vond er een presentatie plaats voor een selectief gezelschap van de universiteit en wel in het cultureel centrum van Ayacucho. Een dag later volgde een presentatie voor een breder publiek in het museum van Het Lichtend Pad. Fernando verwachtte echter dat de opkomst gering zou zijn vanwege de perikelen die gepaard gaan met de stakingen en de politieke onrust.
Deze perikelen waren ook een onzekere factor voor Fernando en Natalia, omdat op donderdag 15 december het vliegveld van Ayacucho plotseling werd gesloten en zij hun terugvlucht naar Lima hadden op vrijdag 16 december. En die terugvlucht werd dus uitgesteld tot zondag 18 december. Hoe het ook zij: Fernando was een interessante gesprekspartner voor ons en natuurlijk was de politieke onrust in Peru daarbij een hot issue. Echter: Hun vlucht van 18 december werd wederom uitgesteld en wel tot woensdag 21 december. Het is allemaal onduidelijk, dus overwegen zij de bus als optie, want garanties op een vlucht kunnen niet worden gegeven. Uiteindelijk vertrok Natalia op zondag 18 december en Fernando koos voor maandag 19 december en inderdaad allebei per bus.
Onze andere huisgenoot, Victor uit Madrid, werd net als velen geveld door de griep. Vanwege de politieke onrust kon hij een weekendje travelling ook op zijn buik schrijven en net als wij kon hij ook niet naar zijn werk gaan vanwege de stakingen en de eerder genoemde politieke onrust.
17 december: De onrustige situatie werd een beetje beter. Veel zaken waren weer open en er vond een vredesdemonstratie plaats. Toch was Centro de Producción nog gesloten en daarom viel onze laatste les voor docenten en studenten taleninstituut INDI alsnog in het water.
Op een gegeven moment werd verteld dat de avondklok zou gelden van 18 tot 22 december (en tevens voor Ayacucho stad). Echter: Niemand hield zich daaraan en na één dag werd die avondklok weer opgeheven.
Bijna dagelijks kregen wij updates en nieuwsbrieven van het Ministerie van Buitenlandse Zaken als ook van de Nederlandse Ambassade in de hoofdstad Lima. Natuurlijk stelden wij die informatie op prijs, maar vaak is de berichtgeving gekleurd, onvolledig of zelfs foutief. Dit gold bijvoorbeeld voor: Zijn er wel of geen stakingen? Zijn de vliegvelden nu open of dicht? Is er nu wel of geen avondklok? Het is dan ook altijd aan te bevelen om de informatie te toetsen aan de lokale autoriteiten cq de plaatselijke bevolking.
Het was grappig om te constateren dat zowel de poetsvrouw als de professor uit Lima op dezelfde golflengte zaten aangaande het laatste nieuws m.b.t. de politieke onrust.
18 december: Afscheidsfeestje in ons appartement voor de docenten van taleninstituut INDI en de studenten van lerarenopleiding Lourdes. Het was nog even onduidelijk of dit door zou kunnen gaan vanwege de onzekere situatie in Ayacucho. Wij voelen ons namelijk wel verantwoordelijk voor de veiligheid van de docenten en de studenten. Wij stelden voor om het tijdstip van 19.00 uur te veranderen in 15.00 uur, aangezien het overdag veiliger is om naar ons appartement toe te komen dan ’s avonds. En aldus geschiedde…..Het was een bijzondere samenkomst. En hoewel het slechts een afspiegeling was van alle INDI docenten en van alle Lourdes studenten, was het toch een leuk groepje. Eén van de Lourdes studenten, Zynthia geheten, liet weten een eventuele dochter in de toekomst Desirée te willen gaan noemen en Lourdes studente Brigitte wilde ons absoluut voorstellen aan haar ouders op het eindfeest van Lourdes (dat vanwege de politieke onrust was verschoven van 16 naar 29 december). Brigitte liet weten: ‘I have learned a lot from you, especially life lessons, you opened my mind’….Wow….Wij werden verwend met cadeautjes en natuurlijk kon een speech van mij (Dees) niet ontbreken. Een impressie van de speech: ‘My dear friends, we are glad that you are here. We are not good in saying goodbye, but this is an opportunity to finalize our working period of almost one year. Although it was not always easy, especially due to differences in culture, our overall feeling is very good! We enjoyed our classes and we want to say thanks to all of you. In French there is an expression which is saying: Partir c’est mourir un peu, mais rester c’est mourir plus. That means: Leaving is like dying a little bit, but staying is more dying. This means that you always have to continue and if one door closes, another door will open. Our next door will be in Cambodia, but at first we have to go to The Netherlands. Well, although we don’t always understand Peru, we will always love Peru. Peru is in our heart and we wish you all the best! Peru está en nuestro corazon y deseamos todo lo mejor!!!’
Tot zover de speech. Er werd volop gekletst en de professor uit Lima begaf zich op een leuke manier onder de docenten en de studenten. Iedereen deed zich te goed aan hapjes en drankjes en de nodige foto’s werden genomen.
Op 19 december namen wij onder het genot van een afscheidslunch afscheid van professor Fernando uit Lima die bijna een week bij ons in het appartement had gebivakkeerd.
Uiteraard zijn wij niet alleen doende om Peru af te ronden en Nederland op te starten, ook zijn we bezig om voorbereidingen te treffen voor Cambodja. Zo hebben we contact gehad met Thuisvaccinatie over de eventuele vaccinaties die een update vereisen voor ons vertrek naar Cambodja. Op 5 februari zal een arts thuis in Vlissingen langskomen. Op basis van onze informatie ontvingen we al een advies en het bleek dat onze vaccinaties DTP en buiktyfus moesten worden vernieuwd. Rabiësvaccinatie bleek niet nodig te zijn, omdat wij al de basisserie rabiës hebben en bovendien niet met dieren gaan werken, noch met een rabiësvirus in een lab. Verder is een vaccinatie meningitis ook niet nodig voor Cambodja en tevens is Japanse Encefalitis niet aan de orde, omdat wij niet op het platteland of in de rijstvelden gaan werken. Ben (70 ) werd geadviseerd om te laten prikken op nierfuncties en dat hebben we inmiddels dan ook al gedaan. De uitslag hiervan kunnen we dan op 5 februari overhandigen aan de arts van Thuisvaccinatie.
En wat nog meer? Allerlei losse eindjes…..Cleaning lady Gladys voorzag het balkon van kerstkransen cq een groot rendier; Op 21 december vond de eindoplevering plaats van ons appartement in Vlissingen en alles zag er goed uit. Huurder Olga is na twee en een half jaar weer vertrokken naar haar thuisland Polen. Op diezelfde dag (21 december) hadden we een tijdje geen water; Onze nieuwe groep voor de Engelse conversatie is erg leuk. De studenten van universiteit UNSCH hebben het naar hun zin in onze lessen (althans dat horen wij terug, dus dat is fijn). Zelfs tussen twee colleges door sprinten zij naar onze les. Dat is natuurlijk een goed teken. Soms moet je toch glimlachen.
Wisten wij niet beter dan dat onze lestijden van 16.00-tot 18.00 uur zouden zijn, de studenten lieten ons weten dat de universiteit twee mogelijkheden had aangeboden namelijk les in de ochtend of les in de middag. Gelukkig voor ons werd het uiteindelijk de middag, maar natuurlijk werd er weer niet gecommuniceerd richting ons.
Uiteraard zijn wij wel gewend dat studenten binnenlopen cq komen en gaan, maar het was toch wel heel opmerkelijk dat er plotseling een knaap voor onze neus stond (Angel genaamd) die ons zes jaar geleden had ontmoet op de San Antonio school waar hij destijds een leerling was geweest en wij les hadden gegeven. Hij herkende ons meteen terug, wij hem echter niet…..De gespreksonderwerpen in onze Engelse conversatieclub zijn natuurlijk zeer divers en nodigen ook altijd weer uit voor nieuwe topics. Op een gegeven moment liet een studente economie (Joanna) weten dat het bruto minimumloon in Peru 1025 Soles is (ongeveer 250 euro) en dat we tegen het einde van het jaar op straat niet vreemd moesten opkijken als de stad gehuld was in de kleur geel. De gele kleur staat namelijk voor voorspoed in het nieuwe jaar. En nog een stukje symboliek: Als we tegen het einde van het jaar veel mensen zouden zien die met koffers rondjes lopen om het park/het hoofdplein, dan stond dit symbool om in het nieuwe jaar te kunnen reizen. Tsja, je moet het maar weten….
Een verrassing van onze Spaanse huisgenoot Victor: Hij verraste ons met een kerststol uit Ayacucho, because you helped me so much….zó lief, maar wat wij voor hem hebben gedaan zijn in onze beleving hele normale dingen, maar goed….En tegen het einde van ons verblijf hier hebben we dan eindelijk de bekende Mondongo soep geproefd.
En dan is het Kerst in Peru……Enkele weken eerder toen wij onze voormalige huisgenoten José Luis en Bella met hun dochtertje Kirán en Cesar bij ons thuis hadden uitgenodigd, kregen wij bij hun vertrek het verzoek om samen met onze huidige Spaanse huisgenoot Victor Kerst te komen vieren. Er werd over en weer geappt en er werd afgesproken dat wij en Victor op 25 december richting onze Peruaanse vrienden zouden gaan. Echter: Wij vernamen niets meer en namen een afwachtende houding aan.
Je gaat natuurlijk niet uit jezelf de eerder gedane uitnodiging rappeleren. Wij wilden de mensen niet pushen en konden alleen maar hopen dat zij zich niet verplicht zouden voelen. Hoe het ook zij: Er gebeurde niets. Het was inmiddels 24 december en we hadden nog niets gehoord. Ook voor Victor was het onduidelijk. Logisch dat hij inmiddels andere plannen had gemaakt voor Kerstavond 24 december. En wat gebeurde er? Op 24 december ’s middags om 15.00 uur kregen we dan eindelijk bericht van Cesar en hij vroeg ons (Ben, Dees, Victor) om omstreeks 19.00 uur bij hun thuis te komen voor the Christmas dinner. Uh? Hoezo? Onze afspraak stond toch gepland op 25 december en niet op 24 december? Cesar liet echter weten dat Peruanen altijd Kerst vieren cq the Christmas dinner nuttigen op 24 december en niet op 25 december….Nosotros los Peruanos cenamos los 24…..Hij ging er ongetwijfeld van uit dat wij dit wisten. Nee dus….Wij op onze beurt lieten hem weten dat Nederlanders zoiets plannen…..Nosotros los Holandeses siempre tenemos un plan….Welnu, feit was dat de Kerstdis dus geserveerd zou worden op Kerstavond. Wat doen we? Wij wilden de mensen niet teleurstellen. Victor kon echter niet aanwezig zijn, aangezien hij al vertrokken was naar vrienden. Ook begrijpelijk. Wij wilden ons plan om nog even naar de kathedraal te gaan niet cancelen, dus we besloten om eerst naar de kathedraal te gaan en daarna naar onze Peruaanse vrienden. In de kathedraal keken wij vreemd op: Heel veel mensen hadden een babypopje bij zich. Naderhand werd duidelijk dat de babypoppen werden gezegend door de priester en dit zou symbool staan voor geluk. Heel apart om volwassen mensen met babypopjes in hun armen of in een mandje (kribbe) te zien.
Oké, daarna dus naar onze Peruaanse vrienden. Cesar kwam ons zelfs ophalen en per taxi gingen we op pad. De mensen boden hun verontschuldigingen aan over de verwarring cq de miscommunicatie. Voor deze Peruanen wordt Kerst gewoon gevierd op 24 december. Punt. Het was een hele bijzondere setting. In een Nederlands referentiekader zou je het omschrijven als: kitsch, kitsch, kitsch. In ontwikkelingslanden lijkt de norm te zijn: Hoe meer glitter hoe liever. Dochtertje Kirán was omgetoverd tot een waar Kerstkind.
Het kleine, zeer sobere onderkomen was echter gevuld met menselijke warmte. Kerstbrood met warme chocomel werden genuttigd en daarna verscheen een immens grote kalkoen op tafel en dit werd geserveerd met rijst. Plotseling kwam er nog ‘a friend’ binnen (Johnny) die ons Europeanen met grote ogen aankeek, alsof wij van een andere planeet kwamen. Het was jammer dat Victor afwezig was. Niet alleen was het voor hem een leuke ervaring geweest om Kerst te vieren met deze Peruanen, maar ook voor ons (Ben en Dees) was het fijner geweest als vertaler Victor had kunnen komen. Met mijn (Dees) very basic Spaans en met de google translator is het toch niet echt handig om een gesprek gaande te houden, maar goed….de oprechtheid van de mensen was het allerbelangrijkste. Je voelde de puurheid in de chaos…..heerlijk! Uiteraard moesten er foto’s worden gemaakt als herinnering….como recuerdo en we zouden voor altijd vrienden blijven, toch? Amigos para siempre….Ook werden er nog wederzijds cadeautjes uitgedeeld en toen keerden we weer huiswaarts.
Op eerste Kerstdag hadden we de Spaanse Victor uitgenodigd om samen te gaan eten en ook dat was erg gezellig. Na afloop liepen we onze Peruaanse vriend Alí tegen het lijf en nodigden wij hem ook nog even ‘thuis’ uit. Alí liet weten dat hij zijn ‘thesis’ moet gaan verdedigen in april. Dit zou zijn laatste kans zijn. Aangezien zijn beide ouders gezondheidsproblemen hebben, informeerden wij natuurlijk ook even naar his parents. Het was bijzonder om hem nog even te zien. Wij hadden weliswaar al afscheid genomen op 12 december, maar goed…..Met het oog op ons vertrek op 8 januari liet hij weten dat er misschien op 3, 4 en 5 januari weer stakingen zouden zijn. Laten we hopen dat dit niet het geval is.
Tweede Kerstdag kent men hier niet, dus dat betekende voor ons gewoon weer lesgeven. Onze laatste week met de studenten van universiteit UNSCH ging van start (26-30 december).
27 december….En dan ben ik (Dees) jarig. Leuk om mijn 62e verjaardag nog net op de valreep te mogen vieren in Peru. Tevens heel bijzonder dat ik die dag gewoon les moet geven (kan me niet herinneren ooit op mijn verjaardag gewerkt te hebben…..hahaha!) Toen we ‘s morgens ons ontbijt nuttigden in een restaurant, zorgden Ben voor een verrassing. In zijn beste Spaans ging hij het bedienend personeel uitleggen dat hij de cijfers 62 had gekocht voor zijn jarige vrouw die hij vervolgens op een stuk taart wilde plaatsen. Dit werd heel leuk opgepakt….Op een bord had men laten spuiten Feliz Cumpleaños en in het midden prijkte een stuk chocoladetaart met daarop 62, inclusief kaarsjes die werden aangestoken. Als extra verrassing zongen vier jongedames Feliz Cumpleaños. Heel speciaal! Ik had wel besloten om verder tegen niemand te zeggen dat ik jarig was. Noch tegen huisgenoot Victor, noch tegen mijn studenten in de klas. Ik wilde absoluut niet dat ik weer werd overladen met cadeautjes (zoals o.a. reeds het geval was geweest tijdens ons afscheidsfeestje op 18 december).
29 december: Vandaag vieren de Lourdes studenten hun eindfeest. Dit was verschoven van 16 naar 29 december, vanwege de politieke onrust in Peru. Op ons afscheidsfeestje thuis op 18 december hadden de studenten ons bijna gesmeekt om langs te komen op 29 december. Dat wij nog moesten lesgeven tot 18.00 uur werd als niet relevant beschouwd…..Then you can come later…..Het officiële gedeelte zouden we dan weliswaar mislopen, maar daarna konden we nog wél deelnemen aan de feestelijkheden. Okay, convinced……..Op diezelfde avond zouden we eigenlijk óók nog moeten opdraven bij de studenten van taleninstituut INDI (althans dat was het verzoek geweest van INDI teacher Juan), maar we kunnen ons nu éénmaal niet opsplitsen. Wij moesten namelijk ook nog lesgeven aan de studenten van de universiteit. En voor ons gevoel hadden wij INDI al afgesloten, maar de mensen hier blijven een beroep op je doen tot je op de vliegtuigtrap staat. Soms lijkt het net op Ghana……men kán geen afscheid nemen…….
Aangezien wij alsnog besloten hadden om aanwezig te zijn tijdens het eindfeest van de Lourdes studenten, moest er natuurlijk ook nagedacht worden over een cadeautje. Samen met teacher Joseph gingen we op pad. Er blijken winkeltjes te zijn waar je speciaal voor geslaagden leuke kleine presentjes kunt kopen.
Uiteindelijk kozen wij voor een sleutelhanger met daarop de afbeelding van een afgestudeerd persoon met het diploma in de hand. Wij gaven opdracht om aan de achterkant van de sleutelhanger een tekst in te laten graveren, te weten: From: Ben Desirée to:….….naam student en daaronder de vermelding van de datum 29-12-2022. (De 6 mannelijke studenten kregen een sleutelhanger met een jongen erop; de sleutelhanger voor de 11 vrouwelijke studenten was voorzien van een meisje). Prima, doch het streepje op mijn naam was op de verkeerde -e geplaatst, maar goed…..een kniesoor die daar op let….Wij hadden aan teacher Joseph gevraagd om onze komst niet te melden. ‘Let it be a surprise for the graduates’…..Nou, daar zijn we in geslaagd…..Oké, met de taxi op pad….Het was nog zeker een kwartier rijden. Toen we met Joseph arriveerden, begonnen de studenten te joelen, één begon er zelfs te huilen. Welnu, hoe kan ik dit feest omschrijven? Glitter, glamour, harde muziek, één grote show, de geslaagden zagen er uit als prinsessen in lange avondjurken cq prinsen in kostuums. Aangezien de start heel erg was uitgelopen (er werd begonnen omstreeks 20.00 uur in plaats van 17.00 uur), kwamen wij eigenlijk nog best wel op tijd. De familieleden van de geslaagden zaten allemaal aan tafeltjes verdeeld over de ruimte. Teacher Joseph en wij moesten plaatsnemen achter de ‘high table’. (Mijn God, ik kan me niet meer herinneren hoe vaak ik in ontwikkelingslanden achter de ‘high table’ heb gezeten…..hahaha!) Eén voor één kwamen de geslaagden naar ons toe en werden wij ondergedompeld in de vele omhelzingen, gracias e.d. Ben liet weten nog nooit in één uur zoveel gekust te zijn door vrouwen ….hahaha! Hierna werd teacher Joseph geacht om iets ‘en public’ te zeggen. Hij liet mij weten niets te hebben voorbereid, maar sprak ‘out of the blue’. Ook wij (Ben en Dees) moesten eraan geloven en ook wij spraken onvoorbereid, maar soms is dat juist wel goed. Ik (Dees) liet o.a. weten dat wij Nederlandse wereldwijde vrijwilligers zijn die altijd graag les hadden gegeven op Lourdes, met name in het oude auditorium en dat de afgestudeerden het mooiste vak van de wereld hadden gekozen. Ik sprak een beetje in het Spaans, maar vroeg permissie om verder te mogen gaan in het Engels en dit leidde tot hilariteit in de zaal.
Er werd getoast met een heel klein bekertje wijn. Ook geslaagde Zynthia nam de microfoon en sprak een dankwoord uit, maar zij hield het niet droog. Toen bleek het tijd te zijn voor een fotosessie. Mijn lieve hemel, het was een waar circus. Allereerst moest er een foto worden gemaakt van de geslaagde, geflankeerd door Joseph en/of Ben en/of Dees; daarna moest de geslaagde alleen op de foto en tenslotte moest de hele familie opdraven om samen met de geslaagde vereeuwigd te worden. En telkens moest de geslaagde een houten bord/plaat vasthouden met daarop bevestigd allerlei foto’s. Verschillende familieleden kwamen naar ons toe om ons te bedanken voor ons lesgeven. Onze cadeautjes (en die van Joseph) vielen ook in de smaak. Verder hadden de geslaagden diverse dansen ingestudeerd en die moesten natuurlijk getoond worden aan de aanwezigen. Dat was werkelijk heel mooi en heel speciaal. Ook de ouders waagden zich aan een dansje met hun zoon of dochter. Later op de avond vonden er nog voordrachtjes plaats door de geslaagden: Een rap-nummer en een lied. Tenslotte werd er nog eten geserveerd. Eén van de geslaagden, Brigitte geheten, was erg verheugd dat zij ons eindelijk kon voorstellen aan haar ouders (die beiden zelf ook teachers waren) en aan haar oma, want - zo had Brigitte ons laten weten - ‘I told them a lot about you and I shared with them what you have taught me’……Ook was het leuk om het zoontje van Yemira te zien. Deze single mother heeft haar hele studie kunnen afronden, omdat haar familie de zorg voor de kleine Mateo op zich had genomen. Het kleine ventje zag er al even opgedirkt uit als zijn moeder. Teacher Joseph had ons laten weten dat wij konden weggaan wanneer we wilden, hij zou een taxi regelen en ons vergezellen op de terugweg. Dit vanwege veiligheidsredenen.Omstreeks 23.00 uur hielden wij het dan ook voor gezien. Geslaagde Zynthia begeleidde ons naar de uitgang en bedankte ons wel 1000 keer voor onze komst. Volgens haar had het heel veel betekend voor de geslaagden dat wij er waren…..’We appreciate it so much’…..Kortom: Fijn dat wij de jongelui zó blij hadden kunnen maken.
Overigens een dag later zagen wij in de stad de afgestudeerde Brigitte en zij liet weten dat het feest om 3.00 uur ’s ochtends afgelopen was geweest.
Echter: Daarna was iedereen nog naar ‘a friend’ gegaan, alwaar Brigitte om 6.00 uur was vertrokken (en zij bleek de eerste te zijn geweest die naar huis was gegaan). De rest had nog steeds geen aanstalten gemaakt om huiswaarts te keren (en het was inmiddels omstreeks 12.00 uur ’s middags de volgende dag). Uiteraard kwamen wij nog even terug op het feest en vroegen wij ons hardop af dat wij de daadwerkelijke diploma-uitreiking niet hadden gezien. Er was weliswaar volop gefeest, maar waar was het diploma? Brigitte liet weten dat dit tijdens een volgende bijeenkomst uitgereikt zal gaan worden, maar voor die ceremonie alsmede voor het diploma zelf moet eerst betaald worden…Ja, ja, this is Peru….
Dat het de gemiddelde Peruaan ontbreekt aan zelfvertrouwen is ons wel bekend. Onze cursisten (studenten van de universiteit) zijn hiervan uiteraard ook op de hoogte. Zij gaven ons een voorbeeld van de denkwijze van de gemiddelde Peruaan: ‘When you have a relationship with a Gringo (white person), you will improve your race’….pfff… Uiteraard waren onze cursisten het hier niet mee eens. Gelukkig zien deze studenten van de universiteit de dingen in een beter perspectief.
Of wat te denken van de volgende uitspraak…..’The worst enemy of a Peruvian is another Peruvian’.
Onze allerlaatste les was op 30 december….en wel voor de studenten van universiteit UNSCH. Tot onze verbazing verscheen ook nog INDI studente Anna, die wij al een tijd niet meer hadden gezien. De laatste les van INDI op 17 december was namelijk in het water gevallen vanwege de politieke onrust in Ayacucho. Daarna was Anna ‘on travelling’ gegaan en had pas sinds kort vernomen dat de studenten van de universiteit nog t/m. 30 december les kregen. Dit was voor haar dan ook de laatste mogelijkheid geweest om op de valreep nog even mee te doen en afscheid te nemen. Onze laatste les stond in het teken van ‘New Year’s Resolutions’ en allerlei verhalen passeerden de revue. Voorbeeld: Op Oudjaarsavond zou het gebruikelijk zijn om 12 zwarte druiven te eten. Bij het eten van iedere druif mag je een wens doen.
Zelf trakteerden wij op artisanale koekjes die gretig aftrek vonden en werden er foto’s gemaakt. Door cursist Frank werden wij verrast met een boek over Peru (in het Spaans). Voorin het boek had hij geschreven: ‘Para Mr. Ben y Mrs. Desirée, con cariño de su alumno Franklin M.S, espero puedan conocer un poco más del Perú mediante este libro. 30-12-2022’. Ook werd er nog teruggeblikt op de lessen en werd de loftrompet over ons gestoken. Echter: Voor ons was veel belangrijker te vernemen dat de studenten lieten weten zelfvertrouwen te hebben ontwikkeld en zich op hun gemak hadden gevoeld in onze lessen. Bovendien hadden zij de gespreksonderwerpen als zeer interessant ervaren. Onnodig te melden dat dit ons erg blij maakte.
En dan is het Oudjaar en heb ik (Dees) migraine……Wij bleven dan ook samen thuis…..Toch werd het nog even gevierd toen onze huisgenoot Viktor langskwam met een vriend/collega van de universiteit. Hadden wij een dag eerder begrepen van een cursist dat er in Peru op Oudjaar druiven gegeten worden, blijkbaar gold dit niet alleen voor Peru, maar ook voor Spanje. Onze Spaanse huisgenoot had witte druiven gekocht. Een ieder werd voorzien van een schoteltje met 12 druiven. Het getal 12 staat voor de 12 maanden in een jaar. Bij het opeten van de druiven mocht je een wens doen, dus….12 druiven 12 wensen. Deze wensen moesten in stilte worden uitgesproken. Heel bijzonder! Overigens: Op Nieuwjaarsdag was de migraine gelukkig weer voorbij.
Onderwerpen die aan de orde zijn gekomen op lerarenopleiding Lourdes: Topic: Life is easy (Transcript Tedx video).
Onderwerpen die de revue zijn gepasseerd op Centro de Producciónvoor de docenten en de studenten van taleninstituut INDI: Two fables: The boy who cried wolf The city mouse and the country mouse. Conversation topic: Environment/Pollution. Other conversation topics: Do you believe that success equals happiness? Explain please. Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Why? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful?
What can you do in Ayacucho to create awareness due to environment/pollution? What is healthy food? Can you do anything creative? For example: Can you sing, dance, play a musical instrument, paint, draw or write poetry? What could you do to make your life more exciting? Why don’t you do it? How would your parents punish you when you misbehaved as a child? Mention some things that you couldn’t do last year that you can do this year. Debates: Breakfast is the most important meal of the day. Yes/No/Why? Children should provide room and board for their aging parents.
Onderwerpen die zijn behandeld tijdens onze meest recente groep, zijnde docenten en studenten van universiteit UNSCH: Introduction about The Netherlands and voluntary work worldwide. Religion in Nigeria, Ghana, The Netherlands and Peru ( sharing other African experiences). Ghana presentation. Conversation topics: Do you fear change? Yes/No/Why? Would you be happy in a world where nothing ever changed? If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be? Why? Picture language (2x). Conversation topics: Would you consider your childhood a good one? Yes/No/Why? Would you want to journey back in time and experience childhood again? Yes/No/Why? Do you think you will be a good parent (or are you a good parent now?) Yes/No/Why? Are you a busy person? Are you a friendly person? Are you an ambitious person? Why do/don’t you think so? Rate your life on a scale from one to ten. Ten is the highest rating and means your life is perfect. One is the lowest rating and means that your life is terrible. Now answer this question: Why did you give this rating to your life? Would you want to change your name? Would you want to change where and when you were born? Yes/No/Why? Do you think it’s fair that children usually take their father’s family name? Why do men and women sometimes have such difficulty communicating with one another? Would you sacrifice happiness for the opportunity to be successful? Who is the most successful person you know? What makes him/her successful?
If someone was married, had three healthy children, a comfortable house and secure job, would you consider that person to be successful? Yes/No/Why? Would you consider a ninety-years old person who is physically and mentally very healthy a success? Why? Do you believe that success equals happiness? Explain please. Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Why? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful? Do you think that the best years are in the future? Why do you think so? What is the best memory of your life? How about the worst? What makes these memories so good or so bad? How often do you complain? Would you consider this a lot or a little? When you make a complaint, what are your expectations? How often are these expectations met? Please explain. Some people believe that the images in dreams are symbolic and possess meaning. What do you think? Would you consider yourself a workaholic? Why? Why not? Would you ever want to be famous? Yes/No/Why? If it was possible, would you want to live forever? Yes/No/Why? Giving life, does it just mean having lots of children? Would the world be better if there was a more equal distribution of wealth. Why? 20 simple things you can do to help save our planet. Topic: Environment. Topic: Two fables: The boy who cried wolf The city mouse and the country mouse. Topic: Do schools kill creativity? Text: How fast food began/The man behind KFC. Topic: Life is easy (Transcript Tedx video). Topic(s): Do you make New Year’s resolutions? If yes, what was the strangest, stupidest or funniest promise you have made? Do you usually look at the upcoming year with optimism or pessimism? Explain please. Do you have any regrets and unfilled resolutions from the past year? If yes, explain please. Will next year be better or worse than this year? Why do you think so? At the start of a new year, people often promise themselves to go on diets, study harder, work less and so on….Why do you think people do this at this time of the year? If you could make three wishes for this New Year, which would definitely come true, what would you wish for?
Als wij dit verslag plaatsen is het 1 januari 2023 en rest ons nog slechts 1 week in Ayacucho. Dit betekent nog veel dingen regelen, mensen gedag zeggen, koffers inpakken enz. enz. Op 8 januari hebben wij dan onze vlucht Ayacucho-Lima. (Hopelijk worden wij niet gehinderd door aangekondigde stakingen op 3,4 en 5 januari). Na 2 dagen Lima volgt dan op 10 januari de vlucht Lima-Madrid-Amsterdam en hopen wij op 11 januari weer terug te zijn in Vlissingen, alwaar een lange to-do-lijst op ons wacht. Het volgende verslag zal dus vanuit Nederland geplaatst worden. Was het in eerste instantie de bedoeling om medio maart te vertrekken naar Cambodja, wij focussen nu op 1 maart (mede vanwege de covid19 dreiging vanuit China).
Let’s hope for the best!!!
Wij wensen onze lezers een heel Gelukkig Nieuwjaar! Feliz Año!
Warme groet,
Ben en Desirée
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 48
[visitorCount] => 619
[author] => Desirée
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 527190
[travelTitle] => Van Nederland naar Peru
[travelTitleSlugified] => van-nederland-naar-peru
[dateDepart] => 2022-02-11
[dateReturn] => 2023-01-10
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/090/581_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => projecten-afronden-en-politieke-onrust
)
[24] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089842
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 2)
[message] =>
'Dus, waar ben jij dankbaar voor?' Ik kijk Etienne* zijwaarts aan en richt mijn blik dan weer op de rivier voor ons. We zitten op de modderige rivieroever en het water glinstert in het grijze licht van de volle maan. Mars staat helder rood aan de lucht. De bomen steken om ons heen donker af tegen de nachtelijke hemel. Een paar minuten geleden ritselde er iets door het struikgewas achter ons. Het klonk groot en lomp, een tapir misschien? Nu is het weer stil. De rivier glijdt rustig voorbij, een constante stroming in een beweeglijke wereld. Het is het perfecte moment en de perfecte plaats om even stil te staan. Ik heb takjes met kleine blaadjes voor ons geplukt, zodat we bij elk blaadje dat we afbreken onze waardering kunnen uitspreken. Mijn eerste woord van dank was makkelijk: 'Ik ben dankbaar voor tapirs die door de bosjes rennen!'
(*Namen zijn veranderd uit privacy-overwegingen)
Etienne denkt lang na over zijn antwoord. Zo is hij, bedachtzaam. Iemand die zijn antwoorden goed wil formuleren. Zelf praat ik soms sneller dan ik denk en ik heb ook mijn volgende dankwoorden al klaar: 'Ik ben dankbaar voor… de mogelijkheid om hier te kunnen zijn. Voor mangosmoothies. Voor gezondheid. Voor goede gesprekken. Voor mijn welvaart. Voor kwetsbaarheid. Voor het maanlicht. Voor kattenknuffels.' Mijn takje is bijna leeg. 'En ik ben dankbaar voor nieuwe vriendschappen.'
Ik ben nu al een tijdje in Hoja 1, het junglekamp verderop aan de rivier. In eerste instantie was ik nerveus om hier alleen met de Amerikaanse Etienne (en natuurlijk de veertien honden, elf katten en een eend) te wonen. Wat als we niets zouden hebben om over te praten? Wat als we het niet goed met elkaar zouden kunnen vinden? In het andere kamp waren we tenminste met meer mensen, waardoor de druk om sociaal te zijn minder groot was. Hier zitten we letterlijk met z'n tweeën vast in de middle of nowhere… Geen van mijn zorgen kwam gelukkig uit en inmiddels voel ik me juist erg op mijn gemak bij Etienne.
Voordat we de rivier verlaten en teruggaan naar het kamp benoemen we nog een intentie voor onszelf in de komende weken. Ook daar is de volle maan een perfect moment voor, als de overgang naar een nieuwe tijd. 'Ik wil vertragen', zegt Etienne terwijl hij naar zijn handen kijkt. 'Dingen minder op de automatische piloot doen, meer bewust zijn van hoe ik beweeg en waar ik mee bezig ben. Zodat ik kan kiezen of ik het wel echt zo wil doen.' Ik duw even met mijn schouder tegen schouder aan. 'Mooi!' Als het lijkt alsof hij niets meer wil zeggen, deel ik: 'Ik ga genieten. Genieten van wat er is, gewoon zoals het is.' Dit is niet nieuw, het is namelijk mijn intentie voor de hele reis: nieuwe kansen omarmen. Meedrijven met de stroom in plaats van de rivier te willen veranderen. Het is en blijft een uitdaging voor me.
Ik pas me makkelijk aan aan het rustige ritme van het leven in Hoja 1 en het voelt al snel als thuis. Elke ochtend ontbijten Etienne en ik samen. Hij maakt eieren voor ons terwijl ik mangosmoothies maak en soms bak ik pannenkoeken. Etienne maakt de ruimtes van de honden schoon (lees: hij schraapt heel veel poep van de vloer) en voert hen en soms help ik door de voerbakken te vullen of aan te reiken. De rest van de ochtend is vrij om te schrijven of mijn eigen ding te doen. Dan maakt een van ons lunch en 's middags schrijf ik verder, zoek ik verkoeling in de beek en maak ik lange wandelingen in het bos. Elke avond doen we een korte workout voor onze buikspieren, benen en armen (ik moet natuurlijk fit zijn voor mijn avontuur in Nieuw Zeeland), voordat de honden weer te eten krijgen en we avondeten maken. Ondanks dat we vroeg naar bed gaan, zit ik meestal om half negen 's avonds alweer te gapen. De nachten zijn onrustig door het eeuwige jungleconcert en doordat de honden blaffen, de katten rondrennen en ik regelmatig midden in de nacht de trek naar het toilet moet maken. Een keer word ik 's ochtends vroeg wakker van een knorrend warm lijfje tegen me aan. Een van onze kittens heeft ingebroken in mijn klamboe en is lekker tegen me aan gekropen. Eigenlijk wil ik geen katten in mijn bed (ze nemen ook hun vlooien mee), maar dit is wel heel schattig! Althans, totdat ze rond begint te rennen en me in mijn tenen bijt, dan kieper ik haar snel naar buiten.
En net zoals de dagelijkse routine vertrouwd wordt, wordt mijn huisgenoot dat ook. Het is gezellig samen: We spelen pingpong, doen grappige dansworkouts en zingen tijdens het koken mee met de muziek. 'Kom op, harder!' roept Etienne lachend, terwijl hij een houten vijzel als microfoon onder mijn neus duwt met Rihanna op de achtergrond. Vals blère ik mee: 'Ey, ey, ey, ellaaaa, under my umbrellaaaa!'
We volgen samen een paar WK-wedstrijden en wanneer Nederland tegen de VS speelt leer ik Etienne om 'Hup Holland hup!' te roepen. Verder worden onze gesprekken steeds eerlijker en persoonlijker. Wanneer mensen horen dat ik psycholoog ben denken ze vaak dat ik hen de hele tijd aan het analyseren ben. 'Wat denk ik nu dan?' vragen ze, alsof ik gedachten kan lezen. Nadat ik gepassioneerd aan Etienne heb verteld dat ik niet de hele tijd allerlei diepe observaties aan het maken ben over ieders mentale toestand begint hij onze gesprekken juist grappend 'psycho-analyse' te noemen. We praten over onze families, wensen voor de toekomst en hoe we onszelf zien. 'Psycho analysis time', zegt Etienne terwijl hij de keuken in komt. 'Wat is een kwaliteit waarvan je zou willen dat meer mensen het in je zien?' Ik stop even met het snijden van de paprika en denk na. 'Mijn zelfvertrouwen. Wanneer mensen me voor het eerst ontmoeten denken ze vaak dat ik onzeker en verlegen ben…' deel ik. 'Alsof ik een naïef lief meisje ben. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo onzeker ben en ook niet echt naïef of lief. Zoals mijn moeder altijd zei toen ik nog klein was: "Pas op, katje heeft klauwen".' Etienne lacht. 'Dat vind ik een leuke uitspraak!' In de dagen daarna plaagt hij me er eindeloos mee dat ik (g)een naïef lief meisje zou zijn.
Op de dag dat in Amerika Thanksgiving gevierd wordt kijk ik 's ochtends naar de bananen die bruin worden in onze koelkast en besluit ik een bananenbrood te bakken. Zonder keukenweegschaal, maatbeker of oven is het een beetje behelpen en op gevoel gooi ik bloem, eieren en bananen in de blender, met wat kaneel erbij. Het mengsel moet in een koekenpan garen. Dit wordt vast een bananenbrood, toch? Wanneer Etienne even later naar beneden komt zeg ik: 'It's an experiment, but I think I am making banana bread.' 'Klinkt goed, het wordt vast lekker!' lacht hij en hij heeft gelijk. Het is de start van een periode vol experimenteel jungle-koken en bakken. Een van de voordelen van een tweepersoons huishouden is dat er maar één andere persoon is die mijn creaties hoeft te eten. Daarbij heb ik opeens groente en fruit tot mijn beschikking, dus probeer ik van alles uit. Ik maak spaanse tortilla en shakshuka en hutspot koekjes. Ik bak nog meer bananenbrood, apple crumble en een omgekeerde perencake. Altijd op gevoel, in een pan en met de magische woorden 'it's an experiment', want dat zorgt ervoor dat het goed lukt. En de keer dat ik droevig naar de pan kijk terwijl mijn cake bruine randjes krijgt en verbrand ruikt, zegt Etienne naast me geruststellend: 'It might not turn out the way you intended, but I'm sure it will still be good.' Hij heeft weer gelijk.
Ook de natuur om ons heen blijft natuurlijk een eeuwige bron van lering en vermaak. Ik zit op de bovenverdieping te filmen hoe Etienne met onze drie zwarte kittens speelt wanneer ik een klein spinnetje vind. Het is een bijzonder harig beestje met lichtroze poten en zwarte sokjes. 'Kom eens kijken, wat een leuke spin!' roep ik enthousiast, terwijl het spinnetje over mijn hand wandelt. De meeste mensen zouden hier helemaal niet enthousiast van worden, maar Etienne roept met glinsterende ogen: 'Cool! Dat is een baby roodvoetvogelspin!' We noemen het spinnetje Sebastiaan (naar het liedje 'de spin Sebastiaan' van Annie M.G. Schmidt) en zetten het weer terug op de vindplaats. Etienne laat me zien waar in de boom buiten de ingang de moeder vogelspin woont. Ze heeft een witte eierzak gesponnen waar ze half in zit, zodat we alleen haar borststuk kunnen zien. Precies tegenovergesteld aan de baby heeft zij donkergrijze haren met rozerode voetjes. Het is een grote harige spin en daardoor ziet ze er best eng uit, maar Etienne legt me uit dat vogelspinnen eigenlijk helemaal niet zo eng zijn. Meestal zijn ze juist heel rustig. Als ze geagiteerd raken zullen ze nog altijd sneller de irriterende haren aan hun achterste afschieten dan dat ze je bijten. Zelfs als ze wel bijten zijn ze niet erg giftig. Wanneer ik met mijn camera dichterbij kom, schiet de vogelspin snel haar witte holletje in en natuurlijk laten we haar verder lekker zitten waar ze zit; geen reden om beestjes te plagen.
Een paar dagen later zit ik aan tafel te schrijven als Etienne naar me toe loopt. 'Een cadeautje', zegt hij en hij zet een bidsprinkhaan voor mijn neus. Het is een grappig beestje, dat met de pootjes voor de borst gevouwen heen en weer wiegt. Het kijkt nerveus om zich heen. Samen bewonderen we de driehoekige kop, de bolle ogen en de gevouwen pootjes. We zoeken bidsprinkhanen op in het insectenboek en leren dat ze eigenlijk dichter gerelateerd zijn aan kakkerlakken dan aan sprinkhanen.
Nu we een gedeelde interesse in insecten hebben ontdekt wijzen we elkaar regelmatig op gekke kevers, wandelende takken of motten. In het regenwoud zijn er altijd genoeg kruipertjes om enthousiast over te worden, dus een insectenpassie is hier ideaal. De volgende keer krijg ik een dode libelle cadeau. 'Wist je dat libelle's elke vleugel apart kunnen bewegen?' vraagt Etienne, terwijl hij het broze insect voorzichtig neerlegt. De dunne doorzichtige vleugels glanzen in de zon. 'Wow, nee dat wist ik niet!' antwoord ik, voordat ik terugkaats: 'Wist jij dat libelle's de meest effectieve jagers in de dierenwereld zijn? Ze hebben een kill-rate van bijna honderd procent.' De dode libelle leg ik op het randje van onze keukenwand en in de dagen daarna zie ik hoe een leger kleine miertjes het insect langzaam opruimen. Het laatste dat overblijft zijn de twee zwarte bolle ogen met de voelsprieten erboven, als een klein libellemaskertje, totdat ook dat verdwijnt. De mieren zijn onze schoonmakers.
Ook leer ik meer over honden en katten nu ik door de dieren omringd wordt. Soms zelfs meer dan ik zou willen… In één week zijn opeens meerdere katten en honden tegelijkertijd in hun vruchtbare periode en dat zorgt voor gekke situaties. De jonge poezen zijn constant aan het jengelen, op zoek naar een mannetje. Gelukkig is onze enige kater Lucifer gesteriliseerd en heeft hij duidelijk geen interesse. Het gaat zelfs zo ver dat de drie zwarte kittens tegelijkertijd voor hem over de grond kruipen, hun achterste in de lucht en verleidelijk miauwend, terwijl Lucifer verveeld naar ze staart. Zo lang ze hem geen eten komen brengen laat het hem allemaal koud. 'Ik heb met de dames te doen,' zeg ik tegen Etienne. 'Het ziet er oncomfortabel uit…' Hij haalt zijn schouders op, er is niet veel wat we kunnen doen totdat ze binnenkort gesteriliseerd worden. Maar, Google is je beste vriend in dit soort situaties en ik zoek op wat te doen bij een krolse kat. 'Je kunt een shamdekking proberen', zeggen websites van meerdere dierenartsen en er staat zelfs een beschrijving van hoe dat werkt. Een poes ovuleert pas wanneer ze gedekt wordt en dit zorgt ervoor dat ze niet meer krols is. Door haar te stimuleren op de manier waarop een kater dat doet, kun je soms een ovulatie opwekken en een einde maken aan de oncomfortabele periode. Etienne en ik wikken en wegen even, is dit iets wat we willen proberen? Sam geeft ons haar toestemming (wel zo belangrijk aangezien het haar katten zijn) en zo komt het dat ik even later op de grond zit achter een klagelijk miauwende kat. Etienne heeft haar in haar nekvel gegrepen en duwt haar stevig tegen de grond, terwijl ik met een vochtig wattenstaafje probeer hetzelfde effect als een kater teweeg te brengen. Ik voel me schuldig tegenover het arme beestje, zij kan er ook niets aan doen dat er hier geen viriele mannen of dierenartsen in de buurt zijn die haar kunnen helpen met haar hormonen! Als je het hebt over een bizarre jungle-ervaring…
Blijkbaar kan het echter nog bizarder, zoals we de volgende dag bij het ontbijt merken. Om ongewenste zwangerschappen te voorkomen hebben we Masama, de loopse hond, samen met Luna, Zupai en Steve (een gecastreerd mannetje en onze meest idiote hond) opgesloten in een aparte ruimte. Ineens horen we vanuit de gang een luid gejank, gepiep en geblaf. Etienne fronst en staat op om te kijken wat er aan de hand is. Even later komt hij terug en zegt opgewonden: 'Uhm, Steve tried to mate with Masama, but he did it wrong and now they're stuck… butt to butt!' Ik spring op en volg hem naar de hondenkamer, waar Steve en Masama inderdaad in een oncomfortabele positie aan elkaar gelinkt zijn. Elke keer dat Masama probeert weg te bewegen begint Steve te janken van de pijn. Dit kan niet goed zijn, toch? Ik ga er op mijn knieën naast zitten en (ik kan zelf niet geloven dat ik dit doe) probeer te voelen of ik de beesten van elkaar kan losmaken. Steve z'n gespannen geslachtsdeel voelt warm en glibberig aan (iel!) en er zit geen beweging in. Ik ben bang dat de hondjes zichzelf of elkaar pijn zullen doen en roep in lichte paniek tegen Etienne 'Call Philippe, now!' Diep vanuit de jungle kan die niet zoveel doen, maar misschien heeft hij advies… Etienne houdt het hoofd echter koel en raadpleegt eerst Google (zoals ik al zei: je beste vriend). 'Wacht, het zegt hier dat dit normaal is!' spreekt hij de verlossende woorden. 'Het heet een 'dog knot' en het hoort bij het paringsproces van honden. Ze kunnen soms wel 60 minuten op deze manier aan elkaar vast zitten en komen vanzelf weer los. Ha, wie wist dat we doggystyle allemaal verkeerd doen?!' Alsof Steve zijn woorden heeft gehoord, hinkt hij opeens weg van Masama, gaat op de grond zitten en begint aan zijn kruis te likken. Masama kruipt weg in een hoekje, ik denk niet dat ze het naar haar zin heeft gehad. Gelukkig hoeven we niet bang te zijn voor puppies, die kan Steve niet meer maken, maar toch houden we ze vanaf die tijd maar gescheiden. Ik houd aan het avontuur vooral hartkloppingen over, maar heb ook het gevoel dat Etienne en ik elkaar hiermee weer een stukje beter hebben leren kennen. Het is nogal een bondingservaring, zo'n dog knot…
Bijna twee weken na mijn aankomst in Hoja 1 vraagt Etienne ineens: 'Wat is eigenlijk het plan? Hoe lang blijf je hier?' Hij staat in de keuken de boodschappenlijst te maken voor onze volgende voedselbestelling. Ik haal mijn schouders op. Toen ik hierheen kwam was er geen einddatum, maar ik had verwacht op een gegeven moment weer te wisselen met Ellie. Wil ik dat nog? Het voelt alsof ik het wel zou moeten willen; in het andere kamp gebeurt veel meer, de natuur is nog mooier en ze hebben er wilde dieren om voor te zorgen. Mis ik iets door hier bij de honden en katten te blijven? Zoals mijn moeder zei toen ik naar Hoja 1 ging: 'Ben je daarvoor naar Peru gereisd? In een dierenasiel werken kan hier in Almere ook hoor…' Tegelijkertijd merk ik dat ik het fijner vind in dit kamp dan in het rehabilitatiecentrum. In de praktijk mag ik daar niet zoveel helpen bij de verzorging van de wilde dieren als ik zou willen. Ik voel me er vaker eenzaam en gefrustreerd doordat ik zo weinig betrokken word in de organisatie. Ja, de natuur is daar prachtig, maar ook in Hoja 1 woon ik diep in het regenwoud. Ik geniet van de rust hier, van de autonomie en van de gezelligheid met Etienne. Ik ben gelukkiger hier, dus waar doe ik goed aan? Blijven of weggaan, het is de eeuwige zoektocht tijdens elke reis. Het doorslaggevende advies komt uiteindelijk van Sioned*, die me appt: 'Stay wherever you are happiest my love, life is too short to do otherwise!' Tja, daar heeft ze eigenlijk wel gelijk in! En dus blijf ik in Hoja 1.
Nu de kogel door de kerk is besef ik me ook dat ik nog maar drie weken in het regenwoud voor de boeg heb. Het geeft me een gevoel van paniek, de tijd gaat zo snel! Voordat ik het weet is het voorbij en na jaren terugverlangen naar het regenwoud vertrek ik dan weer… Haal ik er wel echt het maximale uit? Deze reactie herken ik van eerdere reizen, waar ik ook een paar weken vooraf al erg bezig was met mijn vertrek uit een fijne plaats. Wanneer het lukt om dat gevoel niet te laten overheersen (een uitdaging), helpt het me juist om bewuster te genieten van alle mooie avonturen. Het zorgt er voor dat ik uiteindelijk kan vertrekken zonder spijt dat ik iets heb gemist. Dus maak ik op ons krijtbord een 'to do before the END-lijst' en belooft Etienne me te helpen die te voltooien. Er staat op:
- Wandeling bij zonsopkomst
- Een jaguar zien (met een knipoog)
- Geweldige natuur waarderen
- Elke dag wandelen
- Reflecteren op highlights
- Heel veel foto's nemen
- Nachtwandeling
- Beekwandeling
- GPS leren
- Expeditie huis
Etienne voegt meteen daad bij woord en duwt bij onze volgende wandeling de GPS in mijn handen. Hij legt me uit hoe ik het kaartje van de GPS kan bedienen, hoe ik de route kan volgen en hoe ik zelf een markeerpunt kan maken. Het is allemaal niet zo ingewikkeld, maar we halen er een mooie levensles uit: Soms laat de GPS een rechte lijn zien naar je bestemming, maar in de jungle bestaan er geen rechte lijnen. Net als in het leven is vaak de omweg een betere route.
We gaan op 'expeditie' naar het verlaten huis waar Sam een tijdje heeft gewoond met een eerdere partner. Het platform ligt ongeveer een uur van het kamp af in een deel van het terrein dat niet vaak meer bezocht is de afgelopen tijd en dus hebben we een machete mee om het pad schoon te hakken. Om er te komen moeten we eerst de beek oversteken via een omgevallen boomstam. Etienne loopt soepel naar de andere kant, maar ik bevries na de eerste paar stappen. Voetje voor voetje schuifel ik verder terwijl ik probeer niet te wankelen. In het midden van de boomstam zit een knobbel, waar ooit een grote tak heeft gezeten en om er langs te komen moet ik mijn linkervoet op een klein randje zetten en mijn rechtervoet hoog optillen. Ik sta versteend op één plek, mijn adem gaat steeds sneller en ik weet niet wat ik moet doen. Terug is geen optie, vooruit lukt niet en zelfs gaan zitten voelt als een te grote stap. Etienne staat geduldig aan de andere kant te wachten, kan hij me helpen? Uiteindelijk overwin ik mezelf, ik haal diep adem, til mijn voet op en stap over de knoest heen. Ik wankel naar links en even ben ik bang dat ik toch omval, maar ik herstel me en zet snel de laatste stappen naar de andere kant. Opgelucht blaas ik mijn adem uit, pfoe ik heb het gered.
Daarna volgen we kleine paadjes door de natuur. Etienne loopt voor me uit, zwaaiend met zijn machete en ik voel me net een luxe stadse dame uit de 18e eeuw waarvoor het pad wordt geklaard door haar bediende. Ik merk ook weer hoe slecht ik eigenlijk ben in lopen in deze natuur… Regelmatig struikel ik bijna, voel ik mijn enkels zwikken of blijf ik haken aan een stekelige tak. Je weet dat je echt buiten je comfortzone bent, wanneer zelfs lopen een uitdaging is! Toch ben ik vastberaden het zelf te doen. We moeten een grote boomstam overklimmen en klauteren door de bedding van een droge beek en ik sla Etiennes uitgestoken hand af. Ik kan dit!
'Hole!' waarschuwt Etienne me gelukkig net op tijd, voordat ik in een rond gat in het pad kan vallen. Het zou niet de eerste keer zijn… Een paar weken geleden liep ik met Philippe terug in de schemering toen de grond onder mijn voeten opeens weg was. Voor een seconde hing ik in de lucht, een beetje als zo'n stripfiguur dat van een klif af rent, en toen stortte ik ongeveer een meter naar beneden. Gelukkig was het vooral heel grappig en hield ik er naast een geschaafde elleboog weinig aan over, maar het was weer een goede herinnering: In de jungle moet je altijd kijken waar je je voeten neerzet.
Met behulp van mijn nieuwe geweldige GPS-skills (hihi), komen we uiteindelijk aan bij het verlaten huis. Het platform is nog in verbazingwekkend goede staat en ligt er als een soort ghost town bij. Een overblijfsel van eerdere tijden, wachtend om door de jungle opgegeten te worden.
Hoe goed geolied onze routine ook is, dag in dag uit met één persoon samen zijn (vooral als dat tot voor kort nog een vreemde was) kan ook erg intensief zijn. Je maakt elkaar mee in alle vormen en het vereist dat je elkaar af en toe de ruimte geeft om niet gezellig te zijn. Zelf heb ik bijvoorbeeld veel last van schommelingen in mijn hormonen waardoor ik rond mijn ovulatie vaak intens verdrietig, moe of kattig ben (PMS). Alhoewel ik over het algemeen een opgewekt en energiek persoon ben, zijn dat dagen dat ik het liefst de hele dag in bed zou willen liggen om me te verstoppen voor de wereld. Of dat ik zonder reden iemand afsnauw. Ik kan niet meer genieten van wat ik normaal juist leuk vind en het lijkt alsof er constant een grijze wolk boven mijn hoofd hangt. Ik weet eigenlijk wel dat er helemaal niets aan de hand is, maar ik kan het gevoel niet afschudden. Jarenlang heb ik niet geweten waarom ik me regelmatig ineens zo emotioneel voel en pas sinds het afgelopen jaar begin ik echt te begrijpen wat er gebeurt in mijn lijf. Ik probeer er zo veel mogelijk open over te zijn, zodat ik de steun kan vragen die ik nodig heb en omdat ik denk dat het helpt om over dit soort onderwerpen te praten. (Voor iedereen die dit ook vindt is de podcast van 'de menstruatiemeisjes' een aanrader).
Jammer genoeg beïnvloeden mijn hormonen me ook tijdens mijn reis en dat vind ik best lastig. Het staat me in de weg om te genieten van mijn avonturen, ik heb geen energie voor het reizen en het is moeilijker om de ruimte te creëren die ik nodig heb. Deze keer is het dal nog net wat dieper dan normaal, maar gelukkig is de jungle geduldig en is mijn nieuwe huisgenoot nog geduldiger. Een van de ochtenden zit ik ineengedoken aan de keukentafel. Ik heb mijn knieën opgetrokken en zit lusteloos een beetje te scrollen op mijn telefoon. Zonder reden voel ik me enorm verdrietig, de tranen prikken in mijn ogen. Ik weet dat ik in beweging moet komen en iets moet doen, maar het voelt alsof het gewicht van de hele wereld me naar beneden duwt. En dus blijf ik zitten. Etienne loopt langs en ziet mijn gezicht 'Are you okay?' Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. Hij loopt door en komt even later terug met onze dikke kat Lucifer in zijn armen. 'Hier, volgens mij kun je wel een kattenknuffel gebruiken.'
Mijn dagelijkse wandelingen in de natuur helpen ook om mijn zinnen te verzetten en te genieten van waar ik ben. Ik probeer de natuur op te zuigen als een spons. Ik wil bewust genieten van alle pracht waar ik nu doorheen loop, zodat ik alle indrukken op kan slaan en nog tijden met me mee kan dragen. Dat is best lastig, ik raak soms verdwaald in mijn eigen hoofd. De groene energie om me heen lijkt wel als 'ecstacy' voor mijn brein te werken en er komen allerlei nieuwe ideeën in me op waar ik het liefst meteen mee aan de slag zou gaan. Anderzijds werkt de wandeling ook juist kalmerend, wanneer ik rust en troost nodig heb. Natuur biedt altijd wat we nodig hebben.
Soms probeer ik bewust stil te staan bij wat ik voel, ruik, hoor en zie. Terwijl ik rustig doorloop voel ik de zweetdruppels op mijn voorhoofd, de drukkende lucht alsof ik een sauna inadem en mijn voet die prikt van een mierenbeet. Een mug landt op mijn nek, mijn voeten zijn droog en warm in mijn laarzen en ik stoot mijn tenen tegen een boomwortel. Ik ruik de geur van de vochtige grond en het constante rottingsproces van de jungle, een ondertoon van bloemen zweeft door de lucht en dan doorkruis ik de sterke zweetvoetengeur van een pekari spoor. Rechts van me schudden de bosjes en ik ben even bang dat ik net echt een pekari heb gekruist. Komt er zo direct een brullend monster de bosjes uit gestormd? Een paar weken geleden ben ik door een van de pekaries in het rehabilitatiecentrum aangevallen en ik ben eigenlijk niet klaar voor een herhaling… Toen ik het verblijf binnenging om Sacha haar voer te geven, kwam ze op me afgestormd. 'Die is blij om te eten!' dacht ik nog, voordat ze op mijn kuit afrende. Met een klap duwde ze haar stevige snuit tegen mijn been en ik voelde hoe haar kleine tanden op mijn huid in begonnen te knagen. 'No, stop! Go away!' riep ik, terwijl ik terugdeinsde. 'Wat is er?!' riepen Sam en Ellie, die achter me stonden, maar ik kon alleen maar snel het hek uitvluchten en de deur dichtdoen. Gelukkig was de schade beperkt, een scheur in mijn broek en een klein wondje in mijn been. De reden dat Sacha opeens door het lint ging? Niemand weet het… Eerder was een nieuwe pekari gearriveerd en die had haar kop vriendelijk tegen mijn benen geschuurd. Misschien raakte Sacha in paniek door de geur van deze indringer.
Nu sta ik sta doodstil en houd ik mijn adem in, klaar om te vechten of te vluchten. Het wordt weer rustig en ik loop voorzichtig door. Ik hoor de screaming piha's om me heen hun 'fietfiew' fluiten, het gezoem van muggen naast mijn oor en het lage brommen van een vlieg. Vogeltjes tsjilpen, de cicaden zorgen voor een constante zagende baslijn en ik hoor de brulapen in de verte afgaan 'wraaaaaaahhhhh!'. De hemel rommelt, zou er een storm aankomen? Ik schrik van een vogel die met een luid geflap naast me opvliegt en hoor boven me het gekrijs van de papegaaien.
Ik zie meer dan ik kan beschrijven om me heen. De natuur heeft alle mogelijke tinten groen en zo veel verschillende vormen. Ik zie palmen met brede waaierbladeren, klimplanten, loofbomen en varens. De grond ligt vol met bruine bladeren en de begroeiing naast het pad is ondoordringbaar. Ik passeer een enorme boom, met een doorsnee van minstens vier meter en stervormige wortels die geweldige schuilplekken maken. De stam hangt vol met lianen die tot op de grond reiken. Af en toe zie ik een glimp van blauwe hemel, tussen de bomen die in de hemel naar elkaar toe reiken. Een omgevallen boom creëert open ruimte in de lucht, maar wordt op de grond omringd door een wirwar van lianen, klimplanten en palmen. Aan een boomstam hangt een grote bruine bult, een termietennest. Een vlinder fladdert voorbij en mieren lopen in een treintje over het pad. Midden over het pad hangt een dunne sliert, een soort boomwortel, met daaraan een bolletje schuim. Dat is een eierzak van een kikker of een kever, ik weet het niet zeker. Verderop op het pad zie ik een enorme canetoad, zo groot als een voetbal. Ik heb nog nooit zo'n grote pad gezien. Hij zit doodstil, als een rotsblok. Wanneer ik dichterbij kom springt hij zwaar op, klautert met moeite van het pad af en verdwijnt in de bosjes. In het zand van het pad zie ik kleine groene zaadjes, paarse bloemetjes die van ver boven ons zijn gekomen en daarna het drietenige spoor van een tapir! Die is hier in de afgelopen dagen voorbij gekomen en heeft precies in het vochtige zand een paar voetafdrukken gemaakt. Wanneer ik bij de beek kom zie ik kleine ronde pootafdrukjes naast het water, alsof een coati na het drinken naar boven is geklauterd. Het hoogtepunt komt echter wanneer ik de beek oversteek. Vanaf de brug zie ik hoe Karel de kolibri herhaaldelijk boven het water blijft hangen, zich onderdompelt en dan wegzoeft. Het voelt als een cadeautje van moeder natuur.
En dan, tien dagen voordat mijn tijd in het regenwoud erop zit, ga ik toch nog even terug naar andere kamp. Een deel van mijn spullen ligt daar nog en ik moet met Sam en Dylan mijn project doorspreken. Eigenlijk wil ik niet weg uit deze fijne bubbel van Hoja 1, maar er zit niets anders op. En dus pak ik mijn spullen, stap ik in de boot en ga ik voor de laatste keer naar het rehabilitatiecentrum…
Lees in mijn volgende blog welke avonturen ik nog beleef in mijn thuis in het Amazonegebied! Fijne jaarwisseling allemaal!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 252
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-2
)
[25] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089742
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-25
[photoRevision] => 0
[title] => Avondklok en ziek zijn
[message] =>
Vorige week is er geen blog van mij online gekomen, excuses daarvoor. Nu moet ik ook zeggen dat er vorige week niet heel erg veel gebeurd is. Deze week trouwens ook niet en daarom schrijf ik deze blog over de afgelopen twee weken.
Mijn vorige blog ben ik geëindigd met de protesten in Peru. Later die week kwamen er wat meer nieuwsberichten Nederland binnen. Zo stond het in de krant en heeft het op verschillende nieuwswebsites staan. Alles was dicht en er was van alles gebeurd. Winkels die open waren werden geplunderd, ook winkels die niet open waren werden geplunderd, hier en daar werden er stenen naar taxi's gegooid. En op andere plekken in Peru was het allemaal nog veel erger dan in Cuzco. Honderden mensen zaten vast in Macchu Pichu of in de steden van Peru, aangezien er overal blokkades op de weg stonden en vliegvelden werden bezet door het leger. Dit is zo een hele week geweest. Dit betekende voor mij ook een hele week niet werken. Dit gaf mij de tijd om wat achterstallig werk te doen, zoals mijn schoolwerk. Je zou bijna vergeten dat ik daarvoor naar Peru was gegaan.
Toen was vorige week zondag en besloot ik een kerkdienstje mee te pakken. Ik voelde me niet heel lekker toen ik er heen ging, maar ik ging het proberen. Halverwege de dienst werd ik echt niet goed. Ik had al wat water gekregen, maar het was een hete dag met een warme zaal en maar weinig ventilering. Ik was nog verplaatst dichterbij de deur, maar het mocht allemaal niet baten. Ik voelde me verschrikkelijk. Alles was in het Spaans en aangezien dat al een uitdaging is (zeker het 'religieuze' Spaans, dat hoor je niet zoveel in het dagelijks leven) en ik me nu helemaal niet meer kon concentreren, besloot ik eerder naar huis te gaan. Ik voelde me hondsberoerd en dat werd thuis, in bed, niet echt beter.
Die nacht kwam er nog kortademigheid bij en dat vond ik best wel even eng. Ik besloot de dokter van school te bellen en zij gaf mij het nummer van een kliniek. Vanuit de kliniek kwam er een arts bij mij kijken. Uiteindelijk hebben we samen besloten dat ik mee zou gaan naar de kliniek. Per ambulance, want inmiddels was er een avondklok in Peru. Je mocht niet naar buiten tussen 20uur en 4uur. Gelukkig in dit soort gevallen wel. Daar werden er wat bloedtesten gedaan en kreeg ik een coronatest. En jawel, ik had COVID te pakken... Door de hoogte en de belasting op mijn longen werd ik kortademig, had ik koorts, voelde ik me misselijk, kon mijn hoofd wel uit elkaar klappen en had ik veel spierpijn. Nu ik in het ziekenhuis was, mocht ik niet zomaar weg. Ik ben uiteindelijk op dinsdagmiddag weer ontslagen uit het ziekenhuis na heel veel paracetamol, antibiotica en vocht in mijn aderen te hebben gekregen.
Inmiddels is het vandaag Kerst en zou ik dat eigenlijk aan het strand gaan vieren. Hier had ik erg naar uit gekeken. Dat zou een hele ervaring zijn. Helaas kon door de protesten Gijs niet komen en kon ik ook niet gaan reizen. Ik ben nu dus nog lekker in Cuzco en Gijs in Nederland. Gelukkig heb ik door de maanden heen vrienden gemaakt en ben ik niet alleen deze Kerst. Toch loopt het nu allemaal net even anders dan gepland. Het is niet anders. Door het thuisgevoel een toch beetje te creëren heb ik gisteren heel de middag in de keuken gestaan om te proberen de Nederlandse traditie na te bootsten. Zo heb ik zelf geprobeerd stokbrood te maken, pasteitjes te maken en ragout te maken. Vooral de pasteitjes waren een uitdaging, aangezien ze ook geen bladerdeeg kennen in Peru. Dit moest ik dus ook zelf maken.
Vanuit Peru wens ik jullie allemaal een hele fijne 1e en 2e Kerstdag toe en een goede jaarwisseling. Tot in 2023!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 1208
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/089/435_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => avondklok-en-ziek-zijn
)
[26] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089730
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2022-12-24
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 1)
[message] =>
Introductie:
Op dit moment ben ik in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verblijf de komende maanden in Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle.
De boot glijdt rustig door het bruine water, begeleid door het luide gebrom van de motor. Ik zit zo ver mogelijk naar voren, nog net onder het plastic dak, en kijk langs de punt hoe we ons een weg over de rivier banen. Het is zonnig vandaag, met her en der een witte wolk boven het diepe groen dat ons omringt. De wind voelt koel op mijn gezicht en mijn haren, die inmiddels al een stuk langer zijn dan toen ik van huis vertrok, wapperen om mijn gezicht. Het is een verademing na de drukkende warmte van de wandeling naar de aanlegplaats.
Paulo*, de conciërge van Hoja Nueva, wijst naar een hoge slanke boom aan de rivierkant waar een groep rode stipjes verspreid over de takken zit. Ara's! Een tweetal papegaaien komt net aanvliegen; ik zie hun kenmerkende lange slanke staarten en brede vleugels, ik hoor hun schrille gekrijs en het klinkt alsof ze al jaren kettingroken en constant met elkaar in discussie zijn. Dit zijn de meest luidruchtige vogels die ik ken. 'Ze zijn klei aan het eten,' zegt Paulo en hij wijst naar het modderige klif verderop. Ara's staan er inderdaad om bekend dat ze klei eten om gifstoffen vanuit hun voedsel te neutraliseren. Ze zijn daarom vaak in grote groepen te vinden op zogeheten colpa's of kleilik plaatsen. Althans, zolang er nog 'grote groepen' zijn. De prachtige papegaaien zijn hevig bedreigd door hun populariteit in de illegale dierenhandel en de snelle verwoesting van hun habitat. Gelukkig kunnen we ze hier nog even bewonderen.
Er schieten kleine vogeltjes over het wateroppervlak als glinsterende zilver-blauwe lichtflitsen. Ik bestudeer de zandbanken aan de kant van de rivier. Als je geluk hebt betrap je daar dieren die naar de waterkant komen. Jaguars willen nog wel eens zonnen op het strand en capibara's badderen in het water. Ik zie een wolk geel, groen en oranje vlindertjes opstijgen van het zand, als een kleurrijke verzameling geluk. Er rent een hertje over een van de stranden, opgeschrikt door het geluid van onze boot. Een schildpad op een boomstam in de rivier steekt zijn kop naar de zon uit. Er zit een vlinder op het puntje van zijn neus. Ik voel een geluksbubbeltje in mijn buik opstijgen en ik glimlach; het is weer een heerlijke dag in het regenwoud.
(* Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
De afgelopen weken zijn voorbij gegleden zoals weken dat doen op reis: elke dag voelt als een oneindig avontuur en is tegelijk in een oogwenk voorbij. Elke dag brengt waardevolle ervaringen en gesprekken, lessen om te leren over Peru, over de natuur en over mezelf. Het is een van mijn favoriete aspecten van het reizen: lekker tijd buiten mijn comfortzone doorbrengen. Niet voor niets is de ondertitel van mijn toekomstige boek 'leven en leren op reis'. In Nederland voelt het soms alsof ik veel moeite moet doen om mijn overactieve brein genoeg stimulatie te bieden; in een omgeving waar alles bekend is kost het een nieuwe baan, uitdagende hobby, leuk uitstapje of interessante cursus om weer echt geprikkeld te worden. Thuis omringen we ons met veilig en vertrouwd en is het makkelijk om te vergeten hoe het voelt om onzeker te zijn, om niet te weten hoe iets werkt of wat er precies gaande is. Het ongemak is echter waardevol en op reis hoef ik alleen maar aanwezig te zijn om dat te ervaren.
En dat terwijl het leven in ons junglekamp in de praktijk vaak helemaal niet zo ‘avontuurlijk’ is. De dagen kabbelen voort in de normale routine, met elke dag kleine geluksmomenten. In een dierenopvangcentrum draait alles om de beestjes. Hongerige dieren kan het niets schelen dat het weekend is en dat je graag wilt uitslapen, hun schema gaat onveranderd door. Bij Hoja Nueva is er geen werk/privébalans, elke dag is een routine van voeren en schoonmaken en allerlei taken ernaast. Relaxen gebeurt tussendoor, wanneer het werk het toelaat. Ik probeer te helpen waar ik kan, door te assisteren met het voeren van de dieren of te helpen met hun verrijkingsprogramma’s. Wilde dieren die in gevangenschap opgroeien lopen het risico om verveeld te raken, wat kan leiden tot lethargie of obsessief gedrag als ijsberen of krabben. Het is daarom belangrijk om de dieren op allerlei manieren te stimuleren, door hun verblijven interessant te maken, door hun voer op verschillende manieren aan te bieden en door natuurlijke gedragingen mogelijk te maken.
‘Willen jullie helpen met een knutselproject voor Eywa?’ vraagt Dylan op een ochtend aan Ellie* en mij. We zitten in het kantoor en ik probeer te werken aan het informatiepakket dat ik voor Hoja Nueva schrijf, maar dit is natuurlijk interessanter. We springen allebei enthousiast op. ‘Eywa is de laatste tijd veel aan het roepen, dus ze kan wel wat afleiding gebruiken,’ legt Dylan uit en hij omschrijft wat de bedoeling is. Alsof ze weet dat we het over haar hebben klinkt vanuit de verte een doordringende fluittoon. Wie wist dat een baby-tapir zo’n geluid kon produceren?! Ondanks Eywa’s prachtige enorme verblijf midden in de jungle laat ze regelmatig van zich horen. Dat kan zijn omdat ze honger heeft (het liefst zou ze de hele dag door eten), maar is ook omdat ze aandacht wil. Normaal zou een moedertapir jarenlang met haar kalf op stap zijn, maar Eywa is zo’n zorgeloze jeugd niet gegund. Een paar maanden na haar geboorte werd haar moeder gedood door bewoners uit de omgeving en de kleine Eywa (toen nog zo groot als een flinke kat en prachtig bruin-wit gestreept) werd meegenomen als levende knuffel voor de kinderen. Nu wordt er bij Hoja Nueva met man en macht geprobeerd om haar de beste kans op een wilde toekomst te geven. En dus gaan Ellie en ik aan de slag.
We snijden bieten en zoete aardappels in dunne plakken en maken voorzichtig een gat in het midden van elke plak. We schaven een tak van een palmboom totdat het een gladde stok is en rijgen de rode en oranje schijven een voor een aan de tak. Het resultaat is… een groentespies!
Ellie en ik lopen samen het paadje af naar de deur van het verblijf. ‘Eywaaaa!’ roep ik de baby en op een drafje komt ze naar ons toe. Inmiddels begint ze al een flinke dame te worden en ze heeft een mooie ronde buik en kleine hoefjes. Haar wollige gestreepte baby-vacht wordt langzaam vervangen door de stugge grijze haartjes van een volwassen tapir, alhoewel ze nog steeds vrolijke witte vlekken en strepen heeft. Ze heeft een slurfje met enorme neusgaten dat ze nieuwsgierig naar ons uitsteekt en haar kleine oogjes glinsteren opgewekt. Ik aai haar kin, laat haar aan mijn handen snuffelen, en krab achter haar beweeglijke oren.
We vinden een goede plek om de groentespies op te hangen en Ellie begint de creatie vast te knopen. Eywa is achter ons aan gehuppeld en snuffelt aan mijn enkels. ‘Hee!’ giechel ik als ik haar grote roze tong over mijn been voel raspen. Ze kijkt me een seconde indringend aan, buigt zich weer naar mijn enkel en begint me af te lebberen. Haar warme tong krult om me heen en ze duwt haar slurfje tegen mijn huid. Ik grinnik. Blijkbaar heeft Eywa een zweet-fetish.
Terwijl Eywa geniet van haar zoutsupplement hangen we haar speelgoed op. Dan trek ik mijn voet weg van haar snuit. ‘Kijk eens hier baby!’ zegt Ellie en ze duwt de tapir met haar neus richting de groente. Eywa rekt haar nek uit en tast met haar slurf naar een biet. Haar grote voortanden worden zichtbaar, ze hapt naar de spies. De rode schijf draait een rondje om de stok, maar laat zich nog niet pakken. We staan een tijdje vertederd te kijken hoe ze probeert en probeert om een hap te nemen, totdat het haar lukt een van de schijven los te trekken en op de grond op te peuzelen. De baby gaat lekker snoephappen en wij zijn blij.
En zo wordt voor alle dieren regelmatig iets extra’s gedaan. In het verblijf van de schildpadden leggen we grote palmbladeren, zodat ze meer verstopplekken hebben. Jasper de kinkajou krijgt nieuwe lianen om aan te klimmen. De wilde katten krijgen een levende kip om op te jagen. De coati’s voeren we de sprinkhanen die normaal in onze toilet leven. Met hun kleine handjes grijpen ze de insecten behendig vast, ze onthoofden ze met een luid gekraak en eten de sprinkhanen als knapperige chipjes op. En de pekari's? Nou, die houden van douchen!
Samen met Philippe* sleep ik een tuinslang over de paden naar de verblijven. Ik steek de slang door het hekwerk en knijp in het uiteinde om een brede spray te maken. Papa (als in ‘aardappel’ in het Spaans) komt op z’n korte pootjes aangeraced, duwt de andere varkentjes opzij en draait zijn kont in het water. Genietend maakt hij een paar rondjes en richt dan zijn gezicht recht in de spray. Met een gelukzalige glimlach (ja, zo ziet het er echt uit!) laat hij het water over zijn neus en in zijn bek glijden. Ik heb nog nooit zo’n blije big gezien. Ik laat het water een paar modderpoelen vormen zodat ze lekker kunnen rollebollen, terwijl ik tegelijkertijd mezelf probeer te beschermen voor het legertje muggen dat op mijn armen, schouders en nek landt. Dan trek ik de waterslang door naar het achterste verblijf, waar Thomas en Lucy wonen. Thomas is ons brullende varken; wanneer hij hoort dat zijn eten eraan komt stoot hij een verschrikkelijk gegil uit, alsof hij doodgaat van de honger als we niet doorlopen. Het water vindt de held op sokken echter nog spannend en hij rent opgewonden heen en weer. Lucy komt me gedag zeggen en wanneer ze tegen het hek aan schuurt met haar achterste krabbel ik tussen haar borstelige haren. Opeens voel ik warm vocht over mijn handen stromen en vol walging zie ik hoe er melkachtige vloeistof uit een soort bult boven op haar rug spuit. Ieeeeeel, wat is dit?!
‘Uh, Philippe? Lucy heeft een raar ding op haar rug en het lekt!' roep ik bezorgd. Misschien is het een ontsteking? Philippe lacht en legt uit dat het een geurklier is, pekaries markeren op deze manier hun territorium en bestendigen hun sociale bindingen door met hun hoofd over elkaars rug te wrijven. Ik lach beschaamd. Een geurklier bovenop hun rug? Dit heb ik nog nooit gehoord! Ik kijk nog eens goed naar Lucy. Haar stugge haren staan recht overeind en ik zie de lichtroze huid er tussendoor. De klier ziet er gezwollen uit, als een verdikking op de rug met een vochtige opening. Het lijkt een beetje op een tepel. Waarschijnlijk heeft ze nu haar vruchtbare periode en laat ze aan de mannetjes weten dat ze klaar is voor een feestje door extra geurstof te produceren. Voorzichtig breng ik mijn handen richting mijn gezicht en adem in. Oeh grote fout, dat stinkt! In het bos heb ik al vaker de geur van pekari geroken op de paadjes die de wilde varkens gebruiken om onze wandelpaden over te steken. Daar hangt dan een muffe zurige geur, als de stank van een ongewassen lichaam. De geur van mijn handen is nog vele malen sterker en ik kan niet wachten om mijn handen heel vaak met zeep te wassen. Tegelijk moet ik ook wel lachen om mezelf… ondergesprayd worden door een zwijn, wie kan dat nou zeggen!
Een paar dagen na mijn terugkeer uit Cusco vraagt Dylan of ik een tijdje ‘stroomafwaarts’ zou willen doorbrengen. Naast de wilde dieren in het rehabilitatiecentrum vangt Hoja Nueva ook honden en katten op die bijvoorbeeld in het regenwoud gedumpt worden vanuit de boerderijen in de omgeving of die in Puerto Maldonado als grofvuil worden achtergelaten. Soms onderscheppen ze iemand die zijn hond in de rivier aan het verdrinken is of vinden ze een nestje kittens in een vuilnisbak. Deze beestjes verblijven in het junglekamp Hoja 1 verderop aan de rivier en worden verzorgd door een Amerikaanse medewerker, Etienne*. Om hem niet alleen op die afgelegen plek achter te laten wordt er steeds iemand die kant op gestuurd als gezelschap. Ellie is net terug en Sioned* is al een paar weken daar, dus ik had al verwacht dat ik binnenkort gevraagd zou worden. ‘Kunnen Ellie en ik eerst samen gaan, zodat we samen met Sioned een filmavond kunnen houden?’ vraag ik Dylan. Hij knikt: ‘Als Ellie en Sioned dat ook willen lijkt dat me prima.’
Het pad naar Hoja 1 herken ik nog van mijn tijd hier drie jaar geleden.Toen woonde ik een paar weken in het kamp, nadat LPAC (de organisatie waar ik eigenlijk verbleef) verlaten werd vanwege de pandemie. Nu treed ik letterlijk in mijn eigen voetsporen, over het slingerpaadje langs de beek, voorbij de enorme hardhoutboom, via de hangbrug met het bordje dat zegt ‘Welcome to Hoja Nueva!’ naar het kamp. Hoja 1 is gebouwd als een groot houten huis zonder buitenmuren. Als je de traptreden aan de voorkant op loopt kom je in een gezellige centrale ruimte, met houten ligstoelen, een pingpongtafel en hangmatten. Er is een ruime keuken met een boomstam als ‘kookeiland’ en een lange eettafel met houten banken. Een trap midden in de woonkamer leidt tot een open eerste verdieping, waar vier slaapkamers zijn gemaakt. De muren zijn beschilderd met jungledieren in allerlei kleuren en er hangen vlaggetjes aan de reling boven de woonkamer. Beneden zijn nog vier kleine slaapzalen en via een loopbrug kom je bij de badkamers aan de achterkant van het huis. Het composttoilet is een eindje in de jungle achter het huis en om er te komen loop je langs het volleybalveld en de (inmiddels verlaten) varkensverblijven.
Wanneer we aan komen lopen klinkt er een koor van geblaf en gehuil; de honden begroeten ons. Alle veertien honden zitten op dit moment in quarantaine vanwege een of ander mysterieus virus dat ze doet overgeven en de helft van de benedenverdieping is dus gebarricadeerd met kippengaas, oude matrassen en allerlei spullen om de constructie bij elkaar te houden. De hangmatten die vroeger her en der hingen zijn weggehaald. Terwijl ik Sioned gedag zeg kijk ik het vertrouwde huis rond. Het is bekend, maar toch ook anders. Ik schrik ervan hoe vervallen het kamp eruit ziet, het volleybalveld staat vol plantjes, de tuin is opgegeten door de jungle en ik kan de plantenbedden niet meer onderscheiden. Drie jaar in het regenwoud zorgt voor een nieuwe wildernis.
Ik neem mijn intrek in een van de slaapkamers boven (een hele kamer voor mezelf!) en terwijl Ellie en Sioned avondeten maken klets ik met Etienne. Wanneer Sioned en Ellie over een paar dagen teruggaan naar het andere kamp, blijf ik alleen met hem achter. Ik vind het best spannend om in een keer zo intensief met een vreemde samen te wonen; wat als we het niet goed met elkaar kunnen vinden? Daarom heb ik Ellie al uitgehoord over hem en mijn eerste indruk is dat alles wat ze gezegd heeft waar is: Etienne lijkt een aardige, beleefde, betrokken vent. Hij is opgegroeid in Chicago, maar heeft een Franse vader en een Colombiaanse moeder en het is te merken dat hij een brede culturele basis heeft. Hij is net klaar met zijn studie biologie en heeft een tussenjaar genomen om wat werk- en levenservaring op te doen. De afgelopen vijf maanden heeft hij hier in het regenwoud gewoond en gewerkt als coördinator van dit kamp. Hij is verantwoordelijk voor de faciliteiten, begeleidt vrijwilligers, doet onderzoek en zorgt voor de dieren. In al zijn tijd hier is hij niet weg van Hoja 1 geweest en de enige mensen die heeft gezien zijn degenen die hier op bezoek kwamen, maar begin januari zit zijn werk erop en keert hij terug naar huis. Dat zal nog eens een cultuurschok zijn!
Het valt me meteen op hoe veel warmer de sfeer is in dit kamp, te danken aan het gezellig huis en natuurlijk het gezelschap. Samen met andere jonge reizigers is het meteen gezellig. We eten linzenburgers en kijken een suffe datingshow die Ellie heeft gedownload. Ik heb vanuit Cusco een pak wijn en chocolade met verschillende smaken meegenomen en dus houden we tot diep in de nacht een 'chocoladeproeverij'. We lachen samen en voeren goede gesprekken en het voelt alsof we een kleine familie vormen. Ik geniet. Reizen is voor mij ook deel uitmaken van een gemeenschap en de laatste maanden heb ik dat minder ervaren dan ik zou willen.
Ook de volgende dagen gaan we verder in dit gemoedelijke rustige ritme. In Hoja 1 heb ik het idee dat ik meer mijn eigen ding kan doen en die autonomie voelt fijn. Dan vertrekken Ellie en Sioned en wordt het ineens heel erg stil. Zonder het constante geklets van de meiden zullen we echt merken of Etienne en ik het met z'n tweeën redden…
De verhuizing naar Hoja 1 geeft me ook de ruimte en rust om meters te maken met het informatiepakket dat ik schrijf voor Hoja Nueva. Dat is ook wel nodig. Met de weken die voorbij schieten komt mijn vertrekdatum steeds dichterbij en ik ben nog niet zo ver…
Als vrijwilliger bij Hoja Nueva zijn er weinig verwachtingen voor hoe je je tijd indeelt en daardoor is het heel verleidelijk om lui te zijn. In het warme klimaat kost haasten veel energie en staat de natuurlijke versnelling altijd een stukje lager. Alhoewel de beestjes genoeg werk met zich meebrengen is er voor ons als vrijwilligers niet veel wat we mogen doen, daar zijn de vaste medewerkers voor. Ik wil het gras niet voor de voeten van Ellie wegmaaien en dus zijn er veel momenten dat ik eigenlijk helemaal niet zo veel doe. Tegelijkertijd is het mijn specialiteit om altijd druk te zijn en dat lukt me zelfs in het regenwoud. Iedereen die mij kent weet dat ik dol ben op to do-lijstjes en op dit moment staan er een paar vaste taken op: schrijven aan mijn blogs, werken aan mijn project voor Hoja Nueva en mijn professionele instagram-account (@opreismetjorvos) bijhouden. Ik zou ook graag aan mijn boek willen werken, maar maak daar in de praktijk weinig tijd voor. Ik vind het belangrijker om te genieten van deze bijzondere omgeving en gewoon te LEVEN. Urenlang achter mijn computer zitten kan ik altijd nog en doe ik liever in een minder gave omgeving dan hier. Het is een eeuwige strijd voor balans.
'Etienne, vandaag ga ik echt even goed aan de slag met mijn project!' kondig ik bij het ontbijt aan. Ik geef mezelf daarmee een stok achter de rug en daarna ga ik vol goede moed aan tafel zitten met mijn tablet en het kleine opvouwbare toetsenbordje dat ik speciaal voor deze reis heb aangeschaft. Als ik eenmaal aan het schrijven ben vind ik het eigenlijk heel leuk om bezig te zijn met mijn meesterwerk. Ik ontdek dat ik eigenlijk al veel kennis heb om te delen en het geeft me een goede reden om uit te zoeken wat ik nog niet weet.
Ik schrijf eerst over veiligheid in het kamp en beschrijf uitgebreid de risico's van verdwalen, beestjes om voor op te passen en jungleziektes om te vermijden. Ik geef tips voor hygiëne en verwerk alle feitjes en ervaringen die ik in mijn tijd hier heb verzameld. Zo schrijf ik bijvoorbeeld:
- Be respectful of all wildlife you encounter. You are a visitor in their house. At Hoja Nueva we don't disturb, hurt or kill wildlife. This includes animals that you might consider annoying or scary, like spiders or wasps. The only exceptions are mosquitos.
- Don’t stand directly under a tree that monkeys are perching in; they are known to pee and throw feces or sticks if they feel threatened, so stay out of the line of fire.
- Wild animals will generally avoid you. They will only try to attack you out of fear. So should you be scared of being eaten by a jaguar, caiman or anaconda? NO, you would be very lucky to see any big wild predators. Being attacked by one is highly unlikely.
- Watch out for bullet ants, very big black ants that look like wasps without wings. Their heads seem large compared to their body and they have a nasty bite. Their sting supposedly feels like being hit by a bullet and is one of the most painful insect stings recorded
In de sectie over leven in het kamp probeer ik enerzijds mee te geven wat ik zelf belangrijk vind en probeer ik anderzijds alle praktische aspecten van het jungleleven te belichten. Ik merk dat mijn toon bemoederend wordt, alsof ik een adviescolumn aan het schrijven ben. Zo geef ik de lezers mee:
- Living together in an isolated environment means it is important to invest in a positive group dynamic. You are (quite literally) stuck together and your experience at Hoja Nueva will be positively influenced by the relationships you build. Try to get to know the visitors and staff members around you, spend down time together, cook or eat together and be mindful of how you treat each other. A little friendliness can go a long way!
- Sadly there are no washing machines in the rainforest, which means you have to wash your clothes by hand. Timing is important, as doing laundry at the wrong moment (e.g. late afternoon or a rainy day) will mean your clothes will stay wet for a long time, will probably start smelling like wet dog and might grow mold. The best moment to do laundry is early morning on a sunny day, for maximum exposure to sun.
Here is how you do laundry in the jungle:
- Put your dirty clothes in a bucket
- Fill the bucket with water and add detergent
- Let the clothes soak (optional)
- Scrub your clothes to release dirt and/or sweat. You can rub fabric on each other or on your hand, or you can use a brush. You can also use a bar of soap instead of detergent.
- Wash out the clothes in clean water
- Squeeze out the water and hang your clothes out to dry.
Once your laundry is out there, it is up to the weather for the process to be successful (or not). If you notice rain coming, run to the laundry lines to take any clothes inside (including other people’s laundry); it takes longer to dry than to get wet.
Extra tips and tricks:
- Boil water to wash dirty items with hot water
- Add bleach to sanitize
- Take laundry inside during the night. Waking up to a downpour with your laundry still out there is a sad start of the day.
- Don’t worry about your bedding. Every now and then we send ‘big’ laundry to town.
Ik geef informatie over de dierverzorging, handvatten om effectief aan de slag te gaan bij Hoja Nueva en tips om in de natuur te wandelen. Mijn favoriete onderdeel is echter de sectie '10 things you are likely going to see, hear or smell in the jungle (and no, a jaguar is not one of them)', waarvoor ik allerlei leuke feiten opzoek over de bijzondere organismen om ons heen. De tien dingen om te zien, horen en ruiken zijn:
- De huacrapona palmboom, oftewel ‘penis palm’, vanwege de boom's bijzonder gevormde wortels.
- Wurgvijgen, bomen die om een andere boom heen groeien om uiteindelijk de originele boom te 'wurgen' en zelf enorme, creatief gevormde woudreuzen te worden.
- Blue morpho, grote felblauwe vlinders die niet echt blauw zijn. Hun kleur wordt niet veroorzaakt door pigment, maar door de weerkaatsing van het licht op de microstructuren in hun vleugels.
- Kapucijnapen, de meest beroemde aapjes vanwege hun rol in films en omdat ze vroeger door orgeldraaiers werden gebruikt. Zijn vernoemd naar de kloosterorde van de kapucijnen, omdat Portugese ontdekkingsreizigers hun manen op monikkenkappen vonden lijken.
- Slingerapen, deze grote zwarte apen hebben geen duimen omdat dat het slingeren in de weg zou zitten. Dat betekent ook dat ze elkaar niet kunnen vlooien.
-Screaming piha, een klein grijs vogeltje dat een herkenbare fluit voortbrengt. Het klinkt alsof er naar een knappe vrouw wordt gefloten. Het geluid is zo iconisch voor het regenwoud dat het vaak in films wordt gebruikt voor extra jungle-effect.
- Howler monkeys, het luidste landdier ter wereld. De enige aap in de Nieuwe Wereld die bijna alleen maar bladeren eet.
- Amazone bamboo rat, een knaagdier dat de meeste tijd doorbrengt hoog in de bomen en in bamboestengels. Heeft een blafferige roep die vaak ‘s nachts te horen is, maar wordt bijna nooit gezien doordat ze bijna geen 'eyeshine' hebben en heel traag bewegen.
- Macaws, enorme papegaaien waarvan de luide schrille roep vaak te horen is. Hebben hele specifieke eisen voor hun nestbomen en planten zich niet voort als die bomen er niet zijn.
- Pekari, deze wilde zwijnen en hun gekke geurklieren hebben we al besproken.
Ook schrijf ik een hoofdstuk met achtergrondinformatie over conservatie, de regio en de oorspronkelijke bewoners die verderop aan deze rivier wonen. Het is een romantisch idee dat er nog nomadische stammen hier in het regenwoud wonen, levend op hun traditionele manier. Het bevestigt hoe afgelegen we zijn en hoe ongetemd de natuur is. De werkelijkheid is echter minder romantisch. De stammen, die hier ongeveer tien uur vandaan wonen, zijn zo’n 180 jaar geleden in vrijwillige isolatie gegaan om te ontkomen aan de genocide die samenging met de rubberextractie. Ongeveer 100 jaar later (mede onder druk van de VN) riep de regering een gebied van een miljoen hectare tot reservaat uit waar deze stammen ongestoord zouden kunnen leven. Er is niet veel bekend over hun levenswijze of zelfs hoeveel mensen zich in het gebied bevinden, want het is voor iedereen (inclusief de overheid) verboden het reservaat te betreden. Dat is ook niet aan te raden; indringers worden zonder pardon doorboord met pijlen of speren. Zo kunnen de stammen, die ook wel eens foutief ‘ongecontacteerden’ worden genoemd, op hun eigen manier blijven leven. De vrijwillig geïsoleerden komen zelf echter steeds vaker het reservaat uit en komen in gewelddadige conflicten met omringende bewoners terecht. Een mogelijke verklaring daarvoor is een toename van drugsroutes in het gebied, waardoor de stammen worden gedwongen te migreren. Dat is dan weer het nadeel van een gesloten gebied, er is geen toezicht mogelijk.
Tot slot wil ik nog een lokaal verhaal toevoegen aan het informatiepakket.
'Wil je me de legende van Chullachaqui vertellen?' vraag ik Paulo wanneer ik hem weer zie. 'Ah, Chullachaqui is zo populair bij de gringo's!' lacht hij en begint dan in hakkelend Engels te vertellen. 'Chullachaqui is een bos… uhm, bosgeest. Ja, de geest van het woud. En als je goed bent voor het woud, als je geen bomen kapt en geen dieren kwaad doet, dan helpt Chullachaqui je. Dan zorgt hij ervoor dat je niet verdwaalt en dat je altijd genoeg te eten hebt en als je iets wenst komt het uit. Maar als je niet goed bent voor het bos… Dan kan Chullachaqui je kwaad doen. Dan kan het zijn dat je in het bos loopt en ineens verdwijnt het pad. Of je denkt dat je weet waar je bent, maar eigenlijk ben je veel verder weg. Dan verdwaal je en kom je nooit meer terug.' Ik knik. 'Dus Chullachaqui is niet per se goed of kwaad en hij beschermt het bos?' 'Klopt,' zegt Paulo en hij vervolgt: 'Soms verschijnt Chullachaqui aan je, maar je weet niet dat hij het is want hij komt in de gedaante van iemand die je kent. Dus het kan zijn dat ik naar je toe kom in het bos en je meeneem ergens naartoe en eigenlijk ben ik het niet echt, maar is het Chullachaqui. De enige manier om te weten dat het Chullachaqui is, is door naar zijn voeten te kijken want hij heeft één dierenvoet. De naam Chullachaqui komt uit het Quechua, 'chulla' betekent één en 'chaki' betekent voet. Of je kunt…' Paulo maakt een gebaar met zijn handen alsof hij iets vastgrijpt. 'Je kunt zijn middel vastgrijpen, want daar is geen lichaam alleen maar kleren.' Ik ril en kijk naar het regenwoud om ons heen. Best griezelig, een geest met enge voeten die op een bekende lijkt en je de jungle in lokt… Paulo voegt nog toe: ‘Ik heb mensen ontmoet die zeiden dat ze met Chullachaqui hadden gevochten!’ Hij maakt een boksende beweging. ‘Als je met Chullachaqui vecht en je wint dan mag je een wens doen en die komt uit.’
Tussen alle prachtige en heerlijke en interessante kanten van Peru en de natuur hier, word ik er jammer genoeg ook weer aan herinnerd dat dit een Zuid-Amerikaans land is waar alles soms anders gaat dan in Nederland. Een aantal weken voordat ik naar Hoja 1 vertrek, zitten we aan de eettafel te praten als het gesprek uitkomt op criminaliteit. Ik kan me herinneren dat ik in Nederland nieuwsberichten heb gelezen over criminaliteit in Lima. De frequentie van gewelddadige berovingen op straat werd zo hoog, dat de Peruaanse overheid de noodtoestand uitriep. ‘Merk je daar veel van, wanneer je in Lima woont?’ Vraag ik aan Philippe, die uit de hoofdstad komt. Hij haalt zijn schouders op. ‘Ja, maar het is normaal voor ons.’ Dylan valt hem bij: ‘De overheid roept hier graag de noodtoestand uit, want dan tellen mensenrechten niet meer. In die periodes verdwijnen mensen gewoon zonder dat er ooit een haan naar kraait.’ Als Nederlander schrik ik van dit soort uitspraken. Hoe veel we allemaal ook kunnen vinden van onze eigen overheid, de noodtoestand uitroepen om mensen te laten verdwijnen is niet iets dat ik me in ons kikkerlandje kan voorstellen. Dylan doet er echter nog een schepje bovenop. ‘In de regio van Puerto Maldonado komt het nooit zo ver. De politie doet hier zo weinig, dat mensen het recht in eigen handen nemen. Hier worden criminelen gewoon levend verbrand. Dat is effectiever, want dan haal je het niet zo snel in je hoofd om een gewelddadige overval te plegen.’ Ik geloof mijn oren niet, ben ik in de middeleeuwen beland? Even weet ik niet wat ik moet zeggen en dan roep ik geschokt tegen Philippe, Paulo en de nieuwe dierverzorger ‘Wat vinden jullie daar dan van? Vinden jullie dit normaal?’ Met stalen gezichten halen ze hun schouders op. ‘Ja, dat is best normaal,’ zegt Paulo. ‘We zijn in Peru!’ ‘Maar in Bolivia zijn ze pas echt gek!’ Probeert Philippe het nog iets af te zwakken. ‘Daar hebben ze buurtwachten opgezet en doen ze heksenjachten en worden mensen levend begraven!’
Jammer genoeg laat Peru haar ware gezicht daarna nog veel publiekelijker zien. Op 7 december wordt de president van Peru afgezet en opgepakt nadat hij probeert het congres uit de macht te zetten en een coup te plegen. Zoals ik begrijp uit de nieuwsberichten trekt het congres de volledige macht over het land naar zich toe en beëdigt de vrouwelijke vicepresident. Drie jaar geleden heeft een Peruaanse taxichauffeur mij wel eens vol trots verteld over de manier waarop ze in Peru dictaturen weten te voorkomen. Dit is namelijk niet de eerste president die gearresteerd is. Het land is nu echter ook de macht van het congres zat, vooral omdat er in eerste instantie geen nieuwe verkiezingen worden uitgeroepen. En dus begint een onrustige periode vol demonstraties, protesten en geweld. Een week na de arrestatie van de president wordt de noodtoestand uitgeroepen. Op dat moment is Arequipa, een van de grote steden in Peru, al half verwoest, zijn er vliegvelden in genomen door demonstranten en zijn meerdere wegen in het land niet begaanbaar door wegblokkades. Er lopen protestmarsen door de straten en er is veel geweld. Door de noodtoestand kan het leger ingezet worden om (hardhandig) de situatie te beëindigen en toch blijft het nog een tijd chaotisch. Reizigers komen vast te zitten doordat treinen, bussen en vliegtuigen niet meer gaan en ik krijg netjes elke dag een e-mail van de Nederlandse ambassade met de laatste updates.
De situatie doet me denken aan mijn vorige keer in Peru toen het land ook tweemaal onrustig was en de noodtoestand werd uitgeroepen. Ik val wel steeds met mijn neus in de boter! In mijn eerste weken in Cusco escaleerde de situatie in Venezuela en voelde een groot deel van Zuid-Amerika de impact daarvan. Peru sloot tijdelijk de grenzen om de vluchtelingenstroom tegen te gaan. En begin 2020 zorgde de pandemie natuurlijk voor wereldwijde chaos. Peru sloot weer de grenzen, de noodtoestand werd uitgeroepen en reizen binnen het land werd onmogelijk. In beide situaties voelde ik gelukkig vooral vanaf een afstandje de invloed van de onrust. De onzekerheid voor wat er komen zou gaan, of reizen nog wel mogelijk zouden zijn en de bezorgdheid van mijn thuisfront lieten me meer weten dat er iets gaande was dan dat ik zelf in onveilige situaties terecht kwam. Zelfs al verstoorde Covid-19 mijn plannen flink, het grootste deel van die periode genoot ik vooral van het leven in het Amazone-paradijs en ging de buitenwereld aan mij voorbij. En ook nu merk ik in de dagelijkse realiteit niet zoveel van wat er allemaal gaande is daarbuiten. We zitten zo afgelegen in de natuur dat elke dag gewoon is zoals die altijd is: de vogels fluiten, de kikkers kwaken en de apen brullen. Wanneer ik aan Dylan vraag of de wegblokkades nog invloed hebben op de leveringen van onze goederen zegt hij nonchalant: ‘Nee, nu het leger betrokken is kunnen busjes met spullen gewoon door. De noodtoestand is “bad for democracy, but good for pigfood”.’ Nu is het dus vooral hopen dat de situatie binnenkort stabiel genoeg is om mijn reisplannen voort te zetten…
Terwijl mijn dagen in de jungle langzaam op z’n einde lopen, probeer ik vooral nog te genieten van al het moois om mij heen. Lees in mijn volgende blog weer over mijn avonturen in het regenwoud! En voor nu natuurlijk aan iedereen een jungelige kerst gewenst!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 220
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-1
)
[27] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089586
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-13
[photoRevision] => 0
[title] => Salkantay
[message] =>
Vandaag is het alweer dinsdag. Dat betekent een werkdag. Maar toch ben ik nu een blog aan het typen. Dit komt onder andere door de politieke situatie op dit moment in Peru. Wellicht hebben sommige mensen hier al over gelezen, maar het belangrijkste is, is dat het met mij goed gaat. Ik merk er wel wat van, maar ik probeer er zo ver mogelijk uit de buurt te blijven. Hierover later meer. Ik ben overigens wel op mijn werk en ik ben deze blog aan het typen terwijl ik vergezeld wordt door ons werkkonijntje ´Blanca Bella Linda´ oftewel ´Witte Lieve Bella´
De titel van deze blog is namelijk ´Salkantay´. Afgelopen week heb ik de Salkantay gelopen. Dit is een wandeling die van Cusco naar Machu Picchu gaat. Zo´n 50km in totaal. Dit hebben we verdeeld in verschillende dagen. Het is een wandeling door de bergen met alle weertypes die je kan bedenken. Maar het was deze week ook 5 december, Sinterklaas dus. En dat hebben we gevierd. Zelfs in Cusco
Op 4 december heb ik samen met mijn huisgenoot en haar zus die hier een twee weken is kruidnootjes en een appeltaart met speculaaskruiden gebakken. Die hebben we meegenomen naar de Spaans school waar ik uiteindeljk nog uitleg heb gegeven over Sinterklaas. Het was een geslaagde middag en ik vond het heel erg leuk. Het is alleen heel gek om uitleg te geven over Sinterklaas terwijl ik in een hemdje sta en het alsnog bloedheet heb.
Na Sinterklaas gingen we starten met de Salkantay., De eerste dag zijn we van Cusco naar de start gebracht door een busje. Dit duurde ongeveer 2 uur in totaal. Vanuit daar gingen we zo´n 4 uur wandelen tot onze camping. Daar konden we nog een berg beklimmen om uiteindelijk bij Humantay uit te komen. Een heel mooi meer met een besneeuwde bergtop op de achtergrond. Dit meer is ontzettend populair onder reizigers, maar omdat wij aan het einde van de middag aankwamen waren alle toeristen al weg. Dit betekende dat wij mooie foto´s konden maken zonder vreemde mensen op de achtergrond.
Na een warme maaltijd gingen we naar bed. Een huisje met voor de helft een glazen dak. Het was een beetje bewolkt die nacht dus helaas, geen sterren kijken voor ons. Dit was uiteindelijk niet heel erg, want we waren ontzettend moe door het vroege opstaan en het wandelen door de bergen. Wel was het koud, en hoewel ik daar niet veel last van had, heeft mijn reismaatje (de zus van mijn huisgenootje) er wel veel last van gehad. Zij had die nacht maar weinig geslapen. Mijn huisgenootje daarentegen had een warm bed. Zij kon helaas niet met ons mee door een voedselvergiftiging. Zij zou later nog bij ons aansluiten.
De volgende dag zou de zwaarste dag worden en daar was niks aan gelogen. Een tocht van 22 km, waarvan de eerste 3 uur alleen maar omhoog lopen. Omhoog lopen in deze context is niet hetzelfde als wanneer je de dijk bewandeld bij mijn ouders. Dit is pittig steil. Na een wandeltocht van de 3 uur bereikte we de top. In totaal hadden we bijna 2km gestegen. Op de top was er ook nog sneeuw te vinden en sneeuwde het zelfs. Daarna was het allemaal naar beneden, wat op het eerste moment een makkie leek. Maar door de bewolking, mist, regen en sneeuw was de weg (voornamelijk stenen en modder) erg glad. Je moest dus goed uitkijken waar je je voeten neerzette, want voor je het wist was je sneller beneden dan dat je wilde.
Uiteindelijk kwamen we aan het einde van de middag kwamen we aan bij ons huisje. Een soort iglo met wederom een open dak. Ook nu waren we veel te moe om naar sterren te kijken en door onze warmte was het dak ook beslagen. Wederom geen sterren voor ons.
De derde dag was voor ons de dag om de groep te verlaten. Wij zaten in een groep die 5 dagen ging wandelen, maar wij hadden er maar 4. We zouden een halve dag gaan lopen naar de volgende camping en vanuit daar gebracht worden naar de andere groep. Dit was ook de dag dat we mijn huisgenootje weer zouden gaan zien.
Halverwege de middag kwamen we aan bij het meetingpoint en vanuit daar moesten we nog 3 uur lopen. Inmiddels zaten we helemaal onder de muggenbulten, ondanks de deet, want we hadden door de jungle gelopen. Maar het weer kan hier zo omslaan. Van ontzettend warm, gingen we weer naar ontzettend koud en hebben we 3 uur in de regen gelopen. Die nacht sliepen we in een hotel, dus dat was gelukkig warm. En dat was het zeker, met z´n 3en op één kamer.
De volgende dag gingen we naar Machu Picchu. Het hoogtepunt van de reis. Heen gingen we met de bus, want we hadden het klimmen wel gezien. Er werd ons verteld dat je lopend naar Machu Picchu kon, maar dan moest je 1800 traptredes nemen. Daar hadden we nog maar weinig zin in. Na twee uur te hebben gewandeld door Machu Picchu, gingen we weer terug naar beneden. We besloten dit wel te gaan lopen. Halverwege waren we heel erg blij dat we alleen maar naar beneden waren gelopen. Telkens als we even een pauze hadden, trilden mijn benen van vermoeidheid. Het waren 4 lange maar leuke dagen geweest. Het was een hele ervaring.
Toen we weer thuiskwamen en we over Plaza de Armas liepen zagen we veel protesten. Het bleek in een week tijd erg te zijn escaleerd. En dit is nog niet over. Op het moment is het vliegveld van Cusco dicht en hoor je overal op straat toeters en mensen schreeuwen. De sfeer is als stilte voor de storm, maar ik probeer me zo veel mogelijk erbuiten te houden. Ik loop naar mijn werk en weer terug naar huis en naar meer plekken ga ik op dit moment niet. Daarnaast wordt ik goed op de hoogte gehouden door mijn Peruaans netwerk wat ik inmiddels heb opgebouwd. Ik ben er dus niet zo bang voor. Het is alleen de vraag of ik volgende week naar Lima kan reizen, maar de situatie veranderd hier met de dag, dus daar is niks over te zeggen op dit moment. Er is in ieder geval geen reden tot paniek!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 23
[visitorCount] => 452
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/088/413_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => salkantay
)
[28] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089458
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-04
[photoRevision] => 0
[title] => Flashback naar maart 2018
[message] =>
'Ik kwam gisteren thuis van stage en er stond een pakket voor mijn deur! Ik was zo blij en enthousiast, ik kon het bijna niet geloven. Mijn pakket waar ik inmiddels 2 en een halve week naar uit keek was er eindelijk. Ik hoefde niet meer naar het servicepunt (want daar was ik inmiddels helemaal klaar mee) en ik hoefde ook niet meer met DHL te bellen. De postbode had wel het adres gevonden van mijn buurvrouw maar niet die van mij. Ook al klinkt het verhaal een beetje gek, het maakt me niet uit want ik heb eindelijk mijn pakket.'
Dit bovenstaande stuk komt uit mijn blog van 16 maart 2018 (mocht je interesse hebben om dit helemaal te lezen, kijk dan bij reis 'Madrid' en dan reisverslag 'Het pakket (16-03-2018)'). In dit verslag kreeg ik eindelijk mijn pakket waar ik, zoals te lezen is, 2,5 week op heb moeten wachten. Dat is voor een Europese zending best wel lang. Nu was er hetzelfde aan de hand. Een paar blogs geleden schreef ik dat ik in Chili was en beide betaalpassen (normale bankpas en creditcard) waren ingeslikt in een pinautomaat. Na wat telefoontjes hier en daar was het geregeld. Mijn ouders zouden mijn nieuwe bankpassen opsturen en ik zou zolang geld halen via Western Union of lenen bij mensen.
Deze week was het dan eindelijk zover. Op woensdag kreeg ik van mijn moeder een screenshot dat bij in de app van PostNL stond dat ik de bezorger gemist had. Dit was een beetje raar, want in huis was altijd wel iemand. Ik besloot een beetje te gaan rond googelen en kwam al gauw op een postkantoor in het centrum van Cuzco tegen. Ik besloot de gok te wagen en met volle moed ging, maar ook een frisse tegenzin ging ik op weg naar het postkantoor.
Daar aangekomen bleek inderdaad mijn envelop daar te liggen! Het viel alles mee. Ik was even bang dat ik hetzelfde tafereel zou hebben als in Madrid, maar dit ging een stuk voorspoediger. Thuis aangekomen kwam ik erachter dat mijn envelop de reis niet helemaal had overleefd. Hij was helemaal doorweekt. Dit voelde ik eerst niet, omdat het postkantoor er een plastic hoes omheen had gedaan. In de envelop zaten tot mijn verbazing niet alleen mijn bankpassen. Ook had mijn familie er kaartjes in gedaan. Ook die hebben de reis niet helemaal overleefd, doordat de envelop zo nat was geworden. Ik heb nu dus kaartjes gekregen met schimmel erin, maar ergens heeft dat ook wel weer wat.
Verder is het de week van Sinterklaas. Als ik mijn telefoon open dan zie ik allemaal foto's van mensen die Sinterklaas aan het vieren. Ik heb dat gevoel totaal niet. Sowieso vieren ze hier geen Sinterklaas (hij moet daarvoor wel heel ver varen vanuit Spanje), maar ook de kerstsfeer voel ik nog niet. Normaal merk ik het wel aan mezelf dat het december is, maar nu totaal niet. Ik moest mezelf er zelfs aan herinneren dat het alweer december is. Als ik door het winkelcentrum loop dan hoor ik wel kerstmuziek. Maar als ik dan naar de etalages kijk, dan zie ik alleen zomerkleding als jurkjes, korte broeken en topjes (korter dan kort). Ik had van te voren wel bedacht dat het heel raar zou zijn om Kerst te vieren in de zomer, maar dit zat niet in mijn gedachte erbij. Echt het gevoel van de feestmaand heb ik niet, maar daarentegen ben ik gisteren (3 december) wel nog even roetveegpiet geweest. Dit was voor gezinnen waar een van de ouders Nederlands is. Dit is was toch een beetje anders dan dat ik gewend ben in Nederland. De kinderen krijgen er toch minder van mee en ze missen een beetje de magie van Sinterklaas. Voor hen is het vooral een enge man die cadeautjes komt brengen en een verhaal vertellen. Ook kenden ze geen enkel lied. De organisatie had oude Sinterklaasliedjes aangezet, ingezongen door een kinderkoor, maar daar had ik vrij snel verandering in gebracht. Ik heb even 'Jochem van Gelder' erbij gehaald en 'De club van Sinterklaas'. Na een anderhalfuur was het alweer afgelopen, maar ik vond het super leuk om te doen.
Morgen is het dan 5 december en dan ga ik nog Sinterklaas vieren met de Spaans school. Zometeen gaan we even een flinke dosis kruidnootjes bakken. Ook in Los Perros (de Nederlandse bar waar ik werk) gaan we nog Sinterklaas vieren. Toch nog een beetje een Sinterklaasgevoel dus!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 448
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/087/388_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => flashback-naar-maart-2018
)
[29] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089359
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-11-27
[photoRevision] => 0
[title] => Bolivia deel 2
[message] =>
Het tweede deel van de reis ging vrij voorspoedig en dat was vreemd. Het gaat namelijk nooit voorspoedig. Uiteindelijk kwam dan ook de plottwist, maar dat zal ik jullie nog even bewaren.
Met mijn vorige blog was ik nog in La Paz, vanuit daar zijn we naar Uyuni gegaan. Uyuni staat bekend om zijn zoutvlaktes. Die konden we dan ook nier overslaan. We hadden nog geen 24 uur in Uyuni, dus we besloten om een tour te boeken voor onze dag in deze, toch wel uitgestorven plek. De tocht duurde van 10uur 's ochtends tot 19uur met een uitloop tot 19.30, op papier. Dit zou perfect zijn want de bus vertrok weer om 21uur. Helaas wees de praktijk wat anders uit.
We vertrokken sowieso al 3kwartier later dan gepland. Daarnaast hadden we een gezin met 2 kleine kinderen in de auto. Dat is opzich niet erg, als de kinderen gewoon stil waren en ook zo genoten van de omgeving als wij. Uiteraard was dit niet het geval en hebben wij ongeveer 10uur naar een huilend kind geluisterd, wat meer klonk als een zeurderig huiltje. Ook was de zonsondergang meegerekend in de tijd. Die schijnt heel mooi te zijn. Schijnt, want die hebben wij niet gezien. Door opstuivend zand of mist was er niks van te zien. Opzich ook geen probleem, behalve dan dat onze medereizigers toch wilden blijven kijken, 'want stel je voor dat hij toch nog kwam'. Je raadt het al. Wij hebben een uur in de auto gezeten, met een huilend kind, starend naar de horizon waar niks te zien was dan opstuivend zand of mist. Al met al hebben wij wel ontzettend genoten van deze tour, maar er waren wat kleine details wat het net wat minder maakte.
Met de bus gingen we van Uyuni naar Cochabamba. Hier hebben we 2 nachten en 3 dagen doorgebracht. Het was lekker om even een paar dagen op dezelfde plek te blijven. Zo konden we de was weer even doen en ook even fatsoenlijk slapen in een bed, in plaats van een busstoel die net niet ver genoeg naar achteren kan. Hier hebben we de verjaardag van mijn huisgenootje gevierd. We zijn naar een meer gegaan waar we 's avonds de zon achter de bergen zagen verdwijnen. Onder het genot van een wijntje hebben we daar heerlijk even gezeten en geproost op haar verjaardag. Ook zijn we op zoek gegaan naar een berg met een meer. Dit was nog een heel avontuur.
Nadat we de vriendelijke hoteleigenaar hadden gesproken en hij die twee Nederlandse meiden ook wel gezellig vond, wilde hij ons erg graag helpen met alles. Zo konden we de dag van uitchecken de spullen in een andere kamer achterlaten en nadat wij een taxi voor onszelf hadden geregeld, vertelde hij in het Spaans precies aan de taxichauffeur waar we naartoe wilden. Eenmaal ingestapt gingen we op weg.
Via Google Maps probeerde ik een beetje mee te kijken of we wel de goede kant op gingen en al vrij snel had ik het gevoel van niet. Na ongeveer 2 uur rijden zei de taxichauffeur dat we er waren, maar het meer was in geen velden of wegen te bekennen. Daarnaast was mijn eindpunt heel ergens anders dan waar we waren. Ook zijn eindpunt was ergens anders, maar hij zei dat we er waren. Na nog wat rondjes te rijden op de berg zei ik tegen de taxichauffeur dat ik dacht dat het toch ergens anders was en ja hoor, daar gingen we weer. Op naar de andere berg, wat ook nog een uur rijden was vanaf onze huidige locatie.
Op deze locatie aangekomen vertelde de taxichauffeur dat het achter een heuvel was. Wij stapten uit en terwijl de taxichauffeur op ons wachtte tot wij terug waren gingen wij op zoek naar het meer. We hebben zeker water gevonden, maar we konden het geen meer noemen. We hebben wat foto's gemaakt en zijn lachend weer gegaan. Dit was wel weer een verhaal waard. Weer in het hotel aangekomen vroeg de hoteleigenaar hoe onze trip was. Ik liet de foto zien van het 'meer' en hij vertelde ons dat dat inderdaad niet het meer was en dat hij zich er ook een beetje voor schaamde. Hij heeft wel 100 keer zijn excuses aangeboden.
Vervolgens hadden we de was nog. Die moesten we nog ophalen. We vertelden dat we dat wilden gaan doen, maar de hoteleigenaar keek ons verschrikt aan. Met een bibberend stemmetje vertelde hij ons dat die allemaal al gesloten waren en dat we onze was niet meer konden ophalen. We hadden nog een uur om het te fixen, wat te eten en om naar de terminal te gaan. Ook dit keer was onze hoteleigenaar onze redder in nood. Hij ging even naar de wasserette bellen en hij kreeg het voor elkaar dat er iemand terug zou komen. Ze zouden wel meer geld gaan vragen dan wat er was afgesproken, maar wij wilden onze was terug dus dat was geen enkel probleem. Vervolgens bracht hij ons naar de wasserette, fixte hij dat we mindere hoefde te betalen aan extra geld en konden we daarna nog in zijn restaurant eten. In de auto terug naar huis had hij alvast een bestelling gedaan, zodat het klaar zou zijn als wij aankwamen. Verder vertelde hij dat hij nog sigaretten moest halen. Wij vonden het allemaal prima, hij had ons al zo goed geholpen. Ineens reden we een gebouw in. Wat bleek, in Bolivia heb je Drive Thru's net als bij McDonald's en andere fastfoodketens maar dan voor echt alles. Je kan bijna je wekelijkse boodschappen halen door de Drive Thru. Op het laatste moment hebben we toch nog onze ogen uitgekeken.
Inmiddels zit ik in de bus richting Puno. Ook onze terugweg ging niet helemaal zoals gepland. Bij de grens met Peru hebben we ruim 3 uur gewacht voor we weer verder konden. Ook zouden we een rechtstreekse rit naar Cusco hebben, maar dit is ook niet het geval. We moeten in Puno weer overstappen op een andere bus, die we uiteindelijk zelf opnieuw hebben gekocht. Als we dit niet gedaan hadden zouden we pas morgenvroeg om 8uur aankomen. Dit zou betekenen dat we 36,5 uur over het stukje Cochabamba naar Cusco zouden hebben gedaan. Nu is dat 5 uur minde. Al met al is het dus toch een typische Silvia reis geworden.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 463
[author] => Silvia
[cityName] => Puno
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/086/626_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bolivia-deel-2
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[reportId] => 5095084
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-08
[photoRevision] => 8
[title] => Grenzen verleggen in Huacachina
[message] =>
Grenzen verleggen in Huacachina
Bij het verlaten van de Amazone stond een aardige reisdag op het programma.
Dinsdag 4 juli
Ontbijten, uitchecken, boot naar het vaste land van Puerto Maldonado, taxi naar de airport, vlucht naar Lima, taxi naar het busstation, bus naar Ica, taxi naar Huacachina…. Haha, dat was een flinke rit! Toch sloot het allemaal heel goed op elkaar aan. Bovendien zijn de bussen erg goedkoop, voor 4,5 uur met de bus betaalden wij voor de luxe variant slechts 9 euro per persoon.
Bij aankomst in Huacachina had ik grote verwachtingen, want deze bestemming is een groene oase middenin een woestijn. Maar het was al donker en we waren gefocust op ons hotel. Zodoende zagen wij de enorme bergen rondom de oase niet. We arriveerden in een leuk hostel. Erg levendig. We aten een curry in de mooie tuin van het hotel.
Woensdag 5 juli
Het woestijn landschap betekent dat er enorme zandduinen zijn. Dit zorgt ervoor dat er veel activiteiten gedaan kunnen worden, zoals: buggy tour, sandboarden en paragliden. Wij boekten voor de namiddag bij zonsondergang een combinatie buggy tour met sandboarding.
De ochtend en middag moesten wij praktische zaken regelen. Een nieuw hotel, een tour naar de Nazca Lijnen en de was wegbrengen. Daarna maakten wij een wandeling door Huacachina rond de oase. Na de lunch beklommen wij de steile zandbergen en hadden daarmee een mooi zicht op dit bijzondere verschijnsel.
Om 16:00 uur begonnen wij. Ruim 20 mensen uit het hotel hadden deze activiteit geboekt. We vertrokken per taxi naar de plek waar de enorme buggy’s stonden. In onze buggy paste 16 man. Vast in de riemen als in een achtbaan vertrokken wij. De motor maakte veel herrie en de snelheid bleef maar toenemen. Nadat de chauffeur z’n plekje had uitgekozen begon hij echt te scheuren. Berg oprijden tot aan de rand en dan de (voor je gevoel) te steile helling naar beneden met volle snelheid. Het was af en toe doodeng maar de chauffeur had alles onder controle. Ik was blij dat ik niet net had gegeten. Na een tijdje was er een stop, mocht iedereen uitstappen voor foto’s. Ik stapte vooral uit om even mn energie te ontladen…
We stapten weer in en ik vroeg vooral af hoe lang het was tot de locatie van sandboarden. We reden nu nog harder maar het was grotendeels vlak. Dat was wat minder eng. Na een tijdje reed hij met volle snelheid een hoge berg op. Eenmaal daar stapten wij uit en kregen een board in onze handen gedrukt met een beetje wax. We maakten het board glad en we kregen instructies. Toen was het een voor een plank neerleggen, handen door de grip, liggen en alle controle uit handen geven. Het eerste kwart lag in de zon, daarna verdween je in een diepe kuil. Dat stukje maakte het spannender. Toch moest ook ik er aan geloven. Met zenuwen door mn lijf begon ik op de plank te liggen. De meters in de zon remde ik af, maar dat lukte nauwelijks omdat het zo steil was. Ik zag de diepte, dacht dit is bizar, maar voor ik het wist, ging ik…. Zoef! Naar beneden!
Eenmaal beneden was ik nog strak van de spanning, maar tegelijk was het heel gaaf. Voor wie het niet weet, ik ben nog nooit in een achtbaan geweest en ben normaal gesproken niet op zulke activiteiten. Toch overwin ik mijn angst hier en daar, en dit droeg daar zeker aan bij. Marcel en Twan hadden hier niet zo last van, en genoten enorm. Vanuit het eindpunt van de helling, stond de volgende steile helling te wachten. Deze was volledig zichtbaar maar leek NOG steiler. Maar na die eerste ervaring, moest ik wel. En ook die was gaaf. De derde keer had ik er zin in om nog eens te gaan en dacht ik dat het klaar was.
De laatste was echter nummer vier en die was heel steil heel lang. Maar ik zou sowieso gaan, en dat deed ik nog een keer. Liggen, benen intrekken en niet meer remmen. Ik was merkbaar minder bang en dat zorgde ervoor dat ik verder kwam dan alle anderen. Ik boardde tot voorbij de buggy’s en de mensen begonnen te klappen. Gaaf! En trots dat ik weer iets had overwonnen!
Enigszins bang voor de buggy ride terug, vertrokken wij weer. Het was een beetje overleven, maar de rit was minder lang omdat wij al 4 stukken omlaag hadden geboard. Bovendien werden wij aan de rand van de oase afgezet om de zonsondergang vanaf daar te bekijken. Erg mooie foto’s en video’s leverde dat op van de groene oase in de middle of nowhere. We liepen naar beneden met de schoenen vol zand en zo zat de activiteit erop. En wat voor een activiteit.
Donderdag 6 juli
Vroege wekker, want Marcel en Twan hadden een dagtour naar Nazca. Hier zijn de Nazca Lijnen. Dit zijn mysterieuze tekeningen die ruim 1000 jaar terug zijn gemaakt. Het is nog altijd een raadsel waarom deze zijn gemaakt. Het gaat om allerlei vormen en dieren. Deze zijn vooral uit de lucht goed zichtbaar en de grootste activiteit is om hier overheen te vliegen. Dit gebeurt in een klein vliegtuigje met maximaal 10 personen. Om goed zicht op de lijnen te krijgen, vlieg je helemaal op de linker zijkant en vervolgens helemaal op rechts. Je kunt er goed misselijk van worden en met mijn (enige) vliegangst, besloot ik het niet te gaan doen. Ik kon nog besluiten de hele dag mee te gaan (en niet te vliegen), maar ik besloot een dagje op mijzelf te relaxen in het hotel. Ook wel eens lekker na alle activiteiten en indrukken.
Bij terugkomst bleek ik de juiste keuze te hebben gemaakt om in het hotel te blijven. Zij waren van 7:00 uur tot 17:00 uur op pad. Naast de 2,5 uur heen en evenlang terug, was er drie uur vertraging op hun rondvlucht. Uiteindelijk maakten zij een mooie tocht over de Nazca Lijnen en hadden samen met twee piloten het mini vliegtuigje voor zichzelf. Vanwege de bewolking en daarmee de schaduwen op de grond springen de beelden er niet ontzettend uit. Toch was het met het oog goed zichtbaar en een mooie ervaring.
Vrijdag 7 juli
Vroege wekker voor de uitdaging van mijn leven, waarvan ik tot eergisteren niet wist dat ik dat ging doen: PARAGLIDEN!
Toen wij eergisteren informeerden voor de Buggy Tour, het sandboarden en de Nazca Lines, kwam ineens de activiteit paragliden aan bod. Geen van ons had dit ooit gedaan, dus hoe dit precies ging, weet ik niet meer. Maar voor wij het wisten, hield de instructeur z’n praatje, werden wij enthousiast. Enige realiteit kwam later en daarmee nam bij mij de twijfel toe. Tot ik dacht; het is door de zandduinen heen en niet direct een vaart van een half uur. Dus ik besloot het te zeggen, JA we boeken.
Vandaag was het zover. Na een rommelige nacht en geen eetlust in de ochtend, werden wij om 8:00 uur opgehaald. We wandelden met twee instructeurs en 6 deelnemers maar de zandduinen. Daar stapten wij opnieuw in een buggy, maar gelukkig werd deze gewoon als ‘taxi’ gebruikt en scheurde niet als een achtbaan overal doorheen. Rond 8:45 uur was Marcel als eerste in z’n harnas en helm gehesen, en stond de instructeur klaar. Even wachten op de (weinig aanwezige) wind, en ineens was het zover; GO. Rennen, rennen en rennen, en ineens vloog hij daar weg als een vogel door de duinen. Een mooi plaatje. Helaas was het geen lange vlucht, vanwege het gebrek aan wind, maar hij had het wel gedaan!
Er waren maar twee instructeurs, dus er konden er maar twee tegelijk. Deze werden beneden gehaald met de buggy en helemaal terug gebracht. Dit kostte tijd en de wind begon te liggen. Ze pakten een handje zand en het viel recht naar beneden. We gaven het de tijd, zelfs een uur wachten maar het leek er niet in te zitten.
Toch kwam de wind terug, alleen in de verkeerde richting voor deze startplaats. We besloten te verplaatsen naar een andere plek, waar het dal een stukje dieper was vanaf de start. Hier werd Twan voorbereid en de instructeur stond klaar, en ook hij ging! Als volgende ronde was ik aan de beurt. Nog nooit zoiets gedaan, stijf van de zenuwen trok ik dat harnas aan en ineens was er geen weg terug. Rennen, rennen en gaan. Hij trok de touwen uit en we vlogen! Na een aantal meters klapte er iets uit, waardoor ik kon zitten. Het wat bizar, vreemd en nieuw tegelijk. De eerste meters waren eerder onwerkelijk dan dat ik kon genieten. Maar ik besefte wel, ik was aan het paragliden! Hoe gaaf?!
Na de vaart landde ik beneden in het zand en had ik iets gedaan, waarvan ik niet wist dat ik het ooit zo doen (of durven). Deze reeds fantastische reis heb ik zulke mooie dingen gedaan, en het verleggen van mijn grenzen hoorde daar ook bij. Trots!
Nadat Marcel nog een tweede keer is gegaan, en Twan en ik deze tegoed hadden, ging ook hier het weer meespelen. De instructeur besloot dat het zo lang had geduurd maar dat deze omstandigheden niet veilig meer zouden zijn. Safety first, dus we hadden het te accepteren. Ik was graag nog een keer gegaan in de hoop dat ik dan iets meer kon ontspannen en genieten. Het was een dag om nooit meer te vergeten! En zo verlieten wij Huacachina met een adrenaline shot. Op naar onze laatste plek; de hoofdstad Lima.
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 163
[author] => Jordy
[cityName] => Huacachina
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/127/495_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => grenzen-verleggen-in-huacachina
)
[16] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094997
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-04
[photoRevision] => 8
[title] => De Amazone
[message] =>
De Amazone
Ontbijten, uitchecken en Cusco verlaten. Wij verruilen de hoogtes van het Andesgebergte voor het tropische Puerto Maldonado in het Amazonegebied.
Zaterdag 1 juli
Op de airport wachtte een taxichauffeur ons op en bracht ons naar het haventje, om vervolgens per boot naar onze lodge te gaan. Bij aankomst konden wij direct aantreden voor een warme lunch. Daarna bepaalden wij voor onze vier dagen welke activiteiten wij zouden doen. De eerste zou pas in het donker zijn dus we hadden een relaxte middag in het huisje met uitzicht op de Madre de Dios Rivier. Muziek aan, spelletje doen en hangen in de hangmat. Een rondje door de enorme tuin leverde al mooie momenten op, bijvoorbeeld met de blauwgele papegaai van het huis en schitterende vlinders.
Rond half zeven gingen wij op pad met een gids door dit gebied. We zagen al harige tarantula’s, kikkers, hagedissen, diverse insecten, mooie vogeltjes en tot slot vier aapjes. En dat op nog geen 100 meter van ons huisje! Na de Night Walk stond het avondeten klaar en was er tijd voor ontspanning.
Zondag 2 juli
De lodge heeft een goed dak, maar aan de zijkant zijn de ramen van gaas (en dus open). Om half zes word je wakker van de vele vogels die fluiten. Soms zo hard dat het lijkt of zij in de kamer zitten, wel een mooie ervaring. Daarna weer in slaap gevallen. Wel een wekker gezet, want het eten is inclusief en dat is om 8 uur.
Na het ontbijt vertrokken wij per boot naar Monkey Island. Na een halfuurtje liepen wij over het eiland door de mooie natuur, maar aapjes hebben wij niet gezien. We kwamen een ander groepje tegen dat aan de ander kant van het eiland was geweest en ook zij hadden geen apen gezien. Helaas, na een uur keerden wij weer terug.
Activiteit twee was Lago Yacumama en wij vertrokken om 15:00 uur per boot, gevolgd door een stukje taxi. Bij aankomst werden wij verdeeld over twee boten (zonder motor). De gids peddelt ons door het watertje heen en vertelt wat er allemaal gevonden kan worden. Van kaaimannen tot otters, van apen tot piranha’s en vele vogelsoorten.
Midden in het water, gaan wij stil liggen. De weerkaatsing in het water toont de schitterend ondergaande oranje zon en de vele rechte palmbomen. De gids bereidt het aas voor. We gaan vissen naar piranha’s met handgemaakte hengels. Met een behoorlijk portie aas kunnen wij het keer op keer proberen. Al snel heeft Marcel raak, en later ook Twan. Met hulp van de gids wordt voorzichtig het haakje verwijderd en worden de piranha’s terug gegooid. Mij wilde het helaas niet lukken, maar in deze schitterende omgeving heb ik erg genoten.
Na het vissen, peddelen wij wat dieper door het water. Tot twee keer treffen wij een kaaiman tussen de lelies. Aangezien je alleen hun hoofd boven water ziet, is het gissen hoe lang zij zijn. De gids houdt het op twee meter lang. Als hij dichterbij komt word ik wel wat voorzichtig. Aan het eind van de avond zit ook activiteit 2 erop; een mooie dag.
Maandag 3 juli
De wekker ging heel vroeg, we zaten om 4:45 uur (!) in het bootje en rond 6 uur arriveerden wij op de plek waar heel veel papegaaien en parkieten naar toe komen voor hun dagelijkse voedsel. Dit gebeurt alleen heel vroeg in de ochtend. Hele hordes vlogen heen en weer van de klei naar de bomen. Met felle geluiden vliegen zij heen en weer. Vanuit de boot konden wij later nog iets dichterbij komen. Dit was vooral voor het oog leuk, want met telefooncamera’s valt dit op afstand niet goed vast te leggen. In een naastgelegen boom troffen wij nog een luiaard, maar ook die was het beste te zien met een verrekijker. Bij terugkomst stond het ontbijt klaar. Tot 14:00 uur hadden wij alle tijd voor relaxen in de hangmat en wat slaap inhalen.
Toen vertrok onze boot richting Sandoval Lake, een nationaal park aan de overkant van de rivier. Daar begonnen wij met 3km wandelen over een houten pad door de jungle. Om de zoveel meter werden er nieuwe dieren gevonden en beschreven. Een voltreffer wat betreft apen, want we zagen twee verschillende soorten en wel meer dan tien stuk; zowel groot als klein.
Na een tijdje kwamen wij bij het meer. We zaten met de hele groep in 1 boot met peddels. Ook nu weer een strakke lucht, mooie weerkaatsing in het water en veel palmbomen. We voeren langs de rand van het meer en zagen veel nieuwe vogelsoorten, maar ook papegaaien, schildpadden en zelfs een groepje otters! Toen het helemaal donker was, hadden wij de boottocht achter de rug. We moesten nog wel de wandeling en boottocht terug. Daar zagen wij weer vele tarantula spinnen (ookeen paar giftige), hagedissen, slangen (slangetjes) en kikkers.
Tevreden en voldaan keerden wij naar de boot, om vervolgens nog witte kaaimannen vanuit de boot te zien in de rivier. We kwamen voor natuur en wildlife en dat hebben wij zeker gekregen; het was gaaf! Morgen verlaten wij het Amazone-gebied en er staat een behoorlijke reisdag op de planning. Wordt vervolgd…
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 157
[author] => Jordy
[cityName] => Puerto Maldonado
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/768_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => de-amazone
)
[17] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094911
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-07-01
[photoRevision] => 8
[title] => Cusco en de Sacred Valley
[message] =>
Cusco en de Sacred Valley
Na ons bezoek aan de Machu Picchu, besloten wij in Ollantaytambo te blijven. Een klein, mooi dorpje waar nog meer Inca gebieden zijn gevonden. Van daaruit een rondje door de Sacred Valley (heilige vallei).
Woensdag 28 juni
In Ollantaytambo worden we om 8.00 uur opgehaald door onze gids Luis. We wandelen een klein stukje en arriveerden bij de Inca ruïnes. De zon staat alweer hoog, dus de zonnebril is nodig. Het levert mooie beelden op vanwege de hoekige trappen, stenen en de schaduwen die het achterlaat. Ook hier zien wij de drie soorten architectuur uit de Inca tijd. Na een uurtje verlaten wij dit gebied, en na een kop koffie stappen wij weer in de auto.
Op naar het mysterie van Moray. Hier zijn drie arena’s in de vorm van cirkels te vinden uit de tijd van de inca’s. Ze zijn bijzonder perfect gevormd en bevatten ook drainage-systemen en traptredes. Het werkelijke doel van deze cirkels is nooit helemaal duidelijk geworden. Het ziet er wel mooi uit.Na deze wandeling verlaten wij ook dit gebied voor een nieuwe activiteit.
De zoutterrassen van het dorpje Maras dateren ook uit de tijd van de inca’s. Vanuit een zoutwaterbron loopt een verdeelsysteem tussen de bergen om de verschillende vijvers te vullen, aangevuld met water. Na enige tijd vormen zich zoutkristallen en na langere tijd is het water verdampt, waardoor het zout verzameld en verkocht kan worden.De randen van de vijvers slaan wit uit van het zout en de verhogingen tussen de bergen maken het een bijzonder plaatje. Bovendien komen hier een van de duurste soorten zout ter wereld vandaan. Bij een souvenir winkeltje zat tevens een uitleg om ons mee te nemen in het proces van zout winnen en de afhankelijkheid van deze zoutwaterbron. We kochten hier een stuk lokale chocola waar zout in zit. Heerlijk!
In het nabij gelegen Urubamba wilde wij op zoek naar een lunch. Bij toeval stopten wij bij een Japans restaurantje. We besloten er neer te ploffen en hadden een heerlijke lunch en bovendien zeer betaalbaar. De eigenaresse was bijzonder vriendelijk en geïnteresseerd in ons. We sloten af met een foto.
Als laatste gingen we naar Pisac, maar daarvoor moesten wij nog 1,5 uur rijden. Het was al namiddag en de zon verdween achter de bergen. Bovendien stond er veel wind en werd de gevoelstemperatuur erg koud. We hielden het bezoek kort en hadden wij genoeg gezien van de inca’s. Op naar Cusco, een ander hotel dan voor de Machu Picchu.
Donderdag 29 juni
Een lekker verblijf in Cusco met een hartelijk ontvangst en een mobiele kachel voor op de kamer (nodig!). Na een goede nachtrust, staan we wat later op. Na het ontbijt, brengen wij de was weg, waar wij diverse vuurwerk knallen horen. We gaan er op af en zien een fanfare zich verzamelen met allerlei groepen mensen in pakken. Het is weer feest; er wordt veel muziek gemaakt en gedanst in mooie pakken. Erg leuk!
We lunchen aan de Plaza de Armas op een balkonnetje in de zon. We brengen een bezoek aan de kerk, waarna het hele feest zich op dit hoofdplein nog eens herhaalt. Een wandeling naar de sfeervolle wijk San Blas en een heerlijk diner maken de dag compleet.
Vrijdag 30 juni
Een relax dagje net als gisteren. Rustig ontwaken, was ophalen. Op advies maken wij een rondje door het Choco Museo, het museum nabij het grote plein. Het is wat kleiner dan wij inschatten en we hadden al chocola gekocht in Maras, dus we hielden het erbij. Een wandeling door de steegjes langs de 12-hoekige steen. Die wordt beschouwd als een nationaal erfgoed uit het oude tijdperk. We lopen naar het riviertje dat uiteindelijk verdwijnt onder alle bebouwing in de stad. Op een bank in het zonnetje op het Plaza de Armas relaxen we in de namiddag. We maken een nieuwe planning en pakken onze spullen in. Tijd om Cusco voor de tweede keer te verlaten. Adiós!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 178
[author] => Jordy
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/174_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => cusco-en-de-sacred-valley
)
[18] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094822
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-28
[photoRevision] => 8
[title] => Inca Trail naar Machu Picchu
[message] =>
Machu Picchu
Maandag 26 juni
Na lang uitkijken, was het zover: de tweedaagse trip met een bezoek aan de Machu Picchu. De Inca stad die bewaard is gebleven doordat de Spanjaarden het nooit vonden. Vanwege beperkte beschikbaarheid hadden wij dit al maanden vooraf geboekt. Daar gaan we!
Tegen de klok van 6:00 stond de taxi voor de deur. Na twee uurtjes waren wij in Ollantaytambo. Een pittoresk dorpje dat het startpunt is. We haalden wat extra liters water voor de lange wandeling, en stapten in de trein van Peru Rail; een trein met luxe stoelen en ramen aan de zij- en bovenkant, waardoor je overal kunt kijken naar de hoge bergen en het mooie landschap. Rond half tien waren we bij KM104. Deze mijlpaal is onderdeel van de Vierdaagse Inca Trail. Wij lopen in onze trip alleen het laatste gedeelte naar de Machu Picchu.
Bij KM104 gaan wij de hangbrug over en klimmen een stukje. Daar treffen wij onze gids Luis, en gaan wij langs de controle. Wij krijgen zelfs een stempel in ons passport. Daarna sprayen met Deet en zonnebrand, dan beginnen we de hike. We lopen naar de Inca ruïnes die onderaan liggen. De gids vertelt over de verschillende bouwstijlen en hoe deze zijn gerenoveerd.
Daarna maken we een serieuze klim. Langs de rand van de berg, in de volle zon, beginnen wij meters te maken. Soms een korte stop voor wat extra informatie van Luis. Onderweg zijn op een paar plekken hutjes gebouwd waar je mooi kunt zitten in de schaduw om bij te komen, te eten en te drinken. We klimmen honderden meters en het is soms echt pittig. Het diepe dal naast ons wandelpad wordt steeds dieper, en daarmee de uitzicht op de bergen steeds mooier.
Rond 12.00 uur komen wij bij een waterval en pakken daarmee de koelte en de schaduw. We zijn al aardig doorweekt van het zweten. De liters water tikken weg. We komen niet veel later bij de Wiñay Wayna ruïne met schitterend uitzicht. We klimmen de trappen omhoog en zien diverse lama’s over het gras op de verdiepingen lopen. Het levert unieke beelden op. De beesten zijn niet mensenschuw, als wij naast hen lopen naar onze lunchplek staan ze nog net niet te poseren voor de camera. Een paar selfies met zo’n koppie naast mij, is echt mooi beeldmateriaal.
Ons lunchpakket zat goed in elkaar. Bovendien werd de rugzak steeds lichter door eten en drinken te nemen, wat de wandeling aangenamer maakte. Na de lunch hebben wij nog twee uur gewandeld. Eerst naar het Intipunku uitzichtpunt, beter bekend als de Sun Gate. Vanaf de Inca Trail is dit je eerst blik op de Machu Picchu en een beloning voor de lange wandeling. Het is een heerlijk gevoel om na al die uren zwoegen, dit wereldwonder aan te treffen. Daarna nog een klein uur tot hét fotomoment van de Machu Picchu. Vanwege de namiddag stond de zon al laag en waren de meeste toeristen al weg. Alle ruimte dus om mooie kiekjes te maken. Het was heel bijzonder om te zien als afsluiter van deze dag! Genieten!
Na wat opfrissen en uitrusten, hebben we met onze gids wat gegeten. Daarna moe maar voldaan, dus tijd om te slapen.
Dinsdag 27 juni
Na een goede nachtrust meteen weer door. Een bezoek aan het Machu Picchu complex zelf staat op het programma. Na een vroeg ontbijt worden wij door Luis opgehaald. We vertrekken met de bus naar boven. We betreden de Inca stad bij opkomende zon. Het voelt al heerlijk aan en vanaf de zijkant maken wij weer nieuwe foto’s en filmpjes. Het is een unieke locatie.
Op een verdieping in het gras vertelt Luis veel over de oorsprong, de bouwstijlen, waterafvoer en het in stand houden van dit Unesco erfgoed. We maken een grote ronde van twee uur.
Dan zetten wij koers naar Wayna Picchu; de grote berg die te zien is op alle foto’s van de Machu Picchu. Met een hele steile klim bereiken wij in 45 minuten de top van deze berg. Mijn hoogtevrees neemt het af en toe over en de kramp schiet in mn benen, maar we zetten door. Het uitzicht is fantastisch. Op het hoogste punt is een uitzicht over alle bergen en je kijkt neer op de Machu Picchu. Na de nodige plaatjes vanaf de top, klimmen wij weer naar beneden. Bezweet en moe komen wij beneden en wandelen verder naar de uitgang.
De bus brengt ons in Aguas Calientes. Na een lunch in het centrum, pakken wij de trein met Panorama uitzicht en een heuse modeshow aan boord. Na anderhalf uur terug in Ollantaytambo. In plaats van direct met de bus naar Cusco, reizen wij morgen een dagje door de Sacred Valley. Nu even de beentjes omhoog na drie inspannende, fantastische dagen!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 137
[author] => Jordy
[cityName] => Machu Picchu
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/125/410_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => inca-trail-naar-machu-picchu
)
[19] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094754
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-26
[photoRevision] => 8
[title] => Inti Raymi Festival en Rainbow Mountain
[message] =>
Inti Raymi Festival en Rainbow Mountain
Na een rustige namiddag en avond in Chivay, ging de wekker al vroeg.
Vrijdag 23 juni
We zaten om half 6 aan het ontbijt en een halfuur later in de taxi, om over te stappen op de 4M Express bus. We zijn lang onderweg geweest en hebben daarbij de mooiste wegen gezien op grote hoogtes. Op de top hadden wij een pauze op 4910 meter boven zeeniveau. Leuk om te blijven monitoren hoe erg wij daalden of stegen via een app. Ook bizar dat wij gisterenochtend nog wakker werden op 2000 meter.
Maar hoe hoger, hoe kouder. Gelukkig scheen de zon tegen de strakblauwe lucht dus dat maakte het iets dragelijker. Na wat belegde broodjes te hebben gescoord, hebben wij geluncht met uitzicht op het Langui Lake; erg mooi uitzicht over het meer en de gebergtes. We arriveerden uiteindelijk om 16:00 uur in Cusco, het was een lange reisden. In de avond werd er al flink muziek gemaakt, gedanst en gedronken vanwege het Inti Raymi Festival; de viering van het nieuwe zonnejaar (na de kortste dag van het jaar). Wij gingen er helemaal in mee. Genieten!
Zaterdag 24 juni
Vroeg wakker en daardoor vroeg op pad. Het Plaza de Armas was afgezet en voorbereid voor de ceremonie van de dag van het festival. Overal hingen regenboog-vlaggen vanwege de vlag van de stad Cusco. Om 9.00 uur namen wij onze plek in, niet wetende dat het uiteindelijk pas om 11:00 uur begon. Gelukkig hadden wij goede plekjes. Groepen van 30 a 40 personen, met de meest kleurrijke outfits kwamen dansend voorbij. En echt tig groepen en soorten. Zij liepen kruislings of rondes over het plein. Het was erg mooi door de aanvulling van de vele panfluiten en andere muziek. Bloemen worden gestrooid en boze geesten weggeveegd. Op een gouden stoel werd de Sapa Inca gedragen en toegejuicht. Na anderhalf uur zat de ceremonie erop en volgden andere festiviteiten waarvoor kaartjes nodig waren. In de avond volgden weer allerlei optochten met dans en muziek op het plein. Heel sfeervol!
In de middag hadden wij contact met Nick en Kelly, de Nederlandse wereldreizigers met wie wij de hike door de Colca Canyon maakten. Zij waren smorgens in Cusco aangekomen en we besloten om elkaar smiddags te ontmoeten. We begonnen met een drankje op het plein met de fontein. Na wat gezellig ouwehoeren, wandelden we door de stad. Via de markt op San Francisco Plaza kwamen wij op wat last minute aankopen voor morgen: handschoenen en sjaals. Na een leuke afsluiter met Lomo Saltado en een heerlijke Pisco Sour, gingen we terug vanwege de plannen van morgen.
Zondag 25 juni
Samen met Nick en Kelly, nemen wij de taxi om 8.00 uur op het plein in Cusco. Cusco ligt op 3400 meter boven zeeniveau. De taxi bracht ons in 3,5 uur naar de Rainbow Mountain, ook wel bekend als Vinicunca. Via de mooiste uitzichten met alpaca’s, bergtoppen en sneeuw kwamen wij boven op 4600 meter. Dit is al erg hoog en de lucht kan leiden tot weinig zuurstof en daarmee hoofdpijn en andere klachten (hoogteziekte). Het fenomeen cocabladeren was ons duidelijk gemaakt, dus wij hadden zakjes bladeren gekocht en coca snoepjes. Later op de berg namen wij ook een cocathee. Nadat mijn verschenen hoofdpijn niet veel minder werd, nam ik een aspirine en dat werkte goed. Wel merkte ik een slechte conditie door de mindere zuurstof, maar we zetten door, samen met de taxi chauffeur en tour guide. Na 1,5 uur klimmen en doorzetten kwamen wij op het hoogtepunt: de Rainbow Mountain.
De rainbow mountain ziet er zo uit door de koper, ijzer en andere stoffen in de grond. De verschillende stoffen leiden tot verschillende kleuren. Het was echt heel mooi tegenover de strakblauwe lucht. Bijzonder is dat dit wonder pas sinds 2016 bestaat. Tot die tijd was het bedekt door sneeuw. Door opwarming van de aarde is het bloot komen te liggen en is het een van de populairste activiteiten. Na het uitzicht op deze berg, kun je nog een stuk klimmen waar het hoogste punt is. Deze Montana Vinikunka heeft een hoogte van 5036 meter boven zeeniveau.Het is het hoogste punt dat ik ooit bereikte. Gelukkig hebben we het allemaal doorgezet en gered, de aanzichten en foto’s die wij overhouden zijn onwijs mooi.
In de avond hadden wij een briefing voor de tweedaagse Machu Picchu die morgenvroeg van start gaat. We kijken er enorm naar uit! Hoogtepunt na hoogtepunt volgt hier. Nu snel slapen om daar fit te verschijnen…
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 131
[author] => Jordy
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/124/956_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => inti-raymi-festival-en-rainbow-mountain
)
[20] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094643
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-23
[photoRevision] => 8
[title] => Cañón del Colca (Colca Canyon)
[message] =>
Cañón del Colca
Na de laatste keer in de zon ontbijten met verse jus, broodjes, fruit en avocado, was het tijd om uit te checken. Een bezoek aan de markthal en toen pakten wij de taxi naar de busterminal van Arequipa.
Om 13:00 uur vertrok onze bus richting Cabanaconde in de Colca Canyon. Deze kloof is te vinden op zo’n 160 km van Arequipa. Je doet er zo’n 6 uur over met de lokale bus. Halverwege is er een korte pauze. Bij het uitstappen voel je je een soort van dronken. Je hoofd tolt en je benen zijn zwaar door de enorme hoogte waarop wij zitten. Dat had ik nooit eerder gevoeld. Via kronkelwegen stijg je naar grote hoogtes en diepe dalen. De aanzichten veranderen per minuut; schitterend! Aan het begin van de avond arriveren wij in Cabanaconde waar ons hostel dicht bij de bushalte ligt. Na een pizza uit de houtoven, blijken er meer Nederlanders en Belgen te zitten met dezelfde planning voor morgen. We combineren onze plannen.
Woensdag 21 juni
We staan vroeg op. Het is hier slechts 3 graden. We vertrekken rond 7 uur met vier anderen uit ons hostel naar Mirador Cruz del Condor. Het uitkijkpunt om Condors te kunnen spotten. Zij vertonen zich meestal tussen 8.00 en 9.00 uur. Bij aankomst moeten wij betalen voor de entree tot de Colca Canyon. Deze kaart hebben wij later ook nodig voor onze hike.
Direct achter het muurtje zien wij één condor op z’n gemak zitten. We wandelen verder naar hét uitkijkpunt en binnen enkele minuten zien wij een condor door de kloof vliegen op de wind. Al snel volgen er meer. De zon staat al hoog en dat laat een schaduw van de condors zien tegen de bergwand. Het is een schitterend plaatje. Af en toe vliegt er een condor heel dichtbij. Het levert mooie beelden op.
Na een uurtje gaan wij terug naar het hostel. De backpack laten wij daar achter, de dagrugzak gaat mee. Even een bakkie doen en dan vertrekken wij samen met Nick en Kelly. We starten tegen 10.00 uur aan onze wandeling vanuit Cabanaconde op 3200 meter hoogte.
We wandelen het dorpje uit en de ondergrond verandert. Al na een korte wandeling staan wij bij een uitkijkpunt. De kloof is gigantisch en je voelt je heel klein. We zien ver weg het dorpje Llahuar; onze bestemming. Het ligt op 2000 meter hoogte, ofwel 1200 (!) meter lager. Daar gaan wij naartoe…
De zon raakt steeds hoger en het voelt daardoor warmer. De eerste laagjes kleding gaan uit. We drinken veel water en smeren ons constant in tegen de verbranding. Het aanzicht verandert per minuut dat we wandelen en er zitten pittige stukken bij. Na ongeveer 3 uur wandelen, vinden wij bij een riviertje wat schaduw; de ideale plek voor een lunch en ontspanning.
Na de lunch vervolgen wij de route via scherpe grindpaden omlaag. We voeren gesprekken terwijl wij achter elkaar lopen. Hier en daar een stop voor foto’s en video’s, en weer door! Na zes uur hiken, arriveren wij bij onze geboekte Llahuar Lodge. We krijgen de sleutel tot ons minimalistische huisje (zonder badkamer). De reden dat wij hier hebben geboekt, is vanwege de hot springs warmwaterbronnen die onderaan liggen. Ieder kleedt zich snel om, en we wandelen naar de hot springs. We stappen in de baden en komen helemaal bij van deze lange tocht. Even geen tas op je rug, zweet op je lijf en de voeten ontspannen. Heerlijk. Uiteindelijk halen wij wat biertjes en vermaken ons een paar uur in dit warme water. Met een avondmaal van alpacavlees en een Pisco Sour (lokaal drankje) sloten wij de dag af. Na alle inspanningen, viel ik direct na het liggen al in slaap.
Donderdag 22 juni
De zwembroeken waren droog, dus we gingen niet nogmaals in de hot springs. We hadden ontbijt om 8:00 en konden rustig aan doen tot half tien. Na een korte klim waar de spierpijn goed voelbaar was, arriveerden wij bij onze taxi. Met 4 in de auto en 3 in de laadbak reden wij in een uur terug van Llahuar naar Cabanaconde. Wij werden weer hartelijk ontvangen in het hostel waar onze backpacks stonden. Een kop koffie, een wandeling door het dorp en een lunch in het hostel. Toen arriveerde de minibus voor de route van 1,5 uur naar Chivay.
Bij aankomst in Chivay was het opvallend kouder, omdat het veel hoger ligt. Toen bracht de tuktuk ons naar het hotel. De rest van de dag was ontspannen en een rondje over het Plaza de Armas. Op tijd naar bed, want we moeten morgen om 5:30 uur aan het ontbijt zitten. Op naar nieuw avontuur in Cuzco, zin in!
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 167
[author] => Jordy
[cityName] => Cabanaconde
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/124/170_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => can-del-colca-colca-canyon
)
[21] => stdClass Object
(
[reportId] => 5094531
[userId] => 298814
[countryId] => 147
[username] => jordyspruijt
[datePublication] => 2023-06-20
[photoRevision] => 8
[title] => Arequipa
[message] =>
Arequipa
Het is zover, op naar Peru. Met een vertrektijd van 6.30 op Schiphol, moesten wij midden in de nacht vertrekken. M’n vader bracht ons (thanks!) dus dat was ideaal. We vlogen naar Parijs. Even overstappen en dan van Parijs naar Lima. Drie films en een beetje slapen, toen waren wij in Lima. Het betekende een tijdsverschil van 7 uur. Van Lima vlogen wij door naar Arequipa. Toen wij om 21:30 naar bed gingen, was het voor ons gevoel al 7 uur later en zat de lange dag erop.
Zondag 18 juni
Arequipa wordt ook wel de ‘witte stad’ genoemd. Dit komt doordat de naastgelegen vulkaan Misti het vulkanisch gesteente ‘sillar’ heeft uitgestoten. Hiervan zijn de meeste gebouwen gemaakt. Het is bijna het hele jaar door zo’n 23 graden en het regent zelden.
In deze stad werden wij om half 8 wakker en wij begonnen aan een uitgebreid ontbijt in het hotel. Daarna gingen wij op pad richting Plaza de Armas op enkele minuten lopen. Dit is het grootste plein en het is prachtig met een rustgevend park, een kathedraal en vele rooftop barretjes. Winkels waren dicht vanwege zondag dus het was een relaxte ochtend ronddwalen. Op deze heldere dag hadden wij mooie uitzichten vanuit de stad op de enorme vulkaan.
Na het middaguur keerden wij terug naar Plaza de Armas voor een lunch op een balkon. Met een live panfluit optreden door de locals werd het een mooi plaatje. Na deze lunch gingen wij naar het Santa Catalina klooster. Dit is een van de grootste kloosters ter wereld waar meer dan 400 nonnen hebben gewoond. Niemand mocht het klooster betreden, totdat in 1970 de deuren open gingen voor het publiek. Na de entree sta je direct in kleurrijke bloemen en muren in Bordeaux rood, wit en blauw. Dit was een bijzonder hoogtepunt. Na afloop nog een drankje op een patio om terug te kijken op een mooie eerste dag.
Maandag 19 juni
Wij starten de dag bij Yanahuara’s Viewpoint; een uitzicht onder de mooie bogen door op de vulkaan. We wandelen terug en pakken door naar de wijk San Lazaro. Op de hoek ligt Alpaca Mundo; een alpaca boerderij waar je een rondleiding kan krijgen en de verschillende soorten kunt zien. Na hen wat eten te hebben gegeven en te zien hoe er kleding van alpaca vacht wordt gemaakt, zetten wij voort door de oudste wijk van Arequipa. Na een lunch met heerlijke verse jus van specifiek Peruaans fruit, terug naar het hotel.
Om 14:00 stond een activiteit op het programma; raften over de Rio Chili; de Chili Rivier. Het water was 9 graden dus wij werden in wetsuit gehesen. In groepen werden wij verdeeld over de boten. Daar gingen we; het was fantastisch. Het ijskoude water, de stroomversnellingen in klasse 1, 2 en 3, aangevuld met de zon op je bol en de vulkanen om je heen. Super! Na een klein uur raften, gingen wij omkleden en terug de bus in naar de stad. Een mooie activiteit achter de rug met een hele enthousiaste gids.
Voor de avond hadden wij een reservering bij restaurant ZigZag. Na afloop alvast wat spullen ingepakt, omdat wij morgen gaan uitchecken. Op naar nieuw avontuur.
Jordy
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-06-27 07:50:23
[totalVisitorCount] => 97860
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 167
[author] => Jordy
[cityName] => Arequipa
[travelId] => 528835
[travelTitle] => Peru
[travelTitleSlugified] => peru
[dateDepart] => 2023-06-17
[dateReturn] => 2023-07-11
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/123/545_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[titleSlugified] => arequipa
)
[22] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089956
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-05
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 3)
[message] =>
Introductie:
De afgelopen maanden heb ik doorgebracht in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verbleef bij Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle.
Tien dagen voordat mijn tijd in het regenwoud erop zit ga ik toch nog even terug naar het andere kamp. Wanneer ik aankom in het rehabilitatiecentrum lopen Sam en ik samen naar het slaapplatform. 'Trouwens, je hebt het misschien wel gehoord van Ellie*, maar uh… we hebben geen Peter meer,' zegt Sam met een spijtig gezicht. Peter was onze geredde 'junglekalkoen', een Spix' Sjakohoen die dacht dat hij een kip was. 'Nee, dat had ik nog niet gehoord!' zeg ik geschrokken. 'Wat is er gebeurd?' 'Hij is waarschijnlijk opgegeten…' legt Sam uit en ze vertelt hoe ze 's ochtends zijn hok (een stevige metalen constructie op hoge poten) opengebroken hadden aangetroffen. Er lagen wat veren en ze heeft plukjes vacht van een ocelot gevonden. 'Een hele brutale wilde ocelot is dus 's nachts midden in het kamp gekomen, heeft de kooi opengereten en Peter meegenomen. We hadden nooit verwacht dat dat zou gebeuren!' In mijn ongeloof moet ik lachen om dit bizarre verhaal, alhoewel het helemaal niet grappig is. Arme Peter… Hij was luidruchtig en stal ons eten en poepte op de stoelen, maar hij was ook door iedereen geliefd. Elke Spix' Sjakohoen die ik in het regenwoud hoor toeteren heet tegenwoordig Peter. 'Nog gekker is dat we helemaal niets hebben gehoord,' vervolgt Sam. 'En dat terwijl we elke drie uur wakker worden om de baby's te voeren.' 'Oh ja, hoe gaat het met Princessa en de baby's?' haak ik in op de volgende update.
Toen ik naar Hoja 1 vertrok was de coati Princessa net bevallen van twee welpjes. Dat was een foutje. De vrouwelijke Princessa en de mannelijke Eddie woonden al jaren samen in een verblijf, ze waren ze naar Hoja Nueva gekomen met de instructie dat ze zich niet konden voortplanten en dat ze samen moesten blijven. De afgelopen weken viel het wel op dat ze steeds meer vochten en naar elkaar krijsten, maar Philippe* legde me uit dat dat normaal is. 'Coati's hebben een matriarchale samenleving,' zei hij, terwijl we ervoor zorgden dat Eddie apart zat om te eten. 'De vrouwtjes leven normaal in een groep met de jongen samen, terwijl de mannetjes alleen blijven. Die worden alleen toegelaten wanneer de vrouwtjes willen paren.' Toen Princessa opeens heel dik werd, was echter duidelijk waarom ze zich zo territoriaal gedroeg…
Sam's mondhoeken trekken naar beneden en met zachte stem zegt ze 'Princessa heeft het helaas niet gered. De bevalling was te veel voor haar. Waarschijnlijk wilde ze al jaren voortplanten en nu ze zich veilig genoeg voelde kon het, maar daarna wilde ze niet meer. We hebben haar uiteindelijk moeten euthanaseren… Maar we voeren de baby's nu met de hand en die doen het gelukkig erg goed!'
Hm, wat een verdrietig nieuws allemaal! Het is niet de eerste keer dat een coati doodgaat terwijl ik hier ben, ook de jonge Feliz werd van de een op de andere dag ziek en redde het niet en zorgenkindje Osito stopte met eten. Het laat maar weer zien dat het leven in een rehabilitatiecentrum niet altijd vlekkeloos verloopt.
(* Namen zijn gewijzigd uit privacy overwegingen)
Alle negativiteit is echter weg wanneer ik de volgende dag mag kijken hoe de baby coati's gevoerd worden. Het zijn twee zwart-bruine wurmpjes, met ronde koppies, wollige oortjes en het spitse neusje dat ze ook als volwassene nog zullen hebben. Ze hebben nu nog het formaat van een tamme rat, pluizige staartjes en grijpgrage handjes. Ze zijn nog zo klein dat ze hun melk met een spuitje krijgen en vooral de kleinste van de twee snapt niet altijd hoe dat werkt. 'Melk!' denkt hij gretig en in plaats van te zuigen bijt hij zijn kaken vast op het spuitje. Gefrustreerd probeert hij te drinken, maar dat gaat zo niet. Met zachte hand probeert Sam hem te corrigeren, terwijl zijn broertje op onderzoek uitgaat en bijna van de tafel af dondert. Het is hard werken om de baby's te verzorgen, maar ze zijn zo schattig dat dat het allemaal goed maakt. Het positieve nieuws is ook dat ze door hun jonge leeftijd waarschijnlijk al vroeg uitgezet kunnen worden in het wild, voordat ze te veel gewend raken aan het leven in gevangenschap. Over een paar maanden maken deze hummeltjes dus een vliegende start in de jungle!
Mijn dagen in het rehabilitatiecentrum gaan snel voorbij. Ik probeer zoveel mogelijk aan mijn project te schrijven, zodat ik alles met Sam en Dylan kan doorspreken voordat ik het afrond. Ook schrijf ik aan een feedbackdocument, waarin ik al mijn observaties van de afgelopen maanden op constructieve wijze uiteen probeer te zetten. Best spannend, maar ik hoop dat Hoja Nueva kan groeien dankzij mijn bijdrage! Verder zijn Dylans moeder en zus vanuit Canada op bezoek, zo vlak voor de kerstdagen, en dat brengt een hoop extra gezelligheid met zich mee. Dylan woont inmiddels al negen jaar in het regenwoud en zijn familie ziet hem dus niet vaak, maar nu ik ze zo samen zie 'klopt' het plaatje gewoon. Je kunt merken hoe de puzzelstukjes op elkaar passen van mensen die op elkaar ingespeeld zijn en veel van elkaar houden. Ik zie Dylan opeens in de rol van grote broer en zoon, in plaats van als macho junglebaas en ik merk hoe zijn moeder probeert te moederen zonder hem in de weg te lopen. Dat doet ze vooral door lekkere dingen te koken en we genieten allemaal van haar donuts, brownies en calzones. Stiekem geeft het me een beetje heimwee naar mijn eigen moeder en broer en dezelfde makkelijke liefdevolle omgang die ik met hen ervaar.
Ik bezoek ook alle beestjes in het centrum nog een keer. Ik help de coati's en de varkens te voeren, aai Eywa over haar slurfje en zeg Jasper de kinkajou gedag. Ook ga ik 's avonds laat mee naar de wilde katten. Ik zie de 'tweeling', baby-margays Misky en Mango die sinds enkele weken in een eigen verblijf buiten wonen. Hun enorme ogen, ronde oortjes en roze neusjes steken boven het nestje uit waar ze knus tegen elkaar opgekruld liggen. Misky kwam tegelijk met mij aan in Hoja Nueva en was de eerste dagen erg lusteloos zonder haar moeder. Als een geluk bij een ongeluk kwam Mango tien dagen later erbij en ze leefde helemaal op. Nu zijn ze onafscheidelijk. Misky heeft de rol van kattige grote zus aangenomen en neemt Mango in bescherming tegen de wereld, terwijl hij juist een doetje is. Ook nu gromt ze venijnig terwijl Mango nieuwsgierig naar me kijkt.
Ik loop achter Philippe aan over de smalle paadjes naar de andere verblijven. Wanneer we bij de eerste ocelot komen ruik ik een zweterige, zurige geur die prikt in mijn neus. De vorige keer dat ik dit rook dacht ik 'Bah, Philippe moet nodig onder de douche. Hij stinkt!' Op zich geen gekke gedachte in de jungle. Nu weet ik echter dat dit de geurmarkering van een ocelot is. Dat kan van Adullah zijn, die tevreden knorrend tegen het hek aan schuurt wanneer ze ons ziet, maar het kan ook de wilde ocelot zijn die regelmatig op bezoek komt. 'Hee, wat heeft ze een grappige witte stippen achter op haar oren!' wijs ik. Het is de eerste keer dat dat me opvalt. 'Ja, alle ocelotten hebben die,' zegt Philippe. 'In het Spaans noemen we die 'ocelottes' en het is een van de kenmerken waaraan je een ocelot van een margay kunt onderscheiden. Daarnaast zijn ocelotten groter, hebben ze een kortere staart omdat ze minder klimmen en zijn hun ogen minder rond omdat het geen nachtdieren zijn. Oh ja, en hun vlekkenpatroon is meer in een lijn, terwijl dat bij margays willekeurig is.' Ik bestudeer de prachtige wilde kat, met haar slanke bouw, goudbruine vacht met zwarte rozetten en lieve kop. Mooier dan dit wordt de natuur niet…
Of toch wel, want daarna gaan we naar Artemis, de baby jaguar. Ik heb geluk, ze is in een speelse bui. Terwijl ik op veilige afstand (meer dan een meter weg) ga zitten, schuurt ze tegen het hek. Philippe kroelt haar vacht en speelt 'tikkertje' met haar: waar hij het hek aantikt slaat zij met haar klauw. Ze lijkt wel een kitten (eentje die steroïden heeft genomen) en het is verleidelijk om mijn hand uit te steken en haar achter haar oren te kriebelen… Maar ik wil mijn vingers graag houden, dus ik doe het niet. Ik realiseer me op dat moment weer even extra waar ik nu ben: ik zit diep in het prachtige regenwoud en een meter van me af staat een echte jaguar. Hoe cool is dat! Dit zijn de momenten dat ik echt intens veel van mijn reisleven houd.
Wanneer ik even later naar het slaapplatform loop om te gaan slapen zie ik voor mijn voeten iets bewegen. Ik sta meteen stil; het is een slang! Een kleintje, nog geen twee centimeter dik maar wel lang en felrood met een zwarte kop. Dylan vertelt me later dat het een 'black headed calico snake' is. In het licht van mijn hoofdlamp glijdt het slangetje rustig van het pad af de bladeren in en ik blijf het volgen terwijl ik mijn telefoon aanklik. Zo goed en kwaad als maar kan in het donker film ik hoe het dier zich een weg zoekt tussen de bladeren, totdat het uiteindelijk uit het zicht verdwijnt. Ik heb nog nooit eerder in mijn eentje een slang gevonden en ik ben super trots op mijn ontdekking, alhoewel deze me eigenlijk voor de voeten werd geworpen. Ik kan niet wachten de anderen hierover te vertellen!
Ik blijf ook hier elke dag wandelen in het bos. Nu ik een tijdje in Hoja 1 ben geweest valt het me op hoeveel wilder de natuur hier in vergelijking voelt. Ik vraag Dylan waarom dat is en hij legt uit dat het komt doordat Hoja 1 in een gebied ligt waar meer menselijke activiteit is. Steeds meer van de omringende gebieden daar zijn boerderijen en dat heeft ook invloed op de natuur in het beschermde gebied. 'Habitat degradatie is niet alleen in een platgebrand stuk grond', zegt hij. 'Er is geen harde grens tussen het gebied dat is beschadigd en wat nog intact is, de veranderingen in windstromen, de aanwezigheid van meer zonlicht, de dieren die er wel of niet zijn, dat alles heeft invloed op alle natuur in de omgeving.' Wanneer ik er later over nadenk weet ik al waarom het bos hier voor mij zoveel wilder voelt: Het woud loopt hier schijnbaar eindeloos door en is ondoordringbaar groen. Je ziet letterlijk door de bomen het bos niet meer. In Hoja 1 zie ik daarentegen door de begroeiing heen dat er in de verte geen bos meer is. Er schijnt licht aan de horizon en daardoor voelt de natuur niet eindeloos.
Dus geniet ik nu even extra van dit woeste oerwoud. Ik maak een lange wandeling over het pad achter ons kamp, verder dan ik tot nu ben gegaan, totdat ik links van me een enorm moeras zie. Het is een 'aguacal', een plek die onderloopt doordat grondwater naar de oppervlakte komt, in tegenstelling tot de lagergelegen gebieden waar regenwater of overstromingen van de rivier voor poelen zorgt. Het water is groenbruin en her en der staan palmbomen met hun voeten in het water. Het middaglicht filtert in zichtbare stralen tussen de bladeren en in de verte steken een aantal kapucijnapen met gekrulde staarten rustig over in de boomtoppen. Het moeras strekt zich oneindig uit en ik vraag me af hoeveel kaaimannen nu naar me kijken. Kleintjes natuurlijk... Het is al laat in de middag en zal snel donker worden, dus ik keer om en begin terug te lopen. Een paar honderd meter verderop is het een drukte van jewelste in de hoge boomtoppen boven me. Een groep toekans en toekanettes jaagt op de vliegende termieten die van de bosgrond opstijgen. De insecten kruipen hun nest in de grond uit met tijdelijke vleugels en proberen een nieuw leefgebied te vinden. Daarmee vormen ze een vliegend buffet voor de toekans die omstebeurt wegfladderen van de takken, hun staartveren in een waaier uitgespreid en hun bizar grote snavels balancerend in de lucht. Ze slaan een paar keer wild met hun vleugels om dan met een glijvlucht in de andere boom te landen. De kleinere toekanettes cirkelen er dwars doorheen. Af en toe klinkt er een schrille fluit van een van de boomzitters, waarbij de vogel zijn hoofd ver achterover buigt om te roepen. Ik kijk toe totdat mijn nek pijn begint te doen van het omhoog staren en loop dan door naar het kamp.
De volgende dag wandel ik met het vallen van de avond naar de rivier. Ik sta een tijdje te kijken naar het stromende water. Ik geniet van de rust en de open ruimte. In de verte flitst bliksem boven de bomen, een tropische storm. De avond valt snel in het regenwoud en het licht wordt al minder. Ik klik mijn hoofdlamp aan. Wanneer ik op de terugweg de beek oversteek zie ik uit mijn ooghoeken iets waardoor mijn hart sneller gaat kloppen. Felle geel-witte ogen schitteren verderop tussen de planten…
De oplettende lezer weet ondertussen misschien al waarom dit me zo blij maakt: felle geel-witte eyeshine kan een paar dingen betekenen, waaronder iets heel spannends. Het kan een 'nightjar' zijn (een klein grijs vogeltje dat 's nachts in de bosjes jaagt) of een hert dat rustig aan het grazen is. Maar… wilde katten hebben ook geel-witte eyeshine. In de duisternis kan ik niet zien wat voor beest me strak aanstaart en even weet ik niet wat ik nu moet doen. Ik ben alleen, het is donker en het dier zit een meter of vier verderop in de droge beek. Is het veilig om te gaan kijken? Zal ik doorlopen? Ik zet vijf stappen naar de andere kant van de brug en keer dan toch om. Nee, ik wil weten wat het is. De ogen staren me nog steeds strak aan, vanaf dezelfde plek. Het is niet ver boven de grond, dus het zal waarschijnlijk geen jaguar of poema zijn. Ik hoor ook geen gegrom, dat is goed toch? Ik kijk naar de dichte begroeiing. 'Ga niet van het pad af ', dat is de belangrijkste jungle-regel. Maar… regels zijn er om gebroken te worden. Voorzichtig klauter ik over de palmbladeren en duik ik onder de puntige takken. Ik probeer stil te zijn, maar de blaadjes knisperen onder mijn voeten. Ik moet een stukje afdalen om in de beek terecht te komen, waar op dit moment niet meer dan een paar plassen in staan. Ik zet voorzichtig mijn laarzen in het vochtige zand en kijk op. Zou het beest er nog zitten?
Helaas, de ogen zijn weg. Ik loop naar de plek waar ik het dier ongeveer zag en kijk of ik sporen zie, maar niets. Geruisloos is het beest verdwenen in het donkere bos. Nu weet ik het zeker, dit was een wilde kat…
Als ik op mijn laatste avond in het rehabilitatiecentrum aan de eettafel ga zitten leunt Dylans moeder naar me toe. 'Ik heb mijn zoon zo ver gekregen om ons straks mee te nemen op een nachtwandeling,' fluistert ze met een lach. 'Wil je mee?' Natuurlijk wil ik mee! De afgelopen weken heb ik Dylan al een aantal keer zonder succes gevraagd om een nachtwandeling te begeleiden. Toen ik bij LPAC verbleef nam hij ons regelmatig mee op wandelingen en het was altijd een ervaring. Hij weet zo veel over de natuur hier dat je elke keer wel iets interessants leert of ervaart. Ook nu valt het niet tegen. We lopen in stilte langzaam achter elkaar over het pad. Dylan loopt voorop en schijnt met zijn hoofdlamp en een kleine zaklantaarn om zich heen. Het is een koele nacht; niet geweldig om slangen (Dylan's specialiteit) te zien. Dan zie ik iets glinsteren: een hele grote kikker. 'Een smokey jungle frog!' fluister ik, trots dat ik het beest zelf heb gespot én de naam weet. Dylan knikt. 'Kijk, hij zit bij de opening van zijn hol,' wijst hij. 'Vanaf daar jaagt hij op kleine beestjes die voorbij komen. Insecten en zelfs kleine muizen.' Hij reikt met het handvat van zijn slangenhaak naar de kikker. 'Smokey junglefrogs kunnen hard gillen als ze bedreigd worden, een beetje zoals een konijn. Het is heel bizar.' Deze kikker is echter geen angsthaas en in plaats van weg te kruipen in het hol, valt hij het handvat van de slangenhaak aan met zijn voorpoten en bek. 'Woooow, dat heb ik nog nooit meegemaakt!' zegt Dylan, terwijl hij de haak terugtrekt en we de kikker met rust laten. Terwijl we verder lopen denk ik er aan dat Etienne* me vertelde dat een van de honden stoned was nadat ze een smokey junglefrog had gelikt. Blijkbaar werken de gifstoffen in hun huid geestverruimend (maar don't try this at home!).
Dan slaakt Dylans zus een kreet: 'Daar! Er beweegt daar iets!' Met een trillende vinger wijst ze naar het pad voor ons. Ze is niet zo natuurgek als haar broer en vindt het erg spannend om hier te lopen, alhoewel ze toch al meerdere keren op bezoek is geweest. Mijn grapjes over een jaguar zien worden me dan ook niet in dank afgenomen. Het is geen jaguar helaas, maar een opossum. Deze buideldieren hebben iets weg van enorme ratten, met hun spitse snuit, zwarte kraaloogjes en lange roze staarten. Ik vind ze best schattig. Het zijn echter geen knaagdieren, maar buideldieren. Ze kunnen zo groot als een kleine kat worden en erg brutaal zijn. Laatst liep ik in Hoja 1 in het donker op het pad vanaf het toilet en zag ik glanzende ogen. Pas toen ik dichterbij kwam zag ik dat het niet een van de katten was die me aanstaarde, maar een enorme opossum. Zonder angst keek het beest me aan en liep rustig het pad af de bosjes in. Ook nu wandelt de opossum het pad af en kruipt in een boom verderop. 'Wist je dat opossums, net zoals alle buideldieren, een heel interessant voortplantingsstelsel hebben?' deel ik de informatie die ik een week eerder op internet heb opgezocht nadat Etienne me foto's liet zien van opossums die hij voor een onderzoek had gevangen. 'Vrouwtjes hebben een gescheiden baarmoeder en drie vagina's! Twee aan de zijkanten en een geboortekanaal of pseudo-vagina in het midden. En mannetjes hebben een gevorkte penis, een beetje als een slangentong!' Dylans moeder en zus reageren niet zo enthousiast als ik had gehoopt op deze bizarre feitjes; dit is misschien niet het juiste publiek om te vertellen over het voortplantingsstelsel van buideldieren…
Even later vinden we op het pad een tailess whip scorpion, een ongevaarlijke spinnensoort die er griezelig uitziet door haar lange poten en grijparmen. Voorzichtig schuift Dylan de spin op zijn hand om hem beter te kunnen bekijken. De zweepspin heeft haar naam te danken aan de voorste poten die geëvolueerd zijn tot een soort lange voelsprieten (zwepen), waarmee ze de omgeving aftasten. Drie jaar geleden heb ik er eentje op mijn hoofd laten lopen, de ultieme angsttest voor spinnen. Nu dagen we Dylans zus uit de spin op haar arm te houden. Ze is bang voor spinnen en weigert in eerste instantie, maar wanneer ze ziet dat het beest niets doet overwint ze haar angst. Een halve minuut lang staat ze met haar arm zo ver mogelijk van zich af zonder te ademen naar het beest te kijken, die rustig op haar arm zit en de omgeving aftast. Dan stamelt ze met enorme angstogen 'Get it off, get it off, get it off!' 'Wat wil je? Ik kan je niet goed horen.' plaagt Dylan, terwijl zijn zus volgens mij op het punt staat om te gaan hyperventileren. 'Off!' hijgt ze lichtjes en Dylan schept het beestje voorzichtig van haar arm en zet het terug in de bladeren. Angst overwinnen: check. Mijn fun fact over schorpioenen (ze geven licht in het schijnsel van een UV-lamp) houd ik maar voor me, ik wil niet dat ze me een betweter vinden.
Ook de rest van de wandeling is interessant. We zien geen spectaculaire dieren, geen slangen of jaguars, maar wanneer je een gids hebt die zoveel weet zijn zelfs de niet-spectaculaire vondsten interessant. Hoe vaak ik de afgelopen weken ook door het bos heb gelopen, ik kijk nu weer met andere ogen. Ik ontdek een gekke bruine druppelvormige gelei aan een palmboom en Dylan legt uit dat het een soort schimmel is. We horen een trompetvogel in de verte toeteren en het zachte 'hoehoe' van een uil. We zien een kleine bruin-groene boomkikker aan een tak geplakt zitten en vinden daarna een monkeyfrog. 'Waarom heet dit een monkeyfrog, Dylan?' vraag ik, kijken naar de grote groenige kikker. 'Omdat hij niet echt springt, maar meer door de boomtoppen klautert. Als een aap.' legt onze wandelende encyclopedie uit. Dan zien we een 'fire ant tree' oftewel 'devil tree', een tangarana boom die bewoond wordt door vuurmieren. Zij beschermen de boom en krijgen een veilig thuis en voorraad suikerig sap er voor terug. De slanke grijze bomen zijn te herkennen aan de schone cirkel grond er omheen, waar zelfs het onkruid door de mieren wordt gewied. Dylan krabt met zijn zakmes over de stam en een leger rode mieren komt naar buiten om te kijken wie hun thuis verstoort. Dapper van hem, ik ontwijk vuurmierbomen altijd want de mieren hebben nog wel eens de neiging om zich van bovenaf op je te laten vallen en hun beet brandt vreselijk. We lopen verder langs de enorme hardhoutboom waar het pad omheen is aangelegd en Dylan laat ons een kleine groene-zwarte hagedis zien, een tree racer. 'Mag ik hem vasthouden?' vraagt zijn zus, maar hij schudt nee. 'Ik wil niet dat het beestje te veel verstoord wordt en doodgaat.' Hij zet de hagedis terug. 'Hoe oud is deze boom?' vraag ik voordat we verder lopen (nu ik de kans heb vraag ik alles dat in me opkomt). 'Hm ik ben geen bomenspecialist, maar ik denk een jaar of vijf à zeshonderd?' bromt hij. Pfoe, kun je het je voorstellen! Die boom stond daar al in de middeleeuwen! Wat die allemaal wel niet gezien heeft over de jaren… Dylan wijst met de slangenhaak naar een grote opening in de bast onderaan de stam en laat me zien hoe boomrot het binnenste aantast. 'Maar kijk, de boom is langzaam aan het sterven. Het zal nog lang duren, tegen die tijd zijn we hier allemaal niet meer, maar er komt een einde aan.' Net zoals mijn tijd op deze plek… Het is een heerlijke avond en de perfecte afsluiting van mijn tijd in het rehabilitatiecentrum. Alhoewel ik het soms een uitdagende plek vond om te wonen en de dynamiek erg frustrerend kon zijn, ga ik nu met een tevreden gevoel terug naar Hoja 1.
Weer thuis met Etienne breekt een drukke week aan. Ik ben inmiddels volop aan het afronden in de jungle, maar we hebben eerst nog een paar bijzondere dagen te gaan. Op 20 december is Etienne jarig en ik ben al een tijdje aan het bedenken hoe ik dat wil vieren. 'Het is gewoon een dag als elke andere dag!' houdt hij vol, wanneer ik er over begin. 'Ik houd niet van verjaardagen, iedereen is alleen maar aardig voor je omdat het je verjaardag is.' Hm, nu twijfel ik over mijn plan om er een feestje van te maken. Ik ben zelf een voorstander van speciale momenten vieren; stilstaan bij het moment en iets bijzonders doen, dat maakt het leven leuk toch? Zelf heb ik al meerdere reisverjaardagen gehad die juist extra speciaal waren doordat reisvrienden of zelfs vreemden er aandacht aan besteedden. En dus zet ik door.
Op de dag zelf sta ik extra vroeg op en in de beschutting van mijn klamboe blaas ik latex handschoenen (bij gebrek aan beter) op tot balonnen, ik teken er smileys op en bevestig ze aan een touwtje zodat ik ze als een soort improv-verjaardagsslinger aan de muur kan hangen. Door de vingers aan de ronde balonnen lijken het net kleine aliens en de katten kijken vol interesse naar die gekke mannetjes in de lucht. Op het whiteboard aan de muur schrijf ik zo groot mogelijk 'Happy Birthday Etienne!' en ik versier zo veel als ik kan. Natuurlijk, zoals dat gaat met verrassingen, komt Etienne halverwege met een slaperig hoofd naar beneden. 'No, go away! Don't look!' roep ik terwijl ik voor het whiteboard ga staan. 'Ik kijk niet!' roept hij terug. Hij loopt snel door naar het toilet en gaat daarna weer naar boven.
Nu de versiering klaar is ga ik aan de slag met het verjaardagsontbijt. Ik bak pannekoeken en maak mangosmoothies. Tijdens het ontbijt overhandig ik ook het verjaardagscadeau: met behulp van een website met origami voor kinderen heb ik een papieren kikker (genaamd 'smokey the jungle frog') gevouwen voor de jarige jop. Je moet toch iets als je diep in de jungle zit!
De middag vliegt voorbij zonder extra festiviteiten. Philippe komt langs om een van de honden en een van de katten te steriliseren en ik mag kijken. Ody, de hond, is makkelijk genoeg en met een klein sneetje in de balzak duwt Philippe zijn testikels naar buiten en verwijdert ze. Ody beseft zich nog niet wat hem is aangedaan als hij slaperig van de verdoving naar beneden wordt getild om door Ellie* (die terug is gekomen naar Hoja 1) in de gaten gehouden te worden. De operatie van Titan, een van de poezen, is ingrijpender. Titan ligt knock out, met haar tong uit haar bek en haar poten uitgespreid, op de operatietafel en Philippe maakt een diepe snee in haar buikwand. Hij graaft wat rond en verwijdert dan haar eileiders en een deel van haar baarmoeder. Er komt opvallend weinig bloed bij kijken. Zo, nu kan ook zij naar de herstelkamer.
Philippe vertrekt weer, Etienne en ik halen onze boodschappen voor de week op bij de boot en daarna ga ik snel aan de slag met het avondeten. Als feestmaaltijd heeft Etienne om hutspot gevraagd. Ik vind het maar een gekke keuze, maar blijkbaar is dat een exotisch gerecht als je niet Nederlands bent! Als extraatje hebben we zelfs worstjes geleverd gekregen en naast de standaard hutspot met worst, bak ik ook een aantal 'hutspotkoekjes'. Nadat we hebben gesmuld van dit hoofdgerecht (het was goed gelukt, al zeg ik zelf), is het tijd voor het hoogtepunt van de dag: de cake. Ik heb een tijdje lopen dubben wat voor cake ik voor de gelegenheid wilde bakken. Apple crumble zou de veilige keuze zijn geweest, maar is inmiddels niet speciaal genoeg meer. De omgekeerde perencake was lekker, maar is niet spectaculair. En dus kom ik uit op een chocolade-bananencake. Op gevoel gooi ik een hoeveelheid gesmolten kookchocolade, bloem, ei en banaan bij elkaar in de blender. Er moet suiker bij en kaneel is vast ook lekker toch? De bruine massa lijkt al wel een beetje op cakemix, maar na een keer proeven besluiten Etienne (die inmiddels betrokken is bij het proces) en ik dat er nog een extra banaan bij moet. Dan gaat de mix de koekenpan in en laat ik het zo langzaam mogelijk garen. Na het eten onthul ik mijn meesterwerk: een prachtige donkerbruine chocoladecake die ik heb belegd met reepjes banaan. Ik heb verjaardagskaarsjes geleend van Sam en terwijl Ellie en ik 'happy birthday' zingen blaast Etienne ze uit. Wanneer we de cake proeven voel ik me enorm trots: niet alleen ziet hij er prachtig uit, hij is ook goed van smaak en vooral heerlijk smeuïg. Dit is jungle-bakken voor gevorderden!
Wanneer we ons later op de avond klaarmaken om naar bed te gaan staat Etienne buiten mijn badkamer naar de bomen te staren. 'Waar wacht je op?' vraag ik, terwijl hij nerveus van zijn ene op zijn andere voet hupst. 'Op jou…' zegt hij en met een diepe ademteug stamelt hij: 'Ik wil je bedanken voor vandaag. Ik weet dat ik steeds zei dat ik mijn verjaardag niet wilde vieren, maar ik zie hoeveel moeite je hebt gedaan om vandaag bijzonder te maken met het eten en de versiering enzo en het was echt speciaal. Ik waardeer het enorm.' Hij geeft me een dikke knuffel en met mijn armen om hem heen glimlach ik gelukkig. Yes, missie geslaagd!
De dagen gaan snel voorbij in een waas van schrijven, wandelen en voorbereiden voor vertrek. Juist nu realiseer ik me hoe thuis ik me inmiddels voel in de jungle. Ik ben inmiddels echt gewend aan deze extreme omstandigheden. Wat een verschil met mijn eerste dagen, toen ik me fysiek vreselijk ongemakkelijk voelde en het oerwoud een prachtige maar dreigende onbekende plek leek. Terwijl ik een wandeling in de schemering maak denk ik terug aan mijn eerste solo-avondwandeling, toen ik zo bang was dat er een jaguar achter me zou lopen. Nu houd ik mijn hoofdlamp zelfs uit, terwijl het bos om me heen steeds donkerder wordt... Dit heb ik nog nooit gedaan, meestal loop ik met de schijnwerper op mijn hoofd om me heen te stralen in de hoop dieren te zien. Met het licht aan ben ik afgescheiden van de natuur, een beetje zoals wanneer je het licht in de auto aan hebt en in het donker rijdt. Zonder de hoofdlamp versmelt ik met de omgeving: ik word omringd door de geluiden en de sensaties van de natuur en ben er onderdeel van. Ik moet helemaal aanwezig zijn om in het donker het pad te blijven volgen. Ik weet niet wat er om me heen allemaal door het duister beweegt, er zou een jaguar een halve meter van me af kunnen zitten, maar misschien is dat oke? Ook dat heb ik geleerd van het regenwoud: accepteren dat je vaak bijna niets weet. Regelmatig hoor je hier de bosjes ritselen en weet je dat er een dier zit, maar je kunt met geen mogelijkheid onderscheiden wat het is. Het hoort bij de magie van het oerwoud.
En dan is het opeens al kerst! Ellie, Etienne en ik gaan de dag ervoor samen het bos in om een junglekerstfoto te maken. We klimmen in een boom met mooie wortels en precies wanneer we klaarstaan voor de foto begint het te regenen. Natuurlijk, we zijn in het regenwoud. 'Kan je telefoon hier tegen?!' vraag ik Ellie, terwijl ik mijn broek langzaam doorweekt voel worden. 'Als we snel zijn wel!' roept ze terug en we poseren voor de foto. Etienne blijft gekke 'coole' poses doen, terwijl ik een leuke kerstfoto wil maken en uiteindelijk snauw ik kattig tegen hem: 'Kun je alsjeblieft even normaal doen!' Hij doet me denken aan mijn jongere stiefbroertje met familiefotomomenten, die ook altijd gekke bekken trekt precies wanneer we allemaal klaarzitten. Beteuterd neemt Etienne een saaie pose in en we zijn klaar voor de foto.
Op eerste kerstdag word ik wakker met pijn in mijn buik en haast ik me in mijn pyjama en met mijn oordoppen nog in naar het toilet. 'Merry Christmas!' roept Etienne vanuit de keuken, terwijl ik langsren. 'Oeh, dat is de bathroom shuffle' herkent Ellie mijn nood. Ze heeft gelijk, ik ben nog niet klaar voor deze gezelligheid.
Een half uur later sluit ik me echter gekleed in mijn feestelijke kerstoutfit aan bij het feest in de keuken. Voor het eerst in maanden heb ik make-up op en voor de gelegenheid heb ik zelfs mijn mooie oorbellen uit mijn tas gevist. Ellie overhandigt me een kop echte Britse thee, gekregen van haar vriend die een paar weken geleden op bezoek was. Er staat kerstmuziek op, Etienne maakt mangosmoothies, Ellie bakt pannekoeken en ik versier het bananenbrood dat ik gisteren heb gebakken. Ik bel met mijn familie in Nederland, die gezellig samen kerst aan het vieren zijn. Feestdagen in het buitenland vind ik meestal moeilijk. Het idee dat mijn familieleden allemaal met elkaar zijn terwijl ik er niet bij ben maakt me verdrietig. Ik wil er ook bij zijn! Dit keer steekt het echter minder; ik ben op een plek waar ik me goed voel en met mensen waar ik het fijn mee heb en dat is genoeg.
Nadat we ons uitgebreide kerstontbijt hebben gegeten overhandigt Ellie Etienne en mij elk één van haar witte sportsokken. Na een paar maanden in de jungle zien ze er nogal smoezelig uit, maar het gaat om het gebaar. 'Christmas gifts!' zegt ze met een brede lach. 'Alleen de sokken mogen jullie niet houden, die heb ik nog nodig.' We krijgen allebei een zakje Skittles en na weken zonder zoetigheid is dat het beste cadeau dat ik hier kan krijgen.
De afgelopen week hebben we samen bedacht wat we allemaal wilden doen voor kerst en dus hebben we op het whiteboard een heel programma voor de dag. We beginnen met een pingpong tournament dat Ellie na een paar spannende wedstrijden wint. Daarna eten we zoveel chocolade (kerstcadeautje van Sam) dat we misselijk zijn, spelen we UNO en kijken we een suffe kerstfilm. Het is al de hele dag regenachtig, wat betekent dat ik zelfs mijn wollen trui kan dragen voor extra kerstsfeer. Als de avond valt doen we met z'n drieën een kerst-danceworkout (die vooral mijn lachspieren traint) en dan duiken we de keuken in. Het kerstmenu staat al een tijdje vast en we hebben ieder ons eigen gerecht. Ellie maakt broccolisoep als voorgerecht, Etienne maakt een ingewikkeld recept met kip en ik bereid (zoete)aardappelpuree, worteltjes gestoofd in honing-rozemarijn saus en broccoli in knoflook-citroenboter. Oh ja en ergens tussendoor wordt er gezamenlijk ook nog even apple crumble als toetje gemaakt. We werken als een team om elkaar heen, elk met ons eigen doel maar elkaar ondersteunend waar nodig. Tussendoor douchen we omstebeurt, zodat we het eten in de gaten kunnen houden en het is mijn beurt bij de vijftigste herhaling van 'Santa Baby'. Eindelijk is het eten klaar en kan het feest beginnen!
Bij de soep kreun ik genietend 'ohhh dat is zo goed!', maar ik pak niet meer want er is nog zoveel te eten. De kip heeft uren gesudderd in een saus met gember en pindakaas en is zo zacht dat het van de botten valt. De groenten gaan er goed mee samen en de crumble is de kers (of appel) op de taart. Het voel echt als kerst wanneer we ons naderhand niet kunnen bewegen omdat we zoveel gegeten hebben.
Na het eten gaan we over op het avondprogramma: ik maak Peruaanse pisco sour cocktails (alcohol, nog zo'n ongehoorde luxe in het regenwoud) en Etienne legt ons de regels uit van 'pedido-box'. Hij gooit een muntje op in een platgemaakte doos en tekent met een marker een microfoon op de plek waar de munt terecht is gekomen. 'Karaoke!' schrijft hij erbij, terwijl hij zegt: 'Oke, elke keer dat de munt terecht komt op deze plek moet je karaoke zingen.' Lekker simpel dus. Bij mijn beurt komt de munt terecht in een lege hoek en ik teken een hart. 'Christmas hug!' is de opdracht. Tot diep in de nacht gaat het spel door. We geven kerstknuffels, vertellen grappen, delen geheimen, doen dansroutines en zingen alledrie uit volle (valse) borst karaoke. Ik ontdek dat Bohemian Rhapsody een vreselijk nummer is voor karaoke, het is veel te lang. Dan landt Ellies munt op mijn opdracht 'geef een compliment'. Ze kijkt me aan en zegt serieus: 'Ik vind het echt super hoe pijnlijk eerlijk jij bent. Ik weet dat Etienne wel eens grapjes maakt dat je gemeen bent, maar ik kan jouw eerlijkheid juist waarderen!' Ik bloos en denk 'wow, wat een mooie bevestiging'! Als Nederlander ben ik vaak de botte boer in internationaal gezelschap en het is fijn om te horen dat dat ook positief kan zijn. Om vier uur 's ochtends rol ik uiteindelijk uitgeput mijn bed in. Het was een heerlijke kerst.
Tweede kerstdag wordt in het buitenland niet echt gevierd, dus voor ons is het gewoon de dag na kerst. We hangen wat rond, eten kliekjes en gaan 's middags op pad om data te verzamelen voor Ellies onderzoek. Hoja Nueva is naast een dierenopvang ook een onderzoeksinstituut en voor haar studie biologie doet Ellie onderzoek naar het leefgebied van margays. En dus gaan we op aan de slag met 'habitat clasificatie', het in kaart brengen van plekken die geschikt zijn voor margays. Samen met data van cameravallen geeft dit meer inzicht in het gedrag en de voorkeuren van de wilde katten. We lopen met behulp van de gps een eind de jungle in naar een eerder genoteerde 'margayboom', een schuine boom met een verbinding naar de boomtoppen. Margays leven en jagen voornamelijk van de grond af en dit soort bomen zijn belangrijke verbindingswegen voor ze. Ter plekke meten we een cirkel van 10 meter om de boom heen, waarbinnen de dichtheid en hoogte van het bladerdek en alle bomen met een doorsnede van meer dan dertig centimeter dik worden genoteerd. Het is een tijdrovend klusje en al die tijd staan we diep in het bos met een zwerm van muggen om ons heen. 'Kijk, ik ben goed voorbereid!' roep ik enthousiast en ik trek de regenponcho uit mijn tas. Als een hazmatpak doe ik de plastic beschermlaag over mijn kleding en trek ik de capuchon over mijn hoofd. Ik zie er uit als een gekke blauwe dwerg in een jurk, maar ik word in ieder geval niet meer gek van het gezoem naast mijn oren. Wanneer we weer thuis zijn kruist Ellie de twee leefgebieden van vandaag af op de kaart die ze op het whiteboard heeft getekend. 'Twee klaar, nog maar 36 te gaan', zucht ze. De komende weken heeft ze nog een hoop uren habitat clasificatie te doen…
27 december heb ik nog een volle dag in de natuur. Ik wil een rustige dag om te schrijven, te pakken en te wandelen. De ochtend begint echter al meteen met spanning en sensatie. Tijdens het ontbijt slaat Ellie een geschrokken kreet en met een bleek gezicht kijkt ze naar de keukenvloer. 'Wat?' 'Wat is er?!' vragen Etienne en ik door elkaar heen. 'Lucifer heeft een hagedis gevangen en… de staart ligt er af, maar het beweegt nog!'
'Oh nee!' Etienne springt op. 'Dat is onze huisgecko!' Lucifer zit inderdaad gefascineerd te kijken naar de staart die over de grond wriemelt. Hoe onze meest dikke en luie kat Gary de gecko heeft weten te pakken is me een raadsel. Ik raap het verloren ledemaat tussen mijn duim en wijsvinger op en houdt het in de lucht. Het is een bizarre ervaring, de huid voelt koel en glad aan, ik zie het bot waar de staart losgekomen is en de spiertrekkingen laten het heen en weer bewegen als een levend ding. Getsie, wat moeten we hier nu mee… Ik kijk toe hoe Etienne de rest van de gecko voorzichtig oppakt en op de muur plakt. Gary is gehavend uit de strijd gekomen, hij heeft een wondje aan de zijkant van zijn hoofd en hij ziet er zielig uit zo zonder staart. Hij blijft even doodstil zitten en kruipt dan moeizaam naar zijn favoriete verstopplek bovenop op de muur. 'Hij gaat het toch wel redden he?' vraag ik verdrietig aan Etienne. 'Groeit zijn staart weer aan?' 'Niet volledig, het blijft een stompje,' antwoordt Ellie voor hem. Het is nog maar de vraag of Gary dit avontuur overleeft.
En dan breekt onherroepelijk mijn laatste dag in het regenwoud aan… Mijn tas is gepakt, mijn bed is afgehaald en alles is geregeld voor mijn vertrek. Ik heb mijn favoriete zwarte kat Baby Cuddles (vernoemd naar de woorden die ik constant tegen haar zeg) doodgeknuffeld zodat we nog een tijdje vooruit kunnen en ik heb ook alle andere dieren een laatste keer geaaid. Op de ochtend van 28 december staan Ellie, Etienne en ik om vier uur 's ochtends op om nog een laatste keer de zonsopgang te bekijken aan de rivier. Ik trek mijn jungleoutfit (die inmiddels stijf staat van de modder) aan, loop slaperig naar beneden, pak een banaan uit de koelkast, vervang de batterijen van mijn hoofdlamp en trek mijn vieze sokken en laarzen aan. Ellie zit ook al klaar, maar Etienne loopt nog zonder shirt rond op zoek naar zijn lange mouwen. Vijf minuten later lopen we in het laatste beetje donker van de nacht over het modderige pad. Onze hoofdlampen zwaaien van links naar rechts. We zijn stil, maar de natuur is al wakker. We lopen, lopen, lopen, springen over diepe plassen en komen dan aan bij de rivier. Boven het water is de hele lucht intens fel oranje, rood en geel, de eerste stralen van de opkomende zon. Ik slaak een zucht van verwondering en Etienne zegt naast me: 'I hated myself this morning for suggesting a dawn walk, but now I don't hate myself anymore.' 'I don't hate you either,' antwoord ik. We gaan op het vochtige zand naast het water zitten en staren in stilte naar de lucht. De intensiteit neemt iets af en nu is de hemel blauw-paars met een gele gloed waar de zon probeert boven de horizon uit te komen. Ik kijk naar het voorbij stromende water en de bomen en probeer het allemaal in me op te nemen. De oropendula vogeltjes vliegen af en aan naar hun nestboom een paar meter verderop. Hun nestjes hangen als geweven kerstballen aan de takken en ze kruipen er van onderaf in. Hun kenmerkende geluid klinkt als een waterdruppel die met een 'trrrr plop' op een tegel valt. We wachten en wachten en wachten en dan verschijnt langzaam een gele bol boven de bomen in de verte. Het licht wordt steeds feller, totdat we er niet meer naar kunnen kijken. Ellie, Etienne en ik maken de laatste foto's samen in de gouden gloed en lopen dan in de warmte van het ochtendgloren terug naar huis.
Drie uur later ben ik terug op diezelfde rivieroever. Deze keer gekleed in mijn reiskleren en met mijn hele hebben en houwen op mijn rug. Ik geef Ellie en Etienne elk een stevige knuffel, stap in de wachtende boot en vertrek uit mijn junglethuis…
Lees in mijn volgende blog hoe ik mijn reis vervolg na mijn vertrek uit het Amazonegebied!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 273
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-3
)
[23] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089862
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2023-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Projecten afronden en politieke onrust
[message] =>
De laatste loodjesVanaf 27 november 2022
Gedurende het WK-voetbal, als Spanje moest spelen, supportten wij natuurlijk onze Spaanse huisgenoot Victor.
Opmerkelijke situatie: Als wij op een zondagmiddag even in het park zitten, raken we aan de praat met een man, Jésus genaamd. Hij wilde persé een foto van ons hebben. In plaats van een mobieltje te pakken, gaf hij de voorkeur aan een echte fotograaf die altijd aanwezig is in het park om - met name van kinderen op een speelgoedpaard - foto’s te maken. Betalen mochten wij ook niet. Hij wilde gewoon een foto van Nederlanders hebben, zodat hij zich altijd dit bijzondere moment kon herinneren…..para recuerda…..Niet voor te stellen in een Nederlands referentiekader………….
Wij hebben een ontzettend leuk contact met onze Spaanse huisgenoot Victor. Hij deelt zijn werkervaringen ook graag met ons, inclusief de frustraties m.b.t. de Peruaanse cultuur. Het is herkenbaar voor ons en het is erg fijn om deze ervaringen te delen. Als Europeanen in Peru verbazen wij ons telkens weer over de cultuurverschillen tussen enerzijds Europa en anderzijds Latijns-Amerika. Vaak passeren ook grappige situaties de revue. Voorbeeld: Victor liet weten dat een collega een inhaalsprintje moet trekken als het gaat om te kunnen trouwen met z’n vriendin. In de religie hier is het verplicht om voor het huwelijk in ieder geval het Doopsel, de Communie en het Vormsel te hebben ontvangen. De betreffende collega had nog niets van dit alles gerealiseerd. Er moest dus nog een heleboel ingehaald worden. De collega van Vincent had dan ook besloten dit alles in no-time te verwezenlijken. Of om met de woorden van Victor te spreken: ‘The full pack Catholicism’…..hahaha!!!!!
29 november: Geen water. Dit bleek een probleem te zijn in heel Ayacucho. De vorige keer was het waterprobleem gelieerd aan de universiteit, die de rekening niet had betaald, maar dit was nu niet aan de orde.
Aangezien ‘time flies’ zijn wij al begonnen met het plannen van onze afscheidstour die wordt onderverdeeld in diverse groepen: 4 december: Onze voormalige Peruaanse huisgenoten José Luis, Bella en Cesar; 12 december: Onze Peruaanse vrienden Alí en Angel; 18 december: INDI teachers Joseph, Juan, Ulises en Rysia.
Soms zijn we weer even helemaal terug in Ghana…..Het was normaal dat rond Kerstmis de mensen in Ghana aan ons vroegen: ‘When do I get my Christmas box?’ Iedereen wilde namelijk een cadeautje…..Wij gingen hier echter meestal nooit op in…..Nu zoveel jaren later en zijnde in Peru, moesten we toch wel lachen toen onze buurjongen Justin uit 2013 (Tamale/Katariga), ons een app stuurde met als tekst: ‘Happy new month, it is December again and please any Christmas gift for me’. En dan te bedenken dat hij die app midden in de nacht stuurde, toen het in Ghana weliswaar net een paar uurtjes 1 december was, doch in Peru was het nog 30 november. Wij wensten hem prettige feestdagen en kregen een ‘Thank you’ terug en er werd niet meer gesproken over een Christmas gift.
1 december trok er een processie voorbij met allemaal doodskisten. Dit stond symbool voor vermiste en gearresteerde familieleden.
Peru blijft verbazen!!!!!!! Op 1 december krijgen we een telefoontje van onze cursist cq contactpersoon Ulises met de vraag of de direkteur van taleninstituut INDI, zijnde Wilmer Rivera, even langs kan komen (samen met Ulises voor de vertaling Spaans-Engels). Wij vragen ons af wat er aan de hand is. Als Ulises het woord certificaat laat vallen, denken wij nog even dat Wilmer Rivera al afscheid komt nemen en ons het certificaat komt overhandigen. Ik (Dees) had al mijn afscheidswoordje in het Spaans klaar. Echter: Het verhaal was weer totaal anders….Het was een bliksembezoekje en wat bleek? De baan die ons beloofd was sinds 1 september gaat nu eindelijk werkelijkheid worden in onze laatste maand Peru en wel met ingang van 5 december…..een mooi Sinterklaas cadeautje….Het is de bedoeling dat wij Engelse conversatie gaan geven aan de docenten en de studenten van de universiteit. (Los van de docenten en de studenten van het taleninstituut).
Het bleek dat rector Antoni Jeri een betere samenwerking wil realiseren tussen de universiteit enerzijds en taleninstituut INDI anderzijds. Op die manier zijn wij dan met onze Engelse conversatieclub de brug tussen universiteit en taleninstituut. Deze actie waarbij wij worden ingezet is waarschijnlijk een tactiek van rector Jeri om te bewerkstelligen dat de verhoudingen verbeteren tussen de ‘authorities’ enerzijds en de ontevreden studenten anderzijds. De kou moet daar uit de lucht en rector Jeri probeert - ons inziens - zijn hachje te redden. Natuurlijk zeiden wij tegen de direkteur van het taleninstituut dat wij het heel leuk zouden vinden om de laatste maand nog extra les te geven, maar toen we vragen stelden in de trant van: Wanneer moeten we lesgeven? Waar moeten we lesgeven? Welke dagen moeten we lesgeven? enz. moest hij de antwoorden schuldig blijven. Hij wimpelde alles af met: ‘Komt goed’; ‘Geen probleem’; ‘We zullen zien’ e.d. Kortom: Nietszeggende, ontwijkende en geen concrete antwoorden. Toen wij lieten weten dat er nog public holidays op de rol staan en tevens feestdagen in aantocht zijn, luidde het antwoord: ‘Nou, dan gaan we toch gezellig samen whisky drinken?!’ Conclusie: Niemand maakt zich hier druk en dat doen wij dan ook maar niet meer (zeker niet zo kort voor ons vertrek).
Planning, planning, planning…....Als wij een hotelaccommodatie willen reserveren in Lima voor 8 en 9 januari 2023, lopen wij tegen het volgende feit aan: Het blijkt dat een eventuele korting aan ons voorbij gaat, omdat we te lang in Peru zijn gebleven, namelijk langer dan 60 dagen. I.v.m. de corona crisis hebben wij bij aankomst in Lima destijds geen stempel van ‘entry’ in ons paspoort gekregen. Op dat moment werd de aankomst geregistreerd in het computersysteem van de Immigratie. Dit laatste feit hebben wij kenbaar gemaakt bij de hierboven genoemde medewerker van het hotel. De medewerker van het hotel liet weten dat dit laatste geen probleem hoefde te zijn. Hij kon namelijk inkijken in het computersysteem van de Immigratie. Nou zeg…..een private onderneming die kan inzien in het computersysteem van een publieke organisatie…. In Nederland zou dit absoluut onmogelijk zijn. Viva Peru!
Deze plek hebben we in ieder geval gecanceld en we gaan op zoek naar een andere accommodatie en dat is gelukt.
In het kader van de planning zijn we ook doende informatie te verkrijgen over Cambodja. Het is namelijk ons plan om straks - na de verlofperiode in Nederland - terug te keren naar Cambodja. Dit keer zullen wij in de hoofdstad Phnom Penh Engelse les gaan geven aan de boeddhistische monniken. Heel veel zin in! Aangezien Nederland geen Cambodjaanse ambassade heeft, moeten we straks even afreizen naar Brussel. In ieder geval hebben we al een application form ontvangen voor het aanvragen van een visum.
Nog steeds zijn we bezig met planning. De to-do lijsten voor Nederland zijn ontzettend lang! Dus: Als we hier in Peru al dingen kunnen regelen, is dat mooi meegenomen. Voorbeeld: Wij hebben al een afspraak gemaakt met Thuisvaccinatie.nl Een blik in ons gele boekje maakte duidelijk dat wij toe waren aan een update als het gaat om de vaccinaties: DTP, rabiës, buiktyfus en meningitis. Erg praktisch dat de vaccinaties thuis kunnen worden gezet. Op zondag 5 februari zal dit geschieden.
Enkele weken geleden was ons gevraagd om onze laatste paar lessen op lerarenopleiding Lourdes te laten plaatsvinden op de nieuwe locatie San Elena, ver buiten de stad. Onze prachtige oude locatie in het centrum mocht namelijk niet meer gebruikt worden, omdat het Ministerie van Onderwijs slechts één locatie open wilde houden. Wij hadden ons daar natuurlijk bij neer te leggen en hadden op 3 december dan ook de taxi al geregeld. Een kwartier voor ons vertrek kregen we echter een telefoontje met de mededeling dat wij tóch op de oude locatie werden verwacht. De taxi werd dan ook weer gecanceld. Wij waren erg blij, omdat de oude locatie niet alleen te voet te bereiken is, doch ook sfeer ademt. Eénmaal aangekomen op de oude plek kregen wij te horen dat de direkteur van Lourdes niet had gewild dat de Gringo’s (Ben en Dees) werden opgezadeld met een lange taxirit naar de nieuwe locatie. Wow, dat was dus een verrassing!!! En sterker nog: Ook een volgende les mogen wij geven op de oude plek. Die volgende les bleek ook meteen de laatste les te zijn en wel op 10 december.
De studenten sluiten hun jaar namelijk af op 16 december en willen dan niet meer terugkomen voor onze les op 17 december. Begrijpelijk! Voor ons maakt het niets uit.
Even terug naar die les van 3 december op lerarenopleiding Lourdes: Zoals altijd waren wij (de Gringo’s) ruim op tijd aanwezig. Van de studenten ontbrak nog elk spoor. Voor ons was het wachten op de watchman die moest komen met de sleutel. In deze wachttijd werden wij aangestaard door een oud, rimpelig vrouwtje, getooid in de authentieke Peruaanse kledij (hoed, vlecht, schortje). Al kauwend op een cocablad bleef zij wijzen naar de ogen van mij (Dees) en stamelde: Bonito…tsjonge….jonge….die blauwe ogen hier zijn werkelijk veelvuldig onderwerp van gesprek….hahaha!
In die betreffende les was de topic: Life is easy, gebaseerd op een Tedx video, waarin een man uit Noord-Oost Thailand het primitieve leven omarmt. Na afloop verklaarde teacher Joseph dat wij ongemerkt en indirekt sommige studenten hadden geholpen, die moeten dealen met problemen in hun thuissituatie. Dat is toch waardevol. Toen wij onze les hadden afgerond, moesten we nog een lespresentatie bijwonen en beoordelen van één van de toekomstige leerkrachten. Wij genoten van deze lespresentatie die gehouden werd door een zeer enthousiaste juf. Het onderwerp ‘My body’ werd op een zeer creatieve manier aangepakt. In onze beleving was zij ‘a born teacher’. De juf in spé glimlachte verlegen naar aanleiding van onze complimenten, maar vroeg plotseling aan teacher Joseph wat de betekenis was van ‘born’. Zo zie je maar weer dat het Engels toch nog vaak een struikelblok is.
Inmiddels is dus duidelijk geworden dat de laatste les op Lourdes op 10 december is, maar uh…..wanneer stoppen we met onze English conversation club voor de docenten en de studenten van taleninstituut INDI? Navraag leerde dat men wel tot eind december wil doorgaan. Wij zelf kiezen voor de laatste les op 17 december, temeer omdat er een nieuwe baan op ons wacht. (Nieuwe Engelse conversatie club voor docenten en studenten van de universiteit).
4 december: Zoals iedere zondagochtend het geval is, ontbrak het vanochtend ook niet aan de vele parades, met dit verschil dat we overal brandweerauto’s zagen en dat het lied Feliz cumpleaños over het plein schalde….happy birthday dus…..waarschijnlijk bestond de brandweer dan ook vele jaren. Verder is er vandaag geen stroom, maar vandaag krijgen we ook bezoek van onze voormalige Peruaanse huisgenoten, zijnde José Luis, Bella (met hun dochtertje Kirán) en vriend Cesar. De eerste 6 weken van ons verblijf in Peru hebben we met deze mensen het appartement gedeeld. De laatste 2 maanden wonen we samen met Victor uit Madrid. Het is leuk dat Victor met onze Peruaanse vrienden Spaans kan praten en een beetje kan vertalen in het Engels richting ons, hoewel……….een gesprek in het Spaans is uiteraard wel weer een goede oefening voor mij (Dees). Het bezoekje stond in het teken van het afscheid. Wij dachten namelijk dat ook voor José Luis, Bella en Cesar hun tijd in Ayacucho ten einde liep. Echter: Navraag leerde dat het nog steeds niet duidelijk is wanneer zij Ayacucho gaan verlaten. Zij weten namelijk niet of er nog een contractverlenging komt. José Luis hoopt nog een tijd in Ayacucho te blijven, maar de twee anderen (Bella en Cesar) willen eigenlijk liever vertrekken. Hoe het ook zij: Het was heel bijzonder om weer met onze voormalige huisgenoten samen te zijn. De kleine Kirán (dochtertje José Luis en Bella) was nog steeds even verwend als destijds. De interactie met onze nieuwe huisgenoot Viktor en de rest van ons bezoek was niet alleen erg leuk, maar ook heel interessant. Tijdens het gesprek bleek ook dat de docenten van de universiteit doende waren met een staking met als inzet het te lage salaris. In het recente verleden hadden ook de studenten van de universiteit gestaakt vanwege de onvrede met het bestuur van de universiteit. Het bleek dat de hele campus gesloten was. Samenvattend blijkt dat zowel docenten als studenten in onmin leven. Kortom: De studenten willen weer les, maar de docenten willen geen les geven.
Zoals hierboven vermeld was er op deze zondag geen elektriciteit. Dit begon al ’s morgens om 5.00 uur!
Net voor ons bezoek zou arriveren om 16.00 uur kwam de stroom terug, maar dit was van zeer korte duur (een paar minuten). Dus weer lights off. Zoals een goede Peruaan betaamt, kwam het gezelschap uiteraard te laat. Het was inmiddels tegen 16.30 uur. Zij waren nauwelijks terplekke of de stroom kwam terug. Hoera! Tijdens hun aanwezigheid was er dus geen stroom probleem meer. Echter: Te vroeg gejuicht….men had nauwelijks de hielen gelicht omstreeks 18.30 uur of de stroom viel wederom uit. En dit issue herhaalde zich die avond nog verscheidene keren…..licht aan, licht uit, licht aan, licht uit…..het was een echte knipperlicht avond. Ondanks deze stroom perikelen hebben we toch samen genoten en werd er volop gekletst in het Spaans en in het Engels. Cesar die geen woord Engels spreekt, liet weten: ‘Mi idioma es español, pero mi sangre es Inca’. En op het einde werden we ook nog allemaal uitgenodigd (Viktor, Ben en Dees) om samen Christmas te vieren. Een gevolg van de stroomuitval was het feit dat er geen internet was (en dit was net gerealiseerd in het appartement). Voor ons geen probleem (mobiele hotspot en tethering), maar voor onze huisgenoot Viktor was het lastig. En wanneer dit opgelost gaat wordenis nog maar de vraag, want er bleek slechts 1 persoon werkzaam te zijn op de universiteit die verantwoordelijk is voor internetverbindingen en deze persoon moet vaak op vele plekken tegelijk aanwezig zijn, maar hoera….op 10 december kwam de ‘technical man’ en werd het euvel verholpen.
5 december: Ik (Dees) snipverkouden. Verder even laten prikken op PSA en cholesterol.
Zoals eerder gemeld zijn wij doende om afscheidsbijeenkomsten te plannen. Dat is nog geen sinecure hier, want planning kent men niet en bovendien is miscommunicatie aan de orde van de dag. Voorbeeld: Wij hadden onze contactpersoon Ulises benaderd met het verzoek om vier docenten van taleninstituut INDI uit te nodigen voor zondagavond 18 december. Wij hadden bewust gekozen voor die docenten waar wij het meeste contact mee hebben gehad. De docenten die wij al in geen maanden meer hadden gezien, zouden op ons verzoek via de Whatsapp groep van Ulises op de hoogte worden gebracht van ons vertrek. Lijkt aannemelijk. Echter: In Peru is logica ver te zoeken. Ulises had ongevraagd en zomaar ‘out of the blue’ heel veel collega’s uitgenodigd en had bovendien de datum veranderd in 17 december. Tsja…...dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Met het oog op de goodbye meetings is het lastig om mensen bij elkaar te krijgen, maar we kunnen niet meer doen dan ons best. Het zal ongetwijfeld geen 100% zijn, maar 60 of 70% is ook prima. Collega Juan liet weten dat hij ons niet had kunnen bereiken, aangezien hij enkele weken eerder bestolen was van zijn mobiele telefoon, met daarin alle telefoonnummers. Dit gebeurde terwijl hij in een taxi zat.
7 december: Start nieuwe baan! (Dus niet op 5 december). Een nieuwe English conversation club en wel 5x per week voor de docenten en de studenten van universiteit UNSCH. Dit is de baan waar wij al sinds 1 september op wachten……We hadden het niet meer verwacht, maar….this is Peru…..cada día una sorpresa………Nieuwe gezichten en namen: Johana, Angel, Luana, Hugo, Frank, Jorge, Rudy, Max, Fatima, Wilfreso, Morgana, Italo, Coseth, Jhon Henry.
7 december: Staatsgreep in Peru? Het Peruaanse Congres heeft in ieder geval een impeachment process in gang gezet tegen president Pedro Castillo. In eerste instantie waren de verhalen een beetje onduidelijk, maar het blijkt dat de president van Peru het parlement heeft ontbonden om te voorkomen dat hij kan worden afgezet. De rechtse oppositie wilde voor de derde keer in korte tijdeen debat voeren over het afzetten van de linkse Castillo, die vorig jaar president werd. In een toespraak riep de president op tot nieuwe verkiezingen. Verder kondigde hij een avondklok aan en zei een buitengewone regering te installeren. Hij overleefde eerder al twee keer een afzettingsprocedure. De laatste was in maart 2022. De oppositie wilde hem afzetten wegens ‘morele onbekwaamheid’, maar dat voorstel behaalde geen meerderheid.
En dan…..Uiteindelijk is de president tóch afgezet en afgevoerd door de militaire politie, richting gevangenis. De vice-president zal de honneurs waarnemen. Na een dag van politieke onrust in Peru is vice-president Dina Boluarte in het parlement beëdigd tot president. En natuurlijk waren er protestdemonstraties hier in Ayacucho n.a.v. het hele gebeuren. Overigens: Het blijkt dat de mensen in Ayacucho president Pedro Castillo steunen, omdat hij veel voor de armen heeft gedaan. Laatste nieuws: President Castillo heeft politiek asiel aangevraagd in Mexico. De mensen in Peru willen twee dingen: De president moet vrijgelaten worden uit de gevangenis en er moeten nieuwe verkiezingen komen.
8 en 9 december: Twee public holidays vanwege de viering van Independance Day Zuid-Amerika op 9 december cq The Battle of Ayacucho. Onze huisgenoot Viktor vertrok voor enkele dagen met zijn collega’s naar de jungle. Poetsvrouw Gladys had blijkbaar de taak gekregen om - vanwege The Battle of Ayacucho - het balkon te voorzien van de Peruaanse vlag. Op 8 december brachten wij een bezoekje aan de artisanale markt.
9 december: Leuke situatie in een winkel: Een klein manneke (zo’n schattig Peruaantje) had zijn oog laten vallen op een zakje met chocola. Hoopvol overhandigde hij zijn buit aan de kassamedewerkster en liet haar zijn geldstukjes zien. Helaas was het niet voldoende en de kassamedewerkster nam zijn lekkers in beslag. De teleurstelling op het gezicht van het ventje ging mij (Dees) natuurlijk door merg en been. Ik liet de kassamedewerkster dan ook weten dat ik de lekkernij graag wilde betalen voor het jochie. Een stralende snoet en een warme omhelzing van het kereltje waren mijn beloning. Ik ben blij dat ik dit soort dingen opmerk……Kleine moeite, groot plezier…..!
10 december: Laatste les op lerarenopleiding Lourdes!!!! Ik had me helemaal voorbereid om een leuke laatste les te geven, inclusief een afscheidsspeech en een traktatie, maar………40 minuten voor aanvang van de les, kregen we een telefoontje van teacher Joseph die de inmiddels gevleugelde woorden sprak: ‘Sorry, I have bad news…’ Nee toch!!!....
Dit keer luidde het excuus dat de watchman vakantie had en er dus geen sleutel aanwezig was. Een week eerder waren we notabene overeen gekomen dat de laatste les op 10 december zou zijn op de oude locatie in het mooie auditorium. Direkteur Carlos had zelfs laten weten dat wij (de Gringo’s) onze les aldaar mochten afronden en niet naar de nieuwe locatie San Elena hoefden te gaan (te ver weg, taxi noodzakelijk). Maar ach……een afspraak in Peru stelt niets voor. Alles verandert in no time en er is altijd een excuus aanwezig. Dit betekende dus dat wij geen gedag meer konden zeggen aan de studenten, aangezien zij hun jaar gaan afronden op 16 december en dus niet meer op 17 december naar onze les zullen komen. Dit hadden zij ons namelijk in de les van 3 december verteld. Joseph stelde voor om op dinsdag 13 december naar San Elena te komen. Het gemak waarmee men zoiets lanceert is niet te geloven. Men schuift de hele verantwoordelijkheid m.b.t. het maken van een afspraak door naar derden. Voor ons was de maat vol. Wij hebben constant moeten schikken en telkens was er weer een ander excuus. Ik liet Joseph dan ook weten dat wij onze uiterste best hadden gedaan, maar dat wij nu opgeslokt worden door onze nieuwe baan voor de universiteit. Bovendien gaan we over 4 weken naar Nederland en ook dat vraagt om voorbereiding. Wij kunnen niet tot op de vliegtuigtrap rekening houden met Lourdes die het zo vaak heeft laten afweten. Ik liet Joseph weten dat wij bereid zijn om op 17 december te komen, maar dat dit tevens de laatste mogelijkheid voor ons was. Joseph beloofde om voor een oplossing te zoeken. En….hoera…..hij hield woord….17 december was zoals verwacht geen optie, omdat de studenten de avond ervoor hun eindfeest hadden. Joseph stelde voor dat wij dan maar naar het eindfeest moesten komen op vrijdagmiddag/avond 16 december. Echter: Wij moeten lesgeven tot 18.00 uur en daarna zouden wij dan nog met een taxi naar een onbekende locatie moeten gaan. Nee, het was allemaal geen optie….Ik liet Joseph weten dat het niet zou gaan lukken en vroeg hem om de studenten uit onze naam het allerbeste toe te wensen. Toen meldde Joseph dat een studente telefonisch gedag wilde zeggen…Prima….Echter: Zij stelde voor om afscheid te nemen op zondag 18 december.
Op dat moment ging ik (Dees) combineren en lanceerde het volgende voorstel: Laat de studenten maar naar ons appartement komen op zondag 18 decemberals er tevens INDI teachers aanwezig zijn. Dat zal ongetwijfeld erg druk worden, maar dan hebben we alles en iedereen in 1x gehad. Zowel de Lourdes studenten als Joseph als wij waren blij met deze mogelijkheid. (Later werd duidelijk dat hun eindfeest op 16 december uitgesteld moest worden tot 29 december vanwege de naderende politieke onrust met alle gevolgen van dien).
Het regenseizoen is inmiddels ook van start gegaan (december-februari) en dit heeft erin geresulteerd dat niet alleen ik (Dees) snipverkouden ben, maar nu is ook Ben de klos.
Onze huisgenoot Victor die vier dagen in de jungle had doorgebracht, kwam doodmoe terug. Hij bracht een houten kistje mee met bananen uit de jungle. Zo leuk!!!!
Hier in Ayacucho troffen wij collega teacher Jan, een Nederlander die al heel veel jaren in Peru woont. Hij stond op het punt om een paar weken naar Nederland te gaan, dus het was leuk dat we hem op de valreep nog even gedag konden zeggen.
Inmiddels zijn we alweer een tijdje gestart met onze nieuwe Engelse conversatieclub voor de docenten en de studenten van universiteit UNSCH. Zoals bekend schort het hier altijd aan communicatie. Zo kon het dan ook gebeuren dat wij op 14 december een paar nieuwe cursisten in de klas aantroffen die helemaal op de verkeerde plek zaten. De jongelui waren in de veronderstelling geweest dat zij basic English kregen. Zij spraken namelijk geen woord Engels. Dat je voor onze Engelse conversatieclub minimaal een intermediate level moet hebben (en liever nog advanced) was hun totaal onbekend. De betreffende cursisten waren op sleeptouw genomen naar onze les door een studente social work die wel goed Engels sprak. Zij deed dit weliswaar met de beste bedoelingen, maar had niet in de gaten dat enig niveau vereist was.
Zij liet ons weten dat haar ‘friends’ geen geld hebben om Engels te volgen op taleninstituut INDI en toen zij had vernomen dat er twee Nederlanders gratis Engels gaven, lag het voor de hand dat zij haar vrienden meenam naar onze les. Zeer begrijpelijk, heel erg attent, maar geen optie om deel te nemen. Op het moment dat Ben vertelde ook maatschappelijk werker te zijn geweest, werd de jongedame zo enthousiast dat zij meteen een ‘high five’ aan Ben gaf.
Stakingen alom…..13 december, 15 december…..politieke onrust alom……Wij ontvingen mails van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en van de Nederlandse Ambassade in Lima. Wij krijgen deze berichten omdat wij ons bij de BZ (Buitenlandse Zaken) Informatieservice hebben geregistreerd voor het ontvangen van updates aangaande de veiligheid van Nederlanders in het buitenland, in dit geval Peru. Welnu, wat is er allemaal aan de hand? Door de recente politieke ontwikkelingen in Peru vinden in het hele land gewelddadige demonstraties en wegblokkades plaats. Op 14 december heeft de regering van Peru de nationale noodtoestand afgekondigd voor 30 dagen. Het leger is gemobiliseerd. Verschillende luchthavens werden gesloten vanwege de bezetting door demonstranten. De situatie is overal onvoorspelbaar en kan op elk moment veranderen. De kleurcode van het reisadvies voor Peru is veranderd van geel naar oranje (klein gedeelte is rood). Bij ons in Ayacucho was het - op demonstraties na en de sluiting van het vliegveld voor 1 dag - relatief rustig. Ik had dit nauwelijks toevertrouwd aan het papier, of wij vernamen dat er 4 mensen bij het vliegveld waren doodgeschoten. De bevolking wil eigenlijk vier dingen: Sluiting van het congres; de vrijlating van de president (zit nu in de gevangenis); het aftreden van de vice-president (die nu president is) en men wil nieuwe verkiezingen. Voor ons betekende het hele gebeuren dat wij op donderdag 15 december geen les konden geven. Onze locatie (Centro de Producción) was gesloten…..Dit gold ook voor 16 december. Niet alleen onze lesgeeflocatie was gesloten, maar ook alles in de stad zat potdicht. Het was akelig rustig op straat….een sinistere aanblik….er hing een bepaalde spanning in de lucht…..
Wij vernamen dat er m.i.v. 16 december een avondklok ingevoerd zou worden en wel voor 5 dagen. Dit betrof heel veel plaatsen in Peru. Echter: Voor wat betreft Ayacucho was het onduidelijk of dit voor de hele regio/provincie Ayacucho zou gelden, dus inclusief het stadscentrum, of dat de city center hierin niet meegenomen zou worden. Welnu, uiteindelijk bleekdat de avondklok niet gold voor Ayacucho stad. De feiten liegen er niet om: Het aantal doden en gewonden loopt op. Burgers keren zich tegen de politie. Er wordt traangas gebruikt. Het politiebureau wordt aangevallen. De rechtbank wordt in brand gestoken. Kortom: Vernielingen, brandstichting, relletjes, protesten e.d. Er blijkt op 15 december ook een student te zijn overleden van universiteit UNSCH. (Doodgeschoten op het vliegveld) en burgers willen wraak nemen. Uiteindelijk zijn er 10 mensen in Ayacucho omgekomen bij de rellen.
Cleaning lady Gladys had de opdracht gekregen om op 16 december de Peruaanse vlag halfstok te hangen op het balkon van ons appartement (dat gelinkt is aan de universiteit) vanwege de dood van de student.
Op dinsdag 13 december kregen we twee nieuwe huisgenoten die tot vrijdag 16 december zouden blijven. Het betrof een tweetal Peruanen. Allereerst Fernando, een professor van de universiteit cq journalist uit Lima (die goed Engels spreekt) en daarnaast zijn collega Natalia, een filmmaker. Fernando is nu doende om via een stichting, vermiste personen in Peru, op te sporen, o.a. van Het Lichtend Pad (een guerrillabeweging in Peru, met als bakermat Ayacucho). Hij krijgt daarbij assistentie van Natalia die de resultaten op film vastlegt. Op woensdag 14 december vond er een presentatie plaats voor een selectief gezelschap van de universiteit en wel in het cultureel centrum van Ayacucho. Een dag later volgde een presentatie voor een breder publiek in het museum van Het Lichtend Pad. Fernando verwachtte echter dat de opkomst gering zou zijn vanwege de perikelen die gepaard gaan met de stakingen en de politieke onrust.
Deze perikelen waren ook een onzekere factor voor Fernando en Natalia, omdat op donderdag 15 december het vliegveld van Ayacucho plotseling werd gesloten en zij hun terugvlucht naar Lima hadden op vrijdag 16 december. En die terugvlucht werd dus uitgesteld tot zondag 18 december. Hoe het ook zij: Fernando was een interessante gesprekspartner voor ons en natuurlijk was de politieke onrust in Peru daarbij een hot issue. Echter: Hun vlucht van 18 december werd wederom uitgesteld en wel tot woensdag 21 december. Het is allemaal onduidelijk, dus overwegen zij de bus als optie, want garanties op een vlucht kunnen niet worden gegeven. Uiteindelijk vertrok Natalia op zondag 18 december en Fernando koos voor maandag 19 december en inderdaad allebei per bus.
Onze andere huisgenoot, Victor uit Madrid, werd net als velen geveld door de griep. Vanwege de politieke onrust kon hij een weekendje travelling ook op zijn buik schrijven en net als wij kon hij ook niet naar zijn werk gaan vanwege de stakingen en de eerder genoemde politieke onrust.
17 december: De onrustige situatie werd een beetje beter. Veel zaken waren weer open en er vond een vredesdemonstratie plaats. Toch was Centro de Producción nog gesloten en daarom viel onze laatste les voor docenten en studenten taleninstituut INDI alsnog in het water.
Op een gegeven moment werd verteld dat de avondklok zou gelden van 18 tot 22 december (en tevens voor Ayacucho stad). Echter: Niemand hield zich daaraan en na één dag werd die avondklok weer opgeheven.
Bijna dagelijks kregen wij updates en nieuwsbrieven van het Ministerie van Buitenlandse Zaken als ook van de Nederlandse Ambassade in de hoofdstad Lima. Natuurlijk stelden wij die informatie op prijs, maar vaak is de berichtgeving gekleurd, onvolledig of zelfs foutief. Dit gold bijvoorbeeld voor: Zijn er wel of geen stakingen? Zijn de vliegvelden nu open of dicht? Is er nu wel of geen avondklok? Het is dan ook altijd aan te bevelen om de informatie te toetsen aan de lokale autoriteiten cq de plaatselijke bevolking.
Het was grappig om te constateren dat zowel de poetsvrouw als de professor uit Lima op dezelfde golflengte zaten aangaande het laatste nieuws m.b.t. de politieke onrust.
18 december: Afscheidsfeestje in ons appartement voor de docenten van taleninstituut INDI en de studenten van lerarenopleiding Lourdes. Het was nog even onduidelijk of dit door zou kunnen gaan vanwege de onzekere situatie in Ayacucho. Wij voelen ons namelijk wel verantwoordelijk voor de veiligheid van de docenten en de studenten. Wij stelden voor om het tijdstip van 19.00 uur te veranderen in 15.00 uur, aangezien het overdag veiliger is om naar ons appartement toe te komen dan ’s avonds. En aldus geschiedde…..Het was een bijzondere samenkomst. En hoewel het slechts een afspiegeling was van alle INDI docenten en van alle Lourdes studenten, was het toch een leuk groepje. Eén van de Lourdes studenten, Zynthia geheten, liet weten een eventuele dochter in de toekomst Desirée te willen gaan noemen en Lourdes studente Brigitte wilde ons absoluut voorstellen aan haar ouders op het eindfeest van Lourdes (dat vanwege de politieke onrust was verschoven van 16 naar 29 december). Brigitte liet weten: ‘I have learned a lot from you, especially life lessons, you opened my mind’….Wow….Wij werden verwend met cadeautjes en natuurlijk kon een speech van mij (Dees) niet ontbreken. Een impressie van de speech: ‘My dear friends, we are glad that you are here. We are not good in saying goodbye, but this is an opportunity to finalize our working period of almost one year. Although it was not always easy, especially due to differences in culture, our overall feeling is very good! We enjoyed our classes and we want to say thanks to all of you. In French there is an expression which is saying: Partir c’est mourir un peu, mais rester c’est mourir plus. That means: Leaving is like dying a little bit, but staying is more dying. This means that you always have to continue and if one door closes, another door will open. Our next door will be in Cambodia, but at first we have to go to The Netherlands. Well, although we don’t always understand Peru, we will always love Peru. Peru is in our heart and we wish you all the best! Peru está en nuestro corazon y deseamos todo lo mejor!!!’
Tot zover de speech. Er werd volop gekletst en de professor uit Lima begaf zich op een leuke manier onder de docenten en de studenten. Iedereen deed zich te goed aan hapjes en drankjes en de nodige foto’s werden genomen.
Op 19 december namen wij onder het genot van een afscheidslunch afscheid van professor Fernando uit Lima die bijna een week bij ons in het appartement had gebivakkeerd.
Uiteraard zijn wij niet alleen doende om Peru af te ronden en Nederland op te starten, ook zijn we bezig om voorbereidingen te treffen voor Cambodja. Zo hebben we contact gehad met Thuisvaccinatie over de eventuele vaccinaties die een update vereisen voor ons vertrek naar Cambodja. Op 5 februari zal een arts thuis in Vlissingen langskomen. Op basis van onze informatie ontvingen we al een advies en het bleek dat onze vaccinaties DTP en buiktyfus moesten worden vernieuwd. Rabiësvaccinatie bleek niet nodig te zijn, omdat wij al de basisserie rabiës hebben en bovendien niet met dieren gaan werken, noch met een rabiësvirus in een lab. Verder is een vaccinatie meningitis ook niet nodig voor Cambodja en tevens is Japanse Encefalitis niet aan de orde, omdat wij niet op het platteland of in de rijstvelden gaan werken. Ben (70 ) werd geadviseerd om te laten prikken op nierfuncties en dat hebben we inmiddels dan ook al gedaan. De uitslag hiervan kunnen we dan op 5 februari overhandigen aan de arts van Thuisvaccinatie.
En wat nog meer? Allerlei losse eindjes…..Cleaning lady Gladys voorzag het balkon van kerstkransen cq een groot rendier; Op 21 december vond de eindoplevering plaats van ons appartement in Vlissingen en alles zag er goed uit. Huurder Olga is na twee en een half jaar weer vertrokken naar haar thuisland Polen. Op diezelfde dag (21 december) hadden we een tijdje geen water; Onze nieuwe groep voor de Engelse conversatie is erg leuk. De studenten van universiteit UNSCH hebben het naar hun zin in onze lessen (althans dat horen wij terug, dus dat is fijn). Zelfs tussen twee colleges door sprinten zij naar onze les. Dat is natuurlijk een goed teken. Soms moet je toch glimlachen.
Wisten wij niet beter dan dat onze lestijden van 16.00-tot 18.00 uur zouden zijn, de studenten lieten ons weten dat de universiteit twee mogelijkheden had aangeboden namelijk les in de ochtend of les in de middag. Gelukkig voor ons werd het uiteindelijk de middag, maar natuurlijk werd er weer niet gecommuniceerd richting ons.
Uiteraard zijn wij wel gewend dat studenten binnenlopen cq komen en gaan, maar het was toch wel heel opmerkelijk dat er plotseling een knaap voor onze neus stond (Angel genaamd) die ons zes jaar geleden had ontmoet op de San Antonio school waar hij destijds een leerling was geweest en wij les hadden gegeven. Hij herkende ons meteen terug, wij hem echter niet…..De gespreksonderwerpen in onze Engelse conversatieclub zijn natuurlijk zeer divers en nodigen ook altijd weer uit voor nieuwe topics. Op een gegeven moment liet een studente economie (Joanna) weten dat het bruto minimumloon in Peru 1025 Soles is (ongeveer 250 euro) en dat we tegen het einde van het jaar op straat niet vreemd moesten opkijken als de stad gehuld was in de kleur geel. De gele kleur staat namelijk voor voorspoed in het nieuwe jaar. En nog een stukje symboliek: Als we tegen het einde van het jaar veel mensen zouden zien die met koffers rondjes lopen om het park/het hoofdplein, dan stond dit symbool om in het nieuwe jaar te kunnen reizen. Tsja, je moet het maar weten….
Een verrassing van onze Spaanse huisgenoot Victor: Hij verraste ons met een kerststol uit Ayacucho, because you helped me so much….zó lief, maar wat wij voor hem hebben gedaan zijn in onze beleving hele normale dingen, maar goed….En tegen het einde van ons verblijf hier hebben we dan eindelijk de bekende Mondongo soep geproefd.
En dan is het Kerst in Peru……Enkele weken eerder toen wij onze voormalige huisgenoten José Luis en Bella met hun dochtertje Kirán en Cesar bij ons thuis hadden uitgenodigd, kregen wij bij hun vertrek het verzoek om samen met onze huidige Spaanse huisgenoot Victor Kerst te komen vieren. Er werd over en weer geappt en er werd afgesproken dat wij en Victor op 25 december richting onze Peruaanse vrienden zouden gaan. Echter: Wij vernamen niets meer en namen een afwachtende houding aan.
Je gaat natuurlijk niet uit jezelf de eerder gedane uitnodiging rappeleren. Wij wilden de mensen niet pushen en konden alleen maar hopen dat zij zich niet verplicht zouden voelen. Hoe het ook zij: Er gebeurde niets. Het was inmiddels 24 december en we hadden nog niets gehoord. Ook voor Victor was het onduidelijk. Logisch dat hij inmiddels andere plannen had gemaakt voor Kerstavond 24 december. En wat gebeurde er? Op 24 december ’s middags om 15.00 uur kregen we dan eindelijk bericht van Cesar en hij vroeg ons (Ben, Dees, Victor) om omstreeks 19.00 uur bij hun thuis te komen voor the Christmas dinner. Uh? Hoezo? Onze afspraak stond toch gepland op 25 december en niet op 24 december? Cesar liet echter weten dat Peruanen altijd Kerst vieren cq the Christmas dinner nuttigen op 24 december en niet op 25 december….Nosotros los Peruanos cenamos los 24…..Hij ging er ongetwijfeld van uit dat wij dit wisten. Nee dus….Wij op onze beurt lieten hem weten dat Nederlanders zoiets plannen…..Nosotros los Holandeses siempre tenemos un plan….Welnu, feit was dat de Kerstdis dus geserveerd zou worden op Kerstavond. Wat doen we? Wij wilden de mensen niet teleurstellen. Victor kon echter niet aanwezig zijn, aangezien hij al vertrokken was naar vrienden. Ook begrijpelijk. Wij wilden ons plan om nog even naar de kathedraal te gaan niet cancelen, dus we besloten om eerst naar de kathedraal te gaan en daarna naar onze Peruaanse vrienden. In de kathedraal keken wij vreemd op: Heel veel mensen hadden een babypopje bij zich. Naderhand werd duidelijk dat de babypoppen werden gezegend door de priester en dit zou symbool staan voor geluk. Heel apart om volwassen mensen met babypopjes in hun armen of in een mandje (kribbe) te zien.
Oké, daarna dus naar onze Peruaanse vrienden. Cesar kwam ons zelfs ophalen en per taxi gingen we op pad. De mensen boden hun verontschuldigingen aan over de verwarring cq de miscommunicatie. Voor deze Peruanen wordt Kerst gewoon gevierd op 24 december. Punt. Het was een hele bijzondere setting. In een Nederlands referentiekader zou je het omschrijven als: kitsch, kitsch, kitsch. In ontwikkelingslanden lijkt de norm te zijn: Hoe meer glitter hoe liever. Dochtertje Kirán was omgetoverd tot een waar Kerstkind.
Het kleine, zeer sobere onderkomen was echter gevuld met menselijke warmte. Kerstbrood met warme chocomel werden genuttigd en daarna verscheen een immens grote kalkoen op tafel en dit werd geserveerd met rijst. Plotseling kwam er nog ‘a friend’ binnen (Johnny) die ons Europeanen met grote ogen aankeek, alsof wij van een andere planeet kwamen. Het was jammer dat Victor afwezig was. Niet alleen was het voor hem een leuke ervaring geweest om Kerst te vieren met deze Peruanen, maar ook voor ons (Ben en Dees) was het fijner geweest als vertaler Victor had kunnen komen. Met mijn (Dees) very basic Spaans en met de google translator is het toch niet echt handig om een gesprek gaande te houden, maar goed….de oprechtheid van de mensen was het allerbelangrijkste. Je voelde de puurheid in de chaos…..heerlijk! Uiteraard moesten er foto’s worden gemaakt als herinnering….como recuerdo en we zouden voor altijd vrienden blijven, toch? Amigos para siempre….Ook werden er nog wederzijds cadeautjes uitgedeeld en toen keerden we weer huiswaarts.
Op eerste Kerstdag hadden we de Spaanse Victor uitgenodigd om samen te gaan eten en ook dat was erg gezellig. Na afloop liepen we onze Peruaanse vriend Alí tegen het lijf en nodigden wij hem ook nog even ‘thuis’ uit. Alí liet weten dat hij zijn ‘thesis’ moet gaan verdedigen in april. Dit zou zijn laatste kans zijn. Aangezien zijn beide ouders gezondheidsproblemen hebben, informeerden wij natuurlijk ook even naar his parents. Het was bijzonder om hem nog even te zien. Wij hadden weliswaar al afscheid genomen op 12 december, maar goed…..Met het oog op ons vertrek op 8 januari liet hij weten dat er misschien op 3, 4 en 5 januari weer stakingen zouden zijn. Laten we hopen dat dit niet het geval is.
Tweede Kerstdag kent men hier niet, dus dat betekende voor ons gewoon weer lesgeven. Onze laatste week met de studenten van universiteit UNSCH ging van start (26-30 december).
27 december….En dan ben ik (Dees) jarig. Leuk om mijn 62e verjaardag nog net op de valreep te mogen vieren in Peru. Tevens heel bijzonder dat ik die dag gewoon les moet geven (kan me niet herinneren ooit op mijn verjaardag gewerkt te hebben…..hahaha!) Toen we ‘s morgens ons ontbijt nuttigden in een restaurant, zorgden Ben voor een verrassing. In zijn beste Spaans ging hij het bedienend personeel uitleggen dat hij de cijfers 62 had gekocht voor zijn jarige vrouw die hij vervolgens op een stuk taart wilde plaatsen. Dit werd heel leuk opgepakt….Op een bord had men laten spuiten Feliz Cumpleaños en in het midden prijkte een stuk chocoladetaart met daarop 62, inclusief kaarsjes die werden aangestoken. Als extra verrassing zongen vier jongedames Feliz Cumpleaños. Heel speciaal! Ik had wel besloten om verder tegen niemand te zeggen dat ik jarig was. Noch tegen huisgenoot Victor, noch tegen mijn studenten in de klas. Ik wilde absoluut niet dat ik weer werd overladen met cadeautjes (zoals o.a. reeds het geval was geweest tijdens ons afscheidsfeestje op 18 december).
29 december: Vandaag vieren de Lourdes studenten hun eindfeest. Dit was verschoven van 16 naar 29 december, vanwege de politieke onrust in Peru. Op ons afscheidsfeestje thuis op 18 december hadden de studenten ons bijna gesmeekt om langs te komen op 29 december. Dat wij nog moesten lesgeven tot 18.00 uur werd als niet relevant beschouwd…..Then you can come later…..Het officiële gedeelte zouden we dan weliswaar mislopen, maar daarna konden we nog wél deelnemen aan de feestelijkheden. Okay, convinced……..Op diezelfde avond zouden we eigenlijk óók nog moeten opdraven bij de studenten van taleninstituut INDI (althans dat was het verzoek geweest van INDI teacher Juan), maar we kunnen ons nu éénmaal niet opsplitsen. Wij moesten namelijk ook nog lesgeven aan de studenten van de universiteit. En voor ons gevoel hadden wij INDI al afgesloten, maar de mensen hier blijven een beroep op je doen tot je op de vliegtuigtrap staat. Soms lijkt het net op Ghana……men kán geen afscheid nemen…….
Aangezien wij alsnog besloten hadden om aanwezig te zijn tijdens het eindfeest van de Lourdes studenten, moest er natuurlijk ook nagedacht worden over een cadeautje. Samen met teacher Joseph gingen we op pad. Er blijken winkeltjes te zijn waar je speciaal voor geslaagden leuke kleine presentjes kunt kopen.
Uiteindelijk kozen wij voor een sleutelhanger met daarop de afbeelding van een afgestudeerd persoon met het diploma in de hand. Wij gaven opdracht om aan de achterkant van de sleutelhanger een tekst in te laten graveren, te weten: From: Ben Desirée to:….….naam student en daaronder de vermelding van de datum 29-12-2022. (De 6 mannelijke studenten kregen een sleutelhanger met een jongen erop; de sleutelhanger voor de 11 vrouwelijke studenten was voorzien van een meisje). Prima, doch het streepje op mijn naam was op de verkeerde -e geplaatst, maar goed…..een kniesoor die daar op let….Wij hadden aan teacher Joseph gevraagd om onze komst niet te melden. ‘Let it be a surprise for the graduates’…..Nou, daar zijn we in geslaagd…..Oké, met de taxi op pad….Het was nog zeker een kwartier rijden. Toen we met Joseph arriveerden, begonnen de studenten te joelen, één begon er zelfs te huilen. Welnu, hoe kan ik dit feest omschrijven? Glitter, glamour, harde muziek, één grote show, de geslaagden zagen er uit als prinsessen in lange avondjurken cq prinsen in kostuums. Aangezien de start heel erg was uitgelopen (er werd begonnen omstreeks 20.00 uur in plaats van 17.00 uur), kwamen wij eigenlijk nog best wel op tijd. De familieleden van de geslaagden zaten allemaal aan tafeltjes verdeeld over de ruimte. Teacher Joseph en wij moesten plaatsnemen achter de ‘high table’. (Mijn God, ik kan me niet meer herinneren hoe vaak ik in ontwikkelingslanden achter de ‘high table’ heb gezeten…..hahaha!) Eén voor één kwamen de geslaagden naar ons toe en werden wij ondergedompeld in de vele omhelzingen, gracias e.d. Ben liet weten nog nooit in één uur zoveel gekust te zijn door vrouwen ….hahaha! Hierna werd teacher Joseph geacht om iets ‘en public’ te zeggen. Hij liet mij weten niets te hebben voorbereid, maar sprak ‘out of the blue’. Ook wij (Ben en Dees) moesten eraan geloven en ook wij spraken onvoorbereid, maar soms is dat juist wel goed. Ik (Dees) liet o.a. weten dat wij Nederlandse wereldwijde vrijwilligers zijn die altijd graag les hadden gegeven op Lourdes, met name in het oude auditorium en dat de afgestudeerden het mooiste vak van de wereld hadden gekozen. Ik sprak een beetje in het Spaans, maar vroeg permissie om verder te mogen gaan in het Engels en dit leidde tot hilariteit in de zaal.
Er werd getoast met een heel klein bekertje wijn. Ook geslaagde Zynthia nam de microfoon en sprak een dankwoord uit, maar zij hield het niet droog. Toen bleek het tijd te zijn voor een fotosessie. Mijn lieve hemel, het was een waar circus. Allereerst moest er een foto worden gemaakt van de geslaagde, geflankeerd door Joseph en/of Ben en/of Dees; daarna moest de geslaagde alleen op de foto en tenslotte moest de hele familie opdraven om samen met de geslaagde vereeuwigd te worden. En telkens moest de geslaagde een houten bord/plaat vasthouden met daarop bevestigd allerlei foto’s. Verschillende familieleden kwamen naar ons toe om ons te bedanken voor ons lesgeven. Onze cadeautjes (en die van Joseph) vielen ook in de smaak. Verder hadden de geslaagden diverse dansen ingestudeerd en die moesten natuurlijk getoond worden aan de aanwezigen. Dat was werkelijk heel mooi en heel speciaal. Ook de ouders waagden zich aan een dansje met hun zoon of dochter. Later op de avond vonden er nog voordrachtjes plaats door de geslaagden: Een rap-nummer en een lied. Tenslotte werd er nog eten geserveerd. Eén van de geslaagden, Brigitte geheten, was erg verheugd dat zij ons eindelijk kon voorstellen aan haar ouders (die beiden zelf ook teachers waren) en aan haar oma, want - zo had Brigitte ons laten weten - ‘I told them a lot about you and I shared with them what you have taught me’……Ook was het leuk om het zoontje van Yemira te zien. Deze single mother heeft haar hele studie kunnen afronden, omdat haar familie de zorg voor de kleine Mateo op zich had genomen. Het kleine ventje zag er al even opgedirkt uit als zijn moeder. Teacher Joseph had ons laten weten dat wij konden weggaan wanneer we wilden, hij zou een taxi regelen en ons vergezellen op de terugweg. Dit vanwege veiligheidsredenen.Omstreeks 23.00 uur hielden wij het dan ook voor gezien. Geslaagde Zynthia begeleidde ons naar de uitgang en bedankte ons wel 1000 keer voor onze komst. Volgens haar had het heel veel betekend voor de geslaagden dat wij er waren…..’We appreciate it so much’…..Kortom: Fijn dat wij de jongelui zó blij hadden kunnen maken.
Overigens een dag later zagen wij in de stad de afgestudeerde Brigitte en zij liet weten dat het feest om 3.00 uur ’s ochtends afgelopen was geweest.
Echter: Daarna was iedereen nog naar ‘a friend’ gegaan, alwaar Brigitte om 6.00 uur was vertrokken (en zij bleek de eerste te zijn geweest die naar huis was gegaan). De rest had nog steeds geen aanstalten gemaakt om huiswaarts te keren (en het was inmiddels omstreeks 12.00 uur ’s middags de volgende dag). Uiteraard kwamen wij nog even terug op het feest en vroegen wij ons hardop af dat wij de daadwerkelijke diploma-uitreiking niet hadden gezien. Er was weliswaar volop gefeest, maar waar was het diploma? Brigitte liet weten dat dit tijdens een volgende bijeenkomst uitgereikt zal gaan worden, maar voor die ceremonie alsmede voor het diploma zelf moet eerst betaald worden…Ja, ja, this is Peru….
Dat het de gemiddelde Peruaan ontbreekt aan zelfvertrouwen is ons wel bekend. Onze cursisten (studenten van de universiteit) zijn hiervan uiteraard ook op de hoogte. Zij gaven ons een voorbeeld van de denkwijze van de gemiddelde Peruaan: ‘When you have a relationship with a Gringo (white person), you will improve your race’….pfff… Uiteraard waren onze cursisten het hier niet mee eens. Gelukkig zien deze studenten van de universiteit de dingen in een beter perspectief.
Of wat te denken van de volgende uitspraak…..’The worst enemy of a Peruvian is another Peruvian’.
Onze allerlaatste les was op 30 december….en wel voor de studenten van universiteit UNSCH. Tot onze verbazing verscheen ook nog INDI studente Anna, die wij al een tijd niet meer hadden gezien. De laatste les van INDI op 17 december was namelijk in het water gevallen vanwege de politieke onrust in Ayacucho. Daarna was Anna ‘on travelling’ gegaan en had pas sinds kort vernomen dat de studenten van de universiteit nog t/m. 30 december les kregen. Dit was voor haar dan ook de laatste mogelijkheid geweest om op de valreep nog even mee te doen en afscheid te nemen. Onze laatste les stond in het teken van ‘New Year’s Resolutions’ en allerlei verhalen passeerden de revue. Voorbeeld: Op Oudjaarsavond zou het gebruikelijk zijn om 12 zwarte druiven te eten. Bij het eten van iedere druif mag je een wens doen.
Zelf trakteerden wij op artisanale koekjes die gretig aftrek vonden en werden er foto’s gemaakt. Door cursist Frank werden wij verrast met een boek over Peru (in het Spaans). Voorin het boek had hij geschreven: ‘Para Mr. Ben y Mrs. Desirée, con cariño de su alumno Franklin M.S, espero puedan conocer un poco más del Perú mediante este libro. 30-12-2022’. Ook werd er nog teruggeblikt op de lessen en werd de loftrompet over ons gestoken. Echter: Voor ons was veel belangrijker te vernemen dat de studenten lieten weten zelfvertrouwen te hebben ontwikkeld en zich op hun gemak hadden gevoeld in onze lessen. Bovendien hadden zij de gespreksonderwerpen als zeer interessant ervaren. Onnodig te melden dat dit ons erg blij maakte.
En dan is het Oudjaar en heb ik (Dees) migraine……Wij bleven dan ook samen thuis…..Toch werd het nog even gevierd toen onze huisgenoot Viktor langskwam met een vriend/collega van de universiteit. Hadden wij een dag eerder begrepen van een cursist dat er in Peru op Oudjaar druiven gegeten worden, blijkbaar gold dit niet alleen voor Peru, maar ook voor Spanje. Onze Spaanse huisgenoot had witte druiven gekocht. Een ieder werd voorzien van een schoteltje met 12 druiven. Het getal 12 staat voor de 12 maanden in een jaar. Bij het opeten van de druiven mocht je een wens doen, dus….12 druiven 12 wensen. Deze wensen moesten in stilte worden uitgesproken. Heel bijzonder! Overigens: Op Nieuwjaarsdag was de migraine gelukkig weer voorbij.
Onderwerpen die aan de orde zijn gekomen op lerarenopleiding Lourdes: Topic: Life is easy (Transcript Tedx video).
Onderwerpen die de revue zijn gepasseerd op Centro de Producciónvoor de docenten en de studenten van taleninstituut INDI: Two fables: The boy who cried wolf The city mouse and the country mouse. Conversation topic: Environment/Pollution. Other conversation topics: Do you believe that success equals happiness? Explain please. Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Why? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful?
What can you do in Ayacucho to create awareness due to environment/pollution? What is healthy food? Can you do anything creative? For example: Can you sing, dance, play a musical instrument, paint, draw or write poetry? What could you do to make your life more exciting? Why don’t you do it? How would your parents punish you when you misbehaved as a child? Mention some things that you couldn’t do last year that you can do this year. Debates: Breakfast is the most important meal of the day. Yes/No/Why? Children should provide room and board for their aging parents.
Onderwerpen die zijn behandeld tijdens onze meest recente groep, zijnde docenten en studenten van universiteit UNSCH: Introduction about The Netherlands and voluntary work worldwide. Religion in Nigeria, Ghana, The Netherlands and Peru ( sharing other African experiences). Ghana presentation. Conversation topics: Do you fear change? Yes/No/Why? Would you be happy in a world where nothing ever changed? If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be? Why? Picture language (2x). Conversation topics: Would you consider your childhood a good one? Yes/No/Why? Would you want to journey back in time and experience childhood again? Yes/No/Why? Do you think you will be a good parent (or are you a good parent now?) Yes/No/Why? Are you a busy person? Are you a friendly person? Are you an ambitious person? Why do/don’t you think so? Rate your life on a scale from one to ten. Ten is the highest rating and means your life is perfect. One is the lowest rating and means that your life is terrible. Now answer this question: Why did you give this rating to your life? Would you want to change your name? Would you want to change where and when you were born? Yes/No/Why? Do you think it’s fair that children usually take their father’s family name? Why do men and women sometimes have such difficulty communicating with one another? Would you sacrifice happiness for the opportunity to be successful? Who is the most successful person you know? What makes him/her successful?
If someone was married, had three healthy children, a comfortable house and secure job, would you consider that person to be successful? Yes/No/Why? Would you consider a ninety-years old person who is physically and mentally very healthy a success? Why? Do you believe that success equals happiness? Explain please. Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Why? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful? Do you think that the best years are in the future? Why do you think so? What is the best memory of your life? How about the worst? What makes these memories so good or so bad? How often do you complain? Would you consider this a lot or a little? When you make a complaint, what are your expectations? How often are these expectations met? Please explain. Some people believe that the images in dreams are symbolic and possess meaning. What do you think? Would you consider yourself a workaholic? Why? Why not? Would you ever want to be famous? Yes/No/Why? If it was possible, would you want to live forever? Yes/No/Why? Giving life, does it just mean having lots of children? Would the world be better if there was a more equal distribution of wealth. Why? 20 simple things you can do to help save our planet. Topic: Environment. Topic: Two fables: The boy who cried wolf The city mouse and the country mouse. Topic: Do schools kill creativity? Text: How fast food began/The man behind KFC. Topic: Life is easy (Transcript Tedx video). Topic(s): Do you make New Year’s resolutions? If yes, what was the strangest, stupidest or funniest promise you have made? Do you usually look at the upcoming year with optimism or pessimism? Explain please. Do you have any regrets and unfilled resolutions from the past year? If yes, explain please. Will next year be better or worse than this year? Why do you think so? At the start of a new year, people often promise themselves to go on diets, study harder, work less and so on….Why do you think people do this at this time of the year? If you could make three wishes for this New Year, which would definitely come true, what would you wish for?
Als wij dit verslag plaatsen is het 1 januari 2023 en rest ons nog slechts 1 week in Ayacucho. Dit betekent nog veel dingen regelen, mensen gedag zeggen, koffers inpakken enz. enz. Op 8 januari hebben wij dan onze vlucht Ayacucho-Lima. (Hopelijk worden wij niet gehinderd door aangekondigde stakingen op 3,4 en 5 januari). Na 2 dagen Lima volgt dan op 10 januari de vlucht Lima-Madrid-Amsterdam en hopen wij op 11 januari weer terug te zijn in Vlissingen, alwaar een lange to-do-lijst op ons wacht. Het volgende verslag zal dus vanuit Nederland geplaatst worden. Was het in eerste instantie de bedoeling om medio maart te vertrekken naar Cambodja, wij focussen nu op 1 maart (mede vanwege de covid19 dreiging vanuit China).
Let’s hope for the best!!!
Wij wensen onze lezers een heel Gelukkig Nieuwjaar! Feliz Año!
Warme groet,
Ben en Desirée
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 48
[visitorCount] => 619
[author] => Desirée
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 527190
[travelTitle] => Van Nederland naar Peru
[travelTitleSlugified] => van-nederland-naar-peru
[dateDepart] => 2022-02-11
[dateReturn] => 2023-01-10
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/090/581_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => projecten-afronden-en-politieke-onrust
)
[24] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089842
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 2)
[message] =>
'Dus, waar ben jij dankbaar voor?' Ik kijk Etienne* zijwaarts aan en richt mijn blik dan weer op de rivier voor ons. We zitten op de modderige rivieroever en het water glinstert in het grijze licht van de volle maan. Mars staat helder rood aan de lucht. De bomen steken om ons heen donker af tegen de nachtelijke hemel. Een paar minuten geleden ritselde er iets door het struikgewas achter ons. Het klonk groot en lomp, een tapir misschien? Nu is het weer stil. De rivier glijdt rustig voorbij, een constante stroming in een beweeglijke wereld. Het is het perfecte moment en de perfecte plaats om even stil te staan. Ik heb takjes met kleine blaadjes voor ons geplukt, zodat we bij elk blaadje dat we afbreken onze waardering kunnen uitspreken. Mijn eerste woord van dank was makkelijk: 'Ik ben dankbaar voor tapirs die door de bosjes rennen!'
(*Namen zijn veranderd uit privacy-overwegingen)
Etienne denkt lang na over zijn antwoord. Zo is hij, bedachtzaam. Iemand die zijn antwoorden goed wil formuleren. Zelf praat ik soms sneller dan ik denk en ik heb ook mijn volgende dankwoorden al klaar: 'Ik ben dankbaar voor… de mogelijkheid om hier te kunnen zijn. Voor mangosmoothies. Voor gezondheid. Voor goede gesprekken. Voor mijn welvaart. Voor kwetsbaarheid. Voor het maanlicht. Voor kattenknuffels.' Mijn takje is bijna leeg. 'En ik ben dankbaar voor nieuwe vriendschappen.'
Ik ben nu al een tijdje in Hoja 1, het junglekamp verderop aan de rivier. In eerste instantie was ik nerveus om hier alleen met de Amerikaanse Etienne (en natuurlijk de veertien honden, elf katten en een eend) te wonen. Wat als we niets zouden hebben om over te praten? Wat als we het niet goed met elkaar zouden kunnen vinden? In het andere kamp waren we tenminste met meer mensen, waardoor de druk om sociaal te zijn minder groot was. Hier zitten we letterlijk met z'n tweeën vast in de middle of nowhere… Geen van mijn zorgen kwam gelukkig uit en inmiddels voel ik me juist erg op mijn gemak bij Etienne.
Voordat we de rivier verlaten en teruggaan naar het kamp benoemen we nog een intentie voor onszelf in de komende weken. Ook daar is de volle maan een perfect moment voor, als de overgang naar een nieuwe tijd. 'Ik wil vertragen', zegt Etienne terwijl hij naar zijn handen kijkt. 'Dingen minder op de automatische piloot doen, meer bewust zijn van hoe ik beweeg en waar ik mee bezig ben. Zodat ik kan kiezen of ik het wel echt zo wil doen.' Ik duw even met mijn schouder tegen schouder aan. 'Mooi!' Als het lijkt alsof hij niets meer wil zeggen, deel ik: 'Ik ga genieten. Genieten van wat er is, gewoon zoals het is.' Dit is niet nieuw, het is namelijk mijn intentie voor de hele reis: nieuwe kansen omarmen. Meedrijven met de stroom in plaats van de rivier te willen veranderen. Het is en blijft een uitdaging voor me.
Ik pas me makkelijk aan aan het rustige ritme van het leven in Hoja 1 en het voelt al snel als thuis. Elke ochtend ontbijten Etienne en ik samen. Hij maakt eieren voor ons terwijl ik mangosmoothies maak en soms bak ik pannenkoeken. Etienne maakt de ruimtes van de honden schoon (lees: hij schraapt heel veel poep van de vloer) en voert hen en soms help ik door de voerbakken te vullen of aan te reiken. De rest van de ochtend is vrij om te schrijven of mijn eigen ding te doen. Dan maakt een van ons lunch en 's middags schrijf ik verder, zoek ik verkoeling in de beek en maak ik lange wandelingen in het bos. Elke avond doen we een korte workout voor onze buikspieren, benen en armen (ik moet natuurlijk fit zijn voor mijn avontuur in Nieuw Zeeland), voordat de honden weer te eten krijgen en we avondeten maken. Ondanks dat we vroeg naar bed gaan, zit ik meestal om half negen 's avonds alweer te gapen. De nachten zijn onrustig door het eeuwige jungleconcert en doordat de honden blaffen, de katten rondrennen en ik regelmatig midden in de nacht de trek naar het toilet moet maken. Een keer word ik 's ochtends vroeg wakker van een knorrend warm lijfje tegen me aan. Een van onze kittens heeft ingebroken in mijn klamboe en is lekker tegen me aan gekropen. Eigenlijk wil ik geen katten in mijn bed (ze nemen ook hun vlooien mee), maar dit is wel heel schattig! Althans, totdat ze rond begint te rennen en me in mijn tenen bijt, dan kieper ik haar snel naar buiten.
En net zoals de dagelijkse routine vertrouwd wordt, wordt mijn huisgenoot dat ook. Het is gezellig samen: We spelen pingpong, doen grappige dansworkouts en zingen tijdens het koken mee met de muziek. 'Kom op, harder!' roept Etienne lachend, terwijl hij een houten vijzel als microfoon onder mijn neus duwt met Rihanna op de achtergrond. Vals blère ik mee: 'Ey, ey, ey, ellaaaa, under my umbrellaaaa!'
We volgen samen een paar WK-wedstrijden en wanneer Nederland tegen de VS speelt leer ik Etienne om 'Hup Holland hup!' te roepen. Verder worden onze gesprekken steeds eerlijker en persoonlijker. Wanneer mensen horen dat ik psycholoog ben denken ze vaak dat ik hen de hele tijd aan het analyseren ben. 'Wat denk ik nu dan?' vragen ze, alsof ik gedachten kan lezen. Nadat ik gepassioneerd aan Etienne heb verteld dat ik niet de hele tijd allerlei diepe observaties aan het maken ben over ieders mentale toestand begint hij onze gesprekken juist grappend 'psycho-analyse' te noemen. We praten over onze families, wensen voor de toekomst en hoe we onszelf zien. 'Psycho analysis time', zegt Etienne terwijl hij de keuken in komt. 'Wat is een kwaliteit waarvan je zou willen dat meer mensen het in je zien?' Ik stop even met het snijden van de paprika en denk na. 'Mijn zelfvertrouwen. Wanneer mensen me voor het eerst ontmoeten denken ze vaak dat ik onzeker en verlegen ben…' deel ik. 'Alsof ik een naïef lief meisje ben. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo onzeker ben en ook niet echt naïef of lief. Zoals mijn moeder altijd zei toen ik nog klein was: "Pas op, katje heeft klauwen".' Etienne lacht. 'Dat vind ik een leuke uitspraak!' In de dagen daarna plaagt hij me er eindeloos mee dat ik (g)een naïef lief meisje zou zijn.
Op de dag dat in Amerika Thanksgiving gevierd wordt kijk ik 's ochtends naar de bananen die bruin worden in onze koelkast en besluit ik een bananenbrood te bakken. Zonder keukenweegschaal, maatbeker of oven is het een beetje behelpen en op gevoel gooi ik bloem, eieren en bananen in de blender, met wat kaneel erbij. Het mengsel moet in een koekenpan garen. Dit wordt vast een bananenbrood, toch? Wanneer Etienne even later naar beneden komt zeg ik: 'It's an experiment, but I think I am making banana bread.' 'Klinkt goed, het wordt vast lekker!' lacht hij en hij heeft gelijk. Het is de start van een periode vol experimenteel jungle-koken en bakken. Een van de voordelen van een tweepersoons huishouden is dat er maar één andere persoon is die mijn creaties hoeft te eten. Daarbij heb ik opeens groente en fruit tot mijn beschikking, dus probeer ik van alles uit. Ik maak spaanse tortilla en shakshuka en hutspot koekjes. Ik bak nog meer bananenbrood, apple crumble en een omgekeerde perencake. Altijd op gevoel, in een pan en met de magische woorden 'it's an experiment', want dat zorgt ervoor dat het goed lukt. En de keer dat ik droevig naar de pan kijk terwijl mijn cake bruine randjes krijgt en verbrand ruikt, zegt Etienne naast me geruststellend: 'It might not turn out the way you intended, but I'm sure it will still be good.' Hij heeft weer gelijk.
Ook de natuur om ons heen blijft natuurlijk een eeuwige bron van lering en vermaak. Ik zit op de bovenverdieping te filmen hoe Etienne met onze drie zwarte kittens speelt wanneer ik een klein spinnetje vind. Het is een bijzonder harig beestje met lichtroze poten en zwarte sokjes. 'Kom eens kijken, wat een leuke spin!' roep ik enthousiast, terwijl het spinnetje over mijn hand wandelt. De meeste mensen zouden hier helemaal niet enthousiast van worden, maar Etienne roept met glinsterende ogen: 'Cool! Dat is een baby roodvoetvogelspin!' We noemen het spinnetje Sebastiaan (naar het liedje 'de spin Sebastiaan' van Annie M.G. Schmidt) en zetten het weer terug op de vindplaats. Etienne laat me zien waar in de boom buiten de ingang de moeder vogelspin woont. Ze heeft een witte eierzak gesponnen waar ze half in zit, zodat we alleen haar borststuk kunnen zien. Precies tegenovergesteld aan de baby heeft zij donkergrijze haren met rozerode voetjes. Het is een grote harige spin en daardoor ziet ze er best eng uit, maar Etienne legt me uit dat vogelspinnen eigenlijk helemaal niet zo eng zijn. Meestal zijn ze juist heel rustig. Als ze geagiteerd raken zullen ze nog altijd sneller de irriterende haren aan hun achterste afschieten dan dat ze je bijten. Zelfs als ze wel bijten zijn ze niet erg giftig. Wanneer ik met mijn camera dichterbij kom, schiet de vogelspin snel haar witte holletje in en natuurlijk laten we haar verder lekker zitten waar ze zit; geen reden om beestjes te plagen.
Een paar dagen later zit ik aan tafel te schrijven als Etienne naar me toe loopt. 'Een cadeautje', zegt hij en hij zet een bidsprinkhaan voor mijn neus. Het is een grappig beestje, dat met de pootjes voor de borst gevouwen heen en weer wiegt. Het kijkt nerveus om zich heen. Samen bewonderen we de driehoekige kop, de bolle ogen en de gevouwen pootjes. We zoeken bidsprinkhanen op in het insectenboek en leren dat ze eigenlijk dichter gerelateerd zijn aan kakkerlakken dan aan sprinkhanen.
Nu we een gedeelde interesse in insecten hebben ontdekt wijzen we elkaar regelmatig op gekke kevers, wandelende takken of motten. In het regenwoud zijn er altijd genoeg kruipertjes om enthousiast over te worden, dus een insectenpassie is hier ideaal. De volgende keer krijg ik een dode libelle cadeau. 'Wist je dat libelle's elke vleugel apart kunnen bewegen?' vraagt Etienne, terwijl hij het broze insect voorzichtig neerlegt. De dunne doorzichtige vleugels glanzen in de zon. 'Wow, nee dat wist ik niet!' antwoord ik, voordat ik terugkaats: 'Wist jij dat libelle's de meest effectieve jagers in de dierenwereld zijn? Ze hebben een kill-rate van bijna honderd procent.' De dode libelle leg ik op het randje van onze keukenwand en in de dagen daarna zie ik hoe een leger kleine miertjes het insect langzaam opruimen. Het laatste dat overblijft zijn de twee zwarte bolle ogen met de voelsprieten erboven, als een klein libellemaskertje, totdat ook dat verdwijnt. De mieren zijn onze schoonmakers.
Ook leer ik meer over honden en katten nu ik door de dieren omringd wordt. Soms zelfs meer dan ik zou willen… In één week zijn opeens meerdere katten en honden tegelijkertijd in hun vruchtbare periode en dat zorgt voor gekke situaties. De jonge poezen zijn constant aan het jengelen, op zoek naar een mannetje. Gelukkig is onze enige kater Lucifer gesteriliseerd en heeft hij duidelijk geen interesse. Het gaat zelfs zo ver dat de drie zwarte kittens tegelijkertijd voor hem over de grond kruipen, hun achterste in de lucht en verleidelijk miauwend, terwijl Lucifer verveeld naar ze staart. Zo lang ze hem geen eten komen brengen laat het hem allemaal koud. 'Ik heb met de dames te doen,' zeg ik tegen Etienne. 'Het ziet er oncomfortabel uit…' Hij haalt zijn schouders op, er is niet veel wat we kunnen doen totdat ze binnenkort gesteriliseerd worden. Maar, Google is je beste vriend in dit soort situaties en ik zoek op wat te doen bij een krolse kat. 'Je kunt een shamdekking proberen', zeggen websites van meerdere dierenartsen en er staat zelfs een beschrijving van hoe dat werkt. Een poes ovuleert pas wanneer ze gedekt wordt en dit zorgt ervoor dat ze niet meer krols is. Door haar te stimuleren op de manier waarop een kater dat doet, kun je soms een ovulatie opwekken en een einde maken aan de oncomfortabele periode. Etienne en ik wikken en wegen even, is dit iets wat we willen proberen? Sam geeft ons haar toestemming (wel zo belangrijk aangezien het haar katten zijn) en zo komt het dat ik even later op de grond zit achter een klagelijk miauwende kat. Etienne heeft haar in haar nekvel gegrepen en duwt haar stevig tegen de grond, terwijl ik met een vochtig wattenstaafje probeer hetzelfde effect als een kater teweeg te brengen. Ik voel me schuldig tegenover het arme beestje, zij kan er ook niets aan doen dat er hier geen viriele mannen of dierenartsen in de buurt zijn die haar kunnen helpen met haar hormonen! Als je het hebt over een bizarre jungle-ervaring…
Blijkbaar kan het echter nog bizarder, zoals we de volgende dag bij het ontbijt merken. Om ongewenste zwangerschappen te voorkomen hebben we Masama, de loopse hond, samen met Luna, Zupai en Steve (een gecastreerd mannetje en onze meest idiote hond) opgesloten in een aparte ruimte. Ineens horen we vanuit de gang een luid gejank, gepiep en geblaf. Etienne fronst en staat op om te kijken wat er aan de hand is. Even later komt hij terug en zegt opgewonden: 'Uhm, Steve tried to mate with Masama, but he did it wrong and now they're stuck… butt to butt!' Ik spring op en volg hem naar de hondenkamer, waar Steve en Masama inderdaad in een oncomfortabele positie aan elkaar gelinkt zijn. Elke keer dat Masama probeert weg te bewegen begint Steve te janken van de pijn. Dit kan niet goed zijn, toch? Ik ga er op mijn knieën naast zitten en (ik kan zelf niet geloven dat ik dit doe) probeer te voelen of ik de beesten van elkaar kan losmaken. Steve z'n gespannen geslachtsdeel voelt warm en glibberig aan (iel!) en er zit geen beweging in. Ik ben bang dat de hondjes zichzelf of elkaar pijn zullen doen en roep in lichte paniek tegen Etienne 'Call Philippe, now!' Diep vanuit de jungle kan die niet zoveel doen, maar misschien heeft hij advies… Etienne houdt het hoofd echter koel en raadpleegt eerst Google (zoals ik al zei: je beste vriend). 'Wacht, het zegt hier dat dit normaal is!' spreekt hij de verlossende woorden. 'Het heet een 'dog knot' en het hoort bij het paringsproces van honden. Ze kunnen soms wel 60 minuten op deze manier aan elkaar vast zitten en komen vanzelf weer los. Ha, wie wist dat we doggystyle allemaal verkeerd doen?!' Alsof Steve zijn woorden heeft gehoord, hinkt hij opeens weg van Masama, gaat op de grond zitten en begint aan zijn kruis te likken. Masama kruipt weg in een hoekje, ik denk niet dat ze het naar haar zin heeft gehad. Gelukkig hoeven we niet bang te zijn voor puppies, die kan Steve niet meer maken, maar toch houden we ze vanaf die tijd maar gescheiden. Ik houd aan het avontuur vooral hartkloppingen over, maar heb ook het gevoel dat Etienne en ik elkaar hiermee weer een stukje beter hebben leren kennen. Het is nogal een bondingservaring, zo'n dog knot…
Bijna twee weken na mijn aankomst in Hoja 1 vraagt Etienne ineens: 'Wat is eigenlijk het plan? Hoe lang blijf je hier?' Hij staat in de keuken de boodschappenlijst te maken voor onze volgende voedselbestelling. Ik haal mijn schouders op. Toen ik hierheen kwam was er geen einddatum, maar ik had verwacht op een gegeven moment weer te wisselen met Ellie. Wil ik dat nog? Het voelt alsof ik het wel zou moeten willen; in het andere kamp gebeurt veel meer, de natuur is nog mooier en ze hebben er wilde dieren om voor te zorgen. Mis ik iets door hier bij de honden en katten te blijven? Zoals mijn moeder zei toen ik naar Hoja 1 ging: 'Ben je daarvoor naar Peru gereisd? In een dierenasiel werken kan hier in Almere ook hoor…' Tegelijkertijd merk ik dat ik het fijner vind in dit kamp dan in het rehabilitatiecentrum. In de praktijk mag ik daar niet zoveel helpen bij de verzorging van de wilde dieren als ik zou willen. Ik voel me er vaker eenzaam en gefrustreerd doordat ik zo weinig betrokken word in de organisatie. Ja, de natuur is daar prachtig, maar ook in Hoja 1 woon ik diep in het regenwoud. Ik geniet van de rust hier, van de autonomie en van de gezelligheid met Etienne. Ik ben gelukkiger hier, dus waar doe ik goed aan? Blijven of weggaan, het is de eeuwige zoektocht tijdens elke reis. Het doorslaggevende advies komt uiteindelijk van Sioned*, die me appt: 'Stay wherever you are happiest my love, life is too short to do otherwise!' Tja, daar heeft ze eigenlijk wel gelijk in! En dus blijf ik in Hoja 1.
Nu de kogel door de kerk is besef ik me ook dat ik nog maar drie weken in het regenwoud voor de boeg heb. Het geeft me een gevoel van paniek, de tijd gaat zo snel! Voordat ik het weet is het voorbij en na jaren terugverlangen naar het regenwoud vertrek ik dan weer… Haal ik er wel echt het maximale uit? Deze reactie herken ik van eerdere reizen, waar ik ook een paar weken vooraf al erg bezig was met mijn vertrek uit een fijne plaats. Wanneer het lukt om dat gevoel niet te laten overheersen (een uitdaging), helpt het me juist om bewuster te genieten van alle mooie avonturen. Het zorgt er voor dat ik uiteindelijk kan vertrekken zonder spijt dat ik iets heb gemist. Dus maak ik op ons krijtbord een 'to do before the END-lijst' en belooft Etienne me te helpen die te voltooien. Er staat op:
- Wandeling bij zonsopkomst
- Een jaguar zien (met een knipoog)
- Geweldige natuur waarderen
- Elke dag wandelen
- Reflecteren op highlights
- Heel veel foto's nemen
- Nachtwandeling
- Beekwandeling
- GPS leren
- Expeditie huis
Etienne voegt meteen daad bij woord en duwt bij onze volgende wandeling de GPS in mijn handen. Hij legt me uit hoe ik het kaartje van de GPS kan bedienen, hoe ik de route kan volgen en hoe ik zelf een markeerpunt kan maken. Het is allemaal niet zo ingewikkeld, maar we halen er een mooie levensles uit: Soms laat de GPS een rechte lijn zien naar je bestemming, maar in de jungle bestaan er geen rechte lijnen. Net als in het leven is vaak de omweg een betere route.
We gaan op 'expeditie' naar het verlaten huis waar Sam een tijdje heeft gewoond met een eerdere partner. Het platform ligt ongeveer een uur van het kamp af in een deel van het terrein dat niet vaak meer bezocht is de afgelopen tijd en dus hebben we een machete mee om het pad schoon te hakken. Om er te komen moeten we eerst de beek oversteken via een omgevallen boomstam. Etienne loopt soepel naar de andere kant, maar ik bevries na de eerste paar stappen. Voetje voor voetje schuifel ik verder terwijl ik probeer niet te wankelen. In het midden van de boomstam zit een knobbel, waar ooit een grote tak heeft gezeten en om er langs te komen moet ik mijn linkervoet op een klein randje zetten en mijn rechtervoet hoog optillen. Ik sta versteend op één plek, mijn adem gaat steeds sneller en ik weet niet wat ik moet doen. Terug is geen optie, vooruit lukt niet en zelfs gaan zitten voelt als een te grote stap. Etienne staat geduldig aan de andere kant te wachten, kan hij me helpen? Uiteindelijk overwin ik mezelf, ik haal diep adem, til mijn voet op en stap over de knoest heen. Ik wankel naar links en even ben ik bang dat ik toch omval, maar ik herstel me en zet snel de laatste stappen naar de andere kant. Opgelucht blaas ik mijn adem uit, pfoe ik heb het gered.
Daarna volgen we kleine paadjes door de natuur. Etienne loopt voor me uit, zwaaiend met zijn machete en ik voel me net een luxe stadse dame uit de 18e eeuw waarvoor het pad wordt geklaard door haar bediende. Ik merk ook weer hoe slecht ik eigenlijk ben in lopen in deze natuur… Regelmatig struikel ik bijna, voel ik mijn enkels zwikken of blijf ik haken aan een stekelige tak. Je weet dat je echt buiten je comfortzone bent, wanneer zelfs lopen een uitdaging is! Toch ben ik vastberaden het zelf te doen. We moeten een grote boomstam overklimmen en klauteren door de bedding van een droge beek en ik sla Etiennes uitgestoken hand af. Ik kan dit!
'Hole!' waarschuwt Etienne me gelukkig net op tijd, voordat ik in een rond gat in het pad kan vallen. Het zou niet de eerste keer zijn… Een paar weken geleden liep ik met Philippe terug in de schemering toen de grond onder mijn voeten opeens weg was. Voor een seconde hing ik in de lucht, een beetje als zo'n stripfiguur dat van een klif af rent, en toen stortte ik ongeveer een meter naar beneden. Gelukkig was het vooral heel grappig en hield ik er naast een geschaafde elleboog weinig aan over, maar het was weer een goede herinnering: In de jungle moet je altijd kijken waar je je voeten neerzet.
Met behulp van mijn nieuwe geweldige GPS-skills (hihi), komen we uiteindelijk aan bij het verlaten huis. Het platform is nog in verbazingwekkend goede staat en ligt er als een soort ghost town bij. Een overblijfsel van eerdere tijden, wachtend om door de jungle opgegeten te worden.
Hoe goed geolied onze routine ook is, dag in dag uit met één persoon samen zijn (vooral als dat tot voor kort nog een vreemde was) kan ook erg intensief zijn. Je maakt elkaar mee in alle vormen en het vereist dat je elkaar af en toe de ruimte geeft om niet gezellig te zijn. Zelf heb ik bijvoorbeeld veel last van schommelingen in mijn hormonen waardoor ik rond mijn ovulatie vaak intens verdrietig, moe of kattig ben (PMS). Alhoewel ik over het algemeen een opgewekt en energiek persoon ben, zijn dat dagen dat ik het liefst de hele dag in bed zou willen liggen om me te verstoppen voor de wereld. Of dat ik zonder reden iemand afsnauw. Ik kan niet meer genieten van wat ik normaal juist leuk vind en het lijkt alsof er constant een grijze wolk boven mijn hoofd hangt. Ik weet eigenlijk wel dat er helemaal niets aan de hand is, maar ik kan het gevoel niet afschudden. Jarenlang heb ik niet geweten waarom ik me regelmatig ineens zo emotioneel voel en pas sinds het afgelopen jaar begin ik echt te begrijpen wat er gebeurt in mijn lijf. Ik probeer er zo veel mogelijk open over te zijn, zodat ik de steun kan vragen die ik nodig heb en omdat ik denk dat het helpt om over dit soort onderwerpen te praten. (Voor iedereen die dit ook vindt is de podcast van 'de menstruatiemeisjes' een aanrader).
Jammer genoeg beïnvloeden mijn hormonen me ook tijdens mijn reis en dat vind ik best lastig. Het staat me in de weg om te genieten van mijn avonturen, ik heb geen energie voor het reizen en het is moeilijker om de ruimte te creëren die ik nodig heb. Deze keer is het dal nog net wat dieper dan normaal, maar gelukkig is de jungle geduldig en is mijn nieuwe huisgenoot nog geduldiger. Een van de ochtenden zit ik ineengedoken aan de keukentafel. Ik heb mijn knieën opgetrokken en zit lusteloos een beetje te scrollen op mijn telefoon. Zonder reden voel ik me enorm verdrietig, de tranen prikken in mijn ogen. Ik weet dat ik in beweging moet komen en iets moet doen, maar het voelt alsof het gewicht van de hele wereld me naar beneden duwt. En dus blijf ik zitten. Etienne loopt langs en ziet mijn gezicht 'Are you okay?' Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. Hij loopt door en komt even later terug met onze dikke kat Lucifer in zijn armen. 'Hier, volgens mij kun je wel een kattenknuffel gebruiken.'
Mijn dagelijkse wandelingen in de natuur helpen ook om mijn zinnen te verzetten en te genieten van waar ik ben. Ik probeer de natuur op te zuigen als een spons. Ik wil bewust genieten van alle pracht waar ik nu doorheen loop, zodat ik alle indrukken op kan slaan en nog tijden met me mee kan dragen. Dat is best lastig, ik raak soms verdwaald in mijn eigen hoofd. De groene energie om me heen lijkt wel als 'ecstacy' voor mijn brein te werken en er komen allerlei nieuwe ideeën in me op waar ik het liefst meteen mee aan de slag zou gaan. Anderzijds werkt de wandeling ook juist kalmerend, wanneer ik rust en troost nodig heb. Natuur biedt altijd wat we nodig hebben.
Soms probeer ik bewust stil te staan bij wat ik voel, ruik, hoor en zie. Terwijl ik rustig doorloop voel ik de zweetdruppels op mijn voorhoofd, de drukkende lucht alsof ik een sauna inadem en mijn voet die prikt van een mierenbeet. Een mug landt op mijn nek, mijn voeten zijn droog en warm in mijn laarzen en ik stoot mijn tenen tegen een boomwortel. Ik ruik de geur van de vochtige grond en het constante rottingsproces van de jungle, een ondertoon van bloemen zweeft door de lucht en dan doorkruis ik de sterke zweetvoetengeur van een pekari spoor. Rechts van me schudden de bosjes en ik ben even bang dat ik net echt een pekari heb gekruist. Komt er zo direct een brullend monster de bosjes uit gestormd? Een paar weken geleden ben ik door een van de pekaries in het rehabilitatiecentrum aangevallen en ik ben eigenlijk niet klaar voor een herhaling… Toen ik het verblijf binnenging om Sacha haar voer te geven, kwam ze op me afgestormd. 'Die is blij om te eten!' dacht ik nog, voordat ze op mijn kuit afrende. Met een klap duwde ze haar stevige snuit tegen mijn been en ik voelde hoe haar kleine tanden op mijn huid in begonnen te knagen. 'No, stop! Go away!' riep ik, terwijl ik terugdeinsde. 'Wat is er?!' riepen Sam en Ellie, die achter me stonden, maar ik kon alleen maar snel het hek uitvluchten en de deur dichtdoen. Gelukkig was de schade beperkt, een scheur in mijn broek en een klein wondje in mijn been. De reden dat Sacha opeens door het lint ging? Niemand weet het… Eerder was een nieuwe pekari gearriveerd en die had haar kop vriendelijk tegen mijn benen geschuurd. Misschien raakte Sacha in paniek door de geur van deze indringer.
Nu sta ik sta doodstil en houd ik mijn adem in, klaar om te vechten of te vluchten. Het wordt weer rustig en ik loop voorzichtig door. Ik hoor de screaming piha's om me heen hun 'fietfiew' fluiten, het gezoem van muggen naast mijn oor en het lage brommen van een vlieg. Vogeltjes tsjilpen, de cicaden zorgen voor een constante zagende baslijn en ik hoor de brulapen in de verte afgaan 'wraaaaaaahhhhh!'. De hemel rommelt, zou er een storm aankomen? Ik schrik van een vogel die met een luid geflap naast me opvliegt en hoor boven me het gekrijs van de papegaaien.
Ik zie meer dan ik kan beschrijven om me heen. De natuur heeft alle mogelijke tinten groen en zo veel verschillende vormen. Ik zie palmen met brede waaierbladeren, klimplanten, loofbomen en varens. De grond ligt vol met bruine bladeren en de begroeiing naast het pad is ondoordringbaar. Ik passeer een enorme boom, met een doorsnee van minstens vier meter en stervormige wortels die geweldige schuilplekken maken. De stam hangt vol met lianen die tot op de grond reiken. Af en toe zie ik een glimp van blauwe hemel, tussen de bomen die in de hemel naar elkaar toe reiken. Een omgevallen boom creëert open ruimte in de lucht, maar wordt op de grond omringd door een wirwar van lianen, klimplanten en palmen. Aan een boomstam hangt een grote bruine bult, een termietennest. Een vlinder fladdert voorbij en mieren lopen in een treintje over het pad. Midden over het pad hangt een dunne sliert, een soort boomwortel, met daaraan een bolletje schuim. Dat is een eierzak van een kikker of een kever, ik weet het niet zeker. Verderop op het pad zie ik een enorme canetoad, zo groot als een voetbal. Ik heb nog nooit zo'n grote pad gezien. Hij zit doodstil, als een rotsblok. Wanneer ik dichterbij kom springt hij zwaar op, klautert met moeite van het pad af en verdwijnt in de bosjes. In het zand van het pad zie ik kleine groene zaadjes, paarse bloemetjes die van ver boven ons zijn gekomen en daarna het drietenige spoor van een tapir! Die is hier in de afgelopen dagen voorbij gekomen en heeft precies in het vochtige zand een paar voetafdrukken gemaakt. Wanneer ik bij de beek kom zie ik kleine ronde pootafdrukjes naast het water, alsof een coati na het drinken naar boven is geklauterd. Het hoogtepunt komt echter wanneer ik de beek oversteek. Vanaf de brug zie ik hoe Karel de kolibri herhaaldelijk boven het water blijft hangen, zich onderdompelt en dan wegzoeft. Het voelt als een cadeautje van moeder natuur.
En dan, tien dagen voordat mijn tijd in het regenwoud erop zit, ga ik toch nog even terug naar andere kamp. Een deel van mijn spullen ligt daar nog en ik moet met Sam en Dylan mijn project doorspreken. Eigenlijk wil ik niet weg uit deze fijne bubbel van Hoja 1, maar er zit niets anders op. En dus pak ik mijn spullen, stap ik in de boot en ga ik voor de laatste keer naar het rehabilitatiecentrum…
Lees in mijn volgende blog welke avonturen ik nog beleef in mijn thuis in het Amazonegebied! Fijne jaarwisseling allemaal!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 252
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-2
)
[25] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089742
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-25
[photoRevision] => 0
[title] => Avondklok en ziek zijn
[message] =>
Vorige week is er geen blog van mij online gekomen, excuses daarvoor. Nu moet ik ook zeggen dat er vorige week niet heel erg veel gebeurd is. Deze week trouwens ook niet en daarom schrijf ik deze blog over de afgelopen twee weken.
Mijn vorige blog ben ik geëindigd met de protesten in Peru. Later die week kwamen er wat meer nieuwsberichten Nederland binnen. Zo stond het in de krant en heeft het op verschillende nieuwswebsites staan. Alles was dicht en er was van alles gebeurd. Winkels die open waren werden geplunderd, ook winkels die niet open waren werden geplunderd, hier en daar werden er stenen naar taxi's gegooid. En op andere plekken in Peru was het allemaal nog veel erger dan in Cuzco. Honderden mensen zaten vast in Macchu Pichu of in de steden van Peru, aangezien er overal blokkades op de weg stonden en vliegvelden werden bezet door het leger. Dit is zo een hele week geweest. Dit betekende voor mij ook een hele week niet werken. Dit gaf mij de tijd om wat achterstallig werk te doen, zoals mijn schoolwerk. Je zou bijna vergeten dat ik daarvoor naar Peru was gegaan.
Toen was vorige week zondag en besloot ik een kerkdienstje mee te pakken. Ik voelde me niet heel lekker toen ik er heen ging, maar ik ging het proberen. Halverwege de dienst werd ik echt niet goed. Ik had al wat water gekregen, maar het was een hete dag met een warme zaal en maar weinig ventilering. Ik was nog verplaatst dichterbij de deur, maar het mocht allemaal niet baten. Ik voelde me verschrikkelijk. Alles was in het Spaans en aangezien dat al een uitdaging is (zeker het 'religieuze' Spaans, dat hoor je niet zoveel in het dagelijks leven) en ik me nu helemaal niet meer kon concentreren, besloot ik eerder naar huis te gaan. Ik voelde me hondsberoerd en dat werd thuis, in bed, niet echt beter.
Die nacht kwam er nog kortademigheid bij en dat vond ik best wel even eng. Ik besloot de dokter van school te bellen en zij gaf mij het nummer van een kliniek. Vanuit de kliniek kwam er een arts bij mij kijken. Uiteindelijk hebben we samen besloten dat ik mee zou gaan naar de kliniek. Per ambulance, want inmiddels was er een avondklok in Peru. Je mocht niet naar buiten tussen 20uur en 4uur. Gelukkig in dit soort gevallen wel. Daar werden er wat bloedtesten gedaan en kreeg ik een coronatest. En jawel, ik had COVID te pakken... Door de hoogte en de belasting op mijn longen werd ik kortademig, had ik koorts, voelde ik me misselijk, kon mijn hoofd wel uit elkaar klappen en had ik veel spierpijn. Nu ik in het ziekenhuis was, mocht ik niet zomaar weg. Ik ben uiteindelijk op dinsdagmiddag weer ontslagen uit het ziekenhuis na heel veel paracetamol, antibiotica en vocht in mijn aderen te hebben gekregen.
Inmiddels is het vandaag Kerst en zou ik dat eigenlijk aan het strand gaan vieren. Hier had ik erg naar uit gekeken. Dat zou een hele ervaring zijn. Helaas kon door de protesten Gijs niet komen en kon ik ook niet gaan reizen. Ik ben nu dus nog lekker in Cuzco en Gijs in Nederland. Gelukkig heb ik door de maanden heen vrienden gemaakt en ben ik niet alleen deze Kerst. Toch loopt het nu allemaal net even anders dan gepland. Het is niet anders. Door het thuisgevoel een toch beetje te creëren heb ik gisteren heel de middag in de keuken gestaan om te proberen de Nederlandse traditie na te bootsten. Zo heb ik zelf geprobeerd stokbrood te maken, pasteitjes te maken en ragout te maken. Vooral de pasteitjes waren een uitdaging, aangezien ze ook geen bladerdeeg kennen in Peru. Dit moest ik dus ook zelf maken.
Vanuit Peru wens ik jullie allemaal een hele fijne 1e en 2e Kerstdag toe en een goede jaarwisseling. Tot in 2023!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 1208
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/089/435_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => avondklok-en-ziek-zijn
)
[26] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089730
[userId] => 372454
[countryId] => 147
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2022-12-24
[photoRevision] => 0
[title] => Leven en leren in de jungle (deel 1)
[message] =>
Introductie:
Op dit moment ben ik in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verblijf de komende maanden in Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle.
De boot glijdt rustig door het bruine water, begeleid door het luide gebrom van de motor. Ik zit zo ver mogelijk naar voren, nog net onder het plastic dak, en kijk langs de punt hoe we ons een weg over de rivier banen. Het is zonnig vandaag, met her en der een witte wolk boven het diepe groen dat ons omringt. De wind voelt koel op mijn gezicht en mijn haren, die inmiddels al een stuk langer zijn dan toen ik van huis vertrok, wapperen om mijn gezicht. Het is een verademing na de drukkende warmte van de wandeling naar de aanlegplaats.
Paulo*, de conciërge van Hoja Nueva, wijst naar een hoge slanke boom aan de rivierkant waar een groep rode stipjes verspreid over de takken zit. Ara's! Een tweetal papegaaien komt net aanvliegen; ik zie hun kenmerkende lange slanke staarten en brede vleugels, ik hoor hun schrille gekrijs en het klinkt alsof ze al jaren kettingroken en constant met elkaar in discussie zijn. Dit zijn de meest luidruchtige vogels die ik ken. 'Ze zijn klei aan het eten,' zegt Paulo en hij wijst naar het modderige klif verderop. Ara's staan er inderdaad om bekend dat ze klei eten om gifstoffen vanuit hun voedsel te neutraliseren. Ze zijn daarom vaak in grote groepen te vinden op zogeheten colpa's of kleilik plaatsen. Althans, zolang er nog 'grote groepen' zijn. De prachtige papegaaien zijn hevig bedreigd door hun populariteit in de illegale dierenhandel en de snelle verwoesting van hun habitat. Gelukkig kunnen we ze hier nog even bewonderen.
Er schieten kleine vogeltjes over het wateroppervlak als glinsterende zilver-blauwe lichtflitsen. Ik bestudeer de zandbanken aan de kant van de rivier. Als je geluk hebt betrap je daar dieren die naar de waterkant komen. Jaguars willen nog wel eens zonnen op het strand en capibara's badderen in het water. Ik zie een wolk geel, groen en oranje vlindertjes opstijgen van het zand, als een kleurrijke verzameling geluk. Er rent een hertje over een van de stranden, opgeschrikt door het geluid van onze boot. Een schildpad op een boomstam in de rivier steekt zijn kop naar de zon uit. Er zit een vlinder op het puntje van zijn neus. Ik voel een geluksbubbeltje in mijn buik opstijgen en ik glimlach; het is weer een heerlijke dag in het regenwoud.
(* Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
De afgelopen weken zijn voorbij gegleden zoals weken dat doen op reis: elke dag voelt als een oneindig avontuur en is tegelijk in een oogwenk voorbij. Elke dag brengt waardevolle ervaringen en gesprekken, lessen om te leren over Peru, over de natuur en over mezelf. Het is een van mijn favoriete aspecten van het reizen: lekker tijd buiten mijn comfortzone doorbrengen. Niet voor niets is de ondertitel van mijn toekomstige boek 'leven en leren op reis'. In Nederland voelt het soms alsof ik veel moeite moet doen om mijn overactieve brein genoeg stimulatie te bieden; in een omgeving waar alles bekend is kost het een nieuwe baan, uitdagende hobby, leuk uitstapje of interessante cursus om weer echt geprikkeld te worden. Thuis omringen we ons met veilig en vertrouwd en is het makkelijk om te vergeten hoe het voelt om onzeker te zijn, om niet te weten hoe iets werkt of wat er precies gaande is. Het ongemak is echter waardevol en op reis hoef ik alleen maar aanwezig te zijn om dat te ervaren.
En dat terwijl het leven in ons junglekamp in de praktijk vaak helemaal niet zo ‘avontuurlijk’ is. De dagen kabbelen voort in de normale routine, met elke dag kleine geluksmomenten. In een dierenopvangcentrum draait alles om de beestjes. Hongerige dieren kan het niets schelen dat het weekend is en dat je graag wilt uitslapen, hun schema gaat onveranderd door. Bij Hoja Nueva is er geen werk/privébalans, elke dag is een routine van voeren en schoonmaken en allerlei taken ernaast. Relaxen gebeurt tussendoor, wanneer het werk het toelaat. Ik probeer te helpen waar ik kan, door te assisteren met het voeren van de dieren of te helpen met hun verrijkingsprogramma’s. Wilde dieren die in gevangenschap opgroeien lopen het risico om verveeld te raken, wat kan leiden tot lethargie of obsessief gedrag als ijsberen of krabben. Het is daarom belangrijk om de dieren op allerlei manieren te stimuleren, door hun verblijven interessant te maken, door hun voer op verschillende manieren aan te bieden en door natuurlijke gedragingen mogelijk te maken.
‘Willen jullie helpen met een knutselproject voor Eywa?’ vraagt Dylan op een ochtend aan Ellie* en mij. We zitten in het kantoor en ik probeer te werken aan het informatiepakket dat ik voor Hoja Nueva schrijf, maar dit is natuurlijk interessanter. We springen allebei enthousiast op. ‘Eywa is de laatste tijd veel aan het roepen, dus ze kan wel wat afleiding gebruiken,’ legt Dylan uit en hij omschrijft wat de bedoeling is. Alsof ze weet dat we het over haar hebben klinkt vanuit de verte een doordringende fluittoon. Wie wist dat een baby-tapir zo’n geluid kon produceren?! Ondanks Eywa’s prachtige enorme verblijf midden in de jungle laat ze regelmatig van zich horen. Dat kan zijn omdat ze honger heeft (het liefst zou ze de hele dag door eten), maar is ook omdat ze aandacht wil. Normaal zou een moedertapir jarenlang met haar kalf op stap zijn, maar Eywa is zo’n zorgeloze jeugd niet gegund. Een paar maanden na haar geboorte werd haar moeder gedood door bewoners uit de omgeving en de kleine Eywa (toen nog zo groot als een flinke kat en prachtig bruin-wit gestreept) werd meegenomen als levende knuffel voor de kinderen. Nu wordt er bij Hoja Nueva met man en macht geprobeerd om haar de beste kans op een wilde toekomst te geven. En dus gaan Ellie en ik aan de slag.
We snijden bieten en zoete aardappels in dunne plakken en maken voorzichtig een gat in het midden van elke plak. We schaven een tak van een palmboom totdat het een gladde stok is en rijgen de rode en oranje schijven een voor een aan de tak. Het resultaat is… een groentespies!
Ellie en ik lopen samen het paadje af naar de deur van het verblijf. ‘Eywaaaa!’ roep ik de baby en op een drafje komt ze naar ons toe. Inmiddels begint ze al een flinke dame te worden en ze heeft een mooie ronde buik en kleine hoefjes. Haar wollige gestreepte baby-vacht wordt langzaam vervangen door de stugge grijze haartjes van een volwassen tapir, alhoewel ze nog steeds vrolijke witte vlekken en strepen heeft. Ze heeft een slurfje met enorme neusgaten dat ze nieuwsgierig naar ons uitsteekt en haar kleine oogjes glinsteren opgewekt. Ik aai haar kin, laat haar aan mijn handen snuffelen, en krab achter haar beweeglijke oren.
We vinden een goede plek om de groentespies op te hangen en Ellie begint de creatie vast te knopen. Eywa is achter ons aan gehuppeld en snuffelt aan mijn enkels. ‘Hee!’ giechel ik als ik haar grote roze tong over mijn been voel raspen. Ze kijkt me een seconde indringend aan, buigt zich weer naar mijn enkel en begint me af te lebberen. Haar warme tong krult om me heen en ze duwt haar slurfje tegen mijn huid. Ik grinnik. Blijkbaar heeft Eywa een zweet-fetish.
Terwijl Eywa geniet van haar zoutsupplement hangen we haar speelgoed op. Dan trek ik mijn voet weg van haar snuit. ‘Kijk eens hier baby!’ zegt Ellie en ze duwt de tapir met haar neus richting de groente. Eywa rekt haar nek uit en tast met haar slurf naar een biet. Haar grote voortanden worden zichtbaar, ze hapt naar de spies. De rode schijf draait een rondje om de stok, maar laat zich nog niet pakken. We staan een tijdje vertederd te kijken hoe ze probeert en probeert om een hap te nemen, totdat het haar lukt een van de schijven los te trekken en op de grond op te peuzelen. De baby gaat lekker snoephappen en wij zijn blij.
En zo wordt voor alle dieren regelmatig iets extra’s gedaan. In het verblijf van de schildpadden leggen we grote palmbladeren, zodat ze meer verstopplekken hebben. Jasper de kinkajou krijgt nieuwe lianen om aan te klimmen. De wilde katten krijgen een levende kip om op te jagen. De coati’s voeren we de sprinkhanen die normaal in onze toilet leven. Met hun kleine handjes grijpen ze de insecten behendig vast, ze onthoofden ze met een luid gekraak en eten de sprinkhanen als knapperige chipjes op. En de pekari's? Nou, die houden van douchen!
Samen met Philippe* sleep ik een tuinslang over de paden naar de verblijven. Ik steek de slang door het hekwerk en knijp in het uiteinde om een brede spray te maken. Papa (als in ‘aardappel’ in het Spaans) komt op z’n korte pootjes aangeraced, duwt de andere varkentjes opzij en draait zijn kont in het water. Genietend maakt hij een paar rondjes en richt dan zijn gezicht recht in de spray. Met een gelukzalige glimlach (ja, zo ziet het er echt uit!) laat hij het water over zijn neus en in zijn bek glijden. Ik heb nog nooit zo’n blije big gezien. Ik laat het water een paar modderpoelen vormen zodat ze lekker kunnen rollebollen, terwijl ik tegelijkertijd mezelf probeer te beschermen voor het legertje muggen dat op mijn armen, schouders en nek landt. Dan trek ik de waterslang door naar het achterste verblijf, waar Thomas en Lucy wonen. Thomas is ons brullende varken; wanneer hij hoort dat zijn eten eraan komt stoot hij een verschrikkelijk gegil uit, alsof hij doodgaat van de honger als we niet doorlopen. Het water vindt de held op sokken echter nog spannend en hij rent opgewonden heen en weer. Lucy komt me gedag zeggen en wanneer ze tegen het hek aan schuurt met haar achterste krabbel ik tussen haar borstelige haren. Opeens voel ik warm vocht over mijn handen stromen en vol walging zie ik hoe er melkachtige vloeistof uit een soort bult boven op haar rug spuit. Ieeeeeel, wat is dit?!
‘Uh, Philippe? Lucy heeft een raar ding op haar rug en het lekt!' roep ik bezorgd. Misschien is het een ontsteking? Philippe lacht en legt uit dat het een geurklier is, pekaries markeren op deze manier hun territorium en bestendigen hun sociale bindingen door met hun hoofd over elkaars rug te wrijven. Ik lach beschaamd. Een geurklier bovenop hun rug? Dit heb ik nog nooit gehoord! Ik kijk nog eens goed naar Lucy. Haar stugge haren staan recht overeind en ik zie de lichtroze huid er tussendoor. De klier ziet er gezwollen uit, als een verdikking op de rug met een vochtige opening. Het lijkt een beetje op een tepel. Waarschijnlijk heeft ze nu haar vruchtbare periode en laat ze aan de mannetjes weten dat ze klaar is voor een feestje door extra geurstof te produceren. Voorzichtig breng ik mijn handen richting mijn gezicht en adem in. Oeh grote fout, dat stinkt! In het bos heb ik al vaker de geur van pekari geroken op de paadjes die de wilde varkens gebruiken om onze wandelpaden over te steken. Daar hangt dan een muffe zurige geur, als de stank van een ongewassen lichaam. De geur van mijn handen is nog vele malen sterker en ik kan niet wachten om mijn handen heel vaak met zeep te wassen. Tegelijk moet ik ook wel lachen om mezelf… ondergesprayd worden door een zwijn, wie kan dat nou zeggen!
Een paar dagen na mijn terugkeer uit Cusco vraagt Dylan of ik een tijdje ‘stroomafwaarts’ zou willen doorbrengen. Naast de wilde dieren in het rehabilitatiecentrum vangt Hoja Nueva ook honden en katten op die bijvoorbeeld in het regenwoud gedumpt worden vanuit de boerderijen in de omgeving of die in Puerto Maldonado als grofvuil worden achtergelaten. Soms onderscheppen ze iemand die zijn hond in de rivier aan het verdrinken is of vinden ze een nestje kittens in een vuilnisbak. Deze beestjes verblijven in het junglekamp Hoja 1 verderop aan de rivier en worden verzorgd door een Amerikaanse medewerker, Etienne*. Om hem niet alleen op die afgelegen plek achter te laten wordt er steeds iemand die kant op gestuurd als gezelschap. Ellie is net terug en Sioned* is al een paar weken daar, dus ik had al verwacht dat ik binnenkort gevraagd zou worden. ‘Kunnen Ellie en ik eerst samen gaan, zodat we samen met Sioned een filmavond kunnen houden?’ vraag ik Dylan. Hij knikt: ‘Als Ellie en Sioned dat ook willen lijkt dat me prima.’
Het pad naar Hoja 1 herken ik nog van mijn tijd hier drie jaar geleden.Toen woonde ik een paar weken in het kamp, nadat LPAC (de organisatie waar ik eigenlijk verbleef) verlaten werd vanwege de pandemie. Nu treed ik letterlijk in mijn eigen voetsporen, over het slingerpaadje langs de beek, voorbij de enorme hardhoutboom, via de hangbrug met het bordje dat zegt ‘Welcome to Hoja Nueva!’ naar het kamp. Hoja 1 is gebouwd als een groot houten huis zonder buitenmuren. Als je de traptreden aan de voorkant op loopt kom je in een gezellige centrale ruimte, met houten ligstoelen, een pingpongtafel en hangmatten. Er is een ruime keuken met een boomstam als ‘kookeiland’ en een lange eettafel met houten banken. Een trap midden in de woonkamer leidt tot een open eerste verdieping, waar vier slaapkamers zijn gemaakt. De muren zijn beschilderd met jungledieren in allerlei kleuren en er hangen vlaggetjes aan de reling boven de woonkamer. Beneden zijn nog vier kleine slaapzalen en via een loopbrug kom je bij de badkamers aan de achterkant van het huis. Het composttoilet is een eindje in de jungle achter het huis en om er te komen loop je langs het volleybalveld en de (inmiddels verlaten) varkensverblijven.
Wanneer we aan komen lopen klinkt er een koor van geblaf en gehuil; de honden begroeten ons. Alle veertien honden zitten op dit moment in quarantaine vanwege een of ander mysterieus virus dat ze doet overgeven en de helft van de benedenverdieping is dus gebarricadeerd met kippengaas, oude matrassen en allerlei spullen om de constructie bij elkaar te houden. De hangmatten die vroeger her en der hingen zijn weggehaald. Terwijl ik Sioned gedag zeg kijk ik het vertrouwde huis rond. Het is bekend, maar toch ook anders. Ik schrik ervan hoe vervallen het kamp eruit ziet, het volleybalveld staat vol plantjes, de tuin is opgegeten door de jungle en ik kan de plantenbedden niet meer onderscheiden. Drie jaar in het regenwoud zorgt voor een nieuwe wildernis.
Ik neem mijn intrek in een van de slaapkamers boven (een hele kamer voor mezelf!) en terwijl Ellie en Sioned avondeten maken klets ik met Etienne. Wanneer Sioned en Ellie over een paar dagen teruggaan naar het andere kamp, blijf ik alleen met hem achter. Ik vind het best spannend om in een keer zo intensief met een vreemde samen te wonen; wat als we het niet goed met elkaar kunnen vinden? Daarom heb ik Ellie al uitgehoord over hem en mijn eerste indruk is dat alles wat ze gezegd heeft waar is: Etienne lijkt een aardige, beleefde, betrokken vent. Hij is opgegroeid in Chicago, maar heeft een Franse vader en een Colombiaanse moeder en het is te merken dat hij een brede culturele basis heeft. Hij is net klaar met zijn studie biologie en heeft een tussenjaar genomen om wat werk- en levenservaring op te doen. De afgelopen vijf maanden heeft hij hier in het regenwoud gewoond en gewerkt als coördinator van dit kamp. Hij is verantwoordelijk voor de faciliteiten, begeleidt vrijwilligers, doet onderzoek en zorgt voor de dieren. In al zijn tijd hier is hij niet weg van Hoja 1 geweest en de enige mensen die heeft gezien zijn degenen die hier op bezoek kwamen, maar begin januari zit zijn werk erop en keert hij terug naar huis. Dat zal nog eens een cultuurschok zijn!
Het valt me meteen op hoe veel warmer de sfeer is in dit kamp, te danken aan het gezellig huis en natuurlijk het gezelschap. Samen met andere jonge reizigers is het meteen gezellig. We eten linzenburgers en kijken een suffe datingshow die Ellie heeft gedownload. Ik heb vanuit Cusco een pak wijn en chocolade met verschillende smaken meegenomen en dus houden we tot diep in de nacht een 'chocoladeproeverij'. We lachen samen en voeren goede gesprekken en het voelt alsof we een kleine familie vormen. Ik geniet. Reizen is voor mij ook deel uitmaken van een gemeenschap en de laatste maanden heb ik dat minder ervaren dan ik zou willen.
Ook de volgende dagen gaan we verder in dit gemoedelijke rustige ritme. In Hoja 1 heb ik het idee dat ik meer mijn eigen ding kan doen en die autonomie voelt fijn. Dan vertrekken Ellie en Sioned en wordt het ineens heel erg stil. Zonder het constante geklets van de meiden zullen we echt merken of Etienne en ik het met z'n tweeën redden…
De verhuizing naar Hoja 1 geeft me ook de ruimte en rust om meters te maken met het informatiepakket dat ik schrijf voor Hoja Nueva. Dat is ook wel nodig. Met de weken die voorbij schieten komt mijn vertrekdatum steeds dichterbij en ik ben nog niet zo ver…
Als vrijwilliger bij Hoja Nueva zijn er weinig verwachtingen voor hoe je je tijd indeelt en daardoor is het heel verleidelijk om lui te zijn. In het warme klimaat kost haasten veel energie en staat de natuurlijke versnelling altijd een stukje lager. Alhoewel de beestjes genoeg werk met zich meebrengen is er voor ons als vrijwilligers niet veel wat we mogen doen, daar zijn de vaste medewerkers voor. Ik wil het gras niet voor de voeten van Ellie wegmaaien en dus zijn er veel momenten dat ik eigenlijk helemaal niet zo veel doe. Tegelijkertijd is het mijn specialiteit om altijd druk te zijn en dat lukt me zelfs in het regenwoud. Iedereen die mij kent weet dat ik dol ben op to do-lijstjes en op dit moment staan er een paar vaste taken op: schrijven aan mijn blogs, werken aan mijn project voor Hoja Nueva en mijn professionele instagram-account (@opreismetjorvos) bijhouden. Ik zou ook graag aan mijn boek willen werken, maar maak daar in de praktijk weinig tijd voor. Ik vind het belangrijker om te genieten van deze bijzondere omgeving en gewoon te LEVEN. Urenlang achter mijn computer zitten kan ik altijd nog en doe ik liever in een minder gave omgeving dan hier. Het is een eeuwige strijd voor balans.
'Etienne, vandaag ga ik echt even goed aan de slag met mijn project!' kondig ik bij het ontbijt aan. Ik geef mezelf daarmee een stok achter de rug en daarna ga ik vol goede moed aan tafel zitten met mijn tablet en het kleine opvouwbare toetsenbordje dat ik speciaal voor deze reis heb aangeschaft. Als ik eenmaal aan het schrijven ben vind ik het eigenlijk heel leuk om bezig te zijn met mijn meesterwerk. Ik ontdek dat ik eigenlijk al veel kennis heb om te delen en het geeft me een goede reden om uit te zoeken wat ik nog niet weet.
Ik schrijf eerst over veiligheid in het kamp en beschrijf uitgebreid de risico's van verdwalen, beestjes om voor op te passen en jungleziektes om te vermijden. Ik geef tips voor hygiëne en verwerk alle feitjes en ervaringen die ik in mijn tijd hier heb verzameld. Zo schrijf ik bijvoorbeeld:
- Be respectful of all wildlife you encounter. You are a visitor in their house. At Hoja Nueva we don't disturb, hurt or kill wildlife. This includes animals that you might consider annoying or scary, like spiders or wasps. The only exceptions are mosquitos.
- Don’t stand directly under a tree that monkeys are perching in; they are known to pee and throw feces or sticks if they feel threatened, so stay out of the line of fire.
- Wild animals will generally avoid you. They will only try to attack you out of fear. So should you be scared of being eaten by a jaguar, caiman or anaconda? NO, you would be very lucky to see any big wild predators. Being attacked by one is highly unlikely.
- Watch out for bullet ants, very big black ants that look like wasps without wings. Their heads seem large compared to their body and they have a nasty bite. Their sting supposedly feels like being hit by a bullet and is one of the most painful insect stings recorded
In de sectie over leven in het kamp probeer ik enerzijds mee te geven wat ik zelf belangrijk vind en probeer ik anderzijds alle praktische aspecten van het jungleleven te belichten. Ik merk dat mijn toon bemoederend wordt, alsof ik een adviescolumn aan het schrijven ben. Zo geef ik de lezers mee:
- Living together in an isolated environment means it is important to invest in a positive group dynamic. You are (quite literally) stuck together and your experience at Hoja Nueva will be positively influenced by the relationships you build. Try to get to know the visitors and staff members around you, spend down time together, cook or eat together and be mindful of how you treat each other. A little friendliness can go a long way!
- Sadly there are no washing machines in the rainforest, which means you have to wash your clothes by hand. Timing is important, as doing laundry at the wrong moment (e.g. late afternoon or a rainy day) will mean your clothes will stay wet for a long time, will probably start smelling like wet dog and might grow mold. The best moment to do laundry is early morning on a sunny day, for maximum exposure to sun.
Here is how you do laundry in the jungle:
- Put your dirty clothes in a bucket
- Fill the bucket with water and add detergent
- Let the clothes soak (optional)
- Scrub your clothes to release dirt and/or sweat. You can rub fabric on each other or on your hand, or you can use a brush. You can also use a bar of soap instead of detergent.
- Wash out the clothes in clean water
- Squeeze out the water and hang your clothes out to dry.
Once your laundry is out there, it is up to the weather for the process to be successful (or not). If you notice rain coming, run to the laundry lines to take any clothes inside (including other people’s laundry); it takes longer to dry than to get wet.
Extra tips and tricks:
- Boil water to wash dirty items with hot water
- Add bleach to sanitize
- Take laundry inside during the night. Waking up to a downpour with your laundry still out there is a sad start of the day.
- Don’t worry about your bedding. Every now and then we send ‘big’ laundry to town.
Ik geef informatie over de dierverzorging, handvatten om effectief aan de slag te gaan bij Hoja Nueva en tips om in de natuur te wandelen. Mijn favoriete onderdeel is echter de sectie '10 things you are likely going to see, hear or smell in the jungle (and no, a jaguar is not one of them)', waarvoor ik allerlei leuke feiten opzoek over de bijzondere organismen om ons heen. De tien dingen om te zien, horen en ruiken zijn:
- De huacrapona palmboom, oftewel ‘penis palm’, vanwege de boom's bijzonder gevormde wortels.
- Wurgvijgen, bomen die om een andere boom heen groeien om uiteindelijk de originele boom te 'wurgen' en zelf enorme, creatief gevormde woudreuzen te worden.
- Blue morpho, grote felblauwe vlinders die niet echt blauw zijn. Hun kleur wordt niet veroorzaakt door pigment, maar door de weerkaatsing van het licht op de microstructuren in hun vleugels.
- Kapucijnapen, de meest beroemde aapjes vanwege hun rol in films en omdat ze vroeger door orgeldraaiers werden gebruikt. Zijn vernoemd naar de kloosterorde van de kapucijnen, omdat Portugese ontdekkingsreizigers hun manen op monikkenkappen vonden lijken.
- Slingerapen, deze grote zwarte apen hebben geen duimen omdat dat het slingeren in de weg zou zitten. Dat betekent ook dat ze elkaar niet kunnen vlooien.
-Screaming piha, een klein grijs vogeltje dat een herkenbare fluit voortbrengt. Het klinkt alsof er naar een knappe vrouw wordt gefloten. Het geluid is zo iconisch voor het regenwoud dat het vaak in films wordt gebruikt voor extra jungle-effect.
- Howler monkeys, het luidste landdier ter wereld. De enige aap in de Nieuwe Wereld die bijna alleen maar bladeren eet.
- Amazone bamboo rat, een knaagdier dat de meeste tijd doorbrengt hoog in de bomen en in bamboestengels. Heeft een blafferige roep die vaak ‘s nachts te horen is, maar wordt bijna nooit gezien doordat ze bijna geen 'eyeshine' hebben en heel traag bewegen.
- Macaws, enorme papegaaien waarvan de luide schrille roep vaak te horen is. Hebben hele specifieke eisen voor hun nestbomen en planten zich niet voort als die bomen er niet zijn.
- Pekari, deze wilde zwijnen en hun gekke geurklieren hebben we al besproken.
Ook schrijf ik een hoofdstuk met achtergrondinformatie over conservatie, de regio en de oorspronkelijke bewoners die verderop aan deze rivier wonen. Het is een romantisch idee dat er nog nomadische stammen hier in het regenwoud wonen, levend op hun traditionele manier. Het bevestigt hoe afgelegen we zijn en hoe ongetemd de natuur is. De werkelijkheid is echter minder romantisch. De stammen, die hier ongeveer tien uur vandaan wonen, zijn zo’n 180 jaar geleden in vrijwillige isolatie gegaan om te ontkomen aan de genocide die samenging met de rubberextractie. Ongeveer 100 jaar later (mede onder druk van de VN) riep de regering een gebied van een miljoen hectare tot reservaat uit waar deze stammen ongestoord zouden kunnen leven. Er is niet veel bekend over hun levenswijze of zelfs hoeveel mensen zich in het gebied bevinden, want het is voor iedereen (inclusief de overheid) verboden het reservaat te betreden. Dat is ook niet aan te raden; indringers worden zonder pardon doorboord met pijlen of speren. Zo kunnen de stammen, die ook wel eens foutief ‘ongecontacteerden’ worden genoemd, op hun eigen manier blijven leven. De vrijwillig geïsoleerden komen zelf echter steeds vaker het reservaat uit en komen in gewelddadige conflicten met omringende bewoners terecht. Een mogelijke verklaring daarvoor is een toename van drugsroutes in het gebied, waardoor de stammen worden gedwongen te migreren. Dat is dan weer het nadeel van een gesloten gebied, er is geen toezicht mogelijk.
Tot slot wil ik nog een lokaal verhaal toevoegen aan het informatiepakket.
'Wil je me de legende van Chullachaqui vertellen?' vraag ik Paulo wanneer ik hem weer zie. 'Ah, Chullachaqui is zo populair bij de gringo's!' lacht hij en begint dan in hakkelend Engels te vertellen. 'Chullachaqui is een bos… uhm, bosgeest. Ja, de geest van het woud. En als je goed bent voor het woud, als je geen bomen kapt en geen dieren kwaad doet, dan helpt Chullachaqui je. Dan zorgt hij ervoor dat je niet verdwaalt en dat je altijd genoeg te eten hebt en als je iets wenst komt het uit. Maar als je niet goed bent voor het bos… Dan kan Chullachaqui je kwaad doen. Dan kan het zijn dat je in het bos loopt en ineens verdwijnt het pad. Of je denkt dat je weet waar je bent, maar eigenlijk ben je veel verder weg. Dan verdwaal je en kom je nooit meer terug.' Ik knik. 'Dus Chullachaqui is niet per se goed of kwaad en hij beschermt het bos?' 'Klopt,' zegt Paulo en hij vervolgt: 'Soms verschijnt Chullachaqui aan je, maar je weet niet dat hij het is want hij komt in de gedaante van iemand die je kent. Dus het kan zijn dat ik naar je toe kom in het bos en je meeneem ergens naartoe en eigenlijk ben ik het niet echt, maar is het Chullachaqui. De enige manier om te weten dat het Chullachaqui is, is door naar zijn voeten te kijken want hij heeft één dierenvoet. De naam Chullachaqui komt uit het Quechua, 'chulla' betekent één en 'chaki' betekent voet. Of je kunt…' Paulo maakt een gebaar met zijn handen alsof hij iets vastgrijpt. 'Je kunt zijn middel vastgrijpen, want daar is geen lichaam alleen maar kleren.' Ik ril en kijk naar het regenwoud om ons heen. Best griezelig, een geest met enge voeten die op een bekende lijkt en je de jungle in lokt… Paulo voegt nog toe: ‘Ik heb mensen ontmoet die zeiden dat ze met Chullachaqui hadden gevochten!’ Hij maakt een boksende beweging. ‘Als je met Chullachaqui vecht en je wint dan mag je een wens doen en die komt uit.’
Tussen alle prachtige en heerlijke en interessante kanten van Peru en de natuur hier, word ik er jammer genoeg ook weer aan herinnerd dat dit een Zuid-Amerikaans land is waar alles soms anders gaat dan in Nederland. Een aantal weken voordat ik naar Hoja 1 vertrek, zitten we aan de eettafel te praten als het gesprek uitkomt op criminaliteit. Ik kan me herinneren dat ik in Nederland nieuwsberichten heb gelezen over criminaliteit in Lima. De frequentie van gewelddadige berovingen op straat werd zo hoog, dat de Peruaanse overheid de noodtoestand uitriep. ‘Merk je daar veel van, wanneer je in Lima woont?’ Vraag ik aan Philippe, die uit de hoofdstad komt. Hij haalt zijn schouders op. ‘Ja, maar het is normaal voor ons.’ Dylan valt hem bij: ‘De overheid roept hier graag de noodtoestand uit, want dan tellen mensenrechten niet meer. In die periodes verdwijnen mensen gewoon zonder dat er ooit een haan naar kraait.’ Als Nederlander schrik ik van dit soort uitspraken. Hoe veel we allemaal ook kunnen vinden van onze eigen overheid, de noodtoestand uitroepen om mensen te laten verdwijnen is niet iets dat ik me in ons kikkerlandje kan voorstellen. Dylan doet er echter nog een schepje bovenop. ‘In de regio van Puerto Maldonado komt het nooit zo ver. De politie doet hier zo weinig, dat mensen het recht in eigen handen nemen. Hier worden criminelen gewoon levend verbrand. Dat is effectiever, want dan haal je het niet zo snel in je hoofd om een gewelddadige overval te plegen.’ Ik geloof mijn oren niet, ben ik in de middeleeuwen beland? Even weet ik niet wat ik moet zeggen en dan roep ik geschokt tegen Philippe, Paulo en de nieuwe dierverzorger ‘Wat vinden jullie daar dan van? Vinden jullie dit normaal?’ Met stalen gezichten halen ze hun schouders op. ‘Ja, dat is best normaal,’ zegt Paulo. ‘We zijn in Peru!’ ‘Maar in Bolivia zijn ze pas echt gek!’ Probeert Philippe het nog iets af te zwakken. ‘Daar hebben ze buurtwachten opgezet en doen ze heksenjachten en worden mensen levend begraven!’
Jammer genoeg laat Peru haar ware gezicht daarna nog veel publiekelijker zien. Op 7 december wordt de president van Peru afgezet en opgepakt nadat hij probeert het congres uit de macht te zetten en een coup te plegen. Zoals ik begrijp uit de nieuwsberichten trekt het congres de volledige macht over het land naar zich toe en beëdigt de vrouwelijke vicepresident. Drie jaar geleden heeft een Peruaanse taxichauffeur mij wel eens vol trots verteld over de manier waarop ze in Peru dictaturen weten te voorkomen. Dit is namelijk niet de eerste president die gearresteerd is. Het land is nu echter ook de macht van het congres zat, vooral omdat er in eerste instantie geen nieuwe verkiezingen worden uitgeroepen. En dus begint een onrustige periode vol demonstraties, protesten en geweld. Een week na de arrestatie van de president wordt de noodtoestand uitgeroepen. Op dat moment is Arequipa, een van de grote steden in Peru, al half verwoest, zijn er vliegvelden in genomen door demonstranten en zijn meerdere wegen in het land niet begaanbaar door wegblokkades. Er lopen protestmarsen door de straten en er is veel geweld. Door de noodtoestand kan het leger ingezet worden om (hardhandig) de situatie te beëindigen en toch blijft het nog een tijd chaotisch. Reizigers komen vast te zitten doordat treinen, bussen en vliegtuigen niet meer gaan en ik krijg netjes elke dag een e-mail van de Nederlandse ambassade met de laatste updates.
De situatie doet me denken aan mijn vorige keer in Peru toen het land ook tweemaal onrustig was en de noodtoestand werd uitgeroepen. Ik val wel steeds met mijn neus in de boter! In mijn eerste weken in Cusco escaleerde de situatie in Venezuela en voelde een groot deel van Zuid-Amerika de impact daarvan. Peru sloot tijdelijk de grenzen om de vluchtelingenstroom tegen te gaan. En begin 2020 zorgde de pandemie natuurlijk voor wereldwijde chaos. Peru sloot weer de grenzen, de noodtoestand werd uitgeroepen en reizen binnen het land werd onmogelijk. In beide situaties voelde ik gelukkig vooral vanaf een afstandje de invloed van de onrust. De onzekerheid voor wat er komen zou gaan, of reizen nog wel mogelijk zouden zijn en de bezorgdheid van mijn thuisfront lieten me meer weten dat er iets gaande was dan dat ik zelf in onveilige situaties terecht kwam. Zelfs al verstoorde Covid-19 mijn plannen flink, het grootste deel van die periode genoot ik vooral van het leven in het Amazone-paradijs en ging de buitenwereld aan mij voorbij. En ook nu merk ik in de dagelijkse realiteit niet zoveel van wat er allemaal gaande is daarbuiten. We zitten zo afgelegen in de natuur dat elke dag gewoon is zoals die altijd is: de vogels fluiten, de kikkers kwaken en de apen brullen. Wanneer ik aan Dylan vraag of de wegblokkades nog invloed hebben op de leveringen van onze goederen zegt hij nonchalant: ‘Nee, nu het leger betrokken is kunnen busjes met spullen gewoon door. De noodtoestand is “bad for democracy, but good for pigfood”.’ Nu is het dus vooral hopen dat de situatie binnenkort stabiel genoeg is om mijn reisplannen voort te zetten…
Terwijl mijn dagen in de jungle langzaam op z’n einde lopen, probeer ik vooral nog te genieten van al het moois om mij heen. Lees in mijn volgende blog weer over mijn avonturen in het regenwoud! En voor nu natuurlijk aan iedereen een jungelige kerst gewenst!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49
[totalVisitorCount] => 68950
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 220
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Madre de Dios
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,madre-de-dios
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => leven-en-leren-in-de-jungle-deel-1
)
[27] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089586
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-13
[photoRevision] => 0
[title] => Salkantay
[message] =>
Vandaag is het alweer dinsdag. Dat betekent een werkdag. Maar toch ben ik nu een blog aan het typen. Dit komt onder andere door de politieke situatie op dit moment in Peru. Wellicht hebben sommige mensen hier al over gelezen, maar het belangrijkste is, is dat het met mij goed gaat. Ik merk er wel wat van, maar ik probeer er zo ver mogelijk uit de buurt te blijven. Hierover later meer. Ik ben overigens wel op mijn werk en ik ben deze blog aan het typen terwijl ik vergezeld wordt door ons werkkonijntje ´Blanca Bella Linda´ oftewel ´Witte Lieve Bella´
De titel van deze blog is namelijk ´Salkantay´. Afgelopen week heb ik de Salkantay gelopen. Dit is een wandeling die van Cusco naar Machu Picchu gaat. Zo´n 50km in totaal. Dit hebben we verdeeld in verschillende dagen. Het is een wandeling door de bergen met alle weertypes die je kan bedenken. Maar het was deze week ook 5 december, Sinterklaas dus. En dat hebben we gevierd. Zelfs in Cusco
Op 4 december heb ik samen met mijn huisgenoot en haar zus die hier een twee weken is kruidnootjes en een appeltaart met speculaaskruiden gebakken. Die hebben we meegenomen naar de Spaans school waar ik uiteindeljk nog uitleg heb gegeven over Sinterklaas. Het was een geslaagde middag en ik vond het heel erg leuk. Het is alleen heel gek om uitleg te geven over Sinterklaas terwijl ik in een hemdje sta en het alsnog bloedheet heb.
Na Sinterklaas gingen we starten met de Salkantay., De eerste dag zijn we van Cusco naar de start gebracht door een busje. Dit duurde ongeveer 2 uur in totaal. Vanuit daar gingen we zo´n 4 uur wandelen tot onze camping. Daar konden we nog een berg beklimmen om uiteindelijk bij Humantay uit te komen. Een heel mooi meer met een besneeuwde bergtop op de achtergrond. Dit meer is ontzettend populair onder reizigers, maar omdat wij aan het einde van de middag aankwamen waren alle toeristen al weg. Dit betekende dat wij mooie foto´s konden maken zonder vreemde mensen op de achtergrond.
Na een warme maaltijd gingen we naar bed. Een huisje met voor de helft een glazen dak. Het was een beetje bewolkt die nacht dus helaas, geen sterren kijken voor ons. Dit was uiteindelijk niet heel erg, want we waren ontzettend moe door het vroege opstaan en het wandelen door de bergen. Wel was het koud, en hoewel ik daar niet veel last van had, heeft mijn reismaatje (de zus van mijn huisgenootje) er wel veel last van gehad. Zij had die nacht maar weinig geslapen. Mijn huisgenootje daarentegen had een warm bed. Zij kon helaas niet met ons mee door een voedselvergiftiging. Zij zou later nog bij ons aansluiten.
De volgende dag zou de zwaarste dag worden en daar was niks aan gelogen. Een tocht van 22 km, waarvan de eerste 3 uur alleen maar omhoog lopen. Omhoog lopen in deze context is niet hetzelfde als wanneer je de dijk bewandeld bij mijn ouders. Dit is pittig steil. Na een wandeltocht van de 3 uur bereikte we de top. In totaal hadden we bijna 2km gestegen. Op de top was er ook nog sneeuw te vinden en sneeuwde het zelfs. Daarna was het allemaal naar beneden, wat op het eerste moment een makkie leek. Maar door de bewolking, mist, regen en sneeuw was de weg (voornamelijk stenen en modder) erg glad. Je moest dus goed uitkijken waar je je voeten neerzette, want voor je het wist was je sneller beneden dan dat je wilde.
Uiteindelijk kwamen we aan het einde van de middag kwamen we aan bij ons huisje. Een soort iglo met wederom een open dak. Ook nu waren we veel te moe om naar sterren te kijken en door onze warmte was het dak ook beslagen. Wederom geen sterren voor ons.
De derde dag was voor ons de dag om de groep te verlaten. Wij zaten in een groep die 5 dagen ging wandelen, maar wij hadden er maar 4. We zouden een halve dag gaan lopen naar de volgende camping en vanuit daar gebracht worden naar de andere groep. Dit was ook de dag dat we mijn huisgenootje weer zouden gaan zien.
Halverwege de middag kwamen we aan bij het meetingpoint en vanuit daar moesten we nog 3 uur lopen. Inmiddels zaten we helemaal onder de muggenbulten, ondanks de deet, want we hadden door de jungle gelopen. Maar het weer kan hier zo omslaan. Van ontzettend warm, gingen we weer naar ontzettend koud en hebben we 3 uur in de regen gelopen. Die nacht sliepen we in een hotel, dus dat was gelukkig warm. En dat was het zeker, met z´n 3en op één kamer.
De volgende dag gingen we naar Machu Picchu. Het hoogtepunt van de reis. Heen gingen we met de bus, want we hadden het klimmen wel gezien. Er werd ons verteld dat je lopend naar Machu Picchu kon, maar dan moest je 1800 traptredes nemen. Daar hadden we nog maar weinig zin in. Na twee uur te hebben gewandeld door Machu Picchu, gingen we weer terug naar beneden. We besloten dit wel te gaan lopen. Halverwege waren we heel erg blij dat we alleen maar naar beneden waren gelopen. Telkens als we even een pauze hadden, trilden mijn benen van vermoeidheid. Het waren 4 lange maar leuke dagen geweest. Het was een hele ervaring.
Toen we weer thuiskwamen en we over Plaza de Armas liepen zagen we veel protesten. Het bleek in een week tijd erg te zijn escaleerd. En dit is nog niet over. Op het moment is het vliegveld van Cusco dicht en hoor je overal op straat toeters en mensen schreeuwen. De sfeer is als stilte voor de storm, maar ik probeer me zo veel mogelijk erbuiten te houden. Ik loop naar mijn werk en weer terug naar huis en naar meer plekken ga ik op dit moment niet. Daarnaast wordt ik goed op de hoogte gehouden door mijn Peruaans netwerk wat ik inmiddels heb opgebouwd. Ik ben er dus niet zo bang voor. Het is alleen de vraag of ik volgende week naar Lima kan reizen, maar de situatie veranderd hier met de dag, dus daar is niks over te zeggen op dit moment. Er is in ieder geval geen reden tot paniek!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 23
[visitorCount] => 452
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/088/413_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => salkantay
)
[28] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089458
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-12-04
[photoRevision] => 0
[title] => Flashback naar maart 2018
[message] =>
'Ik kwam gisteren thuis van stage en er stond een pakket voor mijn deur! Ik was zo blij en enthousiast, ik kon het bijna niet geloven. Mijn pakket waar ik inmiddels 2 en een halve week naar uit keek was er eindelijk. Ik hoefde niet meer naar het servicepunt (want daar was ik inmiddels helemaal klaar mee) en ik hoefde ook niet meer met DHL te bellen. De postbode had wel het adres gevonden van mijn buurvrouw maar niet die van mij. Ook al klinkt het verhaal een beetje gek, het maakt me niet uit want ik heb eindelijk mijn pakket.'
Dit bovenstaande stuk komt uit mijn blog van 16 maart 2018 (mocht je interesse hebben om dit helemaal te lezen, kijk dan bij reis 'Madrid' en dan reisverslag 'Het pakket (16-03-2018)'). In dit verslag kreeg ik eindelijk mijn pakket waar ik, zoals te lezen is, 2,5 week op heb moeten wachten. Dat is voor een Europese zending best wel lang. Nu was er hetzelfde aan de hand. Een paar blogs geleden schreef ik dat ik in Chili was en beide betaalpassen (normale bankpas en creditcard) waren ingeslikt in een pinautomaat. Na wat telefoontjes hier en daar was het geregeld. Mijn ouders zouden mijn nieuwe bankpassen opsturen en ik zou zolang geld halen via Western Union of lenen bij mensen.
Deze week was het dan eindelijk zover. Op woensdag kreeg ik van mijn moeder een screenshot dat bij in de app van PostNL stond dat ik de bezorger gemist had. Dit was een beetje raar, want in huis was altijd wel iemand. Ik besloot een beetje te gaan rond googelen en kwam al gauw op een postkantoor in het centrum van Cuzco tegen. Ik besloot de gok te wagen en met volle moed ging, maar ook een frisse tegenzin ging ik op weg naar het postkantoor.
Daar aangekomen bleek inderdaad mijn envelop daar te liggen! Het viel alles mee. Ik was even bang dat ik hetzelfde tafereel zou hebben als in Madrid, maar dit ging een stuk voorspoediger. Thuis aangekomen kwam ik erachter dat mijn envelop de reis niet helemaal had overleefd. Hij was helemaal doorweekt. Dit voelde ik eerst niet, omdat het postkantoor er een plastic hoes omheen had gedaan. In de envelop zaten tot mijn verbazing niet alleen mijn bankpassen. Ook had mijn familie er kaartjes in gedaan. Ook die hebben de reis niet helemaal overleefd, doordat de envelop zo nat was geworden. Ik heb nu dus kaartjes gekregen met schimmel erin, maar ergens heeft dat ook wel weer wat.
Verder is het de week van Sinterklaas. Als ik mijn telefoon open dan zie ik allemaal foto's van mensen die Sinterklaas aan het vieren. Ik heb dat gevoel totaal niet. Sowieso vieren ze hier geen Sinterklaas (hij moet daarvoor wel heel ver varen vanuit Spanje), maar ook de kerstsfeer voel ik nog niet. Normaal merk ik het wel aan mezelf dat het december is, maar nu totaal niet. Ik moest mezelf er zelfs aan herinneren dat het alweer december is. Als ik door het winkelcentrum loop dan hoor ik wel kerstmuziek. Maar als ik dan naar de etalages kijk, dan zie ik alleen zomerkleding als jurkjes, korte broeken en topjes (korter dan kort). Ik had van te voren wel bedacht dat het heel raar zou zijn om Kerst te vieren in de zomer, maar dit zat niet in mijn gedachte erbij. Echt het gevoel van de feestmaand heb ik niet, maar daarentegen ben ik gisteren (3 december) wel nog even roetveegpiet geweest. Dit was voor gezinnen waar een van de ouders Nederlands is. Dit is was toch een beetje anders dan dat ik gewend ben in Nederland. De kinderen krijgen er toch minder van mee en ze missen een beetje de magie van Sinterklaas. Voor hen is het vooral een enge man die cadeautjes komt brengen en een verhaal vertellen. Ook kenden ze geen enkel lied. De organisatie had oude Sinterklaasliedjes aangezet, ingezongen door een kinderkoor, maar daar had ik vrij snel verandering in gebracht. Ik heb even 'Jochem van Gelder' erbij gehaald en 'De club van Sinterklaas'. Na een anderhalfuur was het alweer afgelopen, maar ik vond het super leuk om te doen.
Morgen is het dan 5 december en dan ga ik nog Sinterklaas vieren met de Spaans school. Zometeen gaan we even een flinke dosis kruidnootjes bakken. Ook in Los Perros (de Nederlandse bar waar ik werk) gaan we nog Sinterklaas vieren. Toch nog een beetje een Sinterklaasgevoel dus!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 448
[author] => Silvia
[cityName] => Cuzco
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/087/388_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => flashback-naar-maart-2018
)
[29] => stdClass Object
(
[reportId] => 5089359
[userId] => 435805
[countryId] => 147
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-11-27
[photoRevision] => 0
[title] => Bolivia deel 2
[message] =>
Het tweede deel van de reis ging vrij voorspoedig en dat was vreemd. Het gaat namelijk nooit voorspoedig. Uiteindelijk kwam dan ook de plottwist, maar dat zal ik jullie nog even bewaren.
Met mijn vorige blog was ik nog in La Paz, vanuit daar zijn we naar Uyuni gegaan. Uyuni staat bekend om zijn zoutvlaktes. Die konden we dan ook nier overslaan. We hadden nog geen 24 uur in Uyuni, dus we besloten om een tour te boeken voor onze dag in deze, toch wel uitgestorven plek. De tocht duurde van 10uur 's ochtends tot 19uur met een uitloop tot 19.30, op papier. Dit zou perfect zijn want de bus vertrok weer om 21uur. Helaas wees de praktijk wat anders uit.
We vertrokken sowieso al 3kwartier later dan gepland. Daarnaast hadden we een gezin met 2 kleine kinderen in de auto. Dat is opzich niet erg, als de kinderen gewoon stil waren en ook zo genoten van de omgeving als wij. Uiteraard was dit niet het geval en hebben wij ongeveer 10uur naar een huilend kind geluisterd, wat meer klonk als een zeurderig huiltje. Ook was de zonsondergang meegerekend in de tijd. Die schijnt heel mooi te zijn. Schijnt, want die hebben wij niet gezien. Door opstuivend zand of mist was er niks van te zien. Opzich ook geen probleem, behalve dan dat onze medereizigers toch wilden blijven kijken, 'want stel je voor dat hij toch nog kwam'. Je raadt het al. Wij hebben een uur in de auto gezeten, met een huilend kind, starend naar de horizon waar niks te zien was dan opstuivend zand of mist. Al met al hebben wij wel ontzettend genoten van deze tour, maar er waren wat kleine details wat het net wat minder maakte.
Met de bus gingen we van Uyuni naar Cochabamba. Hier hebben we 2 nachten en 3 dagen doorgebracht. Het was lekker om even een paar dagen op dezelfde plek te blijven. Zo konden we de was weer even doen en ook even fatsoenlijk slapen in een bed, in plaats van een busstoel die net niet ver genoeg naar achteren kan. Hier hebben we de verjaardag van mijn huisgenootje gevierd. We zijn naar een meer gegaan waar we 's avonds de zon achter de bergen zagen verdwijnen. Onder het genot van een wijntje hebben we daar heerlijk even gezeten en geproost op haar verjaardag. Ook zijn we op zoek gegaan naar een berg met een meer. Dit was nog een heel avontuur.
Nadat we de vriendelijke hoteleigenaar hadden gesproken en hij die twee Nederlandse meiden ook wel gezellig vond, wilde hij ons erg graag helpen met alles. Zo konden we de dag van uitchecken de spullen in een andere kamer achterlaten en nadat wij een taxi voor onszelf hadden geregeld, vertelde hij in het Spaans precies aan de taxichauffeur waar we naartoe wilden. Eenmaal ingestapt gingen we op weg.
Via Google Maps probeerde ik een beetje mee te kijken of we wel de goede kant op gingen en al vrij snel had ik het gevoel van niet. Na ongeveer 2 uur rijden zei de taxichauffeur dat we er waren, maar het meer was in geen velden of wegen te bekennen. Daarnaast was mijn eindpunt heel ergens anders dan waar we waren. Ook zijn eindpunt was ergens anders, maar hij zei dat we er waren. Na nog wat rondjes te rijden op de berg zei ik tegen de taxichauffeur dat ik dacht dat het toch ergens anders was en ja hoor, daar gingen we weer. Op naar de andere berg, wat ook nog een uur rijden was vanaf onze huidige locatie.
Op deze locatie aangekomen vertelde de taxichauffeur dat het achter een heuvel was. Wij stapten uit en terwijl de taxichauffeur op ons wachtte tot wij terug waren gingen wij op zoek naar het meer. We hebben zeker water gevonden, maar we konden het geen meer noemen. We hebben wat foto's gemaakt en zijn lachend weer gegaan. Dit was wel weer een verhaal waard. Weer in het hotel aangekomen vroeg de hoteleigenaar hoe onze trip was. Ik liet de foto zien van het 'meer' en hij vertelde ons dat dat inderdaad niet het meer was en dat hij zich er ook een beetje voor schaamde. Hij heeft wel 100 keer zijn excuses aangeboden.
Vervolgens hadden we de was nog. Die moesten we nog ophalen. We vertelden dat we dat wilden gaan doen, maar de hoteleigenaar keek ons verschrikt aan. Met een bibberend stemmetje vertelde hij ons dat die allemaal al gesloten waren en dat we onze was niet meer konden ophalen. We hadden nog een uur om het te fixen, wat te eten en om naar de terminal te gaan. Ook dit keer was onze hoteleigenaar onze redder in nood. Hij ging even naar de wasserette bellen en hij kreeg het voor elkaar dat er iemand terug zou komen. Ze zouden wel meer geld gaan vragen dan wat er was afgesproken, maar wij wilden onze was terug dus dat was geen enkel probleem. Vervolgens bracht hij ons naar de wasserette, fixte hij dat we mindere hoefde te betalen aan extra geld en konden we daarna nog in zijn restaurant eten. In de auto terug naar huis had hij alvast een bestelling gedaan, zodat het klaar zou zijn als wij aankwamen. Verder vertelde hij dat hij nog sigaretten moest halen. Wij vonden het allemaal prima, hij had ons al zo goed geholpen. Ineens reden we een gebouw in. Wat bleek, in Bolivia heb je Drive Thru's net als bij McDonald's en andere fastfoodketens maar dan voor echt alles. Je kan bijna je wekelijkse boodschappen halen door de Drive Thru. Op het laatste moment hebben we toch nog onze ogen uitgekeken.
Inmiddels zit ik in de bus richting Puno. Ook onze terugweg ging niet helemaal zoals gepland. Bij de grens met Peru hebben we ruim 3 uur gewacht voor we weer verder konden. Ook zouden we een rechtstreekse rit naar Cusco hebben, maar dit is ook niet het geval. We moeten in Puno weer overstappen op een andere bus, die we uiteindelijk zelf opnieuw hebben gekocht. Als we dit niet gedaan hadden zouden we pas morgenvroeg om 8uur aankomen. Dit zou betekenen dat we 36,5 uur over het stukje Cochabamba naar Cusco zouden hebben gedaan. Nu is dat 5 uur minde. Al met al is het dus toch een typische Silvia reis geworden.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-02-16 22:26:18
[totalVisitorCount] => 19111
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 463
[author] => Silvia
[cityName] => Puno
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/086/626_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bolivia-deel-2
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 2
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 2
[last] => 4
[previous] => 1
[next] => 3
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 16
[lastItemNumber] => 30
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)